Zadaj pytanie
- Potrzebujesz porady prawnej?
  
  Nie czekaj, przekaż sprawę profesjonalistom.
  Więcej
Prawo na co dzień
Prawo dla firm
- Klucz do sukcesu
- KATEGORIE
  Prawo pracy
  Prawo podatkowe
  Prawo cywilne
  Prawo spółek
  Prawo administracyjne
  Blog ekspercki
  Centrum Finansowe
  Prawo bankowe
  Prawo upadłościowe i naprawcze
  Windykacja należności
  Prawo zamówień publicznych
  Prawo autorskie
Podatki
Wzory dokumentów
Kodeksy i akty prawne
- Baza profesjonalnych dokumentów prawnych
- KATEGORIE
  Kodeksy
  
  Akty prawne
  
  Dzienniki Ustaw
  
  Monitor Polski
Forum prawne
Oferta
Więcej
- Wiadomości

e-prawnik.pl Dokumenty Akty prawne Dziennik Ustaw Rok 2011 Nr 95Po 558

Dziennik Ustaw Nr 95, poz. 558 z 2011

Tytuł:	Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 22 kwietnia 2011 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji
Status aktu prawnego:	Obowiązujący
Data ogłoszenia:	2011-05-10
Data wydania:	2011-04-22
Data wejscia w życie:	2011-05-25
Data obowiązywania:	2011-05-25

Treść dokumentu: Dziennik Ustaw Nr 95, poz. 558 z 2011

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5606 — Poz. 558

558

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŚRODOWISKA1) z dnia 22 kwietnia 2011 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji2) Na podstawie art. 145 ust. 1 pkt 1 oraz art. 146 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. — Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.3)) zarządza się, co następuje: Rozdział 1 Przepisy ogólne §

1. Rozporządzenie określa:

1) standardy emisyjne z instalacji w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza, zróżnicowane w zależności od rodzaju działalności, procesu technologicznego lub operacji technicznej oraz terminu oddania instalacji do eksploatacji, terminu zakończenia jej eksploatacji lub dalszego łącznego czasu jej eksploatacji;

2) sytuacje uzasadniające przejściowe odstępstwa od standardów oraz granice odstępstw;

3) warunki uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane;

4) wymagania w zakresie stosowania określonych rozwiązań technicznych zapewniających ograniczenie emisji;

5) sposoby postępowania w razie zakłóceń w procesach technologicznych i operacjach technicznych dotyczących eksploatacji instalacji;

6) rodzaje zakłóceń, gdy wymagane jest wstrzymanie użytkowania instalacji;

7) środki zaradcze, jakie powinien podjąć prowadzący instalację;

8) przypadki, w których prowadzący instalację powinien poinformować o zakłóceniach wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, termin, w jakim informacja ta powinna zostać złożona, oraz jej wymaganą formę. §

2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

1) biomasie — rozumie się przez produkty składające się z substancji roślinnych pochodzących z rolnictwa lub leśnictwa spalane w celu odzyskania zawartej w nich energii oraz następujące odpady: a) roślinne z rolnictwa i leśnictwa, b) roślinne z przemysłu przetwórstwa spożywczego, jeżeli odzyskuje się wytwarzaną energię cieplną, c) włókniste roślinne z procesu produkcji pierwotnej masy celulozowej i z procesu produkcji papieru z masy, jeżeli odpady te są spalane w miejscu, w którym powstają, a wytwarzana energia cieplna jest odzyskiwana, d) korka,

Minister Środowiska kieruje działem administracji rządowej — środowisko, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Środowiska (Dz. U. Nr 216, poz. 1606).

2) Przepisy niniejszego rozporządzenia dokonują w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw Unii Europejskiej:

1) dyrektywy Rady 87/217/EWG z dnia 19 marca 1987 r. w sprawie ograniczania zanieczyszczenia środowiska azbestem i zapobiegania temu zanieczyszczeniu (Dz. Urz. WE L 85 z 28.03.1987, str. 40, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 8, str. 269);

2) dyrektywy Rady 92/112/EWG z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie procedur harmonizacji programów mających na celu ograniczanie i ostateczną eliminację zanieczyszczeń powodowanych przez odpady pochodzące z przemysłu ditlenku tytanu (Dz. Urz. WE L 409 z 31.12.1992, str. 11; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 170);

3) dyrektywy Rady 1999/13/WE z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie ograniczenia emisji lotnych związków organicznych spowodowanej użyciem organicznych rozpuszczalników podczas niektórych czynności i w niektórych urządzeniach (Dz. Urz. WE L 85 z 29.03.1999, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 4, str. 118);

4) dyrektywy 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów (Dz. Urz. WE L 332 z 28.12.2000, str. 91, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 5, str. 353);

5) dyrektywy 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów energetycznego spalania (Dz. Urz. WE L 309 z 27.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 299);

6) dyrektywy 2004/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ograniczeń emisji lotnych związków organicznych w wyniku stosowania rozpuszczalników organicznych w niektórych farbach i lakierach oraz produktach do odnawiania pojazdów, a także zmieniającej dyrektywę 1999/13/WE (Dz. Urz. UE L 143 z 30.04.2004, str. 87, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 8, str. 376);

7) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/112/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. zmieniającej dyrektywy Rady 76/768/EWG, 88/378/EWG, 1999/13/WE oraz dyrektywy 2000/53/WE, 2002/96/WE i 2004/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w celu dostosowania ich do rozporządzenia nr (WE) 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz. Urz. UE L 345 z 23.12.2008, str. 68).

3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 111, poz. 708, Nr 138, poz. 865, Nr 154, poz. 958, Nr 171, poz. 1056, Nr 199, poz. 1227, Nr 223, poz. 1464 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 19, poz. 100, Nr 20, poz. 106, Nr 79, poz. 666, Nr 130, poz. 1070 i Nr 215, poz. 1664, z 2010 r. Nr 21, poz.104, Nr 28, poz. 145, Nr 40, poz. 227, Nr 76, poz. 489, Nr 119, poz. 804, Nr 152, poz. 1018 i 1019, Nr 182, poz. 1228, Nr 229, poz. 1498 i Nr 249, poz. 1657 oraz z 2011 r. Nr 32, poz. 159, Nr 63, poz. 322 i Nr 94, poz. 551.

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5607 — Poz. 558

e) drewna, z wyjątkiem odpadów drewna, które mogą zawierać związki fluorowcoorganiczne lub metale ciężkie, jako wynik obróbki środkami do konserwacji drewna lub powlekania, w skład których wchodzą w szczególności odpady drewna pochodzące z budownictwa i odpady z rozbiórki;

2) LZO — rozumie się przez to lotne związki organiczne mające w temperaturze 293,15 K prężność par nie mniejszą niż 0,01 kPa, względnie posiadające analogiczną lotność w szczególnych warunkach użytkowania;

3) paliwie — rozumie się przez to dowolną palną substancję stałą, ciekłą lub gazową, z wyjątkiem odpadów, które nie stanowią biomasy;

4) rozruchu instalacji i zatrzymaniu instalacji — rozumie się przez to działania prowadzone w trybie przewidzianym w tej części instrukcji obsługi instalacji, która określa w szczególności warunki oraz odpowiednio czas rozruchu i zatrzymania instalacji;

5) rozruchu źródła i zatrzymaniu źródła — rozumie się przez to działania prowadzone w trybie przewidzianym w tej części instrukcji obsługi źródła, która określa w szczególności warunki oraz odpowiednio czas trwania rozruchu i zatrzymania źródła. § 3.

1. Natężenie przepływu objętości gazów odlotowych wyraża się w metrach sześciennych gazów odlotowych na godzinę, odniesionych do warunków umownych temperatury 273 K, ciśnienia 101,3 kPa i gazu suchego (zawartość pary wodnej nie większa niż 5 g/kg gazów odlotowych), oznaczanych jako m3u/h.

2. Stężenie substancji w gazach odlotowych wyraża się w miligramach substancji na metr sześcienny gazów odlotowych odniesiony do warunków umownych, oznaczanych jako mg/m3u. Stężenie substancji w gazach odlotowych sprowadza się do standardowej zawartości tlenu w gazach odlotowych, obliczając je według wzoru: 21 — O1 E1 = ––––––––––– x E2 21 — O2 gdzie: E1 — oznacza stężenie substancji w gazach odlotowych przy standardowej zawartości tlenu w gazach odlotowych, E2 — oznacza stężenie substancji w gazach odlotowych (zmierzone albo obliczone), O1 — oznacza standardową zawartość tlenu w gazach odlotowych, wyrażoną w procentach, O2 — oznacza zawartość tlenu w gazach odlotowych, wyrażoną w procentach (zmierzoną albo obliczoną).

3. Zawartość tlenu w gazach odlotowych, do której odnosi się wielkość emisji substancji w przypadku jednoczesnego spalania różnych paliw lub odpadów, ustala się jako średnią ważoną obliczoną ze standardowych zawartości tlenu odpowiadających poszczególnym paliwom lub odpadom, przy czym wagami są te wielkości, które stanowią wagi przy obliczaniu średnich ważonych wielkości emisji substancji.

Rozdział 2 Instalacje spalania paliw § 4.

1. Standardy emisyjne ustala się dla stacjonarnych urządzeń technicznych, w których następuje proces spalania paliw w celu wytworzenia wyłącznie energii, o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 1 MW, zwanych dalej „źródłami”, innych niż:

1) źródła, w których produkty spalania są wykorzystywane bezpośrednio w procesach wytwórczych, w tym w szczególności: a) źródła, w których produkty spalania są wykorzystywane do ogrzewania, suszenia lub innej obróbki przedmiotów lub materiałów, b) źródła wtórnego spalania przeznaczone do oczyszczania gazów odlotowych poprzez spalanie, nieeksploatowane jako niezależne źródła spalania paliw, c) źródła do regeneracji katalizatorów w krakowaniu katalitycznym, d) źródła do konwersji siarkowodoru w siarkę, e) reaktory używane w przemyśle chemicznym, f) źródła do opalania baterii koksowniczych, g) nagrzewnice Cowpera;

2) stosowane do napędu instalacji silniki Diesla, silniki benzynowe lub gazowe, włącznie z turbinami gazowymi, z zastrzeżeniem ust.

2. 2. Standardy emisyjne ustala się także dla turbin gazowych, dla których decyzje o pozwoleniu na budowę wydano po dniu 30 czerwca 2002 r., lub które zostały oddane do użytkowania po dniu 27 listopada 2003 r., z wyjątkiem turbin gazowych usytuowanych na platformach wiertniczych.

3. Przepisy niniejszego rozdziału, dotyczące odprowadzania gazów odlotowych ze źródeł wspólnym emitorem, stosuje się odpowiednio do emitorów odprowadzających gazy emitorem wieloprzewodowym. §

5. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:

1) nominalnej mocy cieplnej źródła — rozumie się przez to ilość energii wprowadzanej w paliwie do źródła w jednostce czasu przy jego nominalnym obciążeniu;

2) turbinie gazowej — rozumie się przez to wirujące urządzenie przetwarzające energię cieplną w energię mechaniczną, w skład którego wchodzą w szczególności: a) sprężarka, b) komora spalania, w której następuje utlenianie paliwa w celu podgrzania sprężonego czynnika roboczego, c) turbina, w której podgrzany czynnik roboczy rozpręża się, oddając energię wirnikowi.

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5608 — Poz. 558

§ 6.

1. Standardy emisyjne dwutlenku siarki, tlenków azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu, pyłu, zwane dalej w niniejszym rozdziale „standardami emisyjnymi”, ze źródeł, dla których pierwsze pozwolenie na budowę lub odpowiednik tego pozwolenia wydano przed dniem 1 lipca 1987 r., zwanych dalej „źródłami istniejącymi”, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 8—10.

2. Standardy emisyjne ze źródeł, dla których pierwsze pozwolenie na budowę wydano po dniu 30 czerwca 1987 r., zwanych dalej „źródłami nowymi”, jeżeli wniosek o wydanie pozwolenia na budowę złożono przed dniem 27 listopada 2002 r., a źródła te zostały oddane do użytkowania nie później niż do dnia 27 listopada 2003 r., określa załącznik nr 2 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 7, 8 i 10.

3. Standardy emisyjne:

1) ze źródeł nowych, dla których wniosek o wydanie pozwolenia na budowę złożono po dniu 26 listopada 2002 r. lub które zostały oddane do użytkowania po dniu 27 listopada 2003 r.,

2) z turbin gazowych, dla których decyzje o pozwoleniu na budowę wydano po dniu 30 czerwca 2002 r. lub które zostały oddane do użytkowania po dniu 27 listopada 2003 r.,

3) ze źródeł istotnie zmienionych po dniu 27 listopada 2003 r. w sposób, o którym mowa w art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. — Prawo ochrony środowiska — określa załącznik nr 3 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 7, 8 i

10. §

7. Standardy emisyjne ze źródeł nowych o łącznej nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW, z których gazy odlotowe są odprowadzane do powietrza wspólnym emitorem, stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6 ust. 2 i 3, odpowiadające łącznej nominalnej mocy cieplnej tych źródeł. §

8. Standardy emisyjne ze źródła powstałego w wyniku rozbudowy o nominalną moc cieplną nie mniejszą niż 50 MW, dla którego pozwolenie na rozbudowę wydano po dniu 30 czerwca 1987 r., stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6 ust. 2 i 3, odpowiadające nominalnej mocy cieplnej tego źródła po rozbudowie, z wyłączeniem źródeł wielopaliwowych, o których mowa w § 10 ust. 3—5. § 9.

1. Standardy emisyjne ze źródeł istniejących, które oddano do użytkowania przed dniem 29 marca 1990 r., dla których prowadzący takie źródła zobowiązał się w pisemnej deklaracji, złożonej właściwemu organowi ochrony środowiska do dnia 30 czerwca 2004 r., że źródło będzie użytkowane nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2015 r., a czas jego użytkowania w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. nie przekroczy 20 000 godzin, określa dla tego okresu załącznik nr 4 do rozporządzenia.

2. W terminie do końca stycznia każdego roku przedkłada się, organowi ochrony środowiska właściwemu do wydania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego oraz wojewódzkiemu inspektorowi ochro-

ny środowiska, dane dotyczące liczby godzin przepracowanych przez źródła, o których mowa w ust. 1, w poprzednim roku kalendarzowym. W przypadku źródeł o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW dane te przedkłada się także ministrowi właściwemu do spraw środowiska.

3. Do czasu pracy źródła, o którym mowa w ust. 1, nie wlicza się okresów rozruchu i zatrzymywania źródła. § 10.

1. Standardy emisyjne ze źródeł wielopaliwowych, w których są spalane w tym samym czasie dwa lub więcej rodzajów paliwa, stanowi średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6, ze spalania poszczególnych paliw, ważona względem mocy cieplnej ze spalania tych paliw.

2. Standardy emisyjne ze źródeł wielopaliwowych, w których są spalane na przemian dwa lub więcej rodzajów paliwa, stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6, odpowiadające spalanemu rodzajowi paliwa.

3. Standardy emisyjne ze źródła wielopaliwowego, w którym razem z innymi paliwami są spalane pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, na potrzeby zakładu, w którym jest prowadzony ten proces, stanowi wartość ustalona w następujący sposób:

1) od dwukrotnej najwyższej wartości standardu emisyjnego, o którym mowa w § 6, ze spalania jednego z tych paliw odejmuje się wartość najniższą, następnie różnicę tę mnoży się przez moc cieplną ze spalania paliwa z najwyższym standardem emisyjnym, a jeżeli są spalane dwa paliwa z najwyższym standardem emisyjnym, różnicę tę mnoży się przez wyższą moc cieplną ze spalania tych dwóch paliw;

2) standard emisyjny, o którym mowa w § 6, ze spalania paliw, poza paliwem z najwyższym standardem emisyjnym ze źródła, mnoży się przez moc cieplną z ich spalania;

3) sumę wartości ustalonych w sposób, o którym mowa w pkt 1 i 2, dzieli się przez moc cieplną ze spalania wszystkich paliw.

4. Standard emisyjny ze źródła wielopaliwowego, w którym razem z innymi paliwami są spalane pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, na potrzeby zakładu, w którym jest prowadzony ten proces, jeżeli moc cieplna ze spalania paliwa z najwyższym standardem wynosi co najmniej 50% mocy cieplnej ze spalania wszystkich paliw, stanowi standard emisyjny, o którym mowa w § 6, odpowiadający temu paliwu.

5. W przypadku dwutlenku siarki, pod warunkiem że nie spowoduje to wzrostu wielkości emisji ze źródeł istniejących, mogą być stosowane następujące standardy emisyjne:

1) 1000 mg/m3u, uśrednione dla wszystkich źródeł wielopaliwowych, w których razem z innymi paliwami są spalane pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, na potrzeby zakładu, w którym jest prowadzony ten proces — w odniesieniu do źródeł, dla których standardy emisyjne określa się zgodnie z § 6 ust. 1 i 2;

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5609 — Poz. 558

2) 600 mg/m3u, uśrednione dla wszystkich źródeł wielopaliwowych, w których razem z innymi paliwami są spalane pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, na potrzeby zakładu, w którym jest prowadzony ten proces, z wyłączeniem turbin gazowych — w odniesieniu do źródeł, dla których standardy emisyjne określa się zgodnie z § 6 ust.

3. § 11.

1. W przypadku wystąpienia ograniczeń w dostawach paliwa o małej zawartości siarki dopuszcza się przekroczenie standardu emisyjnego dwutlenku siarki ze źródła do 50% tego standardu, nie dłużej niż 30 dni w roku kalendarzowym.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do źródeł:

1) o których mowa w § 9;

2) istniejących o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 400 MW, w których jest spalane paliwo stałe i które w roku kalendarzowym (średnia krocząca z 5 lat) pracują nie dłużej niż: a) 2000 godzin — od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., b) 1500 godzin — od dnia 1 stycznia 2016 r.;

3) nowych, dla których standardy emisyjne określa się zgodnie z § 6 ust. 2, o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 400 MW, w których jest spalane paliwo stałe i które w roku kalendarzowym (średnia krocząca z 5 lat) pracują nie dłużej niż: a) 2000 godzin — do dnia 31 grudnia 2015 r., b) 1500 godzin — od dnia 1 stycznia 2016 r.

3. W przypadku wystąpienia nagłej przerwy w dostawie paliwa gazowego do źródła, w którym w normalnych warunkach użytkowania jest spalane wyłącznie paliwo gazowe, w razie nadrzędnej konieczności utrzymania dostaw energii, dopuszcza się spalanie innych paliw i przekroczenie standardów emisyjnych określonych dla tych paliw z tego źródła do 100% standardów, nie dłużej niż 10 dni w roku kalendarzowym.

4. O każdym przypadku, o którym mowa w ust. 1 i 3, informuje się organ ochrony środowiska właściwy do wydania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego oraz wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, w ciągu 24 godzin od momentu wystąpienia ograniczeń w dostawach paliwa o małej zawartości siarki lub nagłej przerwy w dostawie paliwa gazowego. O każdym przypadku dotyczącym źródeł o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW informuje się także ministra właściwego do spraw środowiska. § 12.

1. Standardy emisyjne ze źródeł uznaje się za dotrzymane, jeżeli:

1) średnie stężenie substancji w gazach odlotowych odprowadzanych ze źródeł do powietrza wspólnym emitorem, ważone względem natężenia przepływu objętości gazów odlotowych, nie przekroczy średniej obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6, ze źródeł pracujących w tym samym czasie, ważonej względem nominalnego natężenia przepływu objętości gazów odlotowych z tych źródeł;

2) średnie stężenie dwutlenku siarki w gazach odlotowych, odprowadzanych do powietrza ze źródeł wymienionych ze względu na dwutlenek siarki w poz. IV.1. i 4 załącznika nr 1 do rozporządzenia, oddanych do użytkowania przed dniem 29 marca 1990 r. i zlokalizowanych na terenie jednego zakładu, ważone względem natężenia przepływu objętości gazów odlotowych, nie przekroczy średniej obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 2, ze źródeł pracujących w tym samym czasie, ważonej względem nominalnego natężenia przepływu objętości gazów odlotowych z tych źródeł;

3) dla źródeł, dla których standardy emisyjne określa się zgodnie z § 6 ust. 1 i 2, w których gazach odlotowych są prowadzone ciągłe pomiary wielkości emisji substancji, są spełnione jednocześnie następujące warunki: a) średnie stężenie substancji dla faktycznych godzin pracy źródła, odniesione do miesiąca kalendarzowego, nie przekroczy standardu emisyjnego, o którym mowa w § 6 ust. 1 i 2, b) 97% średnich wartości stężeń dwutlenku siarki, 97% średnich wartości stężeń pyłu oraz 95% średnich wartości stężeń tlenków azotu obliczonych dla faktycznych godzin pracy źródła każdego dnia kalendarzowego dla poprzednich dwóch dni kalendarzowych, licząc od początku roku, w roku kalendarzowym nie przekroczy 110% standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 2;

4) dla źródeł, dla których standardy emisyjne określa się zgodnie z § 6 ust. 3, w których gazach odlotowych są prowadzone ciągłe pomiary wielkości emisji substancji, są spełnione jednocześnie następujące warunki: a) wiarygodne statystycznie średnie dobowe wartości stężeń substancji dla faktycznych godzin pracy źródła nie przekroczą standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 3, b) 95% wiarygodnych statystycznie średnich jednogodzinnych wartości stężeń substancji w roku kalendarzowym, licząc od początku roku, nie przekroczy 200% standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 3.

2. Wiarygodne statystycznie średnie jednogodzinne i średnie dobowe wartości stężeń substancji określa się zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 148 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. — Prawo ochrony środowiska.

3. W przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji przy jednoczesnej pracy źródeł, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się standard emisyjny za dotrzymany, jeżeli są spełnione warunki określone w ust. 1:

1) pkt 3, z tym że wielkościami, które nie mogą być przekroczone, są odpowiednio: a) średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 2, ważona względem nominalnego natężenia przepływu objętości gazów odlotowych z tych źródeł, b) 110% średniej, o której mowa w lit. a;

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5610 — Poz. 558

2) pkt 4, z tym że wielkościami, które nie mogą być przekroczone, są odpowiednio: a) średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 3, ważona względem nominalnego natężenia przepływu objętości gazów odlotowych z tych źródeł, b) 200% średniej, o której mowa w lit. a.

4. W przypadku wystąpienia przerw w wykonywaniu ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji, warunki uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane, określone w ust. 1 pkt 3 i 4 oraz ust. 3, sprawdza się, przyjmując za wymienione w tych przepisach średnie wielkości emisji substancji w okresach tych przerw średnie wielkości emisji substancji w okresie poprzedzającym przerwę równym okresowi przerwy lub wielkości emisji substancji wyznaczone innymi metodami określonymi w pozwoleniu na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwoleniu zintegrowanym.

5. Średnie wartości stężeń substancji, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4 lit. a, oblicza się z jednogodzinnych średnich wartości stężeń substancji, z tym że w obliczeniach nie uwzględnia się okresów rozruchu i zatrzymywania źródła oraz okresów pracy źródła bez sprawnych urządzeń ochronnych, o których mowa w § 13 ust. 3 i

6. Przepisy ust. 1 pkt 1—3, ust. 3 pkt 1, ust. 4 i 5 stosuje się do turbin gazowych innych niż określone w § 6 ust. 3 pkt 2, jeżeli dopuszczalne wielkości emisji z turbin gazowych w warunkach ich normalnego funkcjonowania zostały wyrażone w pozwoleniu na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo w pozwoleniu zintegrowanym w mg/m3u, z tym że jako standardy emisyjne przyjmuje się określone w pozwoleniu dopuszczalne wielkości emisji w warunkach normalnego funkcjonowania turbin gazowych.

7. W przypadku gdy zawartość siarki w paliwie stałym nie pozwala na dotrzymanie standardu emisyjnego dwutlenku siarki, o którym mowa w § 6 ust. 1 i 2, uznaje się standard emisyjny tej substancji za dotrzymany, jeżeli stopień odsiarczania, rozumiany jako wyrażony w procentach stosunek różnicy między masą siarki zawartej w paliwie wprowadzonym do źródła w określonym czasie a masą siarki zawartej w gazach odlotowych odprowadzonych do powietrza w tym czasie do masy siarki zawartej w paliwie wprowadzonym do źródła w tym czasie, wynosi co najmniej:

1) 60% — dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW i nie większej niż 100 MW;

2) 70% — dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 100 MW i nie większej niż 300 MW;

3) 90% — dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW i nie większej niż 500 MW;

4) 92% — dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 500 MW, jeżeli montaż urządzeń ochronnych odsiarczających rozpoczęto przed dniem 1 stycznia 2001 r.;

5) 94% — dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 500 MW, innych niż wymienione w pkt 4.

8. W przypadku gdy zawartość siarki w paliwie stałym nie pozwala na dotrzymanie standardu emisyjnego dwutlenku siarki, o którym mowa w § 6 ust. 3, uznaje się standard emisyjny tej substancji za dotrzymany, jeżeli:

1) stężenie dwutlenku siarki nie przekracza 300 mg/m3u, przy zawartości 6% tlenu w gazach odlotowych, lub stopień odsiarczania wynosi co najmniej 92% — dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW i nie większej niż 300 MW;

2) stężenie dwutlenku siarki nie przekracza 400 mg/m3u, przy zawartości 6% tlenu w gazach odlotowych, i stopień odsiarczania wynosi co najmniej 95% — dla źródeł o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW.

9. Przepisy ust. 7 i 8 stosuje się do kilku źródeł nowych, z których gazy odlotowe są odprowadzane do powietrza wspólnym emitorem, o łącznej nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW. Wymagany stopień odsiarczania stanowi w takim przypadku stopień odsiarczania, o którym mowa w ust. 7 i 8, odpowiadający łącznej nominalnej mocy cieplnej źródeł.

10. W przypadkach prowadzenia okresowych pomiarów wielkości emisji substancji, standardy emisyjne uznaje się za dotrzymane, jeżeli wartości średnie uzyskane w wyniku pomiaru nie przekraczają tych standardów. W takim przypadku stosuje się przepis ust.

11. Wymagany stopień odsiarczania dla źródeł opalanych paliwem stałym uznaje się za dotrzymany, jeżeli średni stopień odsiarczania odniesiony do miesiąca kalendarzowego nie przekracza wartości określonej w ust. 7 albo ust.

8. W takim przypadku stosuje się przepis ust.

5. § 13.

1. W przypadku wystąpienia zakłóceń w pracy urządzeń ochronnych ograniczających wprowadzanie substancji do powietrza, powodujących, że średnia dobowa wielkość emisji substancji przekracza standard emisyjny o więcej niż 30%, oraz braku możliwości przywrócenia normalnych warunków użytkowania źródła w ciągu 24 godzin, prowadzący źródło ogranicza lub wstrzymuje jego pracę oraz możliwie jak najszybciej, lecz nie później niż w ciągu 48 godzin od momentu wystąpienia zakłóceń, informuje o zakłóceniach wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska oraz organ ochrony środowiska właściwy do wydania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego.

2. W przypadku wystąpienia zakłóceń w pracy urządzeń ochronnych ograniczających wprowadzanie substancji do powietrza z turbin gazowych, dla których decyzję o pozwoleniu na budowę wydano przed dniem 1 lipca 2002 r., jeżeli zostały oddane do użytkowania nie później niż do dnia 27 listopada 2003 r., oraz braku możliwości przywrócenia normalnych warunków użytkowania takich turbin w ciągu 24 godzin, prowadzący turbinę ogranicza lub wstrzymuje jej pracę oraz możliwie jak najszybciej, lecz nie później niż w ciągu 48 godzin od momentu wystąpienia zakłóceń, informuje o zakłóceniach wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska oraz organ ochrony środowiska właściwy do wydania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego.

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5611 — Poz. 558

3. Łączny czas pracy źródła bez sprawnych urządzeń ochronnych ograniczających wprowadzanie substancji do powietrza nie może przekroczyć 120 godzin w ciągu każdego okresu dwunastomiesięcznego.

4. Dopuszcza się zwiększenie z 24 i 120 godzin, o których mowa w ust. 1—3, ale nie więcej niż odpowiednio do 72 i 300 godzin w przypadkach uzasadnionych nadrzędną koniecznością utrzymania dostaw energii lub koniecznością zastąpienia źródła, w którym nastąpiło zakłócenie w pracy urządzeń ochronnych ograniczających wprowadzanie substancji do powietrza, przez inne źródło, którego użytkowanie spowodowałoby ogólny wzrost wielkości emisji substancji. §

14. Poinformowania, o którym mowa w § 11 ust. 4 oraz § 13 ust. 1 i 2, dokonuje się w formie pisemnej oraz w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565, z późn. zm.4)), za pośrednictwem publicznych sieci telekomunikacyjnych w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. — Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.5)), podając co najmniej rodzaj i lokalizację instalacji oraz prowadzącego instalację, rodzaj substancji, której standard emisyjny został przekroczony, czas wystąpienia zdarzenia i przewidywany okres jego trwania. §

15. W przypadku gdy nie są dotrzymane standardy emisyjne, o których mowa w § 6, stosuje się urządzenia ochronne ograniczające wprowadzanie substancji do powietrza. Rozdział 3 Instalacje spalania i współspalania odpadów § 16.

1. Standardy emisyjne ustala się dla instalacji spalania i współspalania odpadów innych niż:

1) instalacje, w których spalane lub współspalane są wyłącznie następujące odpady: a) stanowiące biomasę, b) promieniotwórcze, c) pochodzące z poszukiwań i eksploatacji zasobów ropy naftowej i gazu ziemnego na platformach wydobywczych oraz spalane na tych platformach, d) zwłok zwierzęcych w rozumieniu art. 2 pkt 26 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278, Nr 60, poz. 372 i Nr 78, poz. 513);

2) instalacje doświadczalne wykorzystywane do prac badawczo-rozwojowych, prac naukowych i prób mających na celu usprawnienie procesu spalania, przerabiających mniej niż 50 Mg odpadów rocznie.

2. Jeżeli w instalacji współspalania odpadów wraz z paliwami są spalane odpady inne niż niebezpieczne w ilości nie większej niż 1% masy tych paliw, to do instalacji tej przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się, z tym że do źródeł spalania paliw, w których są współspalane odpady, stosuje się przepisy rozdziału

2. §

17. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:

1) instalacji spalania odpadów — rozumie się przez to instalacje wykorzystywane do termicznego przekształcania odpadów lub produktów ich wstępnego przetwarzania, z odzyskiem lub bez odzysku wytwarzanej energii cieplnej; obejmuje to spalanie przez utlenianie odpadów, jak również inne procesy przekształcania termicznego odpadów, w tym pirolizę, zgazowanie i proces plazmowy, o ile substancje powstające podczas przekształcania są następnie spalane;

2) instalacji współspalania odpadów — rozumie się przez to każdą instalację, której głównym celem jest wytwarzanie energii lub innych produktów, w której wraz z paliwami są spalane odpady w celu odzyskania zawartej w nich energii lub w celu ich unieszkodliwienia; obejmuje to spalanie przez utlenianie odpadów i paliw, jak również inne procesy przekształcania termicznego odpadów, w tym pirolizę, zgazowanie i proces plazmowy, o ile substancje powstające podczas przekształcania są następnie współspalane z paliwami. §

18. Standardy emisyjne z instalacji spalania odpadów określa załącznik nr 5 do rozporządzenia. §

19. Standardy emisyjne z instalacji współspalania odpadów określa załącznik nr 6 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem §

20. § 20.

1. Standardy emisyjne z instalacji współspalania odpadów niebezpiecznych, w przypadku gdy moc cieplna ze spalania tych odpadów przekracza 40% nominalnej mocy cieplnej instalacji, innych niż instalacje, w których są współspalane:

1) ciekłe odpady palne, w tym oleje odpadowe, spełniające jednocześnie następujące warunki: a) zawartość polichlorowanych węglowodorów aromatycznych, w szczególności polichlorowanych difenyli (PCB) lub pentachlorofenolu (PCP), nie przekracza wartości, które powodowałyby, że odpady te są niebezpieczne, b) odpady te nie stanowią odpadów niebezpiecznych ze względu na zawartość w nich innych składników, o których mowa w załączniku nr 3 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 i Nr 203, poz. 1351), c) ich wartość opałowa wynosi co najmniej 30 MJ/kg,

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 12, poz. 65 i Nr 73, poz. 501, z 2008 r. Nr 127, poz. 817, z 2009 r. Nr 157, poz. 1241 oraz z 2010 r. Nr 40, poz. 230, Nr 167, poz. 1131 i Nr 182, poz. 1228.

5) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 163, poz. 1362 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 12, poz. 66, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 170, poz. 1217, Nr 220, poz. 1600, Nr 235, poz. 1700 i Nr 249, poz. 1834, z 2007 r. Nr 23, poz. 137, Nr 50, poz. 331 i Nr 82, poz. 556, z 2008 r. Nr 17, poz. 101 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 11, poz. 59, Nr 18, poz. 97 i Nr 85, poz. 716 oraz z 2010 r. Nr 81, poz. 530, Nr 86, poz. 554, Nr 106, poz. 675, Nr 182, poz. 1228, Nr 219, poz. 1443, Nr 229, poz. 1499 i Nr 238, poz. 1578.

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5612 — Poz. 558

2) ciekłe odpady palne, które nie powodują w gazach odlotowych powstających bezpośrednio z ich spalania innych emisji niż emisje powstające w wyniku spalania oleju napędowego — określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.

2. Standardy emisyjne z instalacji współspalania odpadów, w przypadku współspalania niepoddanych przeróbce zmieszanych odpadów komunalnych, z wyjątkiem odpadów innych niż niebezpieczne określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach jako odpady o kodach 20 01 i 20 02, określa załącznik nr 5 do rozporządzenia. § 21.

1. Standardy emisyjne z instalacji spalania odpadów uznaje się za dotrzymane, jeżeli w przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji są spełnione jednocześnie następujące warunki:

1) średnie dobowe wartości stężeń pyłu, substancji organicznych w postaci gazów i par w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny, chlorowodoru, fluorowodoru, dwutlenku siarki oraz tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu, a w przypadku tlenku węgla 97% średnich dobowych wartości stężeń w ciągu roku kalendarzowego, licząc od początku roku, nie przekraczają standardów emisyjnych tych substancji określonych, jako średnie dobowe, w załączniku nr 5 do rozporządzenia;

2) średnie trzydziestominutowe wartości stężeń pyłu, substancji organicznych w postaci gazów i par w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny, chlorowodoru, fluorowodoru, dwutlenku siarki oraz tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu nie przekraczają wartości A standardów emisyjnych tych substancji, określonych w załączniku nr 5 do rozporządzenia, lub 97% średnich trzydziestominutowych wartości stężeń tych substancji w ciągu roku kalendarzowego, licząc od początku roku, nie przekracza wartości B standardów emisyjnych tych substancji, określonych w załączniku nr 5 do rozporządzenia;

3) średnie trzydziestominutowe wartości stężeń tlenku węgla nie przekraczają wartości A standardu emisyjnego tej substancji, określonego w załączniku nr 5 do rozporządzenia, lub 95% średnich dziesięciominutowych wartości stężeń tej substancji w ciągu 24 godzin nie przekracza wartości B standardu emisyjnego tej substancji, określonego w załączniku nr 5 do rozporządzenia.

2. Standardy emisyjne z instalacji współspalania odpadów uznaje się za dotrzymane, jeżeli w przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji średnie dobowe wartości stężeń pyłu, substancji organicznych w postaci gazów i par w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny, chlorowodoru, fluorowodoru, dwutlenku siarki, tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu oraz tlenku węgla nie przekraczają standardów emisyjnych ustalonych w sposób określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia.

3. W przypadku instalacji współspalania odpadów, dla której standardy emisyjne określa załącznik nr 5 do rozporządzenia, stosuje się odpowiednio przepisy ust.

4. W przypadkach, o których mowa w ust. 1—3, średnie wartości stężeń w okresie pomiarowym ustalonym dla metali ciężkich oraz dioksyn i furanów nie powinny także przekraczać standardów emisyjnych określonych odpowiednio w załącznikach nr 5 lub 6 do rozporządzenia.

5. Dokonując oceny dotrzymywania warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, z wyłączeniem warunków określonych dla tlenku węgla, uwzględnia się okresy faktycznej pracy instalacji, w tym okresy jej rozruchu i zatrzymywania, o ile w trakcie ich trwania są spalane odpady, lecz nie uwzględnia się, wpływających na zwiększenie emisji substancji, zakłóceń w pracy urządzeń ochronnych do 60 godzin w roku kalendarzowym, licząc od początku roku.

6. W przypadku wystąpienia przerw w wykonywaniu ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji, przy sprawdzaniu spełniania warunków uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane określonych w ust. 1 i 2, stosuje się przepis § 12 ust.

7. W przypadku prowadzenia okresowych pomiarów wielkości emisji substancji, standardy emisyjne uznaje się za dotrzymane, jeżeli wartości średnie uzyskane w wyniku pomiaru nie przekraczają tych standardów.

8. O każdym przypadku niedotrzymania warunków, o których mowa w ust. 1 i 4, informuje się, w ciągu 24 godzin od momentu stwierdzenia ich niedotrzymania, organ ochrony środowiska właściwy do wydania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego, wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska i ministra właściwego do spraw środowiska. §

22. Do poinformowania, o którym mowa w § 21 ust. 8, stosuje się odpowiednio przepis §

14. § 23.

1. W przypadku:

1) wystąpienia zakłóceń w procesach technologicznych i operacjach technicznych dotyczących eksploatacji instalacji spalania lub współspalania odpadów, powodujących przekroczenie standardów emisyjnych, o których mowa w § 18—20,

2) spadku temperatury w komorze spalania poniżej 850oC, a przy spalaniu odpadów niebezpiecznych zawierających ponad 1% związków fluorowcoorganicznych, w przeliczeniu na chlor — poniżej 1100oC — wstrzymuje się podawanie odpadów do instalacji, a następnie, nie później niż w czwartej godzinie trwania zakłóceń rozpoczyna się procedurę zatrzymywania instalacji w trybie przewidzianym w instrukcji obsługi instalacji.

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5613 — Poz. 558

2. Podawanie odpadów do instalacji spalania lub współspalania odpadów wstrzymuje się natychmiast, z jednoczesnym natychmiastowym rozpoczęciem procedury zatrzymywania instalacji w trybie przewidzianym w instrukcji obsługi instalacji, w przypadku gdy:

1) dla instalacji spalania odpadów — łączny czas występowania zakłóceń, o których mowa w ust. 1, przekroczy 60 godzin w roku kalendarzowym,

2) dla instalacji współspalania odpadów — w wyniku zakłóceń, o których mowa w ust. 1, standardy emisyjne zostaną przekroczone w roku kalendarzowym przez: a) trzy średnie dobowe wartości stężeń pyłu, substancji organicznych w postaci gazów i par w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny, chlorowodoru, fluorowodoru, dwutlenku siarki, tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu lub tlenku węgla lub b) dwie średnie wartości stężeń metali ciężkich oraz dioksyn i furanów określonych dla czasu uśredniania odpowiedniego dla tych substancji — z tym, że ograniczenie to dotyczy każdej linii technologicznej instalacji spalania lub współspalania odpadów wyposażonej w odrębne urządzenia ochronne ograniczające wprowadzanie substancji do powietrza.

3. Podawanie odpadów do instalacji spalania odpadów wstrzymuje się natychmiast, z jednoczesnym natychmiastowym rozpoczęciem procedury zatrzymywania pracy instalacji w trybie przewidzianym w instrukcji obsługi instalacji, także w przypadku gdy średnia trzydziestominutowa wartość stężenia pyłu przekracza 150 mg/m3u, przy zawartości 11% tlenu w gazach odlotowych, lub średnie trzydziestominutowe wartości stężenia tlenku węgla oraz substancji organicznych w postaci gazów i par w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny przekraczają odpowiednio 100 mg/m3u i 20 mg/m3u, przy zawartości 11% tlenu w gazach odlotowych. Rozdział 4

Rozdział 5 Instalacje do produkcji dwutlenku tytanu §

27. Standardy emisyjne ustala się dla instalacji do produkcji dwutlenku tytanu w przypadku stosowania reakcji sulfatyzacji lub chlorowania. §

28. Standard emisyjny pyłu wynosi:

1) 50 mg/m3u — z procesów mielenia surowców, mielenia suchego pigmentu, suszenia pigmentu i mikronizacji parowej;

2) 150 mg/m3u — z procesów innych niż określone w pkt

1. § 29.

1. W przypadku stosowania reakcji sulfatyzacji do produkcji dwutlenku tytanu standard emisyjny związków siarki, obejmujących dwutlenek siarki, trójtlenek siarki i kwas siarkowy w przeliczeniu na dwutlenek siarki, wynosi:

1) 10 kg/Mg wyprodukowanego dwutlenku tytanu — z procesów rozkładu surowców i kalcynacji;

2) 500 mg/m3u — z procesu koncentracji odpadowych roztworów kwaśnych.

2. W przypadku stosowania reakcji chlorowania do produkcji dwutlenku tytanu standard emisyjny chloru gazowego wynosi 40 mg/m3u, z tym że średnie dobowe stężenia chloru nie mogą przekroczyć 5 mg/m3u. §

30. Instalacje do termicznego rozkładu soli powstałych w wyniku unieszkodliwiania odpadów z procesów produkcji dwutlenku tytanu przy zastosowaniu reakcji sulfatyzacji wyposaża się w urządzenia ochronne odsiarczające. Rozdział 6 Instalacje, w których są używane rozpuszczalniki organiczne §

31. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:

Instalacje do przetwarzania azbestu lub produktów zawierających azbest §

24. Standardy emisyjne ustala się dla instalacji do przetwarzania azbestu lub produktów zawierających azbest, jeżeli ilość surowego azbestu zużywana w tych procesach przekracza 100 kg na rok. § 25.

1. Standard emisyjny azbestu wprowadzanego do powietrza emitorem wynosi 0,1 mg/m3u.

2. Standard emisyjny pyłu wprowadzanego do powietrza emitorem wynosi 0,1 mg/m3u, jeżeli nie jest oznaczana ilość azbestu w pyle. §

26. W przypadku gdy do pomiaru wielkości emisji azbestu nie stosuje się metody wagowej, lecz metodę mikroskopii optycznej fazowo-kontrastowej, uznaje się standard emisyjny azbestu wprowadzanego do powietrza emitorem za dotrzymany, jeżeli w jednym mililitrze gazów odlotowych w warunkach umownych znajdują się nie więcej niż dwa włókna azbestu długości większej niż 5 μm i szerokości mniejszej niż 3 μm, przy czym stosunek długości do szerokości włókna jest większy niż 3:1.

1) fluorowcowanych LZO — rozumie się przez to LZO zawierające w cząsteczce co najmniej jeden atom bromu, chloru, fluoru lub jodu;

2) instalacjach istniejących — rozumie się przez to instalacje, dla których wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie lub, gdy taka decyzja nie była wymagana, zawiadomienie o zamiarze przystąpienia do użytkowania, złożono przed dniem 29 marca 1999 r., jeżeli instalacje zostały oddane do użytkowania nie później niż do dnia 29 marca 2000 r.;

3) instalacjach nowych — rozumie się przez to instalacje, dla których wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie lub, gdy taka decyzja nie była wymagana, zawiadomienie o zamiarze przystąpienia do użytkowania złożono po dniu 28 marca 1999 r., lub instalacje, które oddano do użytkowania po dniu 29 marca 2000 r.;

4) roku — rozumie się przez to rok kalendarzowy lub inny okres obejmujący kolejno po sobie następujących 12 miesięcy;

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5614 — Poz. 558

5) rozpuszczalnikach organicznych — rozumie się przez to LZO, które są stosowane oddzielnie lub w połączeniu z innymi substancjami i które nie podlegają przemianie chemicznej, w celu rozpuszczania surowców, produktów, materiałów odpadowych lub zanieczyszczeń, lub LZO, które są stosowane jako czynnik rozpuszczający, czynnik dyspergujący, regulator lepkości, regulator napięcia powierzchniowego, plastyfikator lub konserwant;

6) wsadzie LZO — rozumie się przez to masę zakupionych LZO, którą wprowadzono do instalacji w okresie roku, oznaczoną jako I1, powiększoną o masę LZO odzyskanych, ponownie wprowadzonych do instalacji w okresie roku, oznaczoną jako I2. § 32.

1. Procesy prowadzone w instalacjach, w których są używane rozpuszczalniki organiczne, dla których ustala się standardy emisyjne, określa załącznik nr 7 do rozporządzenia.

2. Standardy emisyjne ustala się dla instalacji, w których prowadzone są procesy określone w załączniku nr 7 do rozporządzenia i których łączna zdolność produkcyjna wymaga dla danego procesu zużycia LZO, określonego w załączniku nr 8 do rozporządzenia.

3. W przypadku zmiany instalacji, którą jest:

1) istotna zmiana, w rozumieniu art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. — Prawo ochrony środowiska, dla instalacji wymagających pozwolenia zintegrowanego,

2) zmiana powodująca wzrost emisji LZO o więcej niż 25% dla instalacji, których zdolność produkcyjna wymaga zużycia LZO mieszczącego się w dolnym przedziale progowym określonym w załączniku nr 8 do rozporządzenia w tabeli 1 lp. 1, 4, 6, 7, 11, 13, 16 i 19 oraz w tabeli 2 lp. 1, lub innych instalacji wymienionych w tym załączniku o zużyciu LZO mniejszym niż 10 Mg w ciągu roku,

3) zmiana powodująca wzrost emisji LZO o więcej niż 10% dla pozostałych instalacji — część instalacji, która podlega zmianie, jest traktowana jako istniejąca instalacja pod warunkiem, że emisja z całej instalacji nie przekroczy emisji, która następowałaby, gdyby część zmieniona była traktowana jak instalacja nowa. § 33.

1. Standardy emisyjne LZO z niektórych instalacji określa tabela 1 załącznika nr 8 do rozporządzenia, dla LZO wprowadzanych do powietrza w sposób:

1) zorganizowany, wyrażone jako stężenie LZO w gazach odlotowych, w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny, i oznaczone jako S1;

2) niezorganizowany, wyrażone jako procent wsadu LZO i oznaczone jako S2;

3) zorganizowany i niezorganizowany, wyrażone jako stosunek masy LZO do jednostki produktu lub surowca i oznaczone jako S4.

2. Standardy emisyjne LZO z niektórych instalacji określa tabela 2 załącznika nr 8 do rozporządzenia, dla LZO wprowadzanych do powietrza w sposób:

1) zorganizowany, wyrażone jako stężenie LZO w gazach odlotowych, w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny, i oznaczone jako S1;

2) niezorganizowany, wyrażone jako procent wsadu LZO i oznaczone jako S3;

3) zorganizowany i niezorganizowany, wyrażone jako procent wsadu LZO i oznaczone jako S5.

3. Standardy emisyjne LZO z instalacji powlekania nowych pojazdów, których łączna zdolność produkcyjna wymaga zużycia nie mniej niż 15 Mg LZO w ciągu roku, określa załącznik nr 8 do rozporządzenia w tabeli 3, dla LZO wprowadzanych do powietrza w sposób zorganizowany i niezorganizowany, wyrażone jako stosunek masy LZO wprowadzonej do powietrza do:

1) jednostki powierzchni produktu;

2) jednostki produktu.

4. LZO wprowadzane do powietrza przez systemy wentylacji grawitacyjnej, z wyjątkiem ich wprowadzania do powietrza przez urządzenia ograniczające wielkość emisji LZO, traktuje się jako LZO wprowadzane do powietrza w sposób niezorganizowany.

5. Jako LZO wprowadzane do powietrza w sposób niezorganizowany traktuje się także LZO wprowadzane do powietrza przez:

1) systemy mechanicznej wentylacji ogólnej,

2) zawory bezpieczeństwa i zawory odpowietrzające w instalacjach do magazynowania LZO — z wyjątkiem ich wprowadzania do powietrza przez urządzenia ograniczające wielkość emisji LZO. § 34.

1. Dotrzymanie standardów emisyjnych, o których mowa w § 33 ust. 1 i 2, sprawdza się na podstawie pomiarów wielkości emisji LZO i rocznego bilansu masy LZO, stosując odpowiednio następujące wzory: I1 – (I3 + H + O + W + R +G)

1) 100 x ––––––––––––––––––––––––––– £ S2, I1 + I2 I1 – (I3 + H + O + W + R +G)

2) 100 x ––––––––––––––––––––––––––– £ S3, I1 + I2 I1 – (I3 + H + O + W + R)

3) –––––––––––––––––––––––– £ S4, P I1 – (I3 + H + O + W + R)

4) 100 x ––––––––––––––––––––––––– £ S5 I1 + I2 — gdzie: I1 — oznacza masę zakupionych LZO, którą wprowadzono do instalacji w okresie roku, I2 — oznacza masę LZO odzyskanych, ponownie wprowadzonych do instalacji w okresie roku,

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5615 — Poz. 558

I3 — oznacza masę LZO odzyskanych z instalacji w celu ich wtórnego użycia, lecz nie jako wsad do instalacji, w okresie roku, H — oznacza masę LZO zawartych w produktach o wartości handlowej, O — oznacza masę LZO zawartych w odpadach, W — oznacza masę LZO zawartych w ściekach, R — oznacza masę LZO utraconych lub zatrzymanych w urządzeniach ograniczających wielkość emisji LZO, nieuwzględnionych w O i W, G — oznacza masę LZO zawartych w gazach odlotowych wprowadzanych do powietrza w sposób zorganizowany, P — oznacza wielkość produkcji wyrażoną odpowiednio jako ilość, masę, powierzchnię lub objętość produktów, a w przypadku instalacji do wytłaczania tłuszczu zwierzęcego i instalacji do wytłaczania lub rafinowania oleju roślinnego — ilość przerabianego surowca.

2. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio do sprawdzania dotrzymywania standardów emisyjnych, o których mowa w § 33 ust. 3, z tym że zamiast S4 przyjmuje się te standardy.

3. Sprawdzania dotrzymywania standardów emisyjnych, o którym mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w terminie 2 miesięcy od zakończenia roku objętego bilansem. O każdym przypadku niedotrzymania tych standardów informuje się niezwłocznie organ ochrony środowiska właściwy do wydania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego i wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, przedkładając roczny bilans masy LZO. § 35.

1. Emisja LZO z instalacji, w których prowadzi się procesy wymienione w tabeli 1 lp. 14 załącznika nr 8 do rozporządzenia, nie może przekraczać łącznie standardów emisyjnych S1 i S2 lub standardu emisyjnego S4.

2. Emisja LZO z instalacji, w których prowadzi się procesy wymienione w tabeli 2 załącznika nr 8 do rozporządzenia, nie może przekraczać łącznie standardów emisyjnych S1 i S3 lub standardu emisyjnego S5. § 36.

1. Dla LZO określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1222 oraz z 2010 r. Nr 107, poz. 679 i Nr 182, poz. 1228), jako substancje:

1) rakotwórcze kategorii 1 lub 2 z przypisanym zwrotem R45 lub R49,

2) mutagenne kategorii 1 lub 2 z przypisanym zwrotem R46,

3) działające szkodliwie na rozrodczość, kategorii 1 lub 2 z przypisanym zwrotem R60 lub R61,

4) rakotwórcze kategorii 3 z przypisanym zwrotem R40 lub R68 stosuje się standard emisyjny S1; standard emisji niezorganizowanej tych LZO wynosi 0, z zastrzeżeniem ust. 4.

2. Standard emisyjny S1 dla LZO, o których mowa w ust. 1 pkt 1—3, jeżeli suma mas takich LZO wprowadzanych do powietrza w ciągu jednej godziny jest nie mniejsza niż 10 g, wynosi 2 mg/m3u; standard ten dotyczy sumarycznego stężenia takich LZO bez przeliczenia na całkowity węgiel organiczny.

3. Standard emisyjny S1 dla fluorowcowanych LZO, o których mowa w ust. 1 pkt 4, jeżeli suma mas takich LZO wprowadzanych do powietrza w ciągu jednej godziny jest nie mniejsza niż 100 g, wynosi 20 mg/m3u; standard ten dotyczy sumarycznego stężenia takich LZO bez przeliczenia na całkowity węgiel organiczny.

4. Przepisów ust. 2 i 3 nie stosuje się do instalacji, w których prowadzi się proces wymieniony w tabeli 1 lp. 6 w załączniku nr 8 do rozporządzenia oraz do LZO, o których mowa w § 33 ust. 5 pkt 2, a przepisu ust. 3 nie stosuje się także do instalacji, w których prowadzi się proces wymieniony w tabeli 1 lp. 5 w załączniku nr 8 do rozporządzenia; w takich przypadkach emisja LZO może następować w sposób zorganizowany lub niezorganizowany i stosuje się odpowiednie standardy określone w załączniku nr

8. § 37.

1. Przepisu § 33 nie stosuje się do instalacji, w których nie są dotrzymywane standardy emisyjne, ale dla których:

1) spełniony jest warunek planu obniżenia emisji określony w załączniku nr 9, albo

2) prowadzący instalacje opracuje inny plan obniżenia emisji, którego realizacja zapewni spełnienie warunku obniżenia emisji równoważnego temu, które zostałoby osiągnięte przy zastosowaniu standardów emisyjnych.

2. Równoważne obniżenie emisji, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, z instalacji nowych, które zostaną oddane do użytkowania, powinno nastąpić z dniem oddania instalacji do użytkowania.

3. W terminie 2 miesięcy od zakończenia każdego roku objętego planem obniżenia emisji przedkłada się organowi ochrony środowiska właściwemu do wydania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego i ministrowi właściwemu do spraw środowiska sprawozdanie dotyczące poprzedniego roku, zawierające odpowiednio:

1) sprawdzenie spełnienia warunku planu obniżenia emisji określonego w załączniku nr 9 do rozporządzenia albo

2) rozliczenie planu obniżenia emisji, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w tym roczny bilans masy LZO.

4. Przepisów ust. 1 nie stosuje się do LZO, o których mowa w §

36. § 38.

1. Przepisu § 33 ust. 1 nie stosuje się do instalacji, w których prowadzi się proces wymieniony w tabeli 1 lp. 11 załącznika nr 8 do rozporządzenia, jeżeli wprowadzanie do powietrza LZO z tych instalacji nie może odbywać się w sposób zorganizowany, w szczególności do powlekania samolotów, statków i pociągów. W takim przypadku stosuje się warunek planu obniżenia emisji albo plan obniżenia emisji, o których mowa w § 37.

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5616 — Poz. 558

2. Przepisu § 33 ust. 1 nie stosuje się do instalacji, w których prowadzi się proces wymieniony w tabeli 1 lp. 7 załącznika nr 8 do rozporządzenia, jeżeli masa LZO zawartych w materiale czyszczącym, używanym w tych instalacjach, jest nie większa niż 30% masy tego materiału. § 39.

1. Standardy emisyjne LZO, o których mowa w § 33, z instalacji, w której prowadzi się dwa lub więcej procesów wymienionych w załączniku nr 7 do rozporządzenia, uznaje się za dotrzymane, jeżeli wielkość emisji LZO wprowadzanych do powietrza łącznie z tych procesów jest nie większa niż łączna wielkość emisji LZO, jaka następowałaby w przypadku dotrzymywania standardów emisyjnych.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do LZO, o których mowa w §

36. § 40.

1. W przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji LZO z instalacji, standard emisyjny S1 uznaje się za dotrzymany, jeżeli średnia 24-godzinna wielkość emisji LZO w gazach odlotowych dla faktycznych godzin pracy instalacji nie przekracza tego standardu oraz są spełnione następujące warunki:

1) średnia piętnastominutowa wielkość emisji LZO nie przekracza 150% tego standardu — w przypadku instalacji, w których prowadzi się procesy wymienione w tabeli 1 lp. 8 i 9 załącznika nr 8 do rozporządzenia;

2) średnia jednogodzinna wielkość emisji LZO nie przekracza 150% tego standardu — w przypadku instalacji innych niż określone w pkt

2. Średnie 24-godzinne wielkości emisji LZO, o których mowa w ust. 1, oblicza się jako średnią arytmetyczną ze wszystkich odczytów, z tym że w obliczeniach nie uwzględnia się okresów rozruchu i zatrzymywania instalacji oraz konserwacji wyposażenia. Regularnie przebiegających faz danego procesu w instalacji nie traktuje się jako rozruchu i zatrzymywania instalacji.

3. W przypadku wystąpienia przerw w wykonywaniu ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji, przy sprawdzaniu spełniania warunków uznawania standardu emisyjnego S1 za dotrzymany, określonych w ust. 1, stosuje się przepis § 12 ust.

4. 4. W przypadku prowadzenia okresowych pomiarów wielkości emisji LZO z instalacji, standard emisyjny S1 uznaje się za dotrzymany, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1) średnia jednogodzinna wielkość emisji LZO nie przekracza 150% tego standardu;

2) średnia ze wszystkich odczytów nie przekracza tego standardu.

5. W przypadku LZO, o których mowa w § 36, dotrzymanie standardu emisyjnego S1 sprawdza się na podstawie sumy stężeń danych, indywidualnych LZO, a w pozostałych przypadkach na podstawie stężenia całkowitego węgla organicznego.

6. W przypadku dokonywania pomiarów wielkości emisji LZO nie uwzględnia się objętości gazów dodanych do gazów odlotowych w celu ich chłodzenia lub rozcieńczania. Rozdział 7 Przepisy przejściowe i końcowe § 41.

1. Do dnia 1 kwietnia 2013 r. standardów emisyjnych, o których mowa w § 33 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 1, nie stosuje się do istniejących instalacji, które są wyposażone w urządzenia ochronne ograniczające wielkość emisji LZO do wartości:

1) 50 mg/m3u, w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny — dla dopalania LZO,

2) 150 mg/m3u, w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny — dla innych sposobów ograniczania wielkości emisji LZO — w przypadku gdy wielkość emisji LZO wprowadzonych do powietrza łącznie w sposób zorganizowany i niezorganizowany jest nie większa niż wielkość emisji LZO, jaka następowałaby w przypadku zastosowania standardów emisyjnych, o których mowa w § 33 ust. 1 i

2. 2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do LZO, o których mowa w §

36. §

42. Traci moc rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U. Nr 260, poz. 2181 oraz z 2006 r. Nr 17, poz. 140). §

43. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem § 33 ust. 5 pkt 1, który wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2012 r. Minister Środowiska: wz. S. Gawłowski

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5617 — Poz. 558

Załączniki do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 22 kwietnia 2011 r. (poz. 558)

Załącznik nr 1

STANDARDY EMISYJNE DWUTLENKU SIARKI, TLENKÓW AZOTU W PRZELICZENIU NA DWUTLENEK AZOTU, PYŁU ZE ŹRÓDEŁ ISTNIEJĄCYCH

Dziennik Ustaw Nr 95 — 5618 — Poz. 558