Zadaj pytanie
- Potrzebujesz porady prawnej?
  
  Nie czekaj, przekaż sprawę profesjonalistom.
  Więcej
Prawo na co dzień
Prawo dla firm
- Klucz do sukcesu
- KATEGORIE
  Prawo pracy
  Prawo podatkowe
  Prawo cywilne
  Prawo spółek
  Prawo administracyjne
  Blog ekspercki
  Centrum Finansowe
  Prawo bankowe
  Prawo upadłościowe i naprawcze
  Windykacja należności
  Prawo zamówień publicznych
  Prawo autorskie
Podatki
Wzory dokumentów
Kodeksy i akty prawne
- Baza profesjonalnych dokumentów prawnych
- KATEGORIE
  Kodeksy
  
  Akty prawne
  
  Dzienniki Ustaw
  
  Monitor Polski
Forum prawne
Oferta
Więcej
- Wiadomości

e-prawnik.pl Dokumenty Akty prawne Dziennik Ustaw Rok 2009 Nr 188Po 1460

Dziennik Ustaw Nr 188, poz. 1460 z 2009

Tytuł:	Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 5 listopada 2009 r. w sprawie szczegółowych wymagań dla wyrobów aerozolowych
Status aktu prawnego:	Obowiązujący
Data ogłoszenia:	2009-11-09
Data wydania:	2009-11-05
Data wejscia w życie:	2010-04-29
Data obowiązywania:	2009-11-09

Treść dokumentu: Dziennik Ustaw Nr 188, poz. 1460 z 2009

Dziennik Ustaw Nr 188 — 14106 — Poz. 1460

1460

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA GOSPODARKI1) z dnia 5 listopada 2009 r. w sprawie szczegółowych wymagań dla wyrobów aerozolowych2) Na podstawie art. 10 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087, z późn. zm.3)) zarządza się, co następuje: §

1. Rozporządzenie określa:

1) szczegółowe wymagania dotyczące zapewnienia bezpieczeństwa wyrobów aerozolowych;

2) sposób identyfikacji i oznakowania wyrobów aerozolowych;

3) warunki i tryb przeprowadzania badań wyrobów aerozolowych. §

2. Przepisów rozporządzenia nie stosuje się do wyrobów aerozolowych o całkowitej pojemności pojemnika:

1) mniejszej niż 50 ml;

2) większej niż: a) 1 000 ml — dla pojemników, o których mowa w § 8 ust. 1, b) 220 ml — dla pojemników, o których mowa w § 9 ust. 2 i § 11 ust. 1, c) 150 ml — dla pojemników, o których mowa w § 10 ust. 2 i § 11 ust.

2. §

3. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

1) wyrób aerozolowy — jednorazowy pojemnik metalowy, szklany lub z tworzywa sztucznego zawierający gaz sprężony, skroplony albo rozpuszczony pod ciśnieniem wraz z cieczą, pastą, proszkiem

———————

albo bez nich, wyposażony w urządzenie umożliwiające uwalnianie zawartości w formie cząstek stałych lub ciekłych zawieszonych w gazie, w postaci piany, pasty, proszku lub cieczy;

2) ciśnienie — nadciśnienie wewnętrzne, wyrażone w barach;

3) ciśnienie próbne — ciśnienie, któremu może być poddany przez 25 sekund nienapełniony pojemnik bez spowodowania jakichkolwiek nieszczelności lub, w przypadku pojemników metalowych lub z tworzyw sztucznych, żadnych widocznych lub trwałych odkształceń, z wyjątkiem zniekształceń, o których mowa w § 12 ust. 2;

4) ciśnienie rozrywające — najmniejsze ciśnienie, które powoduje rozerwanie lub pęknięcie pojemnika;

5) całkowita pojemność pojemnika — pojemność otwartego pojemnika, aż do obrzeża otworu, wyrażoną w mililitrach;

6) pojemność netto — objętość zawartości napełnionego i zamkniętego wyrobu aerozolowego, wyrażoną w mililitrach;

7) objętość fazy ciekłej — objętość faz niegazowych w napełnionym i zamkniętym wyrobie aerozolowym;

8) jednorodna partia pojemników — pojemniki wytworzone z tych samych materiałów w tym samym ciągłym procesie wytwarzania;

9) warunki próby — wartości ciśnienia próbnego i rozrywającego, wytworzonego hydraulicznie w temperaturze 20 °C (±5 °C);

10) składniki łatwopalne — zawarte w wyrobach aerozolowych: a) łatwopalna ciecz — ciecz o temperaturze zapłonu nie wyższej niż 93 °C, b) łatwopalna substancja stała — substancja w postaci proszku, granulek lub pasty albo mieszanina takich substancji, która łatwo zapala się wskutek krótkotrwałego kontaktu ze źródłem zapłonu, takim jak paląca się zapałka, albo może spowodować zapłon, lub przyczynić się do jego wystąpienia, na skutek tarcia, c) łatwopalny gaz — gaz lub mieszanina gazów, które zmieszane z powietrzem ulegają zapaleniu w temperaturze 20 °C i ciśnieniu 1,013 bara. § 4.

1. Wyrób aerozolowy powinien być wytworzony tak, aby był zgodny ze szczegółowymi wymaganiami rozporządzenia.

Minister Gospodarki kieruje działem administracji rządowej — gospodarka, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Gospodarki (Dz. U. Nr 216, poz. 1593). Przepisy niniejszego rozporządzenia wdrażają postanowienia dyrektywy Rady 75/324/EWG z dnia 20 maja 1975 r. w sprawie zbliżenia prawa państw członkowskich dotyczącego wyrobów aerozolowych, zmienionej dyrektywą 94/1/WE (Dz. Urz. WE L 147 z 09.06.1975, str. 40—47; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 2, str. 192) oraz dyrektywy Komisji 2008/47/WE z dnia 8 kwietnia 2008 r. zmieniającej, w celu dostosowania do postępu technicznego, dyrektywę Rady 75/324/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli (Dz. Urz. UE L 96 z 09.04.2008, str. 15). Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 64, poz. 565 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 170, poz. 1217, Nr 235, poz. 1700 i Nr 249, poz. 1832 i 1834, z 2007 r. Nr 21, poz. 124 i Nr 192, poz. 1381, z 2008 r. Nr 157, poz. 976 i Nr 227, poz. 1505 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97.

Dziennik Ustaw Nr 188 — 14107 — Poz. 1460

2. Osoba wprowadzająca wyrób aerozolowy do obrotu powinna przeprowadzić analizę zagrożeń stwarzanych przez ten wyrób w normalnych warunkach jego użytkowania oraz w warunkach możliwych do przewidzenia. Jeżeli ma to zastosowanie, analiza powinna obejmować zagrożenia związane z wdychaniem substancji uwalnianej z wyrobu aerozolowego, z uwzględnieniem wielkości rozpylanych kropelek oraz właściwości fizycznych i chemicznych zawartości.

3. Wyrób aerozolowy powinien być zaprojektowany, wytworzony i zbadany z uwzględnieniem wyników analizy zagrożeń, o której mowa w ust.

2. W razie potrzeby należy opracować specjalne ostrzeżenia dotyczące stosowania wyrobu aerozolowego. §

5. Wyrób aerozolowy powinien być wyposażony w zawór umożliwiający szczelne zamknięcie w normalnych warunkach przechowywania lub transportu oraz powinien być zabezpieczony, w szczególności kapturkiem ochronnym, przed niezamierzonym otwarciem lub uszkodzeniem. §

6. Wyrób aerozolowy powinien być wykonany w taki sposób, aby nie było możliwe pogorszenie jego odporności mechanicznej pod wpływem substancji w nim zawartych, nawet podczas przedłużonego przechowywania. §

7. Objętość fazy ciekłej w wyrobie aerozolowym w temperaturze 50 °C nie może przekraczać 90 % jego pojemności netto. § 8.

1. Całkowita pojemność pojemników metalowych nie powinna przekraczać 1 000 ml.

2. W przypadku pojemników metalowych napełnianych pod ciśnieniem niższym niż 6,7 bara w temperaturze 50 °C ciśnienie próbne powinno być nie niższe niż 10 barów.

3. W przypadku pojemników metalowych napełnianych pod ciśnieniem nie niższym niż 6,7 bara w temperaturze 50 °C ciśnienie próbne w temperaturze 50 °C powinno być o 50 % wyższe niż ciśnienie wewnętrzne.

4. Ciśnienie w temperaturze 50 °C w wyrobie aerozolowym o pojemniku metalowym nie może przekraczać 12 barów, niezależnie od rodzaju gazu użytego do napełnienia. W przypadku gdy wyrób aerozolowy nie zawiera łatwopalnego gazu, dopuszcza się ciśnienie do 13,2 barów. § 9.

1. Szklane pojemniki wyrobów aerozolowych z powłoką ochronną z tworzywa sztucznego lub trwale chronione w inny sposób mogą być napełniane gazem sprężonym, skroplonym lub rozpuszczonym.

2. Całkowita pojemność pojemników, o których mowa w ust. 1, nie może przekraczać 220 ml.

3. Powłoka ochronna pojemników, o których mowa w ust. 1, powinna stanowić płaszcz ochronny z tworzywa sztucznego lub innego odpowiedniego materiału oraz zapobiegać ryzyku rozprysku cząstek szkła w razie przypadkowego rozerwania się pojemnika. Powłokę ochronną należy zaprojektować w taki

sposób, aby nie nastąpił rozprysk cząstek szkła w przypadku gdy wyrób aerozolowy, który osiągnął temperaturę 20 °C, zostanie zrzucony z wysokości 1,8 m na betonową podłogę.

4. Podczas próby ciśnieniowej pojemniki, o których mowa w ust. 1, przeznaczone do napełniania gazem sprężonym lub rozpuszczonym, powinny wytrzymywać ciśnienie próbne nie niższe niż 12 barów.

5. Podczas próby ciśnieniowej pojemniki, o których mowa w ust. 1, przeznaczone do napełniania gazem skroplonym, powinny wytrzymywać ciśnienie próbne nie niższe niż 10 barów.

6. Maksymalne ciśnienie wyrobu aerozolowego o pojemniku szklanym z powłoką ochronną z tworzywa sztucznego lub trwale chronionego w inny sposób, w zależności od gazu użytego do napełniania, nie może przekroczyć:

1) 9 barów w temperaturze 50 °C — w przypadku gazu sprężonego;

2) 8 barów w temperaturze 50 °C — w przypadku gazu rozpuszczonego.

7. Maksymalne ciśnienie wyrobu aerozolowego o pojemniku, o którym mowa w ust. 6, napełnionego gazem skroplonym lub mieszaniną gazów skroplonych, nie może przekroczyć w temperaturze 20 °C wartości określonych w załączniku nr 1 do rozporządzenia. § 10.

1. Szklane pojemniki niechronione mogą być napełniane wyłącznie gazem skroplonym lub rozpuszczonym.

2. Całkowita pojemność szklanych pojemników niechronionych nie powinna przekraczać 150 ml.

3. Podczas próby ciśnieniowej szklanych pojemników niechronionych ciśnienie próbne powinno być nie niższe niż 12 barów.

4. Maksymalne ciśnienie wyrobu aerozolowego o pojemniku szklanym niechronionym napełnionym gazem rozpuszczonym nie może przekroczyć 8 barów w temperaturze 50 °C.

5. Maksymalne ciśnienie wyrobu aerozolowego o pojemniku szklanym niechronionym napełnionym gazem skroplonym nie może przekroczyć, w temperaturze 20 °C, wartości określonych w załączniku nr 2 do rozporządzenia. § 11.

1. Do wyrobów aerozolowych o pojemnikach wykonanych z tworzywa sztucznego, które nie rozpryskują się przy rozrywaniu, stosuje się przepisy § 9.

2. Do wyrobów aerozolowych o pojemnikach wykonanych z tworzywa sztucznego, które mogą rozprysnąć się przy rozrywaniu, stosuje się przepisy §

10. § 12.

1. Osoba wprowadzająca do obrotu wyrób aerozolowy powinna zapewnić, aby nienapełnione pojemniki podczas hydraulicznej próby ciśnieniowej wytrzymały ciśnienie próbne określone odpowiednio w § 8 ust. 2 i 3, § 9 ust. 4 i 5 oraz § 10 ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Dziennik Ustaw Nr 188 — 14108 — Poz. 1460

2. Pojemniki metalowe, wykazujące po hydraulicznej próbie ciśnieniowej asymetrię, istotne odkształcenia lub inne podobne wady, należy odrzucić. Dopuszczalne są niewielkie zniekształcenia symetrii dna lub profilu górnego wieka pod warunkiem, że pojemnik przejdzie z wynikiem pozytywnym próbę rozrywania, o której mowa w § 13.

3. Pojemniki szklane z powłoką ochronną z tworzywa sztucznego lub trwale chronione w inny sposób powinny dodatkowo spełniać wymagania, o których mowa w § 9 ust.

3. §

13. Ciśnienie rozrywające nienapełniony pojemnik metalowy podczas próby rozrywania powinno być wyższe co najmniej o 20 % od ustalonego ciśnienia próbnego. § 14.

1. Osoba wprowadzająca wyrób aerozolowy do obrotu powinna zapewnić uzyskanie dla wyrobów aerozolowych pozytywnych wyników badania końcowego, wykonanego przy zastosowaniu jednej z metod, o których mowa w ust. 2—4.

2. Każdy wyrób aerozolowy zanurza się w gorącej kąpieli wodnej. Temperatura kąpieli wodnej i czas zanurzenia powinny umożliwić osiągnięcie ciśnienia w wyrobie aerozolowym, jakie jest wywierane przez zawartość pojemnika o jednolitej temperaturze 50 °C. Pojemnik wykazujący widoczne i trwałe odkształcenia lub nieszczelności nie może być wprowadzony do obrotu.

3. Do ogrzewania zawartości wyrobów aerozolowych mogą być stosowane inne metody niż zanurzenie w gorącej kąpieli wodnej, o którym mowa w ust. 2, jeżeli umożliwiają one osiągnięcie w każdym wyrobie aerozolowym takich samych wartości ciśnienia i temperatury, jak przy zanurzeniu w gorącej kąpieli wodnej, oraz umożliwiają wykrycie odkształceń i nieszczelności z taką samą dokładnością.

4. Badania końcowe wyrobów aerozolowych mogą być wykonane w niskiej temperaturze, jeżeli metoda badania jest zgodna z przepisami dotyczącymi metod alternatywnych, określonymi w pkt 6.2.6.3.2.2. załącznika A do Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 27, poz. 162).

5. Badania końcowe wyrobów aerozolowych, których zawartość ulega przemianom fizycznym lub chemicznym, zmieniając ciśnienie wyrobów aerozolowych przed ich pierwszym użyciem, należy wykonywać zgodnie z ust.

6. W przypadku metod badań końcowych, o których mowa w ust. 3 i 4, metoda badania powinna być zatwierdzona przez kompetentną jednostkę.

7. W celu uzyskania zatwierdzenia, o którym mowa w ust. 6, osoba wprowadzająca wyrób aerozolowy do obrotu przedkłada kompetentnej jednostce wniosek o zatwierdzenie, dołączając do wniosku opis techniczny metody.

8. Osoba wprowadzająca wyrób aerozolowy do obrotu przechowuje zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 6, wraz z opisem technicznym metody, sporządzonym w oficjalnym języku Unii Europejskiej, lub jego uwierzytelnioną kopią oraz sprawozdaniami z badań, dla celów kontrolnych, pod adresem wskazanym na etykiecie, zgodnie z § 16 ust. 1 pkt

1. §

15. W toku kontroli, czy wprowadzone do obrotu lub oddane do użytku wyroby aerozolowe spełniają szczegółowe wymagania określone w rozporządzeniu, organ wyspecjalizowany może:

1) w przypadku nienapełnionych pojemników: a) dokonać sprawdzenia wytrzymałości na ciśnienie próbne przez czas 25 sekund pięciu losowo wybranych nienapełnionych pojemników z jednorodnej partii 2 500 pojemników lub z partii wytworzonej w ciągu jednej godziny, b) jeżeli wynik badania, o którym mowa w lit. a, w odniesieniu do któregokolwiek z wybranych pojemników jest negatywny, wybrać losowo dziesięć dodatkowych pojemników z tej samej partii i poddać je tej samej próbie, c) jeżeli wynik badania, o którym mowa w lit. b, w odniesieniu do któregokolwiek z dziesięciu dodatkowych pojemników jest negatywny, całą partię uznać za nienadającą się do użytku;

2) w przypadku wyrobów aerozolowych: a) reprezentatywną liczbę wyrobów aerozolowych poddać próbie szczelności powietrznej i wodnej przez zanurzenie w kąpieli wodnej; temperatura kąpieli i czas zanurzenia powinny umożliwiać uzyskanie przez zawartość wyrobu aerozolowego jednolitej temperatury 50 °C przez czas wymagany do upewnienia się, że nie nastąpiło rozerwanie lub pękniecie pojemnika, b) jeżeli wynik badania partii wyrobów aerozolowych jest negatywny, całą partię uznać za nienadającą się do użytku. § 16.

1. Na każdym wyrobie aerozolowym umieszcza się w sposób widoczny, czytelny i trwały:

1) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres lub znak handlowy osoby wprowadzającej ten wyrób do obrotu;

2) symbol „3” (odwrócony epsilon) poświadczający zgodność ze szczegółowymi wymaganiami określonymi w rozporządzeniu;

3) oznaczenie umożliwiające identyfikację napełnianej partii;

4) masę netto zawartości i pojemność netto, z zastrzeżeniem ust. 2;

5) oznakowanie, o którym mowa w § 18.

2. Dopuszcza się niepodawanie masy netto w przypadku, gdy wyrób aerozolowy jest zgodny z wymaganiami określonymi w § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 lipca 2009 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących oznakowań towarów paczkowanych (Dz. U. Nr 122, poz. 1010).

Dziennik Ustaw Nr 188 — 14109 — Poz. 1460

3. Jeżeli danych, o których mowa w ust. 1, nie można nanieść na wyrób aerozolowy o pojemności nie większej niż 150 ml z powodu jego małych wymiarów, należy je umieścić na etykiecie przymocowanej do wyrobu aerozolowego. § 17.

1. Symbol „3” (odwrócony epsilon), o którym mowa w § 16 ust. 1 pkt 2, umieszcza osoba wprowadzająca wyrób aerozolowy do obrotu.

2. Na wyrobie aerozolowym nie należy zamieszczać oznakowań lub napisów, które mogą być mylone z symbolem „3” (odwrócony epsilon). § 18.

1. Na wyrobie aerozolowym należy umieścić widoczne, czytelne i trwałe oznakowanie:

1) niezależnie od zawartości: a) napis ostrzegawczy: „Pojemnik pod ciśnieniem: chronić przed słońcem i nagrzaniem powyżej temperatury 50 °C. Nie przekłuwać ani nie spalać, także po zużyciu.”, b) dodatkowe ostrzeżenia dotyczące stosowania, zwracające uwagę użytkowników na szczególne niebezpieczeństwa stwarzane przez wyrób; jeżeli do wyrobu aerozolowego dołączona jest instrukcja dotycząca jego użytkowania, ostrzeżenia powinny być umieszczone także w tej instrukcji;

2) w przypadku gdy wyrób aerozolowy jest sklasyfikowany zgodnie z § 19 ust. 2—5 jako łatwopalny lub skrajnie łatwopalny: a) symbol płomienia, zgodny z symbolem F lub F+ określonym w załączniku nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 5 marca 2009 r. w sprawie oznakowania opakowań substancji niebezpiecznych i preparatów niebezpiecznych oraz niektórych preparatów chemicznych (Dz. U. Nr 53, poz. 439), oraz napis „łatwopalny” lub „skrajnie łatwopalny”, zgodnie z klasyfikacją określoną w § 19 ust. 2—5, b) sformułowania wskazujące zalecane środki ostrożności: — „Nie przechowywać w pobliżu źródeł zapłonu — nie palić tytoniu”, — „Chronić przed dziećmi”, c) specjalne ostrzeżenie dotyczące stosowania wyrobu aerozolowego: — „Nie rozpylać nad otwartym płomieniem lub żarzącym się materiałem”.

2. W przypadku gdy wyrób aerozolowy zawiera składniki łatwopalne, o których mowa w § 3 pkt 10, lecz nie jest sklasyfikowany jako łatwopalny lub skrajnie łatwopalny zgodnie z § 19 ust. 2—5, ilość składników łatwopalnych zawartych w wyrobie aerozolowym należy podać na etykiecie w sposób widoczny, czytelny i trwały w postaci sformułowania: „X % masowych zawartości jest łatwopalne”. § 19.

1. Wyrób aerozolowy może zawierać tylko składniki łatwopalne, które nie są substancjami lub mieszaninami piroforycznymi, samoogrzewającymi się lub reagującymi z wodą.

2. Wyrób aerozolowy klasyfikuje się w zależności od zawartości składników łatwopalnych, wyrażonej w % masowych, i ciepła chemicznej reakcji spalania jako:

1) skrajnie łatwopalny, jeżeli zawiera nie mniej niż 85 % składników łatwopalnych i ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi nie mniej niż 30 kJ/g;

2) niepalny, jeżeli zawiera nie więcej niż 1 % składników łatwopalnych i ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi mniej niż 20 kJ/g.

3. Wyrób aerozolowy, który nie spełnia warunków, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, klasyfikuje się jako skrajnie łatwopalny lub według palności określonej zgodnie z ust. 4 i

5. Warunki i tryb przeprowadzania badania zapłonu na odległość, badania zapłonu w przestrzeni zamkniętej i badania palności piany określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

4. Klasyfikacji rozpylanych wyrobów aerozolowych dokonuje się na podstawie wyników badania zapłonu na odległość, uwzględniając ciepło chemicznej reakcji spalania:

1) jeżeli ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi mniej niż 20 kJ/g: a) wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako łatwopalny, jeżeli zapłon następuje w odległości nie mniejszej niż 15 cm, lecz mniejszej niż 75 cm od źródła zapłonu, b) wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako skrajnie łatwopalny, jeżeli zapłon następuje w odległości nie mniejszej niż 75 cm od źródła zapłonu, c) w przypadku gdy podczas badania zapłonu na odległość zapłon nie następuje, należy wykonać badanie w przestrzeni zamkniętej i zaklasyfikować wyrób aerozolowy jako łatwopalny, jeżeli równoważnik czasu jest nie większy niż 300 s/m3 lub współczynnik deflagracji jest nie większy niż 300 g/m3; w innych przypadkach wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako niepalny;

2) jeżeli ciepło chemicznej reakcji spalania wynosi nie mniej niż 20 kJ/g, wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako skrajnie łatwopalny w przypadku gdy zapłon następuje w odległości nie mniejszej niż 75 cm; w innych przypadkach wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako łatwopalny.

5. Klasyfikacji piankowych wyrobów aerozolowych dokonuje się na podstawie wyników badania palności piany:

1) wyrób aerozolowy klasyfikuje się jako skrajnie łatwopalny, jeżeli: a) wysokość płomienia wynosi nie mniej niż 20 cm i płomień utrzymuje się przez co najmniej 2 s lub b) wysokość płomienia wynosi nie mniej niż 4 cm i płomień utrzymuje się przez co najmniej 7 s;

Dziennik Ustaw Nr 188 — 14110 — Poz. 1460

2) wyrób aerozolowy, który nie spełnia warunków, o których mowa w pkt 1, klasyfikuje się jako łatwopalny, jeżeli wysokość płomienia wynosi nie mniej niż 4 cm i płomień utrzymuje się przez co najmniej 2 s.

6. Ciepło chemicznej reakcji spalania (ΔHc) należy określić:

1) na podstawie uznanych metod badawczych, opisanych w szczególności w normach ASTM D 240, ISO 13943 86.1 do 86.3 i NFPA 30B lub w uznanej literaturze naukowej albo

2) metodą obliczeniową, o której mowa w ust.

7. 7. Ciepło chemicznej reakcji spalania (ΔHc), w kilodżulach na gram (kJ/g), oblicza się jako iloczyn teoretycznego ciepła reakcji spalania (ΔHcomb) i wydajności spalania, która zwykle wynosi 0,95 lub 95 %. Dla wieloskładnikowego wyrobu aerozolowego ciepło chemicznej reakcji spalania jest sumą ważoną ciepła reakcji spalania poszczególnych składników, wyrażoną wzorem: ΔHc=

gdzie: ΔHc Wi% — ciepło chemicznej reakcji spalania wyrobu (kJ/g), — ułamek masowy składnika „i” w wyrobie,

ΔHc (i) — ciepło spalania składnika „i” wyrobu (kJ/g).

8. Osoba wprowadzająca wyroby aerozolowe do obrotu powinna opisać metodę zastosowaną do określenia ciepła chemicznej reakcji spalania w dokumencie sporządzonym w oficjalnym języku Unii Europejskiej i dostępnym pod adresem wskazanym zgodnie z § 16 ust. 1 pkt

1. §

20. Traci moc rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać wyroby aerozolowe (Dz. U. Nr 263, poz. 2199). §

21. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 29 kwietnia 2010 r. Minister Gospodarki: W. Pawlak

∑ [Wi% x ΔHc (i)]

Dziennik Ustaw Nr 188 — 14111 — Poz. 1460

Załączniki do rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 5 listopada 2009 r. (poz. 1460)

Załącznik nr 1

MAKSYMALNE CIÂNIENIE WYROBU AEROZOLOWEGO O POJEMNIKU SZKLANYM Z POWŁOKĄ OCHRONNĄ Z TWORZYWA SZTUCZNEGO LUB TRWALE CHRONIONYM W INNY SPOSÓB, NAPEŁNIONYM GAZEM SKROPLONYM LUB MIESZANINĄ GAZÓW SKROPLONYCH NIE MO˚E W TEMPERATURZE 20 °C PRZEKROCZYå WARTOÂCI OKREÂLONYCH W TABELI:

Dziennik Ustaw Nr 188 — 14112 — Poz. 1460

Załącznik nr 2

MAKSYMALNE CIÂNIENIE WYROBU AEROZOLOWEGO O SZKLANYM POJEMNIKU NIECHRONIONYM NAPEŁNIONYM GAZEM SKROPLONYM NIE MO˚E PRZEKROCZYå W TEMPERATURZE 20 °C WARTOÂCI OKREÂLONYCH W TABELI:

Dziennik Ustaw Nr 188 — 14113 — Poz. 1460

Załącznik nr 3

BADANIA PALNOÂCI WYROBÓW AEROZOLOWYCH