Dziennik Ustaw Poz. 758 z 2013

Tytuł:	Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 kwietnia 2013 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy – Kodeks morski
Status aktu prawnego:	Obowiązujący
Data ogłoszenia:	2013-07-01
Data wydania:	2013-04-19
Data wejscia w życie:	0
Data obowiązywania:	0

Treść dokumentu: Dziennik Ustaw Poz. 758 z 2013

DZIENNIK USTAW

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 1 lipca 2013 r. Poz. 758

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ zdnia 19 kwietnia 2013r. wsprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy – Kodeks morski

1. Na podstawie art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych iniektórych innych aktów prawnych (Dz.U. z2011r. Nr197, poz.1172 iNr232, poz.1378) ogłasza się wzałączniku do niniejszego obwieszczenia jednolity tekst ustawy zdnia 18 września 2001r. – Kodeks morski (Dz.U. z2009r. Nr217, poz.1689), zuwzględnieniem zmian wprowadzonych: 1)  ustawą zdnia 25 czerwca 2010r. osporcie (Dz.U. Nr127, poz.857), 2)  ustawą zdnia 4 lutego 2011r. – Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. Nr80, poz.432), 3)  ustawą zdnia 18 sierpnia 2011r. obezpieczeństwie morskim (Dz.U. Nr228, poz.1368), 4)  ustawą zdnia 31 sierpnia 2012r. oPaństwowej Komisji Badania Wypadków Morskich (Dz.U. poz.1068), 5)  ustawą zdnia 31 sierpnia 2012r. ozmianie ustawy – Kodeks morski oraz ustawy oobszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej iadministracji morskiej (Dz.U. poz.1069), 6)  ustawą z dnia 12 października 2012 r. o uchyleniu dekretu o obszarach szczególnie ważnych dla obrony kraju oraz ozmianie ustawy – Kodeks morski (Dz.U. poz.1398), 7)  ustawą z dnia 23 listopada 2012 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z podwyższeniem wieku emerytalnego (Dz.U. poz.1544) oraz zmian wynikających zprzepisów ogłoszonych przed dniem 15 kwietnia 2013r.

2. Podany wzałączniku do niniejszego obwieszczenia tekst jednolity ustawy nie obejmuje: 1)  art.94 ustawy zdnia 25 czerwca 2010r. osporcie (Dz.U. Nr127, poz.857), który stanowi: „Art. 94. Ustawa wchodzi wżycie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.”; 2)  art.81 ustawy zdnia 4 lutego 2011r. – Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. Nr80, poz.432), który stanowi: „Art. 81. Ustawa wchodzi wżycie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, zwyjątkiem art.63, który wchodzi wżycie zdniem 18 czerwca 2011r.”; 3)  odnośnika nr2 oraz art.142, art.144, art.145 iart.152 ustawy zdnia 18 sierpnia 2011r. obezpieczeństwie morskim (Dz.U. Nr228, poz.1368), które stanowią: „2) Niniejsza ustawa dokonuje wzakresie swojej regulacji transpozycji następujących dyrektyw Unii Europejskiej: 1)  dyrektywy 92/29/EWG zdnia 31 marca 1992r. dotyczącej minimalnych wymagań wdziedzinie bezpieczeństwa iochrony zdrowia wcelu poprawy opieki medycznej na statkach (Dz.Urz. WE L 113 z30.04.1992, str.19–36, zpóźn. zm.); 2)  dyrektywy 96/98/WE z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie wyposażenia statków (Dz. Urz. WE L 46 z17.02.1997, str.25, zpóźn. zm.);

 Dziennik Ustaw –2– Poz. 758

3)  dyrektywy 97/70/WE zdnia 11 grudnia 1997r. ustanawiającej zharmonizowany system bezpieczeństwa dla statków rybackich odługości 24 metrów iwiększej (Dz.Urz. WE L 34 z09.02.1998, str.1, zpóźn. zm.); dyrektywy 98/41/WE zdnia 18 czerwca 1998r. wsprawie rejestracji osób podróżujących na pokładzie statków 4)  pasażerskich płynących do portów państw członkowskich Wspólnoty lub z portów państw członkowskich Wspólnoty (Dz.Urz. WE L 188 z02.07.1998, str.35, zpóźn. zm.); 5)  dyrektywy 99/35/WE zdnia 29 kwietnia 1999r. wsprawie systemu obowiązkowych przeglądów dla bezpiecznej, regularnej żeglugi promów typu ro-ro i szybkich statków pasażerskich (Dz. Urz. WE L 138 z01.06.1999, str.1, zpóźn. zm.); 6)  dyrektywy 2002/59/WE z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiającej wspólnotowy system monitorowania i informacji o ruchu statków i uchylającej dyrektywę 93/75/WE (Dz. Urz. WE L 208 z 05.08.2002, str.10); 7)  dyrektywy 2003/25/WE zdnia 14 kwietnia 2003r. wsprawie szczególnych wymogów statecznościowych dotyczących statków pasażerskich typu ro-ro (Dz.Urz. UE L 123/22 z17.05.2003, str.286); 8)  dyrektywy 2008/106/WE zdnia 19 listopada 2008r. wsprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy (Dz.Urz. UE L 323 z03.12.2008, str.33); 9)  dyrektywy 2009/15/WE zdnia 23 kwietnia 2009r. wsprawie wspólnych reguł inorm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji iprzeglądów na statkach oraz odpowiednich działań administracji morskich (Dz.Urz. UE L 131 z28.05.2009, str.47); 10)  dyrektywy 2009/16/WE zdnia 23 kwietnia 2009r. wsprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu (Dz.Urz. UE L 131 z28.05.2009, str.57); dyrektywy 2009/17/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniającej dyrektywę 2002/59/WE ustanawiającą 11)  wspólnotowy system monitorowania i informacji o ruchu statków (Dz. Urz. UE L 131 z 28.05.2009, str.101); dyrektywy 2009/21/WE zdnia 23 kwietnia 2009r. wsprawie zgodności zwymaganiami dotyczącymi pań12)  stwa bandery (Dz.Urz. UE L 131 z28.05.2009, str.132); 13)  dyrektywy 2009/42/WE zdnia 6 maja 2009r. wsprawie sprawozdań statystycznych wodniesieniu do przewozu rzeczy iosób drogą morską (Dz.Urz. UE L 141 z06.06.2009, str.29, zpóźn. zm.); 14)  dyrektywy 2009/45/WE zdnia 6 maja 2009r. wsprawie reguł inorm bezpieczeństwa statków pasażerskich (Dz.Urz. UE L 163 z25.06.2009, str.1); 15)  dyrektywy 2010/36/UE zdnia 1 czerwca 2010r. zmieniającej dyrektywę Parlamentu Europejskiego iRady 2009/45/WE wsprawie reguł inorm bezpieczeństwa statków pasażerskich (Dz.Urz. UE L 162 z29.06.2010, str.1); 16)  dyrektywy 2010/65/UE zdnia 20 października 2010r. wsprawie formalności sprawozdawczych dla statków wchodzących do portów lub wychodzących zportów państw członkowskich iuchylającej dyrektywę 2002/6/WE (Dz.Urz. UE L 283/1 z29.10.2010, str.1); 17)  dyrektywy 2011/15/UE zdnia 23 lutego 2011r. zmieniającej dyrektywę 2002/59/WE Parlamentu Europejskiego iRady ustanawiającą wspólnotowy system monitorowania iinformacji oruchu statków (Dz.Urz. UE L 49 z24.02.2011, str.33).” „Art. 142. Do spraw wszczętych iniezakończonych przed dniem wejścia wżycie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.” „Art. 144. Dokumenty wydane na podstawie przepisów dotychczasowych zachowują ważność przez okres, na jaki zostały wydane. Art. 145. Upoważnienia do wykonywania zadań administracji morskiej wydane na podstawie przepisów dotychczasowych zachowują ważność przez okres, na jaki zostały wydane.” „Art. 152. Ustawa wchodzi wżycie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, zwyjątkiem przepisów art.70, które wchodzą wżycie po upływie 18 miesięcy od dnia ogłoszenia.”;

 Dziennik Ustaw –3– Poz. 758

4)  odnośnika nr2 oraz art.59 iart.63 ustawy zdnia 31 sierpnia 2012r. oPaństwowej Komisji Badania Wypadków Morskich (Dz.U. poz.1068), które stanowią: „2)  Niniejsza ustawa dokonuje wzakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego iRady 2009/18/WE zdnia 23 kwietnia 2009r. ustanawiającej podstawowe zasady regulujące dochodzenia wsprawach wypadków w sektorze transportu morskiego i zmieniającej dyrektywę Rady 1999/35/WE oraz dyrektywę 2002/59/WE Parlamentu Europejskiego iRady (Dz.Urz. UE L 131 z28.05.2009, str.114, zpóźn. zm.).” „Art. 59. Stacje pilotowe, októrych mowa wart.229 ustawy wymienionej wart.55 utworzone przed dniem wejścia wżycie niniejszej ustawy, stają się stacjami pilotowymi wrozumieniu art.229 ustawy wymienionej wart.55 wbrzmieniu nadanym niniejszą ustawą.” „Art. 63. Ustawa wchodzi wżycie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, zwyjątkiem przepisów art.56 pkt12 i13, które wchodzą wżycie po upływie 12 miesięcy od dnia ogłoszenia.”; odnośnika nr1 oraz art.3 ustawy zdnia 31 sierpnia 2012r. ozmianie ustawy – Kodeks morski oraz ustawy oobszarach 5)  morskich Rzeczypospolitej Polskiej iadministracji morskiej (Dz.U. poz.1069), które stanowią: „1)  Niniejsza ustawa dokonuje wzakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego iRady 2009/20/WE zdnia 23 kwietnia 2009r. wsprawie ubezpieczenia armatorów od roszczeń morskich (Dz.Urz. UE L 131 z28.05.2009, str.128) oraz wykonuje postanowienia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego iRady (WE) nr392/2009 zdnia 23 kwietnia 2009r. wsprawie odpowiedzialności przewoźników pasażerskich na morskich drogach wodnych ztytułu wypadków (Dz.Urz. UE L 131 z28.05.2009, str.24).” „Art. 3. Ustawa wchodzi wżycie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, zwyjątkiem art.1 pkt7, 9 i10, które wchodzą wżycie zdniem 31 grudnia 2012r.”; 6)  art.3 ustawy zdnia 12 października 2012r. ouchyleniu dekretu oobszarach szczególnie ważnych dla obrony kraju oraz ozmianie ustawy – Kodeks morski (Dz.U. poz.1398), który stanowi: „Art. 3. Ustawa wchodzi wżycie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.”; art.21 ustawy zdnia 23 listopada 2012r. ozmianie niektórych ustaw wzwiązku zpodwyższeniem wieku emerytalnego 7)  (Dz.U. poz.1544), który stanowi: „Art. 21. Ustawa wchodzi wżycie zdniem 1 stycznia 2013r.”. Marszałek Sejmu: E. Kopacz

 Dziennik Ustaw –4– Poz. 758

Załącznik do obwieszczenia Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej zdnia 19 kwietnia 2013r. (poz.758)

USTAWA zdnia 18 września 2001r. Kodeks morski

Tytuł I Przepisy ogólne

Art. 1. §1. Kodeks morski reguluje stosunki prawne związane zżeglugą morską. §2. Wstosunkach cywilnoprawnych związanych zżeglugą morską stosuje się – wbraku odpowiednich przepisów Kodeksu morskiego – przepisy prawa cywilnego. §

3. Stosunki pracy na statkach morskich, sprawy bezpieczeństwa morskiego, zapobieganie zanieczyszczaniu morza przez statki oraz inne sprawy wzakresie nieuregulowanym przepisami Kodeksu morskiego regulują odrębne przepisy. Art. 2. §1. Statkiem morskim jest każde urządzenie pływające przeznaczone lub używane do żeglugi morskiej, zwane dalej „statkiem”. §2. Statkiem morskim wbudowie jest statek, którego stępkę położono lub wykonano równorzędną pracę konstrukcyjną wmiejscu wodowania, aż do zakończenia budowy. Art. 3. §1. Kodeks morski stosuje się do morskich statków handlowych. §2. Morskim statkiem handlowym jest statek przeznaczony lub używany do prowadzenia działalności gospodarczej, awszczególności do: przewozu ładunku lub pasażerów, rybołówstwa morskiego lub pozyskiwania innych zasobów morza, holowania, ratownictwa morskiego, wydobywania mienia zatopionego wmorzu, pozyskiwania zasobów mineralnych dna morza oraz zasobów znajdującego się pod nim wnętrza Ziemi. Art. 4. Do statków morskich używanych wyłącznie do celów naukowo-badawczych, sportowych lub rekreacyjnych stosuje się Kodeks morski zwyjątkiem przepisów oprzewozie ładunku lub pasażerów oraz przepisów oawarii wspólnej. Art. 5. §1. Do statków morskich pełniących wyłącznie specjalną służbę państwową stosuje się Kodeks morski zwyjątkiem przepisów oprzewozie ładunku lub pasażerów, oawarii wspólnej ioprzywilejach na statku. §2. Do statków pełniących specjalną służbę państwową zalicza się wszczególności statki: hydrograficzne, dozorcze, pożarnicze, telekomunikacyjne, celne, sanitarne, szkolne, pilotowe, statki używane wyłącznie do ratowania życia na morzu lub do łamania lodów. Art. 6. §1. Zzastrzeżeniem wyjątków przewidzianych wustawie, nie stosuje się Kodeksu morskiego do jednostek pływających Marynarki Wojennej, Straży Granicznej oraz Policji. §

2. Przepisów Kodeksu morskiego o przewozie ładunku lub pasażerów nie stosuje się do transportów wojskowych morskimi statkami handlowymi, chyba że strony umowy przewozu morskiego postanowią inaczej. Art. 7. Armatorem jest ten, kto we własnym imieniu uprawia żeglugę statkiem morskim własnym lub cudzym. Art. 8. §1. Terminy przedawnienia roszczeń ze stosunków regulowanych Kodeksem morskim mogą być przedłużane umową stron zawartą na piśmie po zaistnieniu zdarzenia, zktórego wynikło roszczenie. §2. Przepis §1 nie dotyczy roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem sądu lub wyrokiem sądu polubownego, atakże ugodą zawartą przed tymi sądami.

 Dziennik Ustaw –5– Poz. 758

Tytuł II Statek morski

DZIAŁ I Polska przynależność statku Art. 9. §1. Żeglugę pod polską banderą może uprawiać tylko statek opolskiej przynależności. §2. (uchylony). §3. Terenowy organ administracji morskiej, na którego obszarze działania znajduje się port rozpoczęcia podróży, może wuzasadnionych przypadkach zezwolić na wykonywanie przez czas oznaczony stałego przewozu między portami polskimi przez statek podnoszący banderę państwa innego niż państwo członkowskie Unii Europejskiej. Art. 10. §1. Statkiem opolskiej przynależności jest: 1)  statek stanowiący polską własność, októrym mowa wart.73 §1 i2; statek uważany za stanowiący polską własność, októrym mowa wart.73 §3; 2)  2a) statek niestanowiący polskiej własności, który uzyskał polską przynależność zgodnie zrozporządzeniem nr613/91 (EWG) zdnia 4 marca 1991r. wsprawie transferu statków zjednego rejestru do drugiego wewnątrz Wspólnoty (Dz.Urz. WEL68 z15.03.1991, zpóźn. zm.); statek niestanowiący polskiej własności, który czasowo uzyskał polską przynależność, októrym mowa wart.13 §1. 3)  §

2. Przepisy niniejszego działu dotyczące statku stanowiącego polską własność stosuje się do statków uważanych zastanowiące polską własność. Art. 11. §1. Statek opolskiej przynależności jest obowiązany podnosić polską banderę. §2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może, wdrodze rozporządzenia, zwolnić niektóre rodzaje statków opolskiej przynależności zobowiązku podnoszenia bandery. Zwolnienie nie może dotyczyć statków uprawiających żeglugę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 12. §1. Statek opolskiej przynależności oznacza się nazwą na dziobie, zkażdej burty ina rufie. Pod nazwą na rufie powinna być uwidoczniona nazwa portu macierzystego statku. §2. Właściciel nadaje statkowi nazwę iwskazuje port morski jako port macierzysty statku. Nazwa podlega zatwierdzeniu przez dyrektora urzędu morskiego właściwego dla portu macierzystego statku, wdrodze decyzji administracyjnej, zzastrzeżeniem §2a. § 2a. Nazwa statku morskiego używanego wyłącznie do celów sportowych lub rekreacyjnych o długości kadłuba do24m podlega zatwierdzeniu, wdrodze decyzji administracyjnej, przez zarząd polskiego związku sportowego, októrym mowa wart.23 §3. §3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, wdrodze rozporządzenia, tryb postępowania wsprawach nadawania izatwierdzenia nazwy statku, uwzględniając konieczność jego indywidualizacji. §4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może określić, wdrodze rozporządzenia, inny niż wskazany w§1 sposób oznaczania niektórych statków, mając na względzie ich rodzaj, przeznaczenie irodzaj żeglugi. Art. 13. §1. Statek niestanowiący polskiej własności może uzyskać polską przynależność na czas oznaczony, jeżeli wnioskodawca łącznie spełni następujące wymogi: 1)  jest osobą prawną mającą w Rzeczypospolitej Polskiej siedzibę lub oddział bądź jest osobą fizyczną zamieszkałą wRzeczypospolitej Polskiej lub mającą wRzeczypospolitej Polskiej oddział; 2)  przedstawi umowę najmu lub dzierżawy statku bądź inną umowę, na podstawie której będzie mógł uprawiać żeglugę statkiem we własnym imieniu; zobowiąże się, że będzie prowadził działalność armatorską wRzeczypospolitej Polskiej; 3) 

 Dziennik Ustaw –6– Poz. 758

4)  złoży urzędowo poświadczony odpis lub wyciąg ze stałego rejestru statków, zawierający opis statku, oznaczenie właściciela oraz inne dane ztego rejestru, awszczególności wpisane prawa zastawu iograniczenia wrozporządzaniu statkiem; 5)  przedstawi pisemną zgodę właściwych organów państwa stałego rejestru statków, właściciela statku iwszystkich wierzycieli hipotecznych na nadanie statkowi polskiej przynależności oraz zapewnienie właściwych organów państwa stałego rejestru statku, że wczasie trwania polskiej przynależności statek nie będzie uprawniony do podnoszenia bandery tego państwa; 6)  wskaże port macierzysty statku wRzeczypospolitej Polskiej. §2. Statek niestanowiący polskiej własności uzyskuje czasową polską przynależność przez wpis do rejestru okrętowego, na podstawie postanowienia izby morskiej stwierdzającego okres przynależności. Art. 14. Armator prowadzący wRzeczypospolitej Polskiej działalność za pośrednictwem oddziału podlega, wzakresie spraw związanych zuprawianiem żeglugi statkiem, który uzyskał czasową polską przynależność, polskiemu prawu ijurysdykcji sądów polskich wtakim zakresie, wjakim podlega im osoba mająca wRzeczypospolitej Polskiej siedzibę lub miejsce zamieszkania. Art. 15. Armator, którego statek uzyskał czasową polską przynależność, jest obowiązany obsadzić statek załogą zgodnie zpolskimi przepisami ipoddać statek polskim przepisom, wszczególności wzakresie: pomiaru, bezpieczeństwa morskiego, dokumentów statku iochrony środowiska. Art. 16. Nazwa statku, który uzyskał czasową polską przynależność, może być zmieniona tylko za zgodą właściwych władz państwa stałego rejestru statku oraz jego właściciela iwierzycieli hipotecznych. Art. 17. §1. Statek niestanowiący polskiej własności traci uzyskaną czasową polską przynależność, jeżeli: 1)  przestanie być spełniany którykolwiek zwymogów wymienionych wart.13 §1; 2)  upłynie okres, na jaki uzyskał przynależność, iokres ten nie zostanie przedłużony; 3)  wniesie oto armator statku; 4)  armator statku nie przestrzega przepisów niniejszego działu; 5)  zostanie wydana decyzja wtrybie art.18. §

2. Utrata przez statek czasowej polskiej przynależności następuje z dniem wykreślenia statku z polskiego rejestru okrętowego, na podstawie postanowienia izby morskiej. Art. 18. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może wydać decyzję outracie czasowej polskiej przynależności statku, jeżeli wymaga tego interes państwa, awszczególności interes polskiej gospodarki morskiej. Ztych samych względów minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może wydać decyzję sprzeciwiającą się uzyskaniu przez statek czasowej polskiej przynależności. Art. 19. §1. Polska przynależność statku stanowiącego polską własność może być zawieszona na wniosek właściciela. §2. Właściciel statku wskazuje we wniosku okres zawieszenia, rejestr, do którego statek będzie wpisany, oraz przedstawia pisemną zgodę wierzycieli hipotecznych na zawieszenie polskiej przynależności statku. §3. Postanowienie ozawieszeniu wydaje izba morska, ustalając okres zawieszenia. §4. Wpis stwierdzający zawieszenie staje się skuteczny zdniem zawiadomienia izby morskiej przez właściciela statku ouzyskaniu przez statek obcej przynależności. §5. Wokresie zawieszenia polskiej przynależności statek nie może podnosić polskiej bandery. Art. 20. Nazwa statku stanowiącego polską własność, którego polska przynależność została zawieszona, nie może być zmieniona wokresie zawieszenia bez zgody jego właściciela iwierzycieli hipotecznych. Portem macierzystym takiego statku powinien być port państwa czasowej przynależności statku.

 Dziennik Ustaw –7– Poz. 758

Art. 21. §1. Zawieszenie polskiej przynależności statku stanowiącego polską własność ustaje po upływie okresu zawieszenia lub, na wniosek właściciela, przed upływem tego okresu albo na skutek utraty przez statek czasowej przynależności obcego państwa, zzastrzeżeniem §2. §2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może, ze względów określonych wart.18, wydać decyzję oustaniu zawieszenia polskiej przynależności statku lub sprzeciwiającą się zawieszeniu. §3. Ustanie zawieszenia polskiej przynależności statku stanowiącego polską własność następuje zdniem wykreślenia wstałym rejestrze okrętowym wpisu ozawieszeniu, na podstawie postanowienia izby morskiej. Art. 22. Ilekroć wprzepisach niniejszego działu mówi się ostałym rejestrze statku, rozumie się przez to rejestr prowadzony wpaństwie, do którego przynależność została zawieszona, wktórym wpisany jest właściciel statku oraz prawa zastawu iograniczenia wrozporządzaniu statkiem. DZIAŁ II Rejestr okrętowy Art. 23. §1. Statek stanowiący polską własność podlega obowiązkowi wpisu do polskiego rejestru okrętowego prowadzonego przez izbę morską właściwą dla portu macierzystego statku, zzastrzeżeniem §2 i3. §2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, wdrodze rozporządzenia, rodzaje statków stanowiących polską własność niepodlegających obowiązkowi wpisu do rejestru okrętowego. Zwolnienie nie może dotyczyć statków uprawiających żeglugę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. §3.1) Statek morski stanowiący polską własność, używany wyłącznie do celów sportowych lub rekreacyjnych, odługości kadłuba do 24 m, podlega obowiązkowi wpisu do polskiego rejestru jachtów prowadzonego przez polski związek sportowy, októrym mowa wustawie zdnia 25 czerwca 2010r. osporcie (Dz.U. Nr127, poz.857, zpóźn. zm.2)). §4. Statek, który nie podlega obowiązkowi wpisu do rejestru okrętowego, atakże statek wbudowie, może być wpisany do rejestru okrętowego na wniosek właściciela. §5.3) Statek, o którym mowa w art. 73, wpisuje się do rejestru okrętowego na wniosek właściciela lub wszystkich współwłaścicieli, po przedstawieniu decyzji dyrektora urzędu morskiego ospełnieniu przez statek warunków technicznych wymaganych do uzyskania wpisu do rejestru. §6. Statek budowany wRzeczypospolitej Polskiej może być wpisany do rejestru okrętowego, jeżeli położona została jego stępka lub wykonana została równorzędna praca konstrukcyjna w miejscu wodowania. Dotyczy to również statku wbudowie niestanowiącego polskiej własności. Rejestr okrętowy statku wbudowie prowadzi izba morska właściwa dla miejsca budowy statku. Art. 24. §1.4) Statek niestanowiący polskiej własności ani nieuważany za stanowiący polską własność wpisuje się do rejestru okrętowego, na wniosek armatora, po spełnieniu wymogów określonych w art. 13 § 1 i przedstawieniu decyzji dyrektora urzędu morskiego ospełnieniu przez statek warunków technicznych wymaganych do uzyskania wpisu do rejestru, zzastrzeżeniem §2. §2. Do rejestrów, októrych mowa wart.23, może być wpisany statek będący własnością obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub osoby prawnej mającej siedzibę wpaństwie członkowskim Unii Europejskiej, zzastrzeżeniem art.73a. §3. Rejestr okrętowy statków, októrych mowa w§1, prowadzi izba morska właściwa dla portu polskiego wskazanego przez armatora jako port macierzysty statku.

 Wbrzmieniu ustalonym przez art.69 ustawy zdnia 25 czerwca 2010r. osporcie (Dz.U. Nr127, poz.857), która weszła wżycie zdniem 16 października 2010r.

2)  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone wDz.U. z2010r. Nr151, poz.1014, z2011r. Nr171, poz.1016, Nr185, poz.1092 iNr208, poz.1240 i1241 oraz z2012r. poz.490.

3)  Wbrzmieniu ustalonym przez art.136 pkt1 ustawy zdnia 18 sierpnia 2011r. obezpieczeństwie morskim (Dz.U. Nr228, poz.1368), która weszła wżycie zdniem 25 stycznia 2012r.

4)  Wbrzmieniu ustalonym przez art.136 pkt2 ustawy, októrej mowa wodnośniku 3.

1)

 Dziennik Ustaw –8– Poz. 758

Art. 25. Rejestr okrętowy składa się zksiąg rejestrowych prowadzonych odrębnie dla statków: 1)  stanowiących polską własność iuważanych za stanowiące polską własność (rejestr stały); 2)  które uzyskały czasową polską przynależność (rejestr tymczasowy); 3)  wbudowie (rejestr statków wbudowie). Art. 26. §1. Za czynności rejestrowe, októrych mowa wart.23 §1, pobiera się opłaty rejestrowe, które stanowią dochód budżetu państwa, natomiast opłaty za czynności, októrych mowa wart.23 §3, stanowią dochód właściwego polskiego związku sportowego prowadzącego rejestr jachtów. §2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, wdrodze rozporządzenia, sposób itryb prowadzenia polskiego rejestru jachtów, wzór dokumentu rejestracyjnego iwysokość opłat rejestrowych, zuwzględnieniem odpowiednio przepisów art.29 ustawy izasady proporcjonalności opłat. Art. 27. §1. Statek wpisany do rejestru stałego za granicą może być wpisany do rejestru stałego wRzeczypospolitej Polskiej dopiero po wykreśleniu zrejestru zagranicznego. §2. Statek wpisany do rejestru stałego za granicą może być wpisany do rejestru tymczasowego wRzeczypospolitej Polskiej dopiero po zawieszeniu jego dotychczasowej przynależności. §3. Wpis do rejestru zagranicznego statku stanowiącego polską własność lub statku uważanego za stanowiący polską własność nie wywołuje skutków prawnych przed wykreśleniem tego statku zpolskiego rejestru okrętowego. §4. Czasowe nadanie statkowi, októrym mowa w§3, obcej przynależności nie wywołuje skutków prawnych przed dokonaniem wpolskim rejestrze okrętowym wpisu zawieszającego polską przynależność. Art. 28. Rejestry, októrych mowa wart.23 i39 §1, są jawne. Osoby zainteresowane mogą żądać poświadczonych wyciągów iodpisów zrejestrów. Art. 29. §1. Wrejestrze stałym wpisuje się: 1)  kolejny numer rejestrowy statku idatę dokonania wpisu; 2)  nazwę lub oznaczenie identyfikacyjne i numer identyfikacyjny nadany przez międzynarodową organizację morską, międzynarodowy sygnał wywoławczy oraz rodzaj iprzeznaczenie statku; 3)  poprzednią nazwę lub oznaczenie identyfikacyjne oraz dane dotyczące poprzedniego rejestru idatę wykreślenia ztego rejestru; 4)  nazwę portu macierzystego statku; 5)  rok, miejsce budowy inazwę stoczni, jeżeli dane te są znane, oraz określenie głównego materiału kadłuba statku irodzaju napędu statku; 6)  wymiary główne (rejestrowe) oraz pojemność statku; 7)  oznaczenie iadres właściciela lub wszystkich współwłaścicieli statku zokreśleniem ich udziałów we współwłasności oraz podstawę nabycia własności statku; 8)  oznaczenie iadres armatora statku; 9)  hipotekę morską iograniczenia wrozporządzaniu statkiem; 10) stwierdzenie przez izbę morską polskiej przynależności statku; 11) stwierdzenie przez izbę morską zawieszenia polskiej przynależności statku; 12) podstawę idatę wykreślenia statku zrejestru.

 Dziennik Ustaw –9– Poz. 758

§2. Wrejestrze tymczasowym, oprócz danych wymienionych w§1 pkt1–8, 10 i12, wpisuje się: 1)  poprzednią przynależność statku idatę jej zawieszenia; okres, na jaki statek uzyskał polską przynależność; 2)  3)  oznaczenie iadres przedstawiciela armatora wRzeczypospolitej Polskiej, jeżeli taki został ustanowiony. §3. Wrejestrze statków wbudowie wpisuje się: 1)  kolejny numer rejestrowy statku wbudowie idatę dokonania wpisu; oznaczenie identyfikacyjne statku wbudowie; 2)  nazwę stoczni budującej statek; 3)  4)  oznaczenie iadres właściciela statku wbudowie; 5)  oznaczenie umowy obudowę statku; hipotekę morską. 6)  §4. Każda zmiana danych wrejestrze okrętowym podlega wpisowi. Art. 30. §1. Wpis do rejestru okrętowego następuje na podstawie zgłoszenia zainteresowanych, chyba że prawo przewiduje wpis na wniosek albo zurzędu. §2. Do zgłoszenia zmian podlegających wpisowi wstosunku do statków stanowiących polską własność istatków uważanych za stanowiące polską własność, wpisanych do rejestru okrętowego, obowiązany jest właściciel statku. Art. 31. §1. Wykreśla się zrejestru okrętowego statek, który: 1)  zatonął lub uległ zniszczeniu; 2)  zaginął; 3)  utracił polską przynależność; 4)  utracił charakter statku morskiego. §1a.5) Z rejestru okrętowego, na wniosek dyrektora urzędu morskiego właściwego dla portu macierzystego statku, można wykreślić statek, który w okresie ostatnich 24 miesięcy został dwukrotnie zatrzymany przez inspekcje państwa portu zprzyczyn leżących po stronie armatora, kapitana lub załogi statku. §2.6) Wprzypadkach określonych w§1 i1a wykreślenie statku zrejestru okrętowego wymaga zgody wierzyciela hipotecznego wyrażonej na piśmie. §3. Wykreśla się zrejestru statków wbudowie statek, który: 1)  uległ zniszczeniu wtrakcie budowy albo którego budowa została zaniechana; 2)  został wpisany do rejestru stałego wRzeczypospolitej Polskiej lub za granicą. §4. Wprzypadkach określonych w§3 wykreślenie wymaga zgody wierzyciela wyrażonej na piśmie, chyba że statek wbudowie został wpisany do rejestru stałego wRzeczypospolitej Polskiej, aciążąca na nim hipoteka morska została wpisana do tego rejestru zurzędu. Art. 32. Statek uważa się za zaginiony, jeżeli wciągu liczonego podwójnie okresu niezbędnego wnormalnych warunkach do przejścia do portu przeznaczenia zmiejsca, zktórego nadeszła ostatnia wiadomość ostatku, nie zawinął on do tego portu ani nie nadeszła żadna kolejna wiadomość ostatku. Okres wymagany do uznania statku za zaginiony nie może być krótszy niż miesiąc ani dłuższy niż 3 miesiące, licząc od dnia nadejścia ostatniej wiadomości ostatku, ajeżeli brak wiadomości ostatku pozostaje wzwiązku zdziałaniami wojennymi – krótszy niż 6 miesięcy.

5) 6)

 Dodany przez art.136 pkt3 lit. austawy, októrej mowa wodnośniku

3.  Wbrzmieniu ustalonym przez art.136 pkt3 lit. b ustawy, októrej mowa wodnośniku 3.

 Dziennik Ustaw – 10 – Poz. 758

Art. 33. §1. Zgłoszenie do rejestru okrętowego powinno być dokonane wciągu 6 tygodni od dnia, wktórym obowiązany do zgłoszenia dowiedział się ookoliczności podlegającej wpisowi do rejestru. §2. Wrazie niezgłoszenia statku lub okoliczności podlegających wpisowi do rejestru okrętowego izba morska może, wdrodze postanowienia, nałożyć na obowiązanego do zgłoszenia karę grzywny wwysokości od 500 do 10 000 PLN wcelu spowodowania zgłoszenia. Grzywny nieuiszczone mogą być umorzone wcałości lub części wprzypadku dokonania zgłoszenia przez obowiązanego. §2a. Na postanowienie onałożeniu kary grzywny, októrej mowa w§2, przysługuje zażalenie. §3. Jeżeli obowiązany nie dokona zgłoszenia pomimo wezwania, izba morska może, po przeprowadzeniu dochodzenia, dokonać wpisu zurzędu, zaznaczając to wosnowie wpisu. Art. 34. Izba morska bada, czy: zgłoszenie lub wniosek idołączone do nich dokumenty odpowiadają pod względem treści iformy obowiązującym prze1)  pisom prawa; zgłoszone dane są zgodne zrzeczywistością, jeżeli ma wtym względzie uzasadnione wątpliwości. 2)  Art. 35. §1. Okoliczność będąca przedmiotem wpisu do rejestru okrętowego jest skuteczna wobec osób trzecich. Okoliczność taka, mimo braku wpisu do rejestru okrętowego, jest skuteczna wobec osób trzecich, gdy oniej wiedziały. §2. Do oceny skutków wpisu do rejestru okrętowego stosuje się odpowiednio przepisy oprawach jawnych zksięgi wieczystej. Art. 36. §1. Po wpisaniu do rejestru okrętowego statek otrzymuje certyfikat okrętowy, astatek wbudowie – certyfikat statku wbudowie. §2. Certyfikat okrętowy stanowi dowód polskiej przynależności statku. §3. Statkowi nabytemu za granicą polski urząd konsularny może wydać tymczasowe świadectwo polskiej przynależności statku (świadectwo obanderze) ważne na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy. Owydaniu świadectwa polski urząd konsularny zawiadamia właściwą izbę morską. Art. 37. §1. Wrazie wydania certyfikatu okrętowego statkowi, który uzyskał czasową polską przynależność, dokument wydany takiemu statkowi przez organ prowadzący jego rejestr stały powinien zostać temu organowi zwrócony. Ozwrocie dokumentu armator statku zawiadamia izbę morską wterminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania certyfikatu okrętowego. §2. Wrazie zawieszenia przez izbę morską polskiej przynależności statku stanowiącego polską własność lub uważanego za stanowiący polską własność właściciel statku obowiązany jest zwrócić izbie morskiej certyfikat okrętowy wterminie 30 dni, licząc od dnia wydania statkowi odpowiedniego dokumentu przez zagraniczny organ rejestrowy. Wrazie niezwrócenia certyfikatu okrętowego stosuje się art.33 §2 i§2a. §3. Izba morska zawiadamia właściwe władze państwa rejestru stałego oustaniu czasowej polskiej przynależności statku. Art. 38. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, wdrodze rozporządzenia, sposób prowadzenia rejestru okrętowego i tryb postępowania rejestrowego, wzory ksiąg rejestrowych, wzór certyfikatu okrętowego, certyfikatu statku wbudowie iświadectwa obanderze, tryb ich wydawania oraz wysokość opłat rejestrowych, mając na uwadze przeznaczenie rejestru okrętowego. Art. 39. §1. Statek stanowiący polską własność, który nie podlega obowiązkowi wpisu do rejestru okrętowego lub polskiego rejestru jachtów inie został wpisany do któregokolwiek ztych rejestrów, rejestruje się wurzędzie morskim właściwym dla swojego portu macierzystego. Obowiązek ten nie dotyczy statków używanych do celów sportowych lub rekreacyjnych, odługości do 5 m, nieuprawiających żeglugi międzynarodowej. §2. Dokument rejestracyjny wydany przez urząd morski stanowi dowód polskiej przynależności statku niewpisanego do rejestru okrętowego. §3. Za wydanie dokumentu rejestracyjnego urząd morski pobiera opłatę. Opłata stanowi dochód budżetu państwa. §4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, wdrodze rozporządzenia, sposób rejestracji statków morskich, októrych mowa w§1, tryb postępowania rejestrowego, wzór dokumentu rejestracyjnego oraz tryb ustalania iwysokość opłat rejestrowych, mając na uwadze pojemność iprzeznaczenie statku.

 Dziennik Ustaw – 11 – DZIAŁ III Pomiar statku Art. 40. §1. Pomiar statku polega na ustaleniu jego pojemności brutto inetto oraz wymiarów głównych (rejestrowych). §2. Pomiaru statku dokonuje organ pomiarowy, wydając na jego podstawie świadectwo pomiarowe. Art. 41. §1. Do pomiaru statków stosuje się postanowienia Międzynarodowej konwencji opomierzaniu pojemności statków, sporządzonej wLondynie dnia 23 czerwca 1969r. (Dz.U. z1983r. Nr56, poz.247), zwanej dalej „Konwencją opomierzaniu”, wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia wżycie wstosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób, oraz przepisy niniejszego działu. §

2. Międzynarodowym świadectwem pomiarowym, w rozumieniu przepisów Kodeksu morskiego, jest świadectwo pomiarowe wydane na podstawie Konwencji opomierzaniu bądź innej umowy międzynarodowej wtym zakresie, której stroną jest Rzeczpospolita Polska. Art. 42. §1. Obowiązkowemu pomiarowi podlega statek opolskiej przynależności. §2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może zwolnić, wdrodze rozporządzenia, niektóre rodzaje statków o polskiej przynależności z obowiązkowego pomiaru. Nie dotyczy to statków uprawiających żeglugę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. §3. Statek oobcej przynależności zawijający do portu polskiego, nieposiadający świadectwa pomiarowego, októrym mowa wart.41 §2, może być, na mocy decyzji dyrektora właściwego urzędu morskiego, poddany pomiarowi. Art. 43. §1. Każdy statek może być poddany pomiarowi na wniosek właściciela, armatora lub kapitana. §2. Wpis do rejestru okrętowego danych opojemności iwymiarach rejestrowych statku następuje wyłącznie na podstawie świadectwa pomiarowego wydanego przez polski organ pomiarowy bądź świadectwa pomiarowego, októrym mowa wart.41 §2. Art. 44. §1. Świadectwo pomiarowe wydawane jest bez określenia terminu jego ważności, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. §2. Świadectwo pomiarowe traci ważność, jeżeli statek, któremu zostało wydane: 1)  zostanie tak zmieniony, że nie odpowiada danym zawartym wświadectwie wzakresie pojemności iwymiarów rejestrowych; 2)  zatonie lub ulegnie zniszczeniu, zaginie bądź utraci charakter statku morskiego; 3)  zmieni przynależność, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w umowach międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną. Art. 45. Statek podlegający obowiązkowemu pomiarowi może być, wcelu kontroli, poddany ponownemu pomiarowi. Art. 46. §1. Kontrola statku zawijającego do portu polskiego pod banderą państwa będącego stroną Konwencji opomierzaniu lub innej umowy międzynarodowej o wzajemnym uznawaniu dokumentów pomiarowych, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, ogranicza się do sprawdzenia: czy 1)  statek posiada ważne świadectwo pomiarowe odpowiadające postanowieniom umowy międzynarodowej, na podstawie której zostało wydane; 2)  zasadnicza charakterystyka statku odpowiada danym zawartym wtym świadectwie. czy §2. Kontrola, októrej mowa w§1, nie może powodować przetrzymania statku. Art. 47. §1. Za pomiar statku pobiera się opłaty pomiarowe. §2. Nie pobiera się opłat pomiarowych za pomiar kontrolny, jeżeli wynik pomiaru okaże się zgodny zdanymi zawartymi wświadectwie pomiarowym. Poz. 758

 Dziennik Ustaw – 12 – Poz. 758

Art. 48. §1. Organami pomiarowymi są dyrektorzy urzędów morskich. §2.7) Zadania organu pomiarowego mogą zostać powierzone zgodnie zprzepisami obezpieczeństwie morskim. Art. 49. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, wdrodze rozporządzenia: 1)  zakres działania organu pomiarowego, 2)  sposób pomierzania, wtym także statków, do których nie stosuje się postanowień Konwencji opomierzaniu, tryb postępowania pomiarowego ikontrolnego, 3)  4)  wzory świadectw pomiarowych oraz wysokość opłat pomiarowych, uwzględniając zasady praktyki międzynarodowej wtym zakresie. DZIAŁ IV Dokumenty statku Art. 50. §1. Statek opolskiej przynależności obowiązany jest prowadzić dzienniki iposiadać dokumenty prawem przewidziane. §2. Dokumenty, októrych mowa w§1, wymagane dla statku uprawiającego żeglugę międzynarodową powinny zawierać oznaczenia także wjęzyku angielskim. Art. 51. §1. Wszystkie dokumenty wymagane dla statku powinny być przechowywane na statku iokazywane na żądanie upoważnionych władz. §2. Za kompletność iaktualność dokumentów oraz prawidłowość wpisów wdziennikach odpowiada kapitan. Art. 52. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, określi, wdrodze rozporządzenia, rodzaje, wzory isposób prowadzenia dzienników oraz innych dokumentów statku, uwzględniając rodzaje statków idokumentów znajdujących się na tych statkach, atakże określi sposób przechowywania tych dokumentów.

Tytuł III Kapitan statku

DZIAŁ I Przepisy ogólne Art. 53. §1. Kapitan sprawuje kierownictwo statku iwykonuje inne funkcje określone przepisami. §2. Wszystkie osoby znajdujące się na statku obowiązane są podporządkować się zarządzeniom kapitana wydanym wcelu zapewnienia bezpieczeństwa iporządku na statku. Art. 54. §1. Kapitan statku jest zmocy prawa przedstawicielem armatora izainteresowanych ładunkiem wzakresie zwykłych spraw związanych zwykonywaniem żeglugi oraz zwykłym zarządem statkiem iładunkiem. Wtych granicach kapitan może wimieniu armatora izainteresowanych ładunkiem dokonywać poza portem macierzystym czynności prawnych oraz zastępować ich przed sądem. §2. Ograniczenie ustawowego umocowania kapitana dokonane przez armatora lub zainteresowanych ładunkiem ma skutek prawny między tymi osobami akapitanem, zaś wobec osób trzecich, jeżeli ograniczenie to było im znane. Art. 55. Kapitan statku może zgłosić armatorowi sprzeciw odnośnie do składu ikwalifikacji zawodowych osób wpisywanych na listę załogi.

7)

 Wbrzmieniu ustalonym przez art.136 pkt4 ustawy, októrej mowa wodnośniku 3.

 Dziennik Ustaw – 13 – DZIAŁ II Obowiązki kapitana Art. 56. Kapitan obowiązany jest dochować staranności sumiennego kapitana statku przy wszystkich czynnościach służbowych. Art. 57. Kapitan obowiązany jest przed rozpoczęciem iwczasie podróży dołożyć należytej staranności, aby statek był zdatny do żeglugi, awszczególności aby odpowiadał wymaganiom wynikającym zprzepisów izasad dobrej praktyki morskiej co do bezpieczeństwa, obsadzenia właściwą załogą, należytego wyposażenia izaopatrzenia. Art. 58. Kapitanowi nie wolno opuszczać statku, który znajduje się na morzu, zwyłączeniem postoju na redzie albo kotwicowisku, lub któremu zagraża jakiekolwiek niebezpieczeństwo, chyba że wymaga tego bezwzględna konieczność. Art. 59. §1. Kapitan obowiązany jest osobiście prowadzić statek przy wchodzeniu do portów, kanałów irzek, wychodzeniu znich oraz wobrębie portów, jak również wkażdym przypadku nasuwającym szczególne trudności lub niebezpieczeństwa. §2. Kapitan obowiązany jest korzystać zusług pilota lub holownika, gdy wymagają tego przepisy lub bezpieczeństwo statku. Kapitan może również korzystać ztych usług, gdy uzna to za wskazane; korzystanie zusług pilota nie zwalnia kapitana od obowiązku wymienionego w§1. Art. 60. §1. Kapitan jest obowiązany nieść wszelką pomoc ludziom znajdującym się na morzu wniebezpieczeństwie, jeżeli udzielenie tej pomocy nie naraża na poważne niebezpieczeństwo jego statku iosób znajdujących się na nim. §2. Armator nie odpowiada za naruszenie przez kapitana obowiązku określonego w§1. Art. 61. §1. Kapitan jest obowiązany przedsięwziąć wszystkie środki dla uchronienia statku oraz znajdujących się na nim osób iładunku przed szkodą. §2. Jeżeli statkowi grozi zagłada, kapitan obowiązany jest wpierwszej kolejności zastosować wszelkie dostępne mu środki dla ocalenia pasażerów, anastępnie załogi. Kapitan opuszcza statek jako ostatni, czuwając nad ocaleniem, jeżeli jest to możliwe, dzienników, dokumentów, map, kosztowności ikasy statku. Art. 62. §1. Kapitan obowiązany jest dołożyć należytej staranności, aby ładunek był należycie załadowany izabezpieczony oraz wyładowany, chociażby czynności te powierzono osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami. §2. Wczasie podróży kapitan obowiązany jest dołożyć należytej staranności, aby ładunek nie uległ uszkodzeniu lub utracie. Obowiązany jest ponadto podejmować działania konieczne dla zabezpieczenia interesów osób zainteresowanych ładunkiem oraz wmiarę możności zawiadamiać je oszczególnych zdarzeniach dotyczących ładunku. Art. 63. Wrazie zagrożenia wojennego lub blokady portu przeznaczenia kapitan obowiązany jest zawinąć do najbliższego bezpiecznego portu – oile to możliwe, do portu państwa zaprzyjaźnionego – iprzedsięwziąć wszelkie środki potrzebne do uchronienia statku oraz znajdujących się na nim osób, mienia idokumentów przed zawładnięciem przez nieprzyjaciela lub przed innym niebezpieczeństwem wojennym. Art. 64. §1. Jeżeli statek, osoba na nim przebywająca lub ładunek uległy wypadkowi powodującemu znaczną szkodę albo istnieje prawdopodobieństwo, że szkoda taka nastąpiła, kapitan obowiązany jest wciągu dwudziestu czterech godzin od chwili przybycia statku do pierwszego portu albo wciągu dwudziestu czterech godzin od wypadku, który nastąpił wporcie, zgłosić protest morski: 1)  wkraju – izbie morskiej, awporcie, wktórym nie ma izby morskiej – sądowi rejonowemu; 2)  granicą – polskiemu urzędowi konsularnemu. Jeżeli nie jest to możliwe, kapitan podejmuje czynności niezbędne dla za ustalenia okoliczności wypadku izabezpieczenia dowodów wtrybie przewidzianym prawem miejscowym. §2. Kapitan obowiązany jest przy zgłaszaniu protestu przedłożyć listę załogi, dziennik okrętowy oraz poświadczony przez siebie wypis zdziennika okrętowego ze szczegółowym opisem wypadku, awrazie zaginięcia dziennika okrętowego – szczegółowy opis wszystkich okoliczności wypadku. §3. Organ przyjmujący protest zawiadamia wmiarę możliwości odacie przyjęcia protestu osoby zainteresowane. Poz. 758

 Dziennik Ustaw – 14 – Poz. 758

§4. Organ przyjmujący protest sporządza protokół, wktórym zamieszcza zeznania złożone przez kapitana iczłonków załogi wskazanych przez kapitana. Wmiarę potrzeby po ich zeznaniach należy wprotokole zamieścić dodatkowo zeznania innych członków załogi, przesłuchanych – według uznania organu przyjmującego protest – na wniosek osób zainteresowanych. Oprzyjęciu protestu organ sporządzający go umieszcza wzmiankę wdzienniku okrętowym. §5. Za przyjęcie protestu morskiego pobiera się opłatę, która stanowi dochód budżetu państwa. §6. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, wporozumieniu zMinistrem Sprawiedliwości oraz ministrem właściwym do spraw zagranicznych, określi, wdrodze rozporządzenia, wysokość opłat pobieranych za przyjęcie protestu morskiego, biorąc pod uwagę wysokość innych opłat tego rodzaju. Art. 65. §1. Kapitan obowiązany jest: 1)  okazywać banderę statku jednostkom pływającym Marynarki Wojennej iStraży Granicznej; 2)  podnosić banderę przy wprowadzaniu statku do portu. §2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, wdrodze rozporządzenia, sposób iwarunki okazywania bandery statku jednostkom pływającym Marynarki Wojennej i Straży Granicznej oraz oddawania honoru przez statki, zuwzględnieniem zwyczajów międzynarodowych. Art. 66.8) §1. Kapitan obowiązany jest niezwłocznie zawiadomić owypadku morskim Państwową Komisję Badania Wypadków Morskich, z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 31 sierpnia 2012 r. o Państwowej Komisji Badania Wypadków Morskich (Dz.U. poz.1068). §2. Kapitan obowiązany jest, na żądanie izby morskiej lub kapitanatu portu, udzielić wyjaśnień okażdym wypadku morskim. DZIAŁ III Uprawnienia kapitana Art. 67. Kapitan statku znajdującego się wniebezpieczeństwie, po porozumieniu się ze statkami, które odpowiedziały na jego wezwanie opomoc, ma prawo zażądać, aby wskazany przez niego statek lub statki udzieliły mu pomocy. Art. 68. §1. Kapitan może wczasie podróży zatrzymać wosobnym pomieszczeniu osobę, której zachowanie się na statku zagraża bezpieczeństwu statku, ludzi lub mienia. Zatrzymanie może trwać najdłużej do czasu przybycia statku do najbliższego portu polskiego albo do portu państwa, którego obywatelem jest osoba zatrzymana. §2. Wrazie zawinięcia statku do portu innego państwa niż określonego w§1, kapitan zawiadamia ozatrzymaniu polski urząd konsularny iwłaściwe władze miejscowe. Art. 69. §1. Kapitan statku będącego poza portem macierzystym uprawniony jest do zaciągania wimieniu armatora pożyczek oraz dokonywania wjego imieniu czynności na kredyt tylko wgranicach nieodzownej potrzeby naprawy statku, uzupełnienia załogi, zaopatrzenia statku lub kontynuowania podróży. §2. Wgranicach uprawnień określonych w§1 kapitan może nawet sprzedać zbędne przynależności statku lub zbędną część żywności, jeżeli oczekiwanie na zlecenie armatora lub na fundusze od niego jest niemożliwe lub niecelowe. §3. Jeżeli wczasie podróży nie zdołano winny sposób uzyskać środków koniecznych do jej zakończenia, kapitan – po uprzednim, jeżeli to możliwe, zasięgnięciu wskazówek frachtującego iarmatora – może ustanowić na ładunku zastaw, anawet sprzedać część ładunku. §4. Przy doborze środków dla uzyskania funduszy potrzebnych do zakończenia podróży kapitan obowiązany jest kierować się tym, by strata wynikła dla armatora izainteresowanych ładunkiem była jak najmniejsza. Art. 70. §1. Jeżeli na statku znajdującym się wpodróży wyczerpały się zapasy żywności, kapitan ma prawo zarządzić – wcelu równomiernego rozdziału – rekwizycję znajdującego się na statku ładunku, który nadaje się do spożycia. §2. Wartość zarekwirowanego ładunku obowiązany jest zwrócić armator.

8)

 Wbrzmieniu ustalonym przez art.55 pkt1 ustawy zdnia 31 sierpnia 2012r. oPaństwowej Komisji Badania Wypadków Morskich (Dz.U. poz.1068), która weszła wżycie zdniem 27 października 2012r.

 Dziennik Ustaw – 15 – DZIAŁ IV Publicznoprawne funkcje kapitana Art. 71. §

1. O każdym przypadku urodzenia lub śmierci na statku w czasie podróży kapitan sporządza wzmiankę wdzienniku okrętowym oraz protokół, awprzypadku śmierci ponadto zabezpiecza mienie pozostałe po zmarłym. §2. Kapitan zgłasza urodzenie lub zgon na statku urzędowi stanu cywilnego pierwszego portu polskiego, do którego statek zawinął, aza granicą polskiemu urzędowi konsularnemu. §3. Testament osoby zmarłej na statku iakt zabezpieczenia jej mienia kapitan przekazuje sądowi rejonowemu właściwemu dla pierwszego portu polskiego, do którego statek zawinął, aza granicą polskiemu urzędowi konsularnemu. Art. 72. §1. Wprzypadku popełnienia na statku przestępstwa kapitan obowiązany jest sporządzić szczegółowe zawiadomienie opopełnieniu przestępstwa, przedsięwziąć odpowiednie środki dla zapobieżenia uchyleniu się osoby podejrzanej opopełnienie przestępstwa od odpowiedzialności karnej, zabezpieczyć dowody istosownie do okoliczności przekazać osobę podejrzaną o popełnienie przestępstwa wraz z zawiadomieniem o przestępstwie właściwemu organowi w pierwszym porcie polskim, do którego statek zawinął, lub polskiej jednostce pływającej Marynarki Wojennej, Straży Granicznej lub Policji. §2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, wporozumieniu zMinistrem Sprawiedliwości iministrem właściwym do spraw zagranicznych, określi, wdrodze rozporządzenia, tryb postępowania kapitana odnośnie do osób podejrzanych opopełnienie przestępstw przeciwko bezpieczeństwu żeglugi morskiej isposoby przekazywania informacji oraz dowodów odnoszących się do takich przestępstw władzom innych państw, uwzględniając umowy międzynarodowe, których Rzeczpospolita Polska jest stroną. Poz. 758

Tytuł IV Prawa rzeczowe

DZIAŁ I Własność statku Art. 73. §1. Statek stanowi polską własność, jeżeli jest własnością: 1)  Skarbu Państwa; 2)  osoby prawnej mającej siedzibę wRzeczypospolitej Polskiej; 3)  obywatela polskiego zamieszkałego wRzeczypospolitej Polskiej. §2. Statkiem stanowiącym polską własność jest również statek wchodzący wskład majątku spółki osobowej wpisanej do polskiego rejestru przedsiębiorców. §3. Statkiem uważanym za stanowiący polską własność jest statek: 1)  będący co najmniej wpołowie własnością podmiotów wymienionych w§1, jeżeli armator tego statku ma wRzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania albo siedzibę swojego zakładu głównego lub oddziału, astatek, na wniosek wszystkich współwłaścicieli, został wpisany do polskiego rejestru okrętowego wksiędze rejestru stałego; 2)  będący własnością spółki kapitałowej mającej siedzibę za granicą, wktórej jeden zpodmiotów wymienionych w§1 ma udział kapitałowy, jeżeli armator tego statku ma wRzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania albo siedzibę swojego zakładu głównego lub oddziału, astatek, na wniosek właściciela, został wpisany do polskiego rejestru okrętowego wksiędze rejestru stałego. Art. 73a. Za statek, októrym mowa wart.24 §2, uważa się również statek: 1)  będący co najmniej wpołowie własnością obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub osoby prawnej mającej siedzibę wpaństwie członkowskim Unii Europejskiej, jeżeli armator tego statku ma wpaństwie członkowskim Unii Europejskiej miejsce zamieszkania albo siedzibę swojego zakładu głównego lub oddziału, astatek, na wniosek wszystkich współwłaścicieli, został wpisany do polskiego rejestru okrętowego wksiędze rejestru stałego;

 Dziennik Ustaw – 16 – Poz. 758

2)  będący własnością spółki kapitałowej mającej siedzibę za granicą, wktórej obywatel państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub osoba prawna mająca siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej ma udział kapitałowy, jeżeli armator tego statku ma wpaństwie członkowskim Unii Europejskiej miejsce zamieszkania albo siedzibę swojego zakładu głównego lub oddziału, a statek, na wniosek właściciela, został wpisany do polskiego rejestru okrętowego wksiędze rejestru stałego. Art. 74. Umowa oprzeniesienie własności statku, októrym mowa wart.73 §1, podlegającego obowiązkowi wpisu do rejestru okrętowego, powinna być zawarta na piśmie, zpodpisami stron notarialnie poświadczonymi. Dotyczy to również statku, októrym mowa wart.73 §3, oraz statku wbudowie, wpisanych do polskiego rejestru okrętowego. Art. 75. Przepisy oprzeniesieniu własności statku stosuje się odpowiednio do przeniesienia udziału we własności statku. DZIAŁ II Zastaw na statku Art. 76. §1. Na statku wpisanym do rejestru okrętowego można ustanowić zastaw wpisany do tego rejestru (hipotekę morską). Do hipoteki morskiej stosuje się odpowiednio przepisy prawa cywilnego ohipotece, zuwzględnieniem przepisów niniejszego działu. §2. Do powstania hipoteki morskiej niezbędny jest wpis do rejestru okrętowego. Art. 77. Oświadczenie woli właściciela oustanowieniu na jego statku hipoteki morskiej powinno być złożone na piśmie, zpodpisem notarialnie poświadczonym, zzastrzeżeniem art.84 §1. Art. 78. §1. Hipoteka morska może być wyrażona również wwalucie obcej lub jednostkach obliczeniowych określonych wart.101 §2. §2. Wcelu zabezpieczenia tej samej wierzytelności można ustanowić hipotekę morską na więcej niż jednym statku. Art. 79. §1. Hipoteka morska obciąża, oprócz statku ijego przynależności, także wierzytelności właściciela statku powstałe po ustanowieniu hipoteki ztytułu: 1)  odszkodowania za uszkodzenie lub stratę statku, łącznie zodszkodowaniem ubezpieczeniowym; wynagrodzenia za ratownictwo wzakresie, wjakim wyrównuje ono szkody wstatku spowodowane ratownictwem; 2)  3)  udziału statku wawarii wspólnej; 4)  opłat za najem lub dzierżawę statku. §2. Strony mogą rozszerzyć zakres wierzytelności obciążonych hipoteką morską. Art. 80. Umowa oprzeniesienie własności statku obciążonego hipoteką morską na osobę zagraniczną wrozumieniu art.5 pkt2 ustawy zdnia 2 lipca 2004r. oswobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z2013r. poz.672 i 675) wymaga uprzedniej zgody wierzyciela hipotecznego wyrażonej na piśmie, zpodpisem notarialnie poświadczonym. Art. 81. Wprzypadku świadomego, znacznego zwiększenia ryzyka związanego zeksploatacją statku obciążonego hipoteką morską, które powoduje istotne pogorszenie sytuacji wierzyciela hipotecznego, może on żądać niezwłocznego zaspokojenia zprzedmiotu hipoteki lub dodatkowego odpowiedniego zabezpieczenia. Art. 82. §1. Hipotekę morską można ustanowić na statku wbudowie. §

2. Hipoteka morska na statku w budowie obejmuje materiały, urządzenia i wyposażenie znajdujące się na terenie stoczni budującej obciążony hipoteką statek, które przez oznakowanie lub winny sposób zostały wyraźnie zidentyfikowane jako przeznaczone do budowy lub na wyposażenie tego statku. Art. 83. §1. Wierzytelność zabezpieczona hipoteką morską podlega zaspokojeniu zprzedmiotu tej hipoteki zpierwszeństwem przed innymi wierzytelnościami, zwyjątkiem wierzytelności uprzywilejowanych, októrych mowa wart.91,

 Dziennik Ustaw – 17 – Poz. 758

kosztów egzekucyjnych, należności alimentacyjnych oraz rent ztytułu odszkodowania za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci, jak również kosztów ostatniej choroby izwykłego pogrzebu właściciela statku. §2. Zaspokojenie wierzyciela hipotecznego zprzedmiotu hipoteki morskiej następuje wdrodze sądowego postępowania egzekucyjnego, oile przepisy niniejszego działu nie stanowią inaczej. Art. 84. §1. Umowa zawarta między właścicielem statku awierzycielem oustanowieniu hipoteki morskiej może przewidywać przejęcie przez wierzyciela hipotecznego posiadania statku obciążonego hipoteką, łącznie zupoważnieniem do jego sprzedaży, wcelu zaspokojenia zabezpieczonej wierzytelności zdochodu, jaki przynosi statek, lub zceny uzyskanej zjego sprzedaży. Umowa powinna określać wartość statku. §2. Umowa, októrej mowa w§1, powinna być sporządzona na piśmie, zpodpisami stron notarialnie poświadczonymi, iwpisana do rejestru okrętowego. §3. Zawarcie umowy, októrej mowa w§1, wymaga uprzedniej zgody pozostałych wierzycieli hipotecznych wyrażonej na piśmie, zpodpisami notarialnie poświadczonymi. Art. 85. §1. Przejęcie posiadania statku obciążonego hipoteką morską ustanowioną na podstawie umowy, októrej mowa w art. 84 § 1, może nastąpić, jeżeli właściciel statku nie zaspokaja zabezpieczonej taką hipoteką wierzytelności lub winnych przypadkach przewidzianych wumowie. §2. Przejęcie posiadania statku wymaga złożenia przez wierzyciela hipotecznego oświadczenia wtej sprawie, zpowołaniem się na okoliczności uzasadniające przejęcie posiadania. §3. Oświadczenie, októrym mowa w§2, powinno być złożone na piśmie, zpodpisem notarialnie poświadczonym; podlega ono ujawnieniu wrejestrze okrętowym nie wcześniej niż po upływie 14 dni od dnia zawiadomienia właściciela statku zgodnie zart.87 §1, chyba że właściciel wyraził zgodę na wcześniejszy termin. §4. Wprowadzenie wierzyciela hipotecznego wposiadanie statku może nastąpić, na jego wniosek, przy udziale komornika. Do wniosku należy dołączyć postanowienie izby morskiej stwierdzające zgodność oświadczenia, o którym mowa w§2, ztreścią umowy, októrej mowa wart.84 §1. §5. Wierzyciel hipoteczny, który przejął statek wposiadanie zgodnie zprzepisami §1–4, może oddać go wposiadanie osobie trzeciej bądź też wydzierżawić lub oddać wnajem wcelu zaspokojenia zabezpieczonej wierzytelności zopłat za dzierżawę lub najem statku. Umowa, októrej mowa wart.84 §1, może przewidywać, że do oddania statku wposiadanie osobie trzeciej, atakże zawarcia umowy dzierżawy lub najmu statku potrzebna jest zgoda właściciela statku. Art. 86. §1. Sprzedaż statku obciążonego hipoteką morską zgodnie zart.84 §1 może nastąpić na wniosek wierzyciela hipotecznego po upływie terminu zaspokojenia wierzytelności. §2. Sprzedaż przeprowadza notariusz albo komornik wterminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez wierzyciela hipotecznego wniosku odokonanie sprzedaży. Wniosek taki powinien być złożony na piśmie, zpodpisem notarialnie poświadczonym; podlega on ujawnieniu wrejestrze okrętowym nie wcześniej niż po upływie 14 dni od dnia zawiadomienia właściciela statku iorganu rejestrowego zgodnie zart.87 §1, chyba że właściciel wyraził zgodę na wcześniejszy termin. §3. Wierzyciel hipoteczny powinien na piśmie zawiadomić innych wierzycieli hipotecznych ozłożeniu wniosku odokonanie sprzedaży statku zgodnie z§1 co najmniej na 7 dni przed datą sprzedaży. Wbraku zawiadomienia ponosi on odpowiedzialność za wynikłą stąd szkodę. §4. Sprzedaż statku dokonana zgodnie zprzepisami §1 i2 ma te same skutki prawne, co sprzedaż dokonana wdrodze sądowego postępowania egzekucyjnego. Art. 87. §1. Przed podjęciem przez wierzyciela hipotecznego czynności mających na celu jego zaspokojenie ze statku, októrych mowa wart.85 §1 lub art.86 §1, powinien on na piśmie zawiadomić właściciela statku iorgan rejestrowy ozamierzonym podjęciu działań zmierzających do zaspokojenia jego roszczeń wynikających zustanowionej na tym statku hipoteki morskiej. §2. Właściciel statku może wciągu 14 dni od dnia zawiadomienia, októrym mowa w§1, zaspokoić wierzyciela hipotecznego bądź wystąpić do sądu zpowództwem oustalenie, że wierzytelność nie istnieje albo nie jest wymagalna wcałości lub wczęści. Wniesienie tego powództwa powoduje zawieszenie prawa wierzyciela hipotecznego do zaspokojenia się zgodnie zart.85 §1 lub art.86 §1 do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

 Dziennik Ustaw – 18 – Poz. 758

§3. Wniesienie do sądu powództwa, októrym mowa w§2, wymaga ujawnienia wrejestrze okrętowym. §4. Jeżeli wierzycielem hipotecznym jest bank zagraniczny lub zagraniczna instytucja finansowa, jego wierzytelność może być zaspokojona wwalutach obcych, jeżeli hipoteka była wyrażona wtych walutach lub jednostkach obliczeniowych określonych wart.101 §2. Zaspokojenie następuje za pośrednictwem banku, który na podstawie odrębnych przepisów jest upoważniony do skupu isprzedaży walut obcych, wskazanego przez wierzyciela hipotecznego. Art. 88. Umowa oustanowienie hipoteki morskiej zgodnie zart.84 §1 może dotyczyć także statku wbudowie. Art. 89. Do niebędącego hipoteką morską zastawu na statkach stosuje się przepisy prawa cywilnego ozastawie na rzeczach ruchomych. DZIAŁ III Przywileje na statku Art. 90. §1. Wierzycielom służy na zabezpieczenie wierzytelności uprzywilejowanych ustawowe prawo zastawu na statku zpierwszeństwem przed innymi wierzytelnościami, choćby zabezpieczonymi zastawem wynikającym zumowy lub orzeczenia sądu. §2. Przywilej służy bez względu na zmianę osoby właściciela lub armatora idobrą wiarę nabywcy statku. Art. 91. Uprzywilejowane są wierzytelności ztytułu: należnych państwu kosztów sądowych, nie wyłączając kosztów egzekucji sądowej; wydatków poniesionych we wspól1)  nym interesie wierzycieli na zachowanie statku lub wcelu sprzedaży statku ipodziału uzyskanej ceny; opłat tonażowych, latarniowych lub portowych oraz innych opłat i świadczeń publicznych tego rodzaju; opłat pilotowych oraz kosztów nadzoru izachowania statku powstałych od chwili jego wejścia do ostatniego portu; 2)  umów opracę na statku zawartych zkapitanem, innymi członkami załogi iosobami zatrudnionymi wobsłudze statku; wynagrodzenia za ratownictwo oraz udziału statku wawarii wspólnej; 3)  4)  wynagrodzenia szkody wyrządzonej zderzeniem statków lub innymi wypadkami morskimi, jak również szkody wyrządzonej wportowych urządzeniach, dokach idrogach żeglugowych; odszkodowania za śmierć, uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia pasażerów iczłonków załogi; odszkodowania za utratę lub uszkodzenie ładunku bądź bagażu; 5)  umów zawartych lub innych czynności prawnych podjętych przez kapitana, wgranicach jego ustawowego umocowania, wczasie przebywania statku poza portem macierzystym, dla rzeczywistych potrzeb konserwacji statku lub kontynuowania podróży, bez względu na to, czy kapitan jest równocześnie armatorem lub właścicielem statku oraz czy roszczenie przysługuje jemu samemu czy dostawcom, osobom naprawiającym statek, pożyczkodawcom lub innym kontrahentom. Art. 92. §1. Powództwo ozaspokojenie wierzyciela zprzedmiotu obciążonego przywilejem może być dochodzone tak przeciwko właścicielowi, jak iarmatorowi statku. Wyrok wydany przeciwko armatorowi statku jest skuteczny przeciwko jego właścicielowi, awydany przeciwko właścicielowi jest skuteczny przeciwko armatorowi statku. §

2. Zaspokojenie wierzyciela zprzedmiotu obciążonego przywilejem następuje wdrodze sądowego postępowania egzekucyjnego. §3. Wierzytelności uprzywilejowane wynikające ztej samej podróży zaspokaja się wkolejności kategorii wyliczonych wart.91. §4. Wierzytelności wynikające ztej samej podróży inależące do tej samej kategorii zaspokaja się proporcjonalnie do ich wysokości, jeżeli suma podlegająca podziałowi nie wystarcza na zaspokojenie ich wcałości; jednakże później powstałe roszczenia wymienione wart.91 pkt3 i5 zaspokaja się wkażdej zkategorii, przed wcześniej powstałymi. §5. Wierzytelności wynikłe ztego samego zdarzenia uważa się za powstałe wtym samym czasie. Art. 93. §1. Przywileje zostatniej podróży mają pierwszeństwo przed przywilejami zpodróży poprzednich. §2. Wierzytelności ztej samej umowy opracę odnoszące się do kilku podróży zaspokaja się na równi zwierzytelnościami zostatniej podróży.

 Dziennik Ustaw Art. 94. §1. Przywilej rozciąga się także na: 1)  fracht oraz zrównaną znim opłatę za przewóz pasażerów iich bagażu zpodróży, podczas której powstała wierzytelność uprzywilejowana, a w odniesieniu do wierzytelności wynikających z umów o pracę wymienionych w art. 91 pkt 2, ze wszystkich podróży odbytych wczasie trwania tej samej umowy opracę; 2)  odszkodowania należne statkowi za poniesione, anienaprawione szkody wstatku, jak iza straty na frachcie; 3)  należny statkowi udział wawarii wspólnej, oile składają się na nią nienaprawione szkody wstatku lub straty na frachcie; należne statkowi wynagrodzenie za ratownictwo, które nastąpiło wczasie podróży, po odliczeniu jednak sum przypada4)  jących kapitanowi iinnym osobom zatrudnionym wobsłudze statku. §2. Przywilej nie rozciąga się na należne statkowi odszkodowania ubezpieczeniowe. Art. 95. §1. Przywileje wygasają zupływem roku, jednakże przywileje wymienione wart.91 pkt5 wygasają zupływem 6 miesięcy. §2. Termin wygaśnięcia przywileju biegnie dla wierzytelności ztytułu: 1)  wynagrodzenia za ratownictwo – od dnia zakończenia ratownictwa; 2)  szkody wyrządzonej zderzeniem statków lub innym wypadkiem morskim albo wynikłej wskutek śmierci, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia – od dnia spowodowania szkody; odszkodowania za utratę lub uszkodzenie ładunku lub bagażu – od dnia wydania ładunku lub bagażu albo od dnia, 3)  wktórym powinny być wydane; 4)  należności powstałych wskutek czynności określonych wart.91 pkt5 – od dnia powstania wierzytelności; 5)  innych zdarzeń – od dnia wymagalności wierzytelności. §3. Przywilej na należnościach określonych wart.94 §1 wygasa zchwilą ich uiszczenia, jednakże przywilej pozostaje wmocy, dopóki uiszczona kwota znajduje się wręku kapitana lub innej osoby, która podjęła tę kwotę na rzecz armatora lub właściciela statku. Art. 96. Jeżeli statek, na którym ciąży przywilej, nie mógł być zajęty na polskich wodach wewnętrznych lub polskim morzu terytorialnym na rzecz wierzyciela mającego wRzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania lub siedzibę, terminy określone wart.95 nie mogą skończyć się wcześniej niż zupływem jednego miesiąca od dnia, wktórym statek wszedł do portu polskiego, nie później jednak niż zupływem 3 lat od dnia powstania wierzytelności. – 19 – Poz. 758

Tytuł V Ograniczenie odpowiedzialności za roszczenia morskie iubezpieczenie armatorów ztytułu roszczeń morskich9)

Art. 97. §1.10) Odpowiedzialność dłużnika za roszczenia morskie może być ograniczona zgodnie zpostanowieniami Konwencji oograniczeniu odpowiedzialności za roszczenia morskie, 1976, sporządzonej wLondynie dnia 19 listopada 1976r. (Dz.U. z1986r. Nr35, poz.175), zmienionej Protokołem, sporządzonym wLondynie dnia 2 maja 1996r. (Dz.U. z2012r. poz.146), zwanej dalej „Konwencją oograniczeniu odpowiedzialności”, wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia wżycie wstosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób. §2. Wobec wierzyciela zagranicznego mającego wchwili zgłoszenia roszczenia stałe miejsce zamieszkania lub główną siedzibę wpaństwie, które ustanowiło dla tego rodzaju roszczenia granicę odpowiedzialności niższą od określonej zgodnie zpostanowieniami Konwencji oograniczeniu odpowiedzialności, dłużnik odpowiada tylko do tej niższej granicy. §3. Uprawnienie do ograniczenia odpowiedzialności na podstawie §1 nie przysługuje dłużnikowi zagranicznemu, który wchwili powoływania się na nie ma stałe miejsce zamieszkania lub główną siedzibę wpaństwie, którego prawo nie przewiduje ograniczenia odpowiedzialności dla tego rodzaju roszczenia; jeżeli prawo to przewiduje granicę odpowiedzialności wyższą od określonej zgodnie zKonwencją oograniczeniu odpowiedzialności, stosuje się tę wyższą granicę.

 Tytuł wbrzmieniu ustalonym przez art.1 pkt1 ustawy zdnia 31 sierpnia 2012r. ozmianie ustawy – Kodeks morski oraz ustawy oobszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej iadministracji morskiej (Dz.U. poz.1069), która weszła wżycie zdniem 27 października 2012r.

10)  brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt2 ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. W

9)

 Dziennik Ustaw – 20 – Poz. 758

Art. 98. §1.11) Dłużnik może powołać się na ograniczenie odpowiedzialności niezależnie od ustanowienia funduszu ograniczenia odpowiedzialności określonego wart.11 Konwencji oograniczeniu odpowiedzialności. §2. (uchylony).12) Art. 99. Dłużnik ponosi koszty procesu związanego z dochodzeniem roszczenia podlegającego ograniczeniu zgodnie zKodeksem postępowania cywilnego iodpowiada za odsetki od tego roszczenia ponad granicę odpowiedzialności określoną zgodnie zKonwencją oograniczeniu odpowiedzialności, jednakże jeżeli dłużnik utworzył fundusz ograniczenia odpowiedzialności przez złożenie do depozytu sądu odpowiedniej sumy pieniężnej, to składający nie odpowiada za odsetki powstałe po złożeniu tej sumy. Art. 100. Roszczenia ztytułu szkód wurządzeniach ibasenach portowych, drogach wodnych iurządzeniach nawigacyjnych podlegają zaspokojeniu zpierwszeństwem przed innymi roszczeniami, zwyjątkiem roszczeń ztytułu śmierci, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Art. 101. §1.13) Dla statków opojemności brutto poniżej 300, granica odpowiedzialności dłużnika wynosi: 1)  000 jednostek obliczeniowych – wodniesieniu do roszczeń ztytułu śmierci, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia; 200 2)  100 000 jednostek obliczeniowych – wodniesieniu do innych roszczeń. §2. Jednostką obliczeniową jest Specjalne Prawo Ciągnienia (SDR), określone przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Art. 102. §1. Jeżeli dłużnik jest osobą prawną, to przez własne działanie lub zaniechanie, októrym mowa wart.4 Konwencji oograniczeniu odpowiedzialności, rozumie się działanie lub zaniechanie tego, kto wykonuje funkcje organu zarządzającego tej osoby prawnej. §2. Jeżeli dłużnikiem jest armator, który uprawia żeglugę przez stałego zarządcę, to odpowiada on za działanie lub zaniechanie tego zarządcy jak za własne działanie lub zaniechanie; jeżeli zarządca jest osobą prawną, przepis §1 stosuje się odpowiednio. Art. 102a.14) §1. Armator statku opolskiej przynależności, opojemności brutto 300 ipowyżej, obowiązany jest posiadać ubezpieczenie lub inne zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za roszczenia morskie, obejmujące roszczenia podlegające ograniczeniu na podstawie Konwencji oograniczeniu odpowiedzialności (ubezpieczenie odpowiedzialności za roszczenia morskie). §2. Ubezpieczenie odpowiedzialności za roszczenia morskie obowiązany jest posiadać także armator statku oobcej przynależności, opojemności brutto 300 ipowyżej: 1)  gdy statek ten wchodzi do polskiego portu lub 2)  jeżeli jest to zgodne zwymogami prawa międzynarodowego, gdy statek ten wchodzi na polskie morze terytorialne. Art. 102b.14) Suma ubezpieczenia każdego statku od odpowiedzialności za roszczenia morskie dla roszczeń wynikłych z każdego odrębnego zdarzenia, powinna być równa odpowiedniej maksymalnej granicy odpowiedzialności, określonej zgodnie zKonwencją oograniczeniu odpowiedzialności. Art. 102c.14) §1. Posiadanie ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie powinno być potwierdzone jednym albo kilkoma certyfikatami ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie. §

2. Certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie wystawia ubezpieczyciel lub inny podmiot, który udziela zabezpieczenia finansowego. §3. Certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie powinien zawierać: 1)  nazwę statku, jego numer identyfikacyjny nadany przez Międzynarodową Organizację Morską (numer IMO) inazwę portu macierzystego; 2)  nazwę igłówne miejsce prowadzenia działalności przez armatora; 3)  rodzaj iokres ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie;

 brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt3 lit. austawy, októrej mowa wodnośniku

9. W  rzez art.1 pkt3 lit. b ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. P

13)  brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt4 ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. W

14)  odany przez art.1 pkt5 ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. D

11) 12)

 Dziennik Ustaw – 21 – Poz. 758

4)  nazwę igłówne miejsce prowadzenia działalności ubezpieczyciela lub innego podmiotu udzielającego zabezpieczenia finansowego oraz, gdy jest ono inne niż miejsce prowadzenia działalności, miejsce ustanowienia ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie. §4. Jeżeli certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie nie został wydany wjęzyku angielskim, francuskim lub hiszpańskim, tekst certyfikatu powinien zawierać tłumaczenie na jeden ztych języków. §5. Certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie powinien być przechowywany na statku. §6. Posiadanie iprzechowywanie na statku certyfikatu ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie podlega sprawdzeniu podczas inspekcji statku przeprowadzanej wpolskim porcie. Art. 102d.14) Statek opolskiej przynależności nie może być używany wżegludze, jeżeli nie posiada certyfikatu ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie. Art. 102e.14) §1. Jeżeli certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie, nie jest przechowywany na statku oobcej przynależności, dyrektor urzędu morskiego może, wdrodze decyzji administracyjnej, wydać statkowi nakaz opuszczenia portu, oczym powiadamia Komisję Europejską, pozostałe państwa członkowskie Unii Europejskiej ipaństwo bandery statku. Decyzji nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. §2. Jeżeli okoliczności pozwalają na usunięcie wrozsądnym terminie uchybień, októrych mowa w§1, przed wydaniem nakazu opuszczenia portu, dyrektor urzędu morskiego wzywa do usunięcia tych uchybień iokreśla termin ich usunięcia. §3. Statek oobcej przynależności, wobec którego wjakimkolwiek państwie członkowskim Unii Europejskiej wydano nakaz opuszczenia portu zpowodu nieprzechowywania na statku certyfikatu ubezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie, nie może wejść do polskiego portu, do czasu przedstawienia tego certyfikatu. Art. 102f.14) Przepisów art.102a–102e nie stosuje się do statków będących własnością państwa lub eksploatowanych przez państwo, wykorzystywanych do świadczenia niehandlowych usług publicznych. Art. 102g.14) Kontrolę przestrzegania przepisów oubezpieczeniu odpowiedzialności za roszczenia morskie sprawują dyrektorzy urzędów morskich.

Tytuł VI Umowy

DZIAŁ I Przewóz ładunku Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 103. Przez umowę przewozu ładunku przewoźnik podejmuje się, za wynagrodzeniem, przewiezienia rzeczy drogą morską. Art. 104. Umowa przewozu ładunku może: 1)  stanowić, że przewoźnik odda całą albo określoną część przestrzeni ładunkowej statku pod ładunek na jedną lub więcej podróży (umowa czarterowa), albo 2)  dotyczyć przewozu poszczególnych rzeczy lub ładunku określonego według rodzaju, ilości, miary lub wagi (umowa bukingowa). Art. 105. §1. Umowa przewozu określa stosunek pomiędzy przewoźnikiem afrachtującym (czarterującym lub bukującym). §2. Każda strona może żądać potwierdzenia umowy przewozu na piśmie. §3. Wwykonaniu obowiązku frachtującego może ładunek dostarczyć przewoźnikowi inna osoba (załadowca). Przepisy odnoszące się do załadowcy mają zastosowanie do frachtującego, który sam dostarcza ładunek przewoźnikowi.

 Dziennik Ustaw – 22 – Poz. 758

Art. 106. Frachtujący może bez zgody przewoźnika odstąpić swoje prawa zumowy przewozu osobie trzeciej, pozostaje jednak odpowiedzialny za wykonanie umowy solidarnie zosobą, której swoje prawa odstąpił. Art. 107. §1. Jeżeli ładunek ma być według umowy czarterowej przewieziony określonym statkiem, przewoźnik może załadować go na inny statek tylko po uzyskaniu zgody czarterującego. §2. Przy przewozie na podstawie umowy bukingowej przewoźnik ma prawo – wbraku wyraźnego zakazu wumowie – zastąpić określony wumowie statek innym statkiem tej samej kategorii, zdatnym do przewozu bez opóźnienia; obowiązany jest jednak podstawić statek zastępczy wumówionym terminie izawiadomić otym bukującego. Art. 108. §1. Roszczenie zumowy przewozu przedawnia się zupływem 2 lat od dnia jego wymagalności. §2. Roszczenia do przewoźnika związane zładunkiem, wynikające zkonosamentu, przedawniają się zupływem roku od dnia, wktórym wydanie ładunku nastąpiło lub miało nastąpić. §3. Powództwo oodszkodowanie przeciwko osobie trzeciej wsprawach, októrych mowa w§2, może być wytoczone nawet po upływie roku wterminie określonym wprzepisach oprzedawnieniu roszczeń, nie dłuższym jednak niż 6 miesięcy licząc od dnia, wktórym osoba występująca ztakim powództwem zaspokoiła roszczenie lub otrzymała pozew wniesiony przeciwko niej. Art. 109. Przepisów niniejszego działu nie stosuje się do przewozu przesyłek pocztowych. Rozdział 2 Załadowanie na statek Art. 110. Przewoźnik obowiązany jest dołożyć należytej staranności, aby przy rozpoczęciu podróży statek był zdatny do żeglugi, właściwie wyposażony, zaopatrzony iobsadzony załogą, aponadto, aby jego ładownie, chłodnie oraz wszelkie inne pomieszczenia, do których są ładowane towary, były przed rozpoczęciem podróży przygotowane idoprowadzone do stanu odpowiedniego do przyjęcia, przewozu izabezpieczenia ładunku, stosownie do jego właściwości. Art. 111. Przewoźnik obowiązany jest podstawić statek gotowy do ładowania wustalonym miejscu iczasie oraz pozostawić go tam na przewidziany okres ładowania, agdy został umówiony przestój – także na okres przestoju. Art. 112. §1. Jeżeli nie umówiono miejsca ładowania, przewoźnik podstawi statek wzwyczajowo przyjętym miejscu ładowania lub wyczekiwania. §2. Jeżeli przewóz opiera się na umowie czarterowej, przewoźnik obowiązany jest podstawić statek według wskazania czarterującego wmiejscu odpowiednim, bezpiecznym idostępnym bez trudności dla podejścia statku, dla jego pozostawania tam iwyjścia zładunkiem bez przeszkód. Jeżeli jest kilku czarterujących, którzy nie uzgodnili między sobą miejsca ładowania, lub jeżeli odpowiednie miejsce ładowania nie zostało przewoźnikowi podane, przewoźnik postąpi zgodnie z§1. §3. Czarterujący może niezależnie od tego, czy miejsce ładowania zostało wumowie ustalone, domagać się od przewoźnika – za zwrotem wszelkich związanych ztym kosztów – przeholowania lub przeciągnięcia statku zjednego miejsca na drugie, chyba że przewóz odbywa się statkiem obsługującym linię regularną. §4. Jeżeli przewóz opiera się na umowie bukingowej, bukującemu przysługują uprawnienia określone w§3 tylko wtedy, gdy przewiduje je umowa lub zwyczaj przyjęty wdanym porcie. Art. 113. §1. Przewoźnik jest obowiązany zawiadomić na piśmie czarterującego opodstawieniu gotowego do rozpoczęcia ładowania statku wmiejscu, októrym mowa wart.112 §2, ajeżeli miejsce takie nie zostało przewoźnikowi wskazane – wmiejscu, októrym mowa wart.112 §1 (nota gotowości). Jeżeli czarterujący wskazał załadowcę, przewoźnik zawiadamia załadowcę. §2. Zawiadomienie, które wchwili jego otrzymania nie odpowiada rzeczywistości, uważa się za niedokonane, aprzewoźnik odpowiada za wynikłą stąd szkodę. §3. Do określenia dnia oraz godziny, wktórych zawiadomienie uważa się za skutecznie dokonane, stosuje się zwyczaje przyjęte dla tej czynności wdanym porcie.

 Dziennik Ustaw – 23 – Poz. 758

Art. 114. §1. Okres ładowania określa umowa czarterowa, ajeżeli nie zawiera ona postanowienia wtym przedmiocie – zwyczaj przyjęty wdanym porcie. Okres ten oblicza się według dni igodzin roboczych, poczynając od następnego dnia po złożeniu noty gotowości. §2. Do okresu ładowania wlicza się przerwy wywołane przyczynami zachodzącymi po stronie frachtującego lub załadowcy, jak również czas użyty na przeholowanie lub przeciągnięcie statku z jednego miejsca na drugie stosownie do art.112 §3. §3. Do okresu ładowania nie wlicza się przerw wywołanych przyczynami zachodzącymi po stronie przewoźnika, jak również przerw spowodowanych siłą wyższą albo warunkami atmosferycznymi zagrażającymi ładunkowi lub prawidłowości bądź bezpieczeństwu ładowania. Art. 115. §1. Strony mogą wumowie czarterowej przewidzieć, że statek pozostanie wporcie ponad okres ładowania (przestój statku). §2. Jeżeli umowa nie ustala okresu przestoju statku, przyjmuje się, że okres ten wynosi 14 dni. Okres przestoju oblicza się według bieżących dni igodzin. Do okresu przestoju nie wlicza się jednak przerw spowodowanych przyczynami zachodzącymi wyłącznie po stronie przewoźnika. §3. Wynagrodzenie należne przewoźnikowi za przestój (przestojowe) określa umowa, ajeżeli nie zawiera ona postanowienia wtym przedmiocie – zwyczaj. Wbraku stawek zwyczajowych przestojowe określa się sumą wydatków przewoźnika na utrzymanie statku izałogi przez okres przestoju. §4. Jeżeli wumowie nie przewidziano przestoju, astatek po upływie okresu ładowania zostaje przetrzymany wporcie zprzyczyn zachodzących po stronie frachtującego lub załadowcy, przewoźnik ma prawo do wynagrodzenia szkody wyrządzonej przetrzymaniem statku. §5. Do odszkodowania przewidzianego w§4 przewoźnik ma prawo również wtedy, gdy statek zprzyczyn zachodzących po stronie frachtującego lub załadowcy zostaje przetrzymany wporcie ponad okres przestoju. Art. 116. Przy przewozie na podstawie umowy bukingowej przewoźnik powinien wodpowiednim terminie zawiadomić frachtującego oczasie imiejscu ładowania statku. Zawiadomienie takie jest zbędne, gdy chodzi ostatek obsługujący linię regularną, chyba że termin ustalony wrozkładzie rejsów nie będzie mógł być dotrzymany. Art. 117. Frachtującemu przysługuje prawo dostarczenia wmiejsce ładunku określonego umową – innego odpowiedniego ładunku, którego przewóz nie pogorszy położenia przewoźnika iinnych frachtujących. Fracht należny przewoźnikowi za przewóz takiego ładunku nie może być niższy od frachtu umówionego. Art. 118. §1. Po upływie okresu ładowania iprzestoju przewidzianego wumowie czarterowej albo po upływie ustalonego w umowie bukingowej terminu dostarczenia ładunku przewoźnik może według swego uznania rozpocząć podróż, choćby nawet umówiony ładunek nie został dostarczony. Przewoźnik zachowuje prawo do frachtu przypadającego również od ładunku niezaładowanego (martwy fracht). §2. Należność przewoźnika ztytułu martwego frachtu ulega zmniejszeniu osumę frachtu uzyskanego przez przewoźnika za inny ładunek przyjęty do przewozu wmiejsce ładunku niedostarczonego. Art. 119. Jeżeli według umowy czarterujący rozporządza całą przestrzenią statku, przewoźnik, zachowując prawo do całego frachtu, jest na żądanie czarterującego obowiązany: 1)  rozpocząć podróż nawet przed umówionym terminem, choćby ładunek nie był jeszcze wcałości załadowany; 2)  przyjąć do przewozu ładunek dostarczony mu przed upływem okresu ładowania lub przestoju, choćby nawet przyjęcie izaładowanie ładunku mogło spowodować zwłokę wrozpoczęciu podróży, nie dłuższą jednak niż 14 dni; nie narusza to przepisów art.115 §4 i§5. Art. 120. Jeżeli według umowy czarterujący rozporządza częścią przestrzeni statku, przewoźnik może odmówić przyjęcia ładunku, którego załadowanie po upływie ustalonego okresu ładowania musiałoby wskutek zwłoki czarterującego spowodować przetrzymanie statku. Pomimo odmowy przyjęcia ładunku przewoźnikowi należy się cały fracht.

 Dziennik Ustaw – 24 – Poz. 758

Art. 121. §1. Czarterującemu, choćby według umowy rozporządzał całą powierzchnią statku, wolno swoim ładunkiem zajmować tylko przestrzenie ipowierzchnie przeznaczone do tego celu. §2. Czarterujący może żądać stosownego obniżenia frachtu iwynagrodzenia szkody, jeżeli przewoźnik nie odda do jego rozporządzenia określonej wumowie przestrzeni statku. Art. 122. §1. Frachtujący obowiązany jest na swój koszt dostarczyć ładunek do statku wzdłuż jego burty wtaki sposób, aby umożliwić prawidłowe iodpowiednie załadowanie. §

2. Na towarach łatwo zapalnych, wybuchowych lub w inny sposób niebezpiecznych frachtujący obowiązany jest umieścić odpowiednie oznaczenie ich jako niebezpiecznych oraz podać przewoźnikowi potrzebne informacje owłaściwościach towaru. §3. Oddając do przewozu rzeczy, zktórymi należy obchodzić się wszczególny sposób, frachtujący obowiązany jest umieścić na nich odpowiednie oznaczenie ipoinformować przewoźnika oich właściwościach. Art. 123. §1. Frachtujący obowiązany jest dostarczyć przewoźnikowi we właściwym czasie dokumenty dotyczące ładunku, potrzebne do jego przewozu. §2. Frachtujący odpowiada za szkody wynikłe ze zwłoki wdostarczeniu oraz znieprawidłowości lub niedokładności dokumentów przewidzianych w§1. Art. 124. §1. Frachtujący odpowiada wobec przewoźnika, atakże wobec pasażerów, załogi iwłaścicieli innych ładunków za szkody spowodowane niedokładnym lub nieprawdziwym oświadczeniem dotyczącym rodzaju lub właściwości ładunku. §2. Odpowiedzialność określoną w §1 ponosi także załadowca, jeżeli złożenie niedokładnego lub nieprawdziwego oświadczenia dotyczącego rodzaju lub właściwości ładunku nastąpiło zjego winy. Art. 125. Frachtujący jest wolny od odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez ładunek przewoźnikowi lub statkowi zjakiejkolwiek przyczyny bez jego winy. Art. 126. §1. Przewoźnik obowiązany jest dołożyć należytej staranności przy załadowywaniu ładunku na statek oraz dostarczyć odpowiednie podkłady, przegrody, maty iinny materiał konieczny do prawidłowego iodpowiedniego załadowania oraz rozmieszczenia izabezpieczenia (zasztauowania) ładunku. §2. Ładunek umieszcza się na statku według uznania przewoźnika; umieszczenie ładunku na pokładzie wymaga zgody załadowcy, chyba że chodzi oładunki przewożone wkontenerach zamkniętych, przyjmowanych na statek przystosowany do takiego przewozu, lub oładunki, które zwyczajowo są przewożone na pokładzie. §3. Koszty załadowania izasztauowania ładunku na statku obciążają przewoźnika. Art. 127. §1. Przewoźnik, zachowując prawo do całego frachtu, może według swego uznania wyładować ładunek ze statku, zniszczyć go lub unieszkodliwić bez obowiązku wynagrodzenia szkody przez to powstałej, jeżeli ładunek ten zawiera materiały łatwo zapalne, wybuchowe lub winny sposób niebezpieczne, został fałszywie zadeklarowany albo jeżeli przewoźnik nie mógł, przyjmując ładunek, stwierdzić jego niebezpiecznych właściwości na podstawie zwykłej znajomości rzeczy, anie został uprzedzony otych właściwościach. Załadowca odpowiada za szkodę powstałą wskutek załadowania iprzewozu takiego ładunku. §2. Jeżeli przewoźnikowi były wprawdzie znane właściwości ładunku określone w§1 iładunek ten został załadowany za jego zgodą, lecz następnie zagroził bezpieczeństwu statku, osób na nim się znajdujących lub innych ładunków, przewoźnik może – według swego uznania – ładunek niebezpieczny wyładować, zniszczyć lub unieszkodliwić. Za wynikłą stąd szkodę przewoźnik odpowiada tylko wgranicach odpowiedzialności ztytułu awarii wspólnej. Przewoźnik zachowuje prawo do frachtu dystansowego. Art. 128. Na żądanie załadowcy przewoźnik obowiązany jest, wmiarę postępującego stopniowo ładowania, wydawać mu odpowiednie pokwitowania ładunkowe na przyjęte na statek partie towaru (kwity sternika), w których poza danymi określającymi rodzaj ładunku, jego miarę, ilość lub wagę oraz znaki iopakowanie może zamieścić zastrzeżenia dotyczące stanu zewnętrznego ładunku ijego opakowania.

 Dziennik Ustaw – 25 – Rozdział 3 Konosament Art. 129. §1. Przewoźnik obowiązany jest po przyjęciu ładunku na statek wydać załadowcy na jego żądanie konosament. §2. Jeżeli poprzednio zostały wydane na ten ładunek kwity sternika, przewoźnik może uzależnić wydanie konosamentu od ich zwrotu. Art. 130. §1. Przewoźnik może wydać załadowcy, przed przyjęciem ładunku na statek, dokument stwierdzający przyjęcie ładunku do przewozu (konosament przyjęcia do załadowania). §2. Po przyjęciu ładunku na statek przewoźnik wyda załadowcy, na jego żądanie, konosament stwierdzający przyjęcie ładunku na statek za zwrotem dokumentu wymienionego w§1 albo na tym ostatnim umieści wzmiankę oprzyjęciu ładunku na statek zpodaniem nazwy statku idaty załadowania. Art. 131. §1. Konosament stanowi dowód przyjęcia ładunku wnim oznaczonego na statek wcelu przewozu ijest dokumentem legitymującym do dysponowania tym ładunkiem ido jego odbioru. §

2. Konosament wystawiony zgodnie z przepisami niniejszego działu stwarza domniemanie przyjęcia na statek przez przewoźnika określonego ładunku do przewozu wtakiej ilości istanie, jak to uwidoczniono wkonosamencie. Dowód przeciwny nie będzie dopuszczony wprzypadku, gdy konosament został przeniesiony na osobę trzecią działającą wdobrej wierze. §3. Konosament stanowi ostosunku prawnym pomiędzy przewoźnikiem aodbiorcą ładunku. Postanowienia umowy przewozu wiążą odbiorcę tylko wówczas, gdy konosament do nich odsyła. Art. 132. §1. Dane dotyczące ładunku zamieszcza się wkonosamencie na podstawie pisemnej deklaracji załadowcy. §

2. Załadowca odpowiada wobec przewoźnika za szkody i wydatki wynikłe z niedokładności lub nieprawdziwości oświadczenia co do miary, objętości, liczby sztuk, ilości iwagi ładunku oraz jego znaków głównych; nie zwalnia to jednak przewoźnika od odpowiedzialności wskutek niewypełnienia jego obowiązków, wynikających zumowy przewozu, wstosunku do wszystkich innych osób poza frachtującym izaładowcą. Art. 133. Przewoźnik obowiązany jest wydać załadowcy konosament wtylu jednobrzmiących egzemplarzach, ilu zażąda załadowca, uwidoczniając na każdym znich liczbę wydanych egzemplarzy. Art. 134. §1. Konosament może być wystawiony: 1)  imiennie określonego odbiorcę (konosament imienny); na 2)  zlecenie załadowcy lub wskazanej przez niego osoby (konosament na zlecenie); na 3)  okaziciela. na §2. Jeżeli wkonosamencie na zlecenie nie wskazano osoby, na której zlecenie konosament został wystawiony, uważa się go za wystawiony na zlecenie załadowcy. Art. 135. §1. Konosament może być przeniesiony na inną osobę, która przez przeniesienie nabywa uprawnienia do dysponowania ładunkiem ido jego odbioru. §2. Konosament przenosi się: przez przelew wierzytelności (konosament imienny); 1)  2)  przez indos (konosament na zlecenie); przez wydanie konosamentu (konosament na okaziciela). 3)  Art. 136. §1. Konosament zawiera: 1)  oznaczenie przewoźnika; 2)  oznaczenie załadowcy; 3)  oznaczenie odbiorcy lub stwierdzenie, że konosament został wystawiony na zlecenie albo na okaziciela; Poz. 758

 Dziennik Ustaw 4)  nazwę statku; 5)  określenie ładunku zpodaniem jego rodzaju oraz – stosownie do okoliczności – jego miary, objętości, liczby sztuk, ilości lub wagi; określenie zewnętrznego stanu ładunku ijego opakowania; 6)  7)  znaki główne niezbędne dla stwierdzenia tożsamości ładunku, podane przez załadowcę na piśmie przed rozpoczęciem ładowania, jeżeli je wydrukowano lub winny sposób utrwalono na poszczególnych sztukach ładunku lub jego opakowaniu; oznaczenie frachtu iinnych należności przewoźnika albo wzmiankę, że ich zapłata wcałości już nastąpiła lub powinna 8)  nastąpić stosownie do postanowień zamieszczonych winnym dokumencie; 9)  nazwę miejsca załadowania; 10) nazwę miejsca wyładowania albo określenie, kiedy lub gdzie nastąpi wskazanie miejsca wyładowania; 11) liczbę wydanych egzemplarzy konosamentu; 12) datę imiejsce wystawienia konosamentu; 13) podpis przewoźnika albo kapitana statku lub innego przedstawiciela przewoźnika. §2. Jeżeli wkonosamencie nie wymieniono przewoźnika, uważa się, że przewoźnikiem jest armator. Jeżeli wkonosamencie wystawionym zgodnie z§1 wymieniono przewoźnika niedokładnie lub fałszywie, armator statku, na który ładunek załadowano, odpowiada wobec odbiorcy ładunku za wynikłą stąd szkodę, przy czym służy mu roszczenie zwrotne do przewoźnika. Art. 137. §1. Przewoźnik może zamieścić wkonosamencie odpowiednią uwagę, jeżeli zewnętrzny stan ładunku lub jego opakowania budzi zastrzeżenia. §2. Przewoźnik może odmówić wpisania do konosamentu zadeklarowanych mu przez załadowcę danych dotyczących ilości, miary, wagi ioznakowania ładunku, jeżeli ma poważną podstawę do podejrzewania, że dane te nie odpowiadają dokładnie stanowi faktycznemu wchwili załadowania, albo jeżeli nie ma możliwości sprawdzenia tych danych. §3. Przewoźnik może odmówić wpisania do konosamentu danych dotyczących znaków ładunku, jeżeli znaki te nie są utrwalone na poszczególnych sztukach ładunku lub jego opakowaniu wtaki sposób, że wnormalnych warunkach powinny pozostać czytelne do końca podróży. §4. Jeżeli ładunek dostarczono do przewozu wopakowaniu, przewoźnik może zamieścić wkonosamencie wzmiankę, że zawartość jest mu nieznana. Art. 138. §1. Zzastrzeżeniem wyjątków przewidzianych wustawie przepisy okonosamencie stosuje się odpowiednio do konosamentu bezpośredniego wydanego przez przewoźnika morskiego podejmującego się przewozu, który ma być dokonany na części trasy przez innego przewoźnika (morskiego, rzecznego, lądowego lub powietrznego). §2. Do przewozu na częściach trasy, które nie stanowią drogi morskiej, stosuje się prawo właściwe dla danego rodzaju przewozu. Jeżeli nie można ustalić, na jakiej części trasy nastąpiło zdarzenie, stosuje się do oceny jego skutków przepisy Kodeksu morskiego. Art. 139. §1. Przewoźnik, który wystawił konosament bezpośredni, odpowiada za należyte wykonanie obowiązków przewoźnika na całej trasie objętej tym konosamentem, aż do wydania ładunku uprawnionemu odbiorcy. Każdy zpozostałych przewoźników odpowiada za wykonanie tych obowiązków na obsługiwanej przez niego części trasy solidarnie zprzewoźnikiem, który wystawił konosament bezpośredni. §2. Przewoźnik, który wystawił konosament bezpośredni, może wnim ograniczyć swoją odpowiedzialność do obsługiwanej przez niego części trasy; nie zwalnia go to od obowiązku dołożenia należytej staranności, aby dalszy przewóz mógł być prawidłowo wykonany. §3. Przewoźnik, który na podstawie swej solidarnej odpowiedzialności zkonosamentu bezpośredniego zapłacił odszkodowanie, ma prawo żądać od każdego zpozostałych przewoźników, ponoszących odpowiedzialność ztego konosamentu, zwrotu proporcjonalnie do przypadającego na niego frachtu. Wolny jest od obowiązku zwrotu ten zprzewoźników, który udowodni, że należycie wykonał swoje obowiązki przewoźnika. §4. Ostatni przewoźnik powinien wykonać znane mu prawa poprzednich przewoźników, wszczególności ich prawo zastawu. – 26 – Poz. 758

 Dziennik Ustaw – 27 – Rozdział 4 Wykonanie przewozu Art. 140. §1. Statek powinien wykonać przewóz znależytą szybkością, trasą umownie ustaloną, awbraku umowy trasą normalną. §2. Zejście ztrasy wcelu ratowania lub usiłowania ratowania życia lub mienia na morzu albo zinnej uzasadnionej przyczyny nie stanowi naruszenia umowy przewozu; przewoźnik nie odpowiada za wynikłą stąd szkodę. Art. 141. Przewoźnik obowiązany jest sprawować pieczę nad ładunkiem od jego przyjęcia do wydania oraz dbać ointeresy osób zainteresowanych ładunkiem. Art. 142. §1. Jeżeli statek nie może przybyć do portu przeznaczenia zpowodu przeszkody nie do pokonania, której ustąpienia nie można oczekiwać wrozsądnym terminie, przewoźnik skieruje statek do najbliższego bezpiecznego portu. Oprzeszkodach przewoźnik powinien zawiadomić frachtującego. §2. Jeżeli przewóz odbywa się na podstawie umowy czarterowej, kapitan powinien, oile to możliwe, zastosować się do poleceń czarterującego. Jeżeli wstosownym terminie polecenie czarterującego nie nadeszło lub jego wykonanie jest niemożliwe, kapitan może wyładować ładunek albo powrócić znim do portu załadowania zależnie od tego – co jest według jego oceny korzystniejsze dla czarterującego. §3. Czarterujący jest obowiązany wkażdym przypadku zapłacić fracht dystansowy. Rozdział 5 Wyładowanie iodbiór ładunku Art. 143. §1. Frachtujący ma prawo dysponowania ładunkiem do chwili wydania go uprawnionemu odbiorcy. Może on wszczególności przed rozpoczęciem podróży żądać zwrotu ładunku wporcie załadowania, jak również nawet po rozpoczęciu podróży zmienić pierwotne wskazania dotyczące osoby odbiorcy imiejsca wyładowania – za zabezpieczeniem wszelkich związanych ztym strat ikosztów. Jeżeli ładunek przewożony jest na podstawie konosamentu, prawo dysponowania ładunkiem przysługuje każdemu legitymowanemu posiadaczowi konosamentu, aprzewoźnik obowiązany jest zastosować się do jego poleceń tylko za zwrotem wszystkich wydanych egzemplarzy konosamentu. §2. Prawa określone w§1 nie służą, jeżeli ich wykonanie spowodowałoby znaczne opóźnienie rozpoczęcia podróży, chyba że przewoźnik wyrazi na to zgodę. nia. Art. 144. §1. Wbraku odmiennych zleceń udzielonych stosownie do art.143 ładunek wydaje się wporcie przeznaczePoz. 758

§2. Przewoźnik obowiązany jest wydać ładunek wporcie przeznaczenia legitymowanemu posiadaczowi choćby tylko jednego egzemplarza konosamentu. Po wydaniu ładunku przez przewoźnika na podstawie jednego egzemplarza pozostałe egzemplarze konosamentu tracą moc. §3. Legitymowanym posiadaczem konosamentu jest: 1)  zkonosamentu imiennego – odbiorca wskazany wkonosamencie; 2)  zkonosamentu na zlecenie – ten, na czyje zlecenie opiewa konosament, który nie był przeniesiony przez indos, albo posiadacz konosamentu wykazujący swoje prawo nieprzerwanym szeregiem indosów, choćby ostatni indos był in blanco; 3)  zkonosamentu na okaziciela – okaziciel konosamentu. §

4. Jeżeli konosamentu nie wystawiono, ładunek wydaje się w miejscu przeznaczenia odbiorcy wskazanemu przez frachtującego lub osobę przez niego upoważnioną. Art. 145. Do określenia sposobu iokresu wyładowania oraz przestoju iprzetrzymania statku, jak również związanych ztym kosztów, stosuje się odpowiednio przepisy ozaładowaniu. Koszty wyładowania ze statku wzdłuż burty ponosi przewoźnik, awszystkie inne koszty odbioru ponosi odbiorca.

 Dziennik Ustaw – 28 – Poz. 758

Art. 146. §1. Przez przyjęcie ładunku odbiorca zobowiązuje się do zapłaty przewoźnikowi jego należności ztytułu frachtu, przestojowego, odszkodowania za przetrzymanie statku iwszelkich innych należności ztytułu przewozu ładunku. §2. Jeżeli ładunek jest przewożony na podstawie konosamentu, odbiorca obowiązany jest do zapłacenia tylko należności wynikających zkonosamentu lub zumowy przewozu, do której postanowień wtym przedmiocie konosament odsyła. §3. Przy przewozie ładunku na podstawie konosamentu przewoźnik nie może dochodzić od odbiorcy wynagrodzenia za przestój lub odszkodowania za przetrzymanie statku wporcie załadowania, chyba że wkonosamencie uwidoczniono czas przestoju lub przetrzymania statku. Jeżeli okres ładowania iwyładowania był określony łącznie jedną liczbą dni lub godzin, przewoźnik nie może wobec odbiorcy powołać się na nadmierną stratę czasu przy ładowaniu, chyba że została ona uwidoczniona wkonosamencie. Art. 147. §1. Odbiorca lub przewoźnik mogą żądać dokonania przed odbiorem ładunku jego oględzin zudziałem biegłych. §2. Koszty związane zoględzinami ponosi ten, kto żąda oględzin. Jeżeli jednak oględziny dokonane na żądanie odbiorcy wykazały ubytek lub uszkodzenie ładunku, koszty oględzin obciążają przewoźnika, chyba że za szkodę stwierdzoną oględzinami nie ponosi odpowiedzialności. Art. 148. §1. Domniemywa się, że odbiorca odebrał ładunek zgodnie ztreścią konosamentu, jeżeli nie zawiadomił na piśmie przewoźnika obrakach lub uszkodzeniach najpóźniej wchwili odbioru, awrazie szkód zewnętrznie niedostrzegalnych – najpóźniej wciągu trzech dni od chwili odbioru danego ładunku. Zawiadomienie pisemne jest zbędne, jeżeli wchwili odbioru przewoźnik iodbiorca zgodnie stwierdzili stan ładunku. §2. Postanowienia umowne uciążliwsze dla odbiorcy ładunku, niż to przewiduje §1, są nieważne. Art. 149. §1. Przewoźnik może odmówić wydania ładunku izatrzymać go aż do zapłaty lub zabezpieczenia przez odbiorcę przypadających na niego należności ztytułu przewozu danego ładunku, atakże należnego od ładunku udziału wawarii wspólnej iwynagrodzenia za ratownictwo. §2. Przewoźnik, który wydał ładunek odbiorcy, traci prawo dochodzenia od frachtującego roszczeń wymienionych w§1. Art. 150. §1. Jeżeli odbiorca nie zgłasza się lub odmawia przyjęcia ładunku albo opóźnia wyładunek tak, że nie można zakończyć wyładowywania statku w stosownym terminie, przewoźnik na koszt i niebezpieczeństwo odbiorcy wyładuje ładunek iodda go do przechowania wdomu składowym lub winnym odpowiednim miejscu. §2. Wtaki sam sposób przewoźnik postąpi zładunkiem wprzypadku zgłoszenia się po jego odbiór kilku posiadaczy konosamentu. §3. Przewoźnik zawiadomi niezwłocznie oprzypadkach określonych w§1 i2 odbiorcę, jeżeli mu jest znany, izaładowcę. §4. Za przetrzymanie statku spowodowane złożeniem ładunku na przechowanie należy się przewoźnikowi odszkodowanie jak za przetrzymanie statku przy załadowaniu. Art. 151. §1. Jeżeli wciągu dwóch miesięcy od dnia przybycia statku do portu wyładowania nie podjęto złożonego na przechowanie ładunku inie zapłacono przewoźnikowi wszystkich należności przypadających mu od odbiorcy wzwiązku zdanym przewozem, przewoźnik może sprzedać ładunek. §2. Niepodjęty ładunek może być sprzedany także przed oddaniem na przechowanie iprzed upływem terminu dwumiesięcznego, jeżeli jest narażony na zepsucie lub jeżeli jego przechowanie wymaga kosztów, których wysokość przekracza wartość ładunku. §3. Ozamiarze sprzedaży ładunku zgodnie zpostanowieniem §1 przewoźnik zawiadamia odbiorcę ifrachtującego na 7dni przed dniem sprzedaży. Art. 152. §1. Zkwoty uzyskanej ze sprzedaży ładunku przewoźnik pokrywa należności przypadające mu od odbiorcy wzwiązku zdanym przewozem oraz wydatki związane zprzechowaniem ładunku, jak również koszty przeprowadzenia sprzedaży, aresztę składa do depozytu sądowego wmiejscu sprzedaży wcelu wydania tej sumy uprawnionemu. §2. Jeżeli kwota uzyskana ze sprzedaży ładunku nie wystarcza na całkowite zaspokojenie należności przewoźnika określonych w§1, przewoźnik ma prawo dochodzić reszty swoich należności od frachtującego. §3. Dla zachowania roszczeń przewidzianych w§2 przewoźnik jest obowiązany zawiadomić frachtującego ooddaniu ładunku na przechowanie izamiarze sprzedania go wrazie nieotrzymania zapłaty lub odpowiedniego zabezpieczenia wstosownym czasie.

 Dziennik Ustaw – 29 – Rozdział 6 Należności przewoźnika Art. 153. Wysokość frachtu określa umowa. W braku umowy fracht oblicza się na podstawie stawek stosowanych wmiejscu iwczasie załadowania. Art. 154. §1. Od ładunku utraconego wczasie przewozu wskutek jakiegokolwiek wypadku fracht nie należy się, azapłacony zgóry podlega zwrotowi. §2. Jeżeli utracony ładunek, októrym mowa w§1, ocalał lub został odzyskany, przewoźnik ma prawo do frachtu dystansowego, chyba że osoba zainteresowana ładunkiem nie odniosła żadnej korzyści zprzebycia przez ładunek części podróży. §3. Frachtem dystansowym jest należność za przewóz obliczona według stosunku, wjakim część podróży rzeczywiście przebyta przez ładunek pozostaje do całej umówionej podróży. Przy obliczaniu frachtu dystansowego uwzględnia się nie tylko stosunek odległości, lecz także stosunek nakładu kosztów iczasu, niebezpieczeństwa itrudów, jakie są przeciętnie związane zprzebytą częścią podróży, do przeciętnego nakładu przypadającego na część pozostałą do przebycia. §

4. Fracht należy się w całości za przewóz ładunku utraconego wskutek jego szczególnych naturalnych właściwości, wszczególności zepsucia, ulotnienia się lub normalnego wycieku, atakże za przewóz zwierząt, które padły wczasie przewozu. Art. 155. §1. Jeżeli na statek załadowano ładunek wilości większej niż przewidziana wumowie, przewoźnikowi należy się fracht również od tej nadwyżki według stawek przyjętych wumowie. §2. Od ładunku umieszczonego na statku bez wiedzy przewoźnika należy się przewoźnikowi podwójna suma frachtu przypadającego za przewóz od portu załadowania do portu wyładowania oraz wynagrodzenie szkód, jakie przewoźnik poniósł wskutek umieszczenia tego ładunku na statku. Przewoźnik może ładunek taki wyładować wjakimkolwiek porcie. Rozdział 7 Przywileje na ładunku Art. 156. §1. Wierzycielom służy na zabezpieczenie wierzytelności uprzywilejowanych ustawowe prawo zastawu na ładunku zpierwszeństwem przed innymi wierzytelnościami, choćby zabezpieczonymi zastawem wynikającym zumowy lub orzeczenia sądu. §2. Uprzywilejowanymi są wierzytelności ztytułu: 1)  należnych państwu od ładunku kosztów sądowych oraz kosztów egzekucji; wydatków poniesionych na zachowanie lub wcelu sprzedaży ładunku ipodziału uzyskanej kwoty; opłat iświadczeń publicznych; 2)  wynagrodzenia przypadającego od ładunku za ratownictwo oraz udziału wawarii wspólnej, należnego od ładunku statkowi iinnym ładunkom; 3)  szkód spowodowanych przez ładunek; 4)  należności przewoźnika zprzewozu danego ładunku. §3. Wierzytelności uprzywilejowane podlegają zaspokojeniu, wraz zodsetkami ikosztami procesu, wkolejności wskazanej w§2. §4. Wierzytelności należące do tej samej grupy zaspokaja się proporcjonalnie do ich wysokości, jeżeli suma podlegająca podziałowi nie wystarcza na zaspokojenie ich wcałości. Art. 157. §1. Przywilej na ładunku rozciąga się na należne ładunkowi odszkodowanie za poniesione, anienaprawione szkody władunku ina należny ładunkowi udział wawarii wspólnej. §2. Przywilej nie rozciąga się na należne ładunkowi odszkodowanie ubezpieczeniowe. Art. 158. §1. Przywileje na ładunku gasną zchwilą wydania ładunku osobie uprawnionej do odbioru. §2. Przywileje na należnościach wymienionych wart.157 §1 gasną zchwilą wypłacenia tych należności osobie uprawnionej do odbioru. Poz. 758

 Dziennik Ustaw – 30 – Rozdział 8 Wygaśnięcie umowy Art. 159. §1. Frachtujący może odstąpić od umowy przewozu, jeżeli przewoźnik nie podstawił statku wporcie załadowania wumówionym terminie lub nastąpiło inne istotne opóźnienie wprzyjęciu ładunku na statek lub rozpoczęciu podróży. §2. Frachtujący może po załadowaniu odstąpić od umowy do chwili rozpoczęcia podróży idomagać się wyładowania ładunku, jest jednak obowiązany zapłacić cały fracht oraz koszty spowodowane odstąpieniem od umowy. Prawo to nie służy frachtującemu, jeżeli wyładowanie jego ładunku spowodowałoby istotne opóźnienie rozpoczęcia podróży. §3. Frachtujący może wczasie podróży odstąpić od umowy idomagać się wyładowania ładunku, jest jednak obowiązany zapłacić cały fracht oraz koszty przewoźnika spowodowane odstąpieniem od umowy. Przewoźnik może odmówić wyładowania ładunku, jeżeli spowodowałoby to istotne opóźnienie podróży lub zmianę trasy. Art. 160. §1. Czarterujący, który według umowy czarterowej rozporządza całą przestrzenią ładunkową statku, może przed rozpoczęciem podróży odstąpić od umowy, jest jednak obowiązany zwrócić przewoźnikowi kwoty przez niego wydatkowane na ładunek, aniewliczone do frachtu, iponadto zapłacić: połowę frachtu – jeżeli odstępuje od umowy jeszcze przed rozpoczęciem biegu umówionego okresu ładowania; 1)  2)  cały fracht – jeżeli umowa była zawarta tylko na jedną podróż, aczarterujący odstępuje od umowy po rozpoczęciu biegu umówionego okresu ładowania; wprzypadku rozpoczęcia przestoju lub przetrzymania statku czarterujący obowiązany jest ponadto zapłacić przestojowe lub odszkodowanie za przetrzymanie statku. §2. Wrazie odstąpienia od umowy przez czarterującego wtrakcie załadunku przewoźnik jest obowiązany wydać ładunek już załadowany, choćby wyładowanie miało zatrzymać statek na czas dłuższy od okresów ładowania iprzestoju; zachowuje jednak prawo do przestojowego lub odszkodowania za przetrzymanie statku. §3. Przewoźnik ma prawo domagać się od czarterującego odszkodowania za rzeczywiście poniesioną szkodę spowodowaną odstąpieniem przez czarterującego od umowy przewozu zawartej na szereg kolejnych podróży lub na przewóz określonej ilości ładunku. Odszkodowanie to nie może jednak przekraczać wysokości frachtu, jaki przypadałby za anulowane podróże. Wkażdym przypadku przewoźnik jest obowiązany dążyć do zmniejszenia szkody. Art. 161. §1. Przewoźnik może przed rozpoczęciem podróży odstąpić od umowy, jeżeli wartość dostarczonej ilości ładunku nie zabezpiecza frachtu iinnych należności przewoźnika, afrachtujący nie zapłaci zgóry całego frachtu albo nie udzieli zabezpieczenia. §2. Wrazie odstąpienia od umowy przez przewoźnika ładunek wyładowuje się na koszt frachtującego, aprzewoźnik może żądać zapłaty połowy umówionego frachtu oraz wszelkich kwot wydatkowanych na ładunek. Art. 162. §1. Każda ze stron może odstąpić od umowy bez obowiązku wynagrodzenia szkody drugiej strony, jeżeli przed odejściem statku zmiejsca załadowania: 1)  wybuchła wojna grożąca niebezpieczeństwem dla statku lub ładunku albo ogłoszono blokadę portu, wktórym statek się znajduje, lub portu przeznaczenia ładunku; zatrzymano statek na zarządzenie władz zprzyczyn niezależnych od stron; 2)  zajęto statek dla potrzeb państwowych; 3)  4)  wydano zakaz wywozu zmiejsca załadowania albo zakaz przewozu do miejsca przeznaczenia danego ładunku. §2. Wrazie odstąpienia od umowy zpowodu okoliczności przewidzianych w§1 koszty wyładowania ponosi strona, która od umowy odstępuje. §3. Zpowodu okoliczności przewidzianych w§1 każda ze stron może odstąpić od umowy także wczasie podróży. Wtym przypadku frachtujący opłaca fracht dystansowy iponosi koszty wyładowania. Poz. 758

 Dziennik Ustaw – 31 – Poz. 758

Art. 163. §1. Wzajemne zobowiązania stron wygasają, jeżeli po zawarciu umowy, aprzed odejściem statku zmiejsca załadowania zprzyczyn, za które żadna ze stron nie odpowiada: 1)  statek oznaczony wumowie zaginął, został zabrany jako łup albo uległ wypadkowi, wskutek którego stał się niezdatny do naprawy lub jej niewart, albo ładunek indywidualnie oznaczony wumowie zaginął. 2)  §

2. Jeżeli okoliczności przewidziane w § 1 nastąpiły w czasie podróży, przewoźnik zachowuje prawo do frachtu dystansowego, gdy wypadkowi uległ statek, acały ładunek ocalał, prawo zaś do części frachtu dystansowego przypadającej od ocalonej części ładunku, gdy wypadkowi uległ ładunek. Art. 164. Wygaśnięcie umowy przewozu nie zwalnia przewoźnika od obowiązku pieczy nad ładunkiem. Rozdział 9 Odpowiedzialność przewoźnika Art. 165. §1. Przewoźnik odpowiada za szkodę wynikłą zutraty lub uszkodzenia ładunku wczasie od przyjęcia go do przewozu aż do wydania go odbiorcy. §2. Przewoźnik jest wolny od odpowiedzialności, jeżeli szkoda nastąpiła wskutek: działania lub zaniechania kapitana, innych członków załogi, pilota lub osób zatrudnionych przez przewoźnika wzakresie 1)  nawigacji lub administracji statku; 2)  pożaru, oile nie wynikł zdziałania lub winy własnej przewoźnika; niebezpieczeństw lub wypadków na morzu lub na wodach żeglownych; 3)  4)  wyższej; siły działań wojennych, działań wrogich dobru iporządkowi publicznemu, rozruchów lub zaburzeń wewnętrznych; 5)  6)  aktu lub przymusu ze strony władzy albo zajęcia sądowego; ograniczeń wynikłych zkwarantanny; 7)  8)  strajku, lokautu lub innej okoliczności wstrzymującej lub ograniczającej pracę całkowicie lub częściowo; 9)  ratowania lub usiłowania ratowania życia lub mienia na morzu; 10) wady ukrytej, naturalnej właściwości lub wadliwości ładunku powodujących wnim ubytek objętości lub wagi albo inną stratę; 11) niedostateczności opakowania; 12) niedostateczności lub niedokładności znaków ładunku; 13) wad ukrytych niedających się zauważyć pomimo zachowania należytej staranności; 14) działania lub zaniechania frachtującego, załadowcy lub odbiorcy albo ich agenta lub innego ich przedstawiciela; 15) jakiejkolwiek innej przyczyny wynikłej bez winy przewoźnika, jego agentów iosób zatrudnionych przez przewoźnika. Art. 166. §

1. Odszkodowanie za utratę ładunku określa się według zwykłej wartości ładunku, a odszkodowanie za uszkodzenie ładunku – według różnicy pomiędzy zwykłą wartością ładunku w stanie nieuszkodzonym a jego wartością wstanie uszkodzonym. §2. Dla ustalenia wysokości odszkodowania miarodajna jest wartość ładunku wmiejscu iwczasie, wktórym został on lub powinien był zostać wyładowany ze statku zgodnie zumową przewozu. Wartość tę określa się według ceny giełdy towarowej, awjej braku – według bieżącej ceny rynkowej; jeżeli obu cen nie można ustalić, wartość ładunku określa się przez porównanie jej zwartością towarów takiego samego rodzaju ijakości.

 Dziennik Ustaw – 32 – Poz. 758

§3. Jeżeli wartość ładunku została zadeklarowana przed jego załadowaniem przez załadowcę iuwidoczniona wkonosamencie lub innym dokumencie, na podstawie którego dokonywany jest przewóz, odszkodowanie nie może przekraczać zadeklarowanej wartości ładunku. Deklaracja załadowcy uwidoczniona wkonosamencie co do rodzaju iwartości towarów stwarza domniemanie, które przewoźnik może obalić dowodem przeciwnym. §4. Od sumy odszkodowania odlicza się to, co odbiorca wskutek utraty lub uszkodzenia ładunku zaoszczędził na frachcie, na cle iinnych kosztach. Art. 167. §1. Przy przewozie na podstawie konosamentu, wktórym wartość ładunku nie została uwidoczniona, odszkodowanie za utratę lub uszkodzenie jednej sztuki ładunku lub innej zwyczajowo whandlu przyjętej jednostki ładunku nie może przekraczać kwoty obliczonej według zasad ustalonych wtym przedmiocie wKonwencji międzynarodowej oujednostajnieniu niektórych zasad dotyczących konosamentów, podpisanej wBrukseli dnia 25 sierpnia 1924r. (Dz.U. z1937r. Nr33, poz.258, wprow.: Dz.U. z1936r. Nr15, poz.139, z1937r. Nr33, poz.259), zmienionej Protokołem sporządzonym wBrukseli dnia 23 lutego 1968r. (Dz.U. z1980r. Nr14, poz.48) oraz Protokołem sporządzonym wBrukseli dnia 21 grudnia 1979r. (Dz.U. z1985r. Nr9, poz.26). §2. Wobec wierzyciela zagranicznego, którego państwo ustanowiło niższą granicę odpowiedzialności przewoźnika odokreślonej stosownie do §1, przewoźnik odpowiada wzakresie tej niższej granicy odpowiedzialności. §3. Jeżeli kontener, paleta lub jakiekolwiek podobne urządzenie jest używane do zgrupowania towarów, każda sztuka lub jednostka ładunku wymieniona w konosamencie jako załadowana do takiego urządzenia będzie uważana za jedną sztukę lub jednostkę wrozumieniu §1. Wprzeciwnym razie takie urządzenie przewozowe będzie uważane za jedną sztukę lub jednostkę ładunku. §4. Przewoźnik nie może korzystać zograniczenia odpowiedzialności przewidzianego w§1, jeżeli zostanie udowodnione, że szkoda wynikła zdziałania lub zaniechania przewoźnika, których dopuścił się on albo zzamiarem wyrządzenia szkody, albo też postępując lekkomyślnie ize świadomością, że szkoda prawdopodobnie nastąpi. Art. 168. §1. Przewoźnik wolny jest od odpowiedzialności za wszelką szkodę władunku lub zładunkiem związaną, jeżeli jego rodzaj lub wartość zostały przez załadowcę świadomie nieprawdziwie zadeklarowane. §2. Przy przewozie na podstawie konosamentu przepis §1 stosuje się tylko wówczas, gdy taka deklaracja załadowcy została wpisana do konosamentu. Art. 169. §

1. Przy przewozie na podstawie konosamentu nieważne jest postanowienie umowne, które wyłącza lub ogranicza odpowiedzialność przewoźnika wynikającą zart.110, 165 i167. §2. Jeżeli konosament wystawiono na ładunek przewożony na podstawie umowy czarterowej, przepis §1 ma zastosowanie od chwili przeniesienia konosamentu na osobę trzecią. §3. Umowa stron może określić odpowiedzialność przewoźnika odmiennie, niż to wynika z§1: 1)  czas od przyjęcia towaru do przewozu aż do rozpoczęcia ładowania go na statek iod zakończenia wyładowania aż do za wydania ładunku; 2)  przyjęte do przewozu zwierzęta żywe; za za 3)  ładunek przewożony zgodnie zumową na pokładzie statku. Art. 170. §1. Podwładny przewoźnika oraz osoba niebędąca samodzielnym kontrahentem, zktórej pomocą przewoźnik wykonuje zobowiązanie, jak również osoba, której powierza wykonanie zobowiązania, mogą powoływać się na przysługujące przewoźnikowi zwolnienia iograniczenia odpowiedzialności. §2. Zwolnienia iograniczenia, októrych mowa w§1, nie przysługują, jeżeli zostanie udowodnione, że szkoda wynikła zdziałania lub zaniechania tych osób, których dopuściły się one albo zzamiarem wyrządzenia szkody, albo też postępując lekkomyślnie ize świadomością, że szkoda prawdopodobnie nastąpi. §3. Łączna wysokość odszkodowania obciążającego przewoźnika iosoby wymienione w§1 nie może przekroczyć kwoty przewidzianej wart.167 §1. Art. 171. Zwolnienia iograniczenia odpowiedzialności przewidziane wart.165–170 stosuje się bez względu na to, czy roszczenie wynika zodpowiedzialności umownej, czy też pozaumownej.

 Dziennik Ustaw – 33 – DZIAŁ II Przewóz pasażerów Art. 172. §1. Przez umowę przewozu pasażera przewoźnik podejmuje się za opłatą przewieźć drogą morską pasażera ijego bagaż. §2.15) Przewoźnik, który zawarł umowę przewozu pasażera, lub wktórego imieniu została ona zawarta (przewoźnik umowny), może powierzyć wykonanie umowy w całości lub w części innemu przewoźnikowi, będącemu właścicielem statku, jego armatorem lub czarterującym (przewoźnikowi faktycznemu). §3. Opłata obejmuje również przewóz podręcznych rzeczy pasażera przewożonych zazwyczaj wpomieszczeniu pasażerskim. Art. 173. §1. Wydany bilet pasażerski stanowi dowód zawarcia umowy przewozu iuiszczenia opłaty za przewóz. §2. Bilet pasażerski może być imienny lub na okaziciela. §3. Pasażer nie może bez zgody przewoźnika przenieść na osobę trzecią imiennego biletu pasażerskiego. Art. 174. §1. Warunki przewozu określa umowa. §2. Pasażer obowiązany jest przestrzegać porządku obowiązującego na statku oraz wykonywać wszelkie zarządzenia porządkowe. Art. 175. §1. Pasażer może żądać zwrotu opłaty za przewóz, jeżeli zawiadomił przewoźnika przynajmniej na siedem dni przed zapowiedzianym terminem rozpoczęcia podróży, że odstępuje od umowy. Przewoźnik może zatrzymać część opłaty nieprzekraczającą 1/4, jeżeli przed rozpoczęciem podróży nie zdołał sprzedać biletu innemu pasażerowi. §2. Późniejsze odstąpienie pasażera od umowy albo jego nieprzybycie na statek woznaczonym czasie przed rozpoczęciem podróży, a w czasie podróży – na oznaczony czas przed zakończeniem postoju, nie stanowi podstawy roszczenia ozwrot uiszczonej opłaty za przewóz. Art. 176. §1. Przewoźnik obowiązany jest na żądanie zwrócić wcałości opłatę za przewóz wprzypadku śmierci pasażera przed rozpoczęciem podróży, jeżeli przewoźnik został ośmierci pasażera powiadomiony nie później niż na 3 dni przed rozpoczęciem podróży. §2. Jeżeli śmierć pasażera nastąpiła wczasie podróży albo jeżeli choroba uniemożliwiła mu kontynuowanie podróży, zwrotowi podlega tylko część opłaty za przewóz przypadająca na koszty utrzymania, zktórego nie korzystał. Art. 177. §1. Pasażer może odstąpić od umowy iżądać zwrotu opłaty za przewóz wcałości, jeżeli statek pasażerski nie wyruszył wdrogę najpóźniej wciągu 3 dni, ainny statek wciągu 7 dni, licząc od zapowiedzianego terminu rozpoczęcia podróży. §2. Jeżeli statek nie może wstosownym terminie kontynuować rozpoczętej podróży lub osiągnąć miejsca przeznaczenia zpowodu przeszkód lokalnych, przewoźnik obowiązany jest na żądanie pasażera iwedług jego wyboru zwrócić mu część opłaty za przewóz wstosunku do nieodbytej części podróży albo na swój koszt przewieźć pasażera do portu przeznaczenia pierwszym stosownym statkiem lub innym środkiem transportu. Art. 178. §1. Jeżeli przewóz ma nastąpić statkiem innym niż pasażerski, przewoźnik może przed rozpoczęciem podróży odstąpić od umowy przewozu, gdy podróż bez jego winy nie dochodzi do skutku; pasażerowi należy się zwrot całej opłaty za przewóz. §2. Zprzyczyny przewidzianej w§1 przewoźnik może wczasie podróży odstąpić od umowy przewozu takim statkiem; art.177 §2 stosuje się odpowiednio. Art. 179. §1. Każda ze stron może odstąpić od umowy zpowodu wybuchu wojny grożącej niebezpieczeństwem, blokady portu wyjścia lub przeznaczenia, zatrzymania statku na zarządzenie władzy albo innych tego rodzaju przeszkód wrozpoczęciu lub kontynuowaniu podróży. §2. Bez względu na to, która ze stron odstąpiła od umowy zprzyczyn wymienionych w§1, należy się pasażerowi zwrot opłaty za przewóz wcałości, jeżeli odstąpiono od umowy przed rozpoczęciem podróży, ajeżeli odstąpiono wczasie podróży – wczęści obliczonej wstosunku do nieodbytej przez pasażera części podróży.

15)

Poz. 758

 brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt6 ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. W

 Dziennik Ustaw – 34 – Poz. 758

Art. 180. §1. Umowa przewozu ulega rozwiązaniu, jeżeli zprzyczyn, za które żadna ze stron nie ponosi odpowiedzialności, statek zaginął, zatonął, został zabrany jako łup albo uległ wypadkowi, wskutek którego stał się niezdatny do naprawy lub jej niewart. §2. Do zwrotu opłaty za przewóz stosuje się odpowiednio art.177 §2. Art. 181. §1. Przewoźnik ponosi odpowiedzialność za szkody na osobie pasażera oraz za szkody wjego bagażu zgodnie zpostanowieniami Konwencji ateńskiej wsprawie przewozu morzem pasażerów iich bagażu, sporządzonej wAtenach dnia 13 grudnia 1974r. (Dz.U. z1987r. Nr18, poz.108), zwanej dalej „Konwencją ateńską”, zmienionej Protokołem sporządzonym wLondynie dnia 19 listopada 1976r. (Dz.U. z1994r. Nr99, poz.479). §1a.16) Przepisu §1 nie stosuje się do przewozów, októrych mowa wart.2 zdanie pierwsze rozporządzenia Parlamentu Europejskiego iRady (WE) nr392/2009 zdnia 23 kwietnia 2009r. wsprawie odpowiedzialności przewoźników pasażerskich na morskich drogach wodnych ztytułu wypadków (Dz.Urz. UE L 131 z28.05.2009, str.24), zwanego dalej „rozporządzeniem nr392/2009”. §2. Postanowienia Konwencji ateńskiej stosuje się do wszystkich umów przewozu pasażerów iich bagażu, podlegających przepisom Kodeksu morskiego. §3. Postanowienia Konwencji ateńskiej stosuje się odpowiednio do przewozu osób, które za zgodą przewoźnika odbywają podróż bez opłaty za przewóz albo na podstawie umowy innej niż umowa przewozu pasażera. Art. 182.17) §1. Przewoźnik, który podejmuje się przewozu pasażera statkiem opolskiej przynależności, obowiązany jest posiadać ubezpieczenie od odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera do wysokości sum określonych przy zastosowaniu granic odpowiedzialności przewoźnika przewidzianych wart.7 iart.8 Konwencji ateńskiej, zzastrzeżeniem art.181 §1a. §2. Obowiązek, októrym mowa w§1, dotyczy również przewoźnika, który podejmuje się przewozu statkiem oobcej przynależności, jeżeli przewóz wykonywany jest na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub między portami polskimi. §3. Dowodem spełnienia przez przewoźnika obowiązku, októrym mowa w§1 i2, jest polisa lub certyfikat ubezpieczeniowy stwierdzający zawarcie umowy ubezpieczenia. Dokument taki powinien być przechowywany na statku iokazywany na żądanie organów inspekcji morskiej. §4. Statek opolskiej przynależności nie może być używany wżegludze, jeżeli nie posiada polisy lub certyfikatu ubezpieczeniowego, októrym mowa w§3. §5. Statek oobcej przynależności nie może wejść na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ani go opuścić, jeżeli nie posiada polisy lub certyfikatu ubezpieczeniowego, októrym mowa w§3. Art. 182a.18) §1. Przewoźnik, który faktycznie wykonuje, statkiem uprawnionym do przewozu ponad 12 pasażerów, całość lub część przewozu, októrym mowa wart.2 zdanie pierwsze rozporządzenia nr392/2009, obowiązany jest posiadać ubezpieczenie lub inne zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera, wwysokości nie niższej niż określona wart.4a ust.1 załącznika Ido tego rozporządzenia (ubezpieczenie odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera). §2. Ubezpieczenie lub zabezpieczenie finansowe, októrym mowa w§1, powinno być stwierdzone certyfikatem ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera. §3. Certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera, wydaje lub poświadcza: 1)  przewoźnikowi wykonującemu faktycznie przewóz statkiem opolskiej przynależności, na jego wniosek, dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port macierzysty statku, 2)  przewoźnikowi wykonującemu faktycznie przewóz statkiem oobcej przynależności, na jego wniosek, dyrektor urzędu morskiego – po stwierdzeniu, że spełnia on wymogi określone wart.3 rozporządzenia nr392/2009.

 odany przez art.1 pkt7 ustawy, októrej mowa wodnośniku 9; wszedł wżycie zdniem 31 grudnia 2012r. D  brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt8 ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. W

18)  odany przez art.1 pkt9 ustawy, októrej mowa wodnośniku 9; wszedł wżycie zdniem 31 grudnia 2012r. D

16) 17)

 Dziennik Ustaw – 35 – Poz. 758

§4. Kopię wydanego lub poświadczonego certyfikatu ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera dyrektor urzędu morskiego przesyła: 1)  organowi prowadzącemu rejestr, wktórym statek, októrym mowa w§3 pkt1, jest zarejestrowany; 2)  właściwemu organowi państwa rejestracji statku, októrym mowa w§3 pkt2. §5. Statek opolskiej przynależności uprawniony do przewozu więcej niż 12 pasażerów nie może być używany wżegludze, jeżeli nie posiada certyfikatu ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera, lub jego poświadczenia. §6. Statek oobcej przynależności uprawniony do przewozu więcej niż 12 pasażerów nie może wejść na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ani go opuścić, jeżeli nie posiada certyfikatu ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera, lub jego poświadczenia. §7. Certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera, lub jego poświadczenie wystawia się wjęzyku polskim iangielskim. §8. Certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera, lub jego poświadczenie wydawane są na okres, na jaki zostało ustanowione ubezpieczenie lub inne zabezpieczenie finansowe. Jeżeli ubezpieczenie lub inne zabezpieczenie finansowe wygasło przed upływem okresu, na jaki zostało ustanowione, przewoźnik obowiązany jest powiadomić otym dyrektora urzędu morskiego, który wydał lub poświadczył certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera. §9. Poświadczeniu podlega certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera, jeżeli jest do niego dołączony dokument ubezpieczenia lub innego zabezpieczenia finansowego, spełniający wymogi art.3 rozporządzenia nr392/2009. §10. Certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera, lub jego poświadczenie tracą ważność wprzypadku wygaśnięcia ubezpieczenia lub innego zabezpieczenia finansowego, dla stwierdzenia którego zostały wydane. Certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera, lub jego poświadczenie, które utraciły ważność powinny zostać zwrócone dyrektorowi urzędu morskiego wciągu 14 dni od dnia utraty ważności. §

11. Statkowi o polskiej przynależności stanowiącemu własność państwa, dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port macierzysty statku wystawia świadectwo zgodnie zwymogami art.4a ust.15 załącznika Ido rozporządzenia nr392/2009. §12. Certyfikat ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera oraz świadectwo, powinny być przechowywane na statku, zzastrzeżeniem art.4a ust.14 załącznika Ido rozporządzenia nr392/2009. §13. Kontrolę przestrzegania przepisów oubezpieczeniu iinnym zabezpieczeniu finansowym odpowiedzialności za szkodę na osobie lub wmieniu pasażera sprawują dyrektorzy urzędów morskich. Art. 182b.18) §1. Dyrektor urzędu morskiego pobiera następujące opłaty: 1)  wydanie certyfikatu ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera – równowartość za wzłotych 30 euro; 2)  poświadczenie certyfikatu ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera – równowarza tość wzłotych 20 euro. §2. Przeliczenia równowartości euro na złote dokonuje się według średniego kursu ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego w dniu odpowiednio złożenia wniosku o wydanie lub poświadczenie certyfikatu ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera. §3. Opłaty, októrych mowa w§1, stanowią dochód budżetu państwa. Art. 182c.18) Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, wdrodze rozporządzenia, warunki itryb wydawania oraz wzór certyfikatu ubezpieczenia odpowiedzialności za szkody na osobie lub wmieniu pasażera, októrym mowa w art. 182a § 2, i świadectwa, o którym mowa w art. 182a § 11, mając na uwadze wzór określony w rozporządzeniu nr392/2009 oraz treść wytycznych IMO stanowiących załącznik II tego rozporządzenia.

 Dziennik Ustaw – 36 – Poz. 758

Art. 183. §1. Przewoźnikowi służy na bagażu, dopóki nie wydał go pasażerowi, ustawowe prawo zastawu na zabezpieczenie roszczeń zumowy przewozu. §2. Przewoźnik może zatrzymać bagaż do czasu zaspokojenia lub odpowiedniego zabezpieczenia swych roszczeń. Art. 184. Do bagażu niepodjętego przez pasażera lub przez uprawnionego odbiorcę stosuje się odpowiednio przepisy art.150–152. Art. 185. §1. Wrazie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pasażer obowiązany jest, oile to możliwe, bezzwłocznie zawiadomić przewoźnika owypadku, który je spowodował. Pasażer obowiązany jest ponadto zgłosić swe roszczenie wobec przewoźnika na piśmie najpóźniej wciągu 15 dni od zejścia ze statku. §2. Domniemywa się, że pasażer, który nie dopełnił obowiązków przewidzianych w§1, ukończył podróż zdrów icały. Art. 186.19) Roszczenia ztytułów innych niż określone wKonwencji ateńskiej oraz wrozporządzeniu nr392/2009 przedawniają się zupływem 2 lat od dnia wymagalności. Art. 187. §1. Osoba, która odbywa podróż bez zgody kapitana statku, jest obowiązana uiścić podwójną opłatę za odbytą podróż. §2. Kapitan może przy pierwszej nadarzającej się sposobności wysadzić tę osobę na ląd lub ją przekazać na statek płynący do portu, wktórym ta osoba dostała się na statek; kapitan udzieli zarazem właściwej władzy wszelkich znanych mu informacji oobywatelstwie tej osoby, porcie, wktórym ukryła się na statku, oraz ookolicznościach odkrycia jej na statku. §3. Czynności przedsięwzięte stosownie do §2 nie zwalniają osoby odbywającej podróż bez zgody kapitana statku odobowiązku uiszczenia podwójnej opłaty za odbytą podróż. DZIAŁ III Czarter na czas Art. 188. §1. Przez umowę czarteru na czas armator zobowiązuje się za wynagrodzeniem oddać czarterującemu do dysponowania statek obsadzony załogą na oznaczony czas albo na okres jednej lub kilku następujących po sobie podróży wcelu określonym umową. §2. Każda strona może żądać potwierdzenia umowy czarteru na czas na piśmie. Art. 189. §1. Wgranicach uprawnień określonych umową czarterujący może zawrzeć umowę czarteru na czas zosobą trzecią (podczarter); nie zwalnia to jednak czarterującego od obowiązku wykonania umowy zawartej przez niego zarmatorem. §2. Wprzypadku przewidzianym w§1 przepisy niniejszego działu określające prawa iobowiązki armatora stosuje się odpowiednio do osoby oddającej statek wpodczarter. Art. 190. §1. Zmiana właściciela statku nie ma wpływu na umowę czarteru na czas. §2. Wrazie zmiany armatora wokresie trwania czarteru na czas nowy armator wstępuje zmocy prawa wstosunek czarteru na czas wmiejsce poprzednika; poprzednik odpowiada jednak solidarnie znastępcą za zobowiązania wynikające zumowy czarteru na czas. Art. 191. §1. Armator, który zawarł umowę czarteru na czas, obowiązany jest na umówiony termin oddać czarterującemu do dysponowania statek wstanie zdatnym do żeglugi, należycie wyposażony, obsadzony odpowiednią załogą oraz przystosowany do celów przewidzianych umową. §2. Armator obowiązany jest utrzymywać statek przez cały czas trwania czarteru wstanie określonym w§1, opłacać załogę oraz zapewnić należne jej świadczenia. Art. 192. §1. Czarterujący jest wolny od obowiązku płacenia armatorowi opłaty czarterowej za okres niezdatności statku do eksploatacji wskutek braków lub uszkodzeń statku bądź wskutek niedostatecznej załogi lub braków wjej zaopatrzeniu; wokresie tym czarterujący jest wolny także od obowiązku ponoszenia kosztów eksploatacji statku.

19)

 brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt10 ustawy, októrej mowa wodnośniku 9; wszedł wżycie zdniem 31 grudnia 2012r. W

 Dziennik Ustaw – 37 – Poz. 758

§2. Jeżeli niezdatność statku do eksploatacji wynikła zprzyczyn leżących po stronie czarterującego, armatorowi należy się umówiona opłata czarterowa niezależnie od wynagrodzenia szkody wynikłej zwiny czarterującego. Art. 193. §1. Czarterujący może dysponować całą przestrzenią statku przeznaczoną do przewozu ładunku ipasażerów. §2. Bez zgody czarterującego nie wolno armatorowi wżadnej części statku, choćby niezajętej przez czarterującego, przewozić na swój rachunek ładunku lub pasażerów. Art. 194. §1. Wokresie trwania umowy czarteru na czas kapitan iinni członkowie załogi pozostają podwładnymi armatora imają obowiązek stosowania się do jego wskazówek. §2. Wzakresie eksploatacji statku kapitan jest zmocy prawa przedstawicielem czarterującego ipowinien stosować się do jego poleceń. §3. Za zobowiązania zaciągnięte przez kapitana wzakresie wskazanym w§2 armator odpowiada solidarnie zczarterującym, chyba że kapitan oświadczył przy zaciąganiu zobowiązania, że działa wimieniu czarterującego. Art. 195. Zwynagrodzenia należnego statkowi za ratownictwo wokresie trwania czarteru na czas odlicza się najpierw kwoty na pokrycie wszelkich szkód spowodowanych ratownictwem, anastępnie udział wwynagrodzeniu przypadający dla załogi. Resztę wynagrodzenia dzieli się wrównych częściach pomiędzy armatora iczarterującego. Art. 196. Czarterujący może odstąpić od umowy wrazie zwłoki woddaniu mu statku do dysponowania. Czarterującemu należy się ponadto odszkodowanie, chyba że armator udowodni, że zwłoka nastąpiła zprzyczyn, za które nie ponosi odpowiedzialności. Art. 197. Każda ze stron może odstąpić od umowy czarteru na czas, jeżeli wskutek wybuchu wojny, zamieszek lub zarządzenia władz osiągnięcie celu, dla którego zawarto umowę, stało się niemożliwe, azmiana tych okoliczności wrozsądnym czasie nie jest prawdopodobna. Art. 198. §1. Umowa czarteru na czas ulega rozwiązaniu, jeżeli statek zaginął, zatonął, uległ zniszczeniu lub wypadkowi, wskutek którego stał się niezdatny do naprawy lub jej niewart. §2. Wprzypadkach, wktórych umowa czarteru na czas kończy się wdniu innym niż umówiony, opłata czarterowa należy się do dnia, wktórym czarterujący dysponował statkiem. Wrazie zaginięcia statku opłata czarterowa należy się do dnia, zktórego pochodzi ostatnia wiadomość ostatku. Art. 199. Roszczenia wynikające zumowy czarteru na czas przedawniają się zupływem dwóch lat od dnia, wktórym umowa wygasła. Art. 200. Przepisów niniejszego działu nie stosuje się do umów czarterowych oprzewóz ładunku, wktórych należność przewoźnika jest ustalona według jednostki czasu. DZIAŁ IV Usługi agencyjne Art. 201. Przez umowę agencyjną agent morski podejmuje się za wynagrodzeniem stałego przedstawicielstwa armatora wokreślonym porcie lub na określonym obszarze. Art. 202. §1. Agent morski jest uprawniony do podejmowania wimieniu armatora zwykłych czynności związanych zuprawianiem żeglugi. §2. Wszczególności agent morski jest uprawniony do działania wimieniu armatora wobec urzędów ipodmiotów zarządzających portami morskimi, do załatwiania dla statku wszelkich czynności i przyjmowania oświadczeń związanych zprzyjściem, postojem iwyjściem statku, do zawierania wimieniu armatora umów przewozu, umów ubezpieczenia morskiego oraz umów przeładunku iskładu, do wystawiania konosamentów, do odbioru izapłaty wszelkich należności związanych zzawinięciem statku do portu iprzewozem ładunku lub pasażerów oraz do dochodzenia wimieniu armatora roszczeń wynikających zumów przewozu iwypadków morskich. §3. Przy zawieraniu umowy wimieniu armatora agent może działać również na rzecz drugiej umawiającej się strony, jeżeli armator wyrazi na to zgodę.

 Dziennik Ustaw – 38 – Poz. 758

Art. 203. Jeżeli agent, dokonując czynności prawnej wimieniu armatora, przekracza granice swego umocowania, czynność ta wiąże mimo to armatora, chyba że niezwłocznie po otrzymaniu wiadomości o dokonaniu czynności oświadczył drugiej stronie, że nie potwierdza czynności agenta. Art. 204. Agent morski powinien: dbać ointeresy armatora, stosować się do jego poleceń iwskazówek, udzielać mu niezwłocznie potrzebnych wiadomości oprzebiegu sprawy, rozliczać się należycie zkwot pobranych iwydatkowanych oraz podejmować działania wcelu zabezpieczenia praw armatora. Art. 205. §1. Wysokość wynagrodzenia agenta morskiego określa umowa, awjej braku należy się agentowi wynagrodzenie wwysokości przyjętej wstosunkach danego rodzaju. §2. Armator obowiązany jest na żądanie agenta udzielać mu odpowiednich zaliczek na pokrycie kosztów czynności związanych zpostojem statku wporcie. §3. Rozliczenia armatora zagentem iwypłata należności powinny być dokonywane co 3 miesiące zkońcem kwartału kalendarzowego, awkażdym razie powinny być dokonane zchwilą rozwiązania umowy. Art. 206. §1. Każda ze stron może na 3 miesiące naprzód wypowiedzieć umowę agencyjną zawartą na czas nieoznaczony. §2. Każda ze stron może zważnej przyczyny niezwłocznie odstąpić od umowy, jednak nie później niż wciągu 2 tygodni od dnia, wktórym dowiedziała się otej przyczynie. Art. 207. Roszczenia wynikające zumowy agencyjnej przedawniają się zupływem dwóch lat od dnia wymagalności. DZIAŁ V Usługi maklerskie Art. 208. §1. Makler morski podejmuje się za wynagrodzeniem, na podstawie każdorazowego zlecenia, pośredniczenia wzawieraniu umów sprzedaży statków, umów przewozu, czarteru na czas, umów holowniczych, umów ubezpieczenia morskiego iinnych umów związanych zobrotem morskim. §2. Zlecenie może objąć załatwianie dla statku wszelkich czynności związanych zjego przyjściem, postojem iwyjściem, atakże innych czynności należących do zakresu działania agenta morskiego. Do czynności tych stosuje się odpowiednio przepisy oumowie agencyjnej. Art. 209. Zlecenie pośredniczenia obejmuje umocowanie maklera do zawarcia zleconej umowy ido odbioru zapłaty wimieniu dającego zlecenie, chyba że zawiera wyraźne ograniczenie, októrym druga strona wiedziała. Art. 210. Makler morski może podjąć się czynności na rzecz obu umawiających się stron, jeżeli udzieliły mu zlecenia. Obowiązany jest jednak powiadomić każdą stronę opodjęciu się czynności również na rzecz drugiej strony, awpośredniczeniu powinien mieć na względzie interes obu stron. Art. 211. §1. Za pośredniczenie wzawarciu umowy należy się maklerowi wynagrodzenie (prowizja) tylko wówczas, gdy umowa została zawarta wskutek jego zabiegów. §2. Wysokość wynagrodzenia maklera określa umowa, awjej braku należy się maklerowi wynagrodzenie wwysokości przyjętej wstosunkach danego rodzaju. Art. 212. Makler obowiązany jest rozliczyć się zkażdej powierzonej mu kwoty niezwłocznie po wykonaniu zlecenia. Art. 213. Roszczenia wynikające ze stosunku pomiędzy maklerem adającym zlecenie przedawniają się zupływem 2 lat od dnia wymagalności. DZIAŁ VI Usługi holownicze Art. 214. §1. Przez umowę holowniczą armator podejmuje się za wynagrodzeniem świadczenia statkiem usług holowniczych. §2. Przez usługi holownicze rozumie się wszczególności holowanie lub pchanie statku, dopychanie, odciąganie, przytrzymywanie statku lub inną pomoc wwykonywaniu manewru nawigacyjnego, jak również przebywanie holownika wstanie gotowości wpobliżu statku wcelu służenia mu pomocą holowniczą (asysta holownicza).

 Dziennik Ustaw – 39 – Poz. 758

Art. 215. §1. Zespół holowniczy powstaje zchwilą osiągnięcia gotowości do wykonania przez wchodzące wjego skład statki potrzebnych manewrów na rozkaz kierownika zespołu holowniczego, arozwiązuje się zchwilą wykonania ostatniego manewru ioddalenia się statków na bezpieczną odległość. §2. Kierownictwo nawigacyjne zespołu holowniczego należy do kapitana statku holowanego, chyba że zumowy lub okoliczności co innego wynika. Art. 216. §1. Armator, który podjął się świadczenia usług holowniczych, obowiązany jest dostawić na umówiony czas imiejsce statek holujący zdatny do wykonania umówionych usług, należycie wyposażony, zaopatrzony iobsadzony załogą. §2. Usługi holownicze powinny być świadczone ze sprawnością, jakiej wymagają okoliczności, bez zbędnych przerw izwłoki oraz zgodnie zzasadami dobrej praktyki morskiej. §3. Statek będący pod kierownictwem nawigacyjnym kapitana drugiego statku nie jest zwolniony od obowiązku dbania obezpieczeństwo zespołu holowniczego ibezpieczeństwo żeglugi. Art. 217. Wysokość wynagrodzenia za usługi holownicze określa umowa, awjej braku należy się holownikowi słuszne wynagrodzenie. Art. 218. §1. Statek, którego kapitan sprawuje kierownictwo nawigacyjne zespołu holowniczego, odpowiada za szkodę wyrządzoną innemu statkowi wchodzącemu wskład zespołu oraz osobom irzeczom znajdującym się na tym statku, chyba że udowodni, iż szkoda jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. §2. Statek będący pod kierownictwem nawigacyjnym kapitana drugiego statku odpowiada za szkodę wyrządzoną zjego winy innemu statkowi wchodzącemu wskład zespołu oraz osobom irzeczom znajdującym się na tym statku. Art. 219. Roszczenia wynikające zumowy holowniczej przedawniają się zupływem 2 lat od dnia ukończenia usług holowniczych. DZIAŁ VII Usługi pilotowe Art. 220. Usługa pilotowa polega na udzielaniu kapitanowi informacji irady wprowadzeniu statku ze względu na warunki nawigacyjne wód, na których usługa jest świadczona. Art. 221. §1. Pilot pozostaje wczasie pilotowania statku pod kierownictwem kapitana statku pilotowanego. §2. Kapitan statku obowiązany jest udzielić pilotowi wszelkich informacji dotyczących właściwości nawigacyjnych statku. §3. Korzystanie zusług pilota nie zwalnia kapitana od odpowiedzialności za kierownictwo statku. Art. 222. §1. Usługi pilotowe są świadczone wpilotażu dobrowolnym lub obowiązkowym. §2. Pilotaż obowiązkowy wprowadzany jest, jeżeli wymagają tego warunki bezpieczeństwa morskiego, na zasadach określonych wodrębnych przepisach. Art. 223. §1. Świadczenie usługi pilotowej wpilotażu dobrowolnym lub obowiązkowym następuje na podstawie umowy pilotowej zawartej przez armatora statku zprzedsiębiorcą świadczącym usługi pilotowe. §2. Wynagrodzenie za usługi pilotowe wpilotażu dobrowolnym iobowiązkowym określają strony wumowie, przy czym wpilotażu obowiązkowym maksymalne wysokości opłat pilotowych określa taryfa. §3. Pilotowi wczasie przebywania na statku pilotowanym należy się odpowiednie pomieszczenie iwyżywienie, jeżeli okoliczności tego wymagają.

 Dziennik Ustaw – 40 – Poz. 758

Art. 224. Armator odpowiada wobec osób trzecich za szkodę wyrządzoną przez pilota przy świadczeniu usługi pilotowej jak za szkodę wyrządzoną przez członka załogi statku. Art. 225. §1. Pilot odpowiada wobec armatora za szkodę wyrządzoną ze swojej winy przy świadczeniu usługi pilotowej. §2. Odpowiedzialność pilota wobec armatora za szkodę wyrządzoną przy wykonywaniu umowy ousługę pilotową jest ograniczona do wysokości kwoty równej dwudziestokrotnej opłacie pilotowej należnej za usługę pilotową, wczasie świadczenia której szkoda powstała. §

3. Ograniczenie odpowiedzialności na podstawie § 2 nie przysługuje pilotowi, jeżeli wyrządził szkodę umyślnie albowskutek rażącego niedbalstwa. §4. Wobec zagranicznego wierzyciela, którego państwo ustanowiło niższą granicę odpowiedzialności pilota od określonej w§2, pilot odpowiada wzakresie tej niższej granicy odpowiedzialności. Art. 226. Roszczenia zumowy oświadczenie usług pilotowych przedawniają się zupływem 2 lat od dnia zakończenia świadczenia tej usługi. Art. 227. Usługa pilotowa może być świadczona tylko przez pilota wpisanego na listę pilotów. Listy pilotów prowadzą dyrektorzy urzędów morskich. Art. 228. §1. Na listę pilotów wpisuje się zainteresowanego na jego wniosek, jeżeli spełnia wymagania kwalifikacyjne określone wodrębnych przepisach. §2. Dyrektor urzędu morskiego skreśla pilota zlisty pilotów wrazie zajścia jednej znastępujących okoliczności: 1)  śmierci pilota; 2)  wniosku pilota; utraty przypisanych wymagań kwalifikacyjnych; 3)  4)  utraty prawa wykonywania zawodu pilota na mocy prawomocnego orzeczenia izby morskiej, sądu lub innego właściwego organu; (uchylony).20) 5)  §3. Jeżeli postępowanie pilota zagraża bezpieczeństwu morskiemu, dyrektor urzędu morskiego może ograniczyć lub zawiesić uprawnienia pilota do świadczenia usług pilotowych na czas nie dłuższy niż 3 miesiące, o ile wymagają tego względy prewencyjne. Podejmując decyzję wtej sprawie, dyrektor urzędu morskiego może skierować pilota na dodatkowe przeszkolenie. Art. 229.21) §1. Świadczenie usług pilotowych wpilotażu obowiązkowym organizują ikoordynują stacje pilotowe. §2. Stację pilotową tworzy minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, na wniosek dyrektora urzędu morskiego właściwego dla określonego rejonu pilotowego, określając wymagania, jakie powinna spełniać stacja pilotowa, mając na uwadze określony rejon pilotowy oraz konieczność zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi wtym rejonie, atakże potrzebę zapewnienia prawidłowej realizacji usług pilotowych. §3. Dyrektor urzędu morskiego wydaje regulamin funkcjonowania stacji pilotowej po zasięgnięciu opinii organizacji społeczno-zawodowej pilotów. Art. 230. §1. Koszty utrzymania stacji pilotowych ponoszone są przez przedsiębiorcę, októrym mowa wart.223 §1. §2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej po zasięgnięciu opinii organizacji społeczno-zawodowej pilotów określi, w drodze rozporządzenia, taryfę maksymalnych wysokości opłat za usługi pilotowe świadczone w określonych portach wpilotażu obowiązkowym oraz tryb ich pobierania. Taryfa powinna uwzględniać warunki świadczenia usług pilotowych wportach.

 rzez art.11 ustawy zdnia 23 listopada 2012r. ozmianie niektórych ustaw wzwiązku zpodwyższeniem wieku emerytalnego (Dz.U. P poz.1544), która weszła wżycie zdniem 1 stycznia 2013r.

21)  brzmieniu ustalonym przez art.55 pkt2 ustawy, októrej mowa wodnośniku

8. W

20)

 Dziennik Ustaw – 41 – DZIAŁ VIII Ratownictwo morskie Art. 231. Ratownictwem morskim wrozumieniu przepisów niniejszego działu jest udzielanie pomocy statkowi znajdującemu się wniebezpieczeństwie na jakichkolwiek wodach oraz ratowanie znajdującego się na nim lub zniego pochodzącego mienia, jak również ratowanie innego mienia znajdującego się na morzu iniepołączonego trwale icelowo zwybrzeżem. Art. 232. §1. Za ratownictwo morskie należy się wynagrodzenie. §2. Wynagrodzenie należy się również za uratowanie frachtu oraz opłat za przewóz pasażerów ibagażu. §3. Wynagrodzenie należy się również za ratownictwo morskie udzielone na wodach śródlądowych przez statek morski statkowi żeglugi śródlądowej lub wodnosamolotowi. §4. Wynagrodzenie należy się, choćby ratownictwo morskie nastąpiło pomiędzy statkami tego samego armatora. Art. 233. Zzastrzeżeniem postanowień art.241 §1 i3, nie należy się wynagrodzenie za ratownictwo morskie, które nie dało pożytecznego wyniku. Art. 234. Nie ma prawa do wynagrodzenia ten, kto przedsięwziął działania ratownicze wbrew wyraźnemu iuzasadnionemu sprzeciwowi armatora lub kapitana statku albo właściciela innego mienia znajdującego się w niebezpieczeństwie, które nie znajduje się inie znajdowało się na statku. Art. 235. Kto na podstawie umowy podjął się pilotowania statku, świadczenia usług holowniczych lub innych usług na rzecz statku, ma prawo do wynagrodzenia za ratownictwo morskie, gdy statek znalazł się następnie wniebezpieczeństwie, jeżeli udzielił mu usług wyjątkowych, które wykraczały poza zakres wykonania zawartej przez niego umowy. Art. 236. §1. Przepisy niniejszego działu stosuje się do każdego działania ratowniczego, chyba że zumowy wynika co innego. §2. Kapitan ma prawo zawierania umów oratownictwo wimieniu armatora statku. Kapitan lub armator statku mają prawo zawierania takich umów wimieniu właściciela mienia znajdującego się na statku. Art. 237. §1. Strona może żądać unieważnienia lub zmiany umowy oratownictwo zawartej pod wpływem niebezpieczeństwa lub niewłaściwym wpływem wywartym przez kogokolwiek, jeżeli jej postanowienia są niesłuszne. §2. Strona może żądać unieważnienia lub zmiany umowy oratownictwo, jeżeli umówione wynagrodzenie jest niewspółmiernie niskie lub wysokie. Art. 238. §1. Ratujący jest obowiązany: 1)  prowadzić działania ratownicze znależytą starannością; 2)  dołożyć należytej staranności wcelu zapobieżenia szkodzie wśrodowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów; 3)  poszukiwać pomocy innych ratujących, gdy okoliczności tego wymagają, oraz przyjąć ich pomoc na uzasadnione żądanie armatora lub kapitana statku albo właściciela innego mienia będącego wniebezpieczeństwie, znajdującego się poza statkiem; nie może to jednak mieć wpływu na wysokość jego wynagrodzenia wrazie ustalenia, iż takie żądanie było bezzasadne. §2. Armator ikapitan statku oraz właściciel innego mienia będącego wniebezpieczeństwie iznajdującego się poza statkiem są obowiązani: 1)  współpracować zratującym podczas działań ratowniczych; 2)  dołożyć należytej staranności wcelu zapobieżenia szkodzie wśrodowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów; 3)  uzasadnione żądanie ratującego przejąć statek lub inne mienie wswoją pieczę, gdy znalazły się wbezpiecznym na miejscu. Poz. 758

 Dziennik Ustaw – 42 – Poz. 758

Art. 239. §1. Wbraku umowy wysokość wynagrodzenia określa się, biorąc pod uwagę następujące okoliczności, bez względu na kolejność, wjakiej zostały one wymienione: 1)  wartość statku iinnego mienia uratowanego; 2)  umiejętności iwysiłki ratujących wcelu zapobieżenia szkodzie wśrodowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów; 3)  osiągnięty wynik ratownictwa; 4)  charakter istopień niebezpieczeństwa; 5)  umiejętności iwysiłki ratujących wcelu ratowania statku, innego mienia iżycia; czas poświęcony przez ratujących oraz poniesione przez nich szkody iwydatki; 6)  7)  ryzyko odpowiedzialności iinne niebezpieczeństwa, które zagrażały ratującym iich sprzętowi; niezwłoczne świadczenie usług; 8)  9)  szczególne przystosowanie statku ratującego iinnego sprzętu do czynności ratowniczych; 10) stan sprzętu użytego przez ratującego ijego wartość. §

2. Przy określaniu wysokości wynagrodzenia uwzględnia się także potrzebę stwarzania zachęty do podejmowania działań ratowniczych. §3. Wynagrodzenie może być nieprzyznane lub obniżone, jeżeli ratujący ze swojej winy spowodował konieczność lub utrudnienie ratownictwa morskiego bądź wzwiązku znim dopuścił się oszustwa lub innej nieuczciwości. Art. 240. §1. Wysokość wynagrodzenia, zwyłączeniem odsetek ikosztów sądowych, nie może przekraczać wartości mienia uratowanego. §2. Dla ustalenia wartości mienia uratowanego miarodajna jest jego zwykła wartość wmiejscu, wktórym znalazło się po uratowaniu, ajeżeli mienie zostało sprzedane – cena uzyskana ze sprzedaży, wobu przypadkach po odliczeniu ciążących na mieniu uratowanym danin publicznych oraz kosztów jego zachowania, oszacowania lub sprzedaży. §3. Osoby, których mienie zostało uratowane, odpowiadają ztytułu roszczenia owynagrodzenie za ratownictwo proporcjonalnie do wartości mienia uratowanego. Art. 241. §1. Za ratowanie statku lub ładunku grożącego wyrządzeniem szkody wśrodowisku należy się ratującemu od armatora statku zwrot jego wydatków, oile nie zdołał on uzyskać wynagrodzenia za uratowanie mienia co najmniej równego wysokości tych wydatków. §2. Wrozumieniu przepisów niniejszego działu szkoda wśrodowisku oznacza fizyczną szkodę wyrządzoną życiu lub zdrowiu ludzkiemu, życiu wmorzu lub zasobom wprzybrzeżnych lub śródlądowych wodach oraz na obszarach do nich przyległych, spowodowaną przez zanieczyszczenie, skażenie, ogień, eksplozję lub podobne poważne zdarzenie. §3. Jeżeli ratujący mienie zapobiegł szkodzie wśrodowisku lub zmniejszył jej rozmiary, świadczenie, októrym mowa w§1, może być podwyższone, ale nie więcej niż o30%; wwyjątkowych wypadkach sąd może je podwyższyć ponad tę granicę, ale nie więcej niż o100% wydatków poniesionych przez ratującego. §

4. Do wydatków ratującego zalicza się rzeczywiste wydatki poniesione celowo oraz słuszny dodatek za personel isprzęt faktycznie icelowo użyte do prowadzenia działania ratowniczego, biorąc pod uwagę przy ustalaniu jego wysokości kryteria wyliczone wart.239 §1 pkt8, 9 i10. §5. Świadczenie, októrym mowa w§1 i3, należy się ratującemu tylko wtedy, jeżeli byłoby ono wyższe od wynagrodzenia za uratowanie mienia, itylko wzakresie je przewyższającym. §6. Świadczenie, októrym mowa w§1, może być nieprzyznane lub obniżone, jeżeli ratujący ze swej winy nie zdołał zapobiec szkodzie wśrodowisku lub zmniejszyć jej rozmiarów. §7. Armatorowi statku, który spełni świadczenie, októrym mowa w§1 i3, przysługuje roszczenie zwrotne wobec osoby odpowiedzialnej za spowodowanie zagrożenia dla środowiska lub wyrządzenie wnim szkody.

 Dziennik Ustaw – 43 – Poz. 758

Art. 242. §1. Osoby uratowane nie są obowiązane do zapłaty jakiegokolwiek wynagrodzenia za ich ocalenie. §2. Ratującemu życie ludzkie należy się słuszna część wynagrodzenia przypadającego za uratowanie mienia oraz część świadczenia, októrym mowa wart.241 §1 i§3, jeżeli jego działanie ratownicze pozostawało wzwiązku zwypadkiem, który wymagał ratowania mienia lub środowiska. Art. 243. Jeżeli ratownictwa udzieliło kilku ratujących, każdy znich ma prawo do stosunkowej części wynagrodzenia; jej wysokość określa umowa zawarta pomiędzy ratującymi. Wbraku umowy każdy zratujących może żądać zapłaty przypadającej na niego części wynagrodzenia, której wysokość określa się przy odpowiednim zastosowaniu art.239. Art. 244. §1. Wynagrodzenie należne statkowi ztytułu ratownictwa morskiego dzieli się po połowie pomiędzy armatora izałogę po odliczeniu szkód poniesionych przez statek oraz wydatków istrat armatora izałogi spowodowanych ratownictwem. Jeżeli ratownictwo nie było prowadzone ze statku, wynagrodzenie dzieli się pomiędzy ratującego i osoby przez niego zatrudnione, stosując odpowiednio zasady dotyczące podziału wynagrodzenia pomiędzy armatora izałogę. §2. Przepisu §1 nie stosuje się do wynagrodzenia za działania ratownicze prowadzone przez ratowników zawodowych oraz jednostki pływające Marynarki Wojennej, Straży Granicznej oraz Policji. §3. Podział części wynagrodzenia za ratownictwo morskie przypadającego na załogę statku powinien uwzględniać ich osobisty wkład wratownictwo. Projekt podziału sporządza armator statku. Udział kapitana nie powinien być mniejszy niż 30%. Art. 245. §1. Dla zabezpieczenia roszczeń ztytułu ratownictwa morskiego dłużnik obowiązany jest ustanowić odpowiednie zabezpieczenie. §2. Armator uratowanego statku obowiązany jest podjąć wszelkie niezbędne środki wcelu zapewnienia przez właścicieli ładunku odpowiedniego zabezpieczenia roszczeń przeciwko nim ztytułu ratownictwa, zanim ładunek zostanie zwolniony. §3. Ztytułu roszczenia owynagrodzenie za ratownictwo morskie oraz roszczenia ozwrot kosztów poniesionych na zachowanie, oszacowanie isprzedaż mienia przysługuje ratującemu prawo zastawu na mieniu uratowanym, ana rzeczach objętych przez niego wposiadanie wzwiązku zratownictwem – również prawo zatrzymania aż do złożenia przez dłużnika zabezpieczenia. Art. 246. Roszczenia owynagrodzenie za ratownictwo morskie lub ozapłatę świadczenia, októrym mowa wart.241 §1 i§3, przedawniają się zupływem 2 lat od dnia zakończenia ratownictwa. Art. 247. Przepisów niniejszego działu nie stosuje się do ratownictwa urządzeń wiertniczych podczas ich wykorzystywania wcelu poszukiwania lub uzyskiwania zasobów mineralnych dna morskiego. Art. 248. Przepisy niniejszego działu stosuje się do działań ratowniczych kontrolowanych lub organizowanych przez organy administracji rządowej isamorządowej. Art. 249. §

1. Przepisy niniejszego działu stosuje się odpowiednio do jednostek pływających Marynarki Wojennej, Straży Granicznej oraz Policji. §2. (uchylony).22)

Tytuł VII Wypadki morskie

DZIAŁ I Awaria wspólna Art. 250. §

1. Awarię wspólną stanowią nadzwyczajne poświęcenia lub wydatki poniesione rozmyślnie i rozsądnie wcelu ratowania statku, ładunku na nim przewożonego oraz frachtu ze wspólnego dla nich niebezpieczeństwa. §2. Do awarii wspólnej zalicza się tylko te straty, które są bezpośrednim następstwem aktu awarii wspólnej. Strat pośrednich, jak straty zprzestoju lub zróżnicy cen, nie zalicza się do awarii wspólnej.

22)

 rzez art.55 pkt3 ustawy, októrej mowa wodnośniku

8. P

 Dziennik Ustaw – 44 – Poz. 758

Art. 251. Wydatek nadzwyczajny poniesiony zamiast wydatku, który podlegałby zaliczeniu do awarii wspólnej, zalicza się do awarii wspólnej, lecz tylko do wysokości wydatku zastąpionego. Art. 252. §1. Straty awarii wspólnej rozdziela się pomiędzy statek, ładunek ifracht wstosunku do ich rzeczywistej wartości wmiejscu iczasie zakończenia podróży. Opłata za przewóz pasażerów iich bagażu jest zrównana zfrachtem. §2. Straty awarii wspólnej rozdziela się stosownie do §1, choćby niebezpieczeństwo, które spowodowało nadzwyczajne poświęcenia lub wydatki, zostało zawinione przez któregokolwiek zuczestników awarii wspólnej lub przez osobę trzecią. Jednakże rozdzielenie strat nie pozbawia uczestnika awarii wspólnej prawa zwrotnego poszukiwania od osoby, zktórej winy strata powstała. §3. Rozdział strat awarii wspólnej przeprowadza się również wtedy, gdy akt awarii wspólnej nie doprowadził do zamierzonego rezultatu, atakże gdy poświęcenie objęło cały statek lub cały ładunek. Art. 253. §1. Strat wynikłych zutraty lub uszkodzenia ładunku, który załadowano na statek bez wiedzy armatora albo zadeklarowano fałszywie przy przyjęciu do przewozu, nie zalicza się do awarii wspólnej; jednakże ładunek taki, jeżeli został uratowany, uczestniczy wpokryciu udziałów awarii wspólnej według ogólnych zasad. §2. Straty wynikłe zutraty lub uszkodzenia ładunku, którego wartość została przy przyjęciu do przewozu zadeklarowana poniżej rzeczywistej wartości, zalicza się do awarii wspólnej według wartości zadeklarowanej, natomiast ciążące na tym ładunku zobowiązania ztytułu udziału wawarii wspólnej ustala się według jego wartości rzeczywistej. Art. 254. Wszelkie szkody istraty wstatku, ładunku lub frachcie, które nie podlegają zaliczeniu do awarii wspólnej, stanowią awarię poszczególną; ponosi je poszkodowany lub ten, kto za nie odpowiada. Art. 255. §1. Ustalenia, czy zachodzi awaria wspólna, obliczenia wysokości strat awarii wspólnej iich rozdzielenia (dyspasza) dokonuje dyspaszer na zlecenie armatora. § 1a. Dyspasza może być świadczona tylko przez dyspaszera wpisanego na listę dyspaszerów. Listę dyspaszerów prowadzi Prezes Krajowej Izby Gospodarczej. §1b. Na listę dyspaszerów wpisuje się dyspaszera, jeżeli spełnia wymagania kwalifikacyjne określone wprzepisach wydanych na podstawie art.255 §4. §1c. Prezes Krajowej Izby Gospodarczej skreśla dyspaszera zlisty dyspaszerów: 1)  wniosek dyspaszera; na 2)  wprzypadku utraty wymagań kwalifikacyjnych; 3)  wprzypadku stwierdzenia zawinionego, nienależytego wykonywania czynności dyspaszerskich, naruszenia prawa oraz naruszenia zasad etyki zawodowej; wprzypadku śmierci dyspaszera. 4)  §2. Szczegółowego rozliczenia awarii wspólnej dokonuje dyspaszer stosując, wbraku umowy stron, zasady powszechnie przyjęte wmiędzynarodowym obrocie morskim. §3. Zlecenie powinno być udzielone dyspaszerowi przez armatora niezwłocznie po zakończeniu podróży, nie później jednak niż wciągu jednego miesiąca. Wrazie zwłoki armatora zlecenie może być udzielone przez innego uczestnika awarii wspólnej. §4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej wporozumieniu zministrem właściwym do spraw gospodarki określi, wdrodze rozporządzenia, kwalifikacje wymagane do zajmowania stanowiska dyspaszera, wszczególności mając na uwadze wymagania stawiane przed dyspaszerami wzakresie prowadzenia postępowania dyspaszerskiego, sposób powoływania dyspaszera, wpisu iskreślenia zlisty dyspaszerów oraz tryb postępowania dyspaszerskiego. Art. 256. §1. Roszczenie zawarii wspólnej przedawnia się zupływem dwóch lat od dnia zakończenia podróży. §2. Bieg przedawnienia przerywa się przez zgłoszenie roszczenia dyspaszerowi wyznaczonemu zgodnie zart.255 §3. Przedawnienie biegnie na nowo od dnia doręczenia dyspaszy.

 Dziennik Ustaw – 45 – DZIAŁ II Zderzenie statków Art. 257. Przepisy niniejszego działu normują odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną statkowi albo znajdującym się na nim osobom lub rzeczom wskutek zderzenia, które nastąpiło na morzu lub na wodach śródlądowych pomiędzy statkami morskimi albo pomiędzy statkiem morskim astatkiem żeglugi śródlądowej lub wodnosamolotem. Art. 258. §1. Statek odpowiada za szkodę wyrządzoną wskutek zderzenia zjego winy. §2. Wina statku zachodzi wszczególności wrazie zaniedbań wzakresie wyposażenia statku, kierowania statkiem, obsługiwania statku, przestrzegania przepisów ozapobieganiu zderzeniom na morzu istosowania innych środków bezpieczeństwa, nakazanych przez obowiązujące przepisy, praktykę morską lub przez szczególne okoliczności. Art. 259. §1. Jeżeli zderzenie nastąpiło zwiny kilku statków, każdy znich odpowiada wstosunku do stopnia swojej winy za szkodę wyrządzoną pozostałym statkom lub mieniu znajdującemu się na nich. Jeżeli stopień winy jest jednakowy albo nie da się ustalić, statki odpowiadają wrównych częściach. §2. Za szkodę, wynikłą wskutek śmierci, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, statki, które zawiniły zderzenie, odpowiadają solidarnie. Statkowi, który na podstawie solidarnej odpowiedzialności zapłacił część większą niż na niego przypadało, przysługuje zwrotne roszczenie do innych statków osumę nadpłaconą. Art. 260. §1. Jeżeli zderzenie nastąpiło wskutek przypadku lub siły wyższej albo jeżeli przyczyny nie można ustalić, szkodę ponosi ten, kto jej doznał. §2. Przepis §1 stosuje się również, gdy statki lub jeden znich były wczasie zderzenia zakotwiczone. Art. 261. §1. Po zderzeniu kapitan każdego ze statków, które zderzyły się, obowiązany jest nieść pomoc drugiemu statkowi, jego załodze ipasażerom, jeżeli może to uczynić bez poważnego niebezpieczeństwa dla swojego statku oraz jego pasażerów izałogi. §2. Kapitan każdego ze statków, które zderzyły się, jest również obowiązany bezzwłocznie podać drugiemu statkowi nazwę, sygnał rozpoznawczy iport macierzysty swojego statku oraz miejscowość, zktórej ido której płynie. §3. Armator nie odpowiada za naruszenie powyższych obowiązków przez kapitana. Art. 262. §1. Roszczenie owynagrodzenie szkody wyrządzonej zderzeniem statków przedawnia się zupływem dwóch lat od dnia zderzenia. §2. Bieg przedawnienia przerywa się przez wszczęcie przed izbą morską postępowania dotyczącego zderzenia. Przedawnienie biegnie na nowo od dnia zakończenia tego postępowania. §3. Roszczenie zwrotne osumę nadpłaconą na podstawie solidarnej odpowiedzialności statków, które zawiniły zderzenie, przedawnia się zupływem roku od dnia zapłaty. Art. 263. Przepisy niniejszego działu stosuje się odpowiednio, gdy statek zachowaniem swym wyrządził szkodę innemu statkowi, znajdującym się na nim osobom lub rzeczom, choćby nawet zderzenie nie nastąpiło. Art. 264. §

1. Przepisy niniejszego działu stosuje się odpowiednio do jednostek pływających Marynarki Wojennej, Straży Granicznej iPolicji. §2. Jednostki pływające wyszczególnione w§1 nie ponoszą odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną innym statkom wskutek zderzenia lub innego działania podczas wykonywania zadań służbowych wobrębie stref zamkniętych dla żeglugi irybołówstwa oraz ogłoszonych jako niebezpieczne dla żeglugi irybołówstwa. §3. Minister Obrony Narodowej iminister właściwy do spraw wewnętrznych wporozumieniu zministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej określą, wdrodze rozporządzenia, zasady itryb działania dowódców jednostek pływających Marynarki Wojennej, Straży Granicznej oraz Policji wrazie zderzenia się tych jednostek zinnymi statkami, ze szczególnym uwzględnieniem formy izakresu niesienia pomocy drugiemu statkowi, jego załodze ipasażerom oraz okoliczności izakresu wykonywania obowiązku bezzwłocznego podawania kapitanowi drugiego statku numeru taktycznego jednostki. Poz. 758

 Dziennik Ustaw – 46 – DZIAŁ III Zanieczyszczenie ze statków Rozdział 1 Zanieczyszczenia różne Art. 265. Zzastrzeżeniem przepisów rozdziału 1a i2, armator odpowiada za szkodę wyrządzoną komukolwiek zanieczyszczeniem pochodzącym ze statku w związku z przewozem ładunków, eksploatacją statku lub zatapianiem w morzu odpadów iinnych substancji. Art. 266. §1. Armator nie ponosi odpowiedzialności, jeżeli szkoda powstała wskutek siły wyższej, wyłącznej winy umyślnej osoby trzeciej albo wadliwego działania lub zaniechania organów odpowiedzialnych za utrzymanie świateł lub innych urządzeń nawigacyjnych. §2. Jeżeli szkoda wynikła zwiny umyślnej poszkodowanego, odpowiedzialność armatora wstosunku do tej osoby jest wyłączona; wrazie rażącego niedbalstwa poszkodowanego odpowiedzialność armatora może być wyłączona wcałości lub odpowiedniej części. Art. 267. Jeżeli szkoda została wyrządzona zanieczyszczeniem pochodzącym zdwóch lub więcej statków, ich armatorzy odpowiadają solidarnie za szkodę. Art. 268. §1. Przez szkodę wyrządzoną zanieczyszczeniem rozumie się szkodę wyrządzoną działaniem substancji zanieczyszczających, jak również celowym użyciem środków zapobiegawczych zastosowanych po zdarzeniu powodującym zanieczyszczenie. §2. Naprawienie szkody wyrządzonej zanieczyszczeniem obejmuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie nastąpiło zanieczyszczenie środowiska. Naprawienie szkody obejmuje również zwrot kosztu środków zapobiegawczych, októrych mowa w§1, oraz niezbędnych wydatków inakładów, które zostały lub będą poniesione wcelu przywrócenia środowiska do stanu sprzed zanieczyszczenia. Art. 269. Nie można wyłączyć ani ograniczyć zgóry odpowiedzialności określonej wart.265–268. Art. 270. Każdy, kto wcelu zapobieżenia szkodzie wśrodowisku, spowodowanej zanieczyszczeniem ze statku, poniósł niezbędne wydatki, może żądać ich zwrotu od armatora, który odpowiada za zanieczyszczenie. Art. 271. §1. Organ administracji morskiej może żądać od armatora, który odpowiada za zanieczyszczenie środowiska, przywrócenia tego środowiska do stanu sprzed zanieczyszczenia. §2. Gdyby przywrócenie środowiska morskiego do stanu sprzed zanieczyszczenia było dla armatora niemożliwe lub nadmiernie utrudnione, może on zwolnić się ztego obowiązku przez zwrot niezbędnych kosztów inakładów, które zostały lub będą musiały być wtym celu poniesione przez organ administracji morskiej lub osoby trzecie. Rozdział 1a Zanieczyszczenia olejami bunkrowymi Art. 271a. §1. Do odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną zanieczyszczeniem olejem bunkrowym znajdującym się na pokładzie statku lub pochodzącym ze statku stosuje się postanowienia Międzynarodowej konwencji oodpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami bunkrowymi, przyjętej przez Międzynarodową Organizację Morską wLondynie wdniu 23 marca 2001r. (Dz.U. z2008r. Nr148, poz.939), zwanej dalej „Konwencją bunkrową”, wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia wżycie wstosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób. §2. Użyte wprzepisach niniejszego rozdziału określenia: „statek”, „właściciel statku”, „olej bunkrowy”, „środki zapobiegawcze”, „szkoda spowodowana zanieczyszczeniem”, „państwo rejestracji statku”, „tonaż brutto” – odpowiadają znaczeniu, jakie im nadano wKonwencji bunkrowej. §3. Przepisy, októrych mowa w§1, mają również zastosowanie do statków, które nie są zarejestrowane wżadnym zpaństw-stron Konwencji bunkrowej ani nie podnoszą bandery któregokolwiek ztych państw, jeżeli: 1)  szkoda spowodowana zanieczyszczeniem powstała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w wyłącznej strefie ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej; 2)  zastosowano środki zapobiegawcze wcelu zapobieżenia szkodzie, októrej mowa wpkt1, lub jej zmniejszenia. Poz. 758

 Dziennik Ustaw – 47 – Poz. 758

Art. 271b. §1. Właściciel statku opolskiej przynależności, otonażu brutto przekraczającym 1000 ton, jest obowiązany posiadać zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem, stwierdzone odpowiednim certyfikatem. §2. Certyfikat wydaje lub poświadcza dyrektor urzędu morskiego, na wniosek właściciela statku. §3. Certyfikat wydaje się wjęzyku polskim iangielskim. §4. Certyfikat jest wydawany na okres, na jaki zostało ustanowione zabezpieczenie finansowe. Jeżeli zabezpieczenie finansowe utraciło ważność przed upływem okresu, na jaki zostało ustanowione, właściciel statku jest obowiązany powiadomić otym dyrektora urzędu morskiego, który wydał lub poświadczył certyfikat. §5. Certyfikat traci ważność wprzypadku utraty ważności zabezpieczenia finansowego, na podstawie którego został wydany. §6. Poświadczeniu podlega certyfikat, jeżeli jest do niego dołączony dokument zabezpieczenia finansowego. §7. Kopię wydanego lub poświadczonego certyfikatu dyrektor urzędu morskiego przesyła właściwemu organowi państwa rejestracji statku. Art. 271c. §1. Dyrektor urzędu morskiego pobiera następujące opłaty: za 1)  wydanie certyfikatu – równowartość 30 euro; 2)  poświadczenie certyfikatu – równowartość 20 euro. za §2. Przeliczenia równowartości euro, októrej mowa w§1, na złote dokonuje się według średniego kursu ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski dla tej waluty wdniu, odpowiednio, złożenia wniosku owydanie lub poświadczenie certyfikatu. Art. 271d. §1. Statek, októrym mowa wart.271b §1, nie może być używany wżegludze, jeśli nie posiada certyfikatu stwierdzającego zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem. §2. Certyfikat powinien być przechowywany na statku. Art. 271e. Statek otonażu brutto przekraczającym 1000 ton nie może wejść do portu polskiego ani go opuścić, atakże korzystać zurządzeń przeładunkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeśli nie posiada certyfikatu stwierdzającego zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem, wydanego lub poświadczonego przez właściwy organ. Art. 271f. Dyrektor urzędu morskiego może wydać certyfikat stwierdzający zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem właścicielowi statku niezarejestrowanego wżadnym zpaństw-stron Konwencji bunkrowej, jeżeli ten udowodni, że dysponuje wystarczającym zabezpieczeniem finansowym tej odpowiedzialności. Art. 271g. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, wdrodze rozporządzenia, warunki itryb wydawania oraz wzór certyfikatu, októrym mowa wart.271b §1, mając na uwadze konieczność zapewnienia należytego zabezpieczenia finansowego odpowiedzialności za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami bunkrowymi oraz kierując się koniecznością, aby wzór certyfikatu odpowiadał wzorowi określonemu wKonwencji bunkrowej. Art. 271h. Kontrolę przestrzegania przepisów ozabezpieczeniu finansowym odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem sprawują dyrektorzy urzędów morskich. Rozdział 2 Zanieczyszczenia ze statków przewożących oleje Art. 272. §1. Do odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez wyciek lub usunięcie oleju ze statku przewożącego olej luzem jako ładunek stosuje się postanowienia Międzynarodowej konwencji oodpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami, sporządzonej w Brukseli dnia 29 listopada 1969 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 32, poz.184), zmienionej Protokołem, sporządzonym wLondynie dnia 27 listopada 1992r. (Dz.U. z2001r. Nr136, poz.1526), zwanej dalej „Konwencją oodpowiedzialności cywilnej”, wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia wżycie wstosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób. §2.23) Użyte wprzepisach niniejszego rozdziału określenia „statek”, „właściciel”, „państwo rejestracji statku”, „olej”, „środki zapobiegawcze”, „szkoda spowodowana zanieczyszczeniem” – odpowiadają znaczeniu, jakie im nadano wKonwencji oodpowiedzialności cywilnej.

23)

 brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt11 ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. W

 Dziennik Ustaw – 48 – Poz. 758

§3.23) Przepisy, októrych mowa w§1, mają również zastosowanie do statków, które nie są zarejestrowane wżadnym zpaństw-stron Konwencji oodpowiedzialności cywilnej ani nie podnoszą bandery któregokolwiek ztych państw, jeżeli: 1)  szkoda spowodowana zanieczyszczeniem powstała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w wyłącznej strefie ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej; zastosowano środki zapobiegawcze wcelu zapobieżenia szkodzie, októrej mowa wpkt1, lub jej zmniejszeniu. 2)  Art. 273. §1. Właściciel statku opolskiej przynależności, przewożącego więcej niż 2000 ton oleju luzem jako ładunek, jest obowiązany posiadać zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem, stwierdzone odpowiednim certyfikatem. §2. Certyfikat wydaje lub poświadcza dyrektor urzędu morskiego, na wniosek właściciela statku. §3. Certyfikat wydaje się wjęzyku polskim iangielskim. §4. Certyfikat jest wydawany na okres, na jaki zostało ustanowione zabezpieczenie finansowe. Jeżeli zabezpieczenie finansowe utraciło ważność przed upływem okresu, na jaki zostało ustanowione, właściciel statku jest obowiązany powiadomić otym dyrektora urzędu morskiego, który wydał lub poświadczył certyfikat. §5. Certyfikat traci ważność wprzypadku utraty ważności zabezpieczenia finansowego, na podstawie którego został wydany. §6. Poświadczeniu podlega certyfikat, jeżeli jest do niego dołączony dokument zabezpieczenia finansowego. §7. Kopię wydanego lub poświadczonego certyfikatu dyrektor urzędu morskiego przesyła właściwemu organowi państwa rejestracji statku. Art. 273a. §1. Dyrektor urzędu morskiego pobiera następujące opłaty: 1)  wydanie certyfikatu – równowartość 30 euro; za 2)  poświadczenie certyfikatu – równowartość 20 euro. za §2. Przepis art.271c §2 stosuje się odpowiednio. Art. 274. §1. Statek, októrym mowa wart.273 §1, nie może być używany wżegludze, jeśli nie posiada certyfikatu stwierdzającego zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem. §2. Certyfikat powinien być przechowywany na statku. Art. 275. Statek przewożący ponad 2000 ton oleju luzem jako ładunek nie może wejść do portu polskiego ani go opuścić, atakże korzystać zurządzeń przeładunkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeśli nie posiada certyfikatu stwierdzającego zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem, wydanego lub poświadczonego przez właściwy organ. Art. 276. Dyrektor urzędu morskiego może wydać certyfikat stwierdzający zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem właścicielowi statku niezarejestrowanego w żadnym z państw-stron Konwencji oodpowiedzialności cywilnej, jeżeli ten udowodni, że dysponuje wystarczającym zabezpieczeniem finansowym tej odpowiedzialności. Art. 277. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, wdrodze rozporządzenia, warunki itryb wydawania oraz wzór certyfikatu, októrym mowa wart.273 §1, mając na uwadze konieczność zapewnienia należytego zabezpieczenia finansowego odpowiedzialności za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami oraz kierując się koniecznością, aby wzór certyfikatu odpowiadał wzorowi określonemu wKonwencji oodpowiedzialności cywilnej. Art. 278. Kontrolę przestrzegania przepisów ozabezpieczeniu finansowym odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem sprawują dyrektorzy urzędów morskich.

 Dziennik Ustaw – 49 – Rozdział 3 Międzynarodowy Fundusz Odszkodowań za Szkody Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami Art. 279. §1. Do dochodzenia roszczeń wobec Międzynarodowego Funduszu Odszkodowań za Szkody Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami, zwanego dalej „Międzynarodowym Funduszem”, stosuje się postanowienia Międzynarodowej konwencji outworzeniu Międzynarodowego Funduszu Odszkodowań za Szkody Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami, sporządzonej wBrukseli dnia 18 grudnia 1971r. (Dz.U. z1986r. Nr14, poz.79), zmienionej Protokołem, sporządzonym wLondynie dnia 27 listopada 1992r. (Dz.U. z2001r. Nr136, poz.1529), wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia wżycie wstosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób. §2. Zroszczeniem do Międzynarodowego Funduszu można wystąpić, gdy nie zostało ono zaspokojone na podstawie Konwencji oodpowiedzialności cywilnej, ponieważ: nie 1)  istnieje odpowiedzialność za szkodę wmyśl Konwencji oodpowiedzialności cywilnej (art.272 §1); 2)  właściciel statku lub jego gwarant jest niezdolny do wypełnienia wcałości swego zobowiązania; wysokość szkody przekracza granice odpowiedzialności właściciela statku. 3)  Art. 280.24) §1. Osoba otrzymująca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej olej przewieziony drogą morską stosownie do postanowień art.10 Konwencji, októrej mowa wart.279 §1, wilości 150 tys. ton lub więcej, uiszcza wkłady na rzecz Międzynarodowego Funduszu zgodnie zart.10 iart.15 tej Konwencji. §2. Każdy, kto otrzymuje zzagranicy lub jakiegokolwiek miejsca położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo na obszarze wyłącznej strefy ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej olej przewieziony drogą morską stosownie do postanowień §1, obowiązany jest przekazać ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych, wterminie do dnia 15stycznia każdego roku, dane oilościach oleju otrzymanego wciągu poprzedniego roku kalendarzowego. §3. Każdy, kto nie dopełnia obowiązku określonego w§2 podlega karze pieniężnej wwysokości 1 SDR od tony niezadeklarowanego oleju kontrybucyjnego. §4. Karę pieniężną, októrej mowa w§3, wymierza, wdrodze decyzji administracyjnej, dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port wyładunku. Tryb wymierzania iściągania kar pieniężnych regulują przepisy ustawy zdnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz.1502, zpóźn. zm.25)). §5. Minister właściwy do spraw finansów publicznych składa Międzynarodowemu Funduszowi corocznie sprawozdanie, podając nazwę iadres osób, októrych mowa w§1, oraz ilości przewiezionego przez każdą taką osobę drogą morską oleju kontrybucyjnego wciągu poprzedniego roku kalendarzowego. §

6. Minister właściwy do spraw finansów publicznych przekazuje do wiadomości ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej sprawozdanie, októrym mowa w§5. Art. 281. Wprzypadku szkody spowodowanej zanieczyszczeniem olejowym dyrektor urzędu morskiego, na żądanie poszkodowanego, jest obowiązany stwierdzić zaistnienie wypadku iudostępnić dokumentację tej szkody. Rozdział 3a26) Międzynarodowy Dodatkowy Fundusz Odszkodowań za Szkody Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami Art. 281a. Do dochodzenia roszczeń wobec Międzynarodowego Dodatkowego Funduszu Odszkodowań za Szkody Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami, zwanego dalej „Dodatkowym Funduszem”, stosuje się postanowienia Konwencji, októrej mowa wart.279 §1, uzupełnionej Protokołem, sporządzonym wLondynie dnia 16 maja 2003r. (Dz.U. z2009r. Nr49, poz.392), zwanym dalej „Protokołem z2003r.”, wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia wżycie wstosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób.

 brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt12 ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. W  miany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone wDz.U. z2003r. Nr170, poz.1652, z2004r. Nr6, poz.41, Nr93, Z poz.895 iNr273, poz.2703, z2005r. Nr203, poz.1683, z2006r. Nr220, poz.1600 iNr249, poz.1834, z2007r. Nr21, poz.125, z2008r. Nr171, poz.1055, z2009r. Nr92, poz.753 iNr98, poz.817, z2011r. Nr32, poz.159, Nr106, poz.622, Nr134, poz.778 iNr228, poz.1368, z2012r. poz.951 i1069 oraz z2013r. poz.165.

26)  ozdział dodany przez art.1 pkt13 ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. R

24) 25)

Poz. 758

 Dziennik Ustaw – 50 – Poz. 758

Art. 281b. §1. Roszczenie wobec Dodatkowego Funduszu przysługuje każdej osobie, której ustalone roszczenie onaprawienie szkody spowodowanej zanieczyszczeniem nie zostało w pełni zaspokojone przez Międzynarodowy Fundusz, ztego powodu, że całkowita wysokość szkody przekracza, lub istnieje ryzyko iż przekroczy, mający zastosowanie limit odszkodowania ustanowiony wart.4 ust.4 Konwencji, októrej mowa wart.279 §1, wodniesieniu do każdego wypadku. §2. Przez ustalone roszczenie rozumie się roszczenie, októrym mowa wart.1 ust.8 Protokołu z2003r. Art. 281c. Roszczenie wobec Międzynarodowego Funduszu będzie uznawane za roszczenie wniesione przez tego samego wierzyciela wobec Dodatkowego Funduszu. Art. 281d. Osoba otrzymująca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej olej kontrybucyjny przewieziony drogą morską stosownie do postanowień art.10 Protokołu z2003r., wilości 150 tys. ton lub więcej, uiszcza wkłady na rzecz Dodatkowego Funduszu, zgodnie zart.10 tego Protokołu. Art. 281e. Minister właściwy do spraw finansów publicznych informuje Dodatkowy Fundusz obraku osób określonych wart.281d. DZIAŁ IV Mienie zatopione lub znalezione Art. 282. §1. Właściciel mienia (statku, ładunku lub innego przedmiotu) zatopionego wobrębie polskich morskich wód wewnętrznych lub polskiego morza terytorialnego powinien wciągu 6 miesięcy od dnia zatonięcia mienia zgłosić we właściwym urzędzie morskim zamiar wydobycia tego mienia iokreślić termin, do którego zamierza zakończyć wydobywanie. Dyrektor urzędu morskiego może wciągu 3 miesięcy od dnia zgłoszenia zażądać zmiany wskazanego terminu lub zakreślić właścicielowi stosowny termin zakończenia wydobywania, nie krótszy jednak niż rok, licząc od dnia doręczenia decyzji. §2. Jeżeli właściciel mienia wterminie określonym w§1 nie zgłosił zamiaru wydobycia mienia albo nie ukończył wydobywania mienia wterminie określonym przez siebie lub wyznaczonym przez dyrektora urzędu morskiego, dyrektor urzędu morskiego może zarządzić wydobycie mienia na koszt właściciela. §3. Jeżeli właściciel mienia wwyznaczonym terminie nie zgłosi się po odbiór mienia albo nie uiści kosztów jego usunięcia, dyrektor urzędu morskiego może sprzedać mienie izsumy uzyskanej ze sprzedaży pokryć swoje koszty oraz wydatki za przechowywanie i przeprowadzenie sprzedaży, a resztę złożyć do depozytu sądowego w celu wydania jej osobie uprawnionej. §4. (uchylony). Art. 283. §1.27) Wydobywanie mienia wojskowego lub przysposobionego do celów wojskowych wymaga zezwolenia właściwych organów wojskowych. §2. Jeżeli właściciel mienia zatopionego nie uzyskał zezwolenia na wydobycie tego mienia, może zwrócić się wciągu 3miesięcy od dnia otrzymania odmowy do dyrektora urzędu morskiego ozarządzenie wporozumieniu zwłaściwym organem wojskowym wydobycia tego mienia na koszt właściciela. Art. 284. §1. Jeżeli mienie zatopione bądź opuszczone znajdujące się na mieliźnie lub na powierzchni wody utrudnia żeglugę lub pracę wporcie, na redzie lub drodze wodnej albo zagraża żegludze, dyrektor urzędu morskiego może zarządzić usunięcie przeszkody na koszt właściciela, wyznaczając mu stosowny termin do odbioru mienia za zwrotem poniesionych kosztów. §2. Postanowienie art.282 §3 stosuje się odpowiednio. Art. 285. Wydobycie cudzego mienia zatopionego wmorzu iprzywiezienie go na polskie morskie wody wewnętrzne lub polskie morze terytorialne należy niezwłocznie zgłosić urzędowi morskiemu zpodaniem czasu, miejsca iokoliczności wydobycia mienia oraz wmiarę możności zawiadomić otym również właściciela, ado czasu wydania mu mienia – odpowiednio je zabezpieczyć.

27)

 brzmieniu ustalonym przez art.2 ustawy zdnia 12 października 2012r. ouchyleniu dekretu oobszarach szczególnie ważnych dla W obrony kraju oraz ozmianie ustawy – Kodeks morski (Dz.U. poz.1398), która weszła wżycie zdniem 27 grudnia 2012r.

 Dziennik Ustaw – 51 – Poz. 758

Art. 286. §1. Wydobywającemu cudze mienie należy się zwrot kosztów iwydatków oraz wynagrodzenie, którego wysokość określa się przy odpowiednim zastosowaniu przepisów oratownictwie morskim. §2. Na zabezpieczenie należności określonych w§1 wydobywającemu przysługuje ustawowe prawo zastawu na wydobytym mieniu, zpierwszeństwem służącym uprzywilejowanym wierzytelnościom ztytułu ratownictwa. Art. 287. Jeżeli wydobyte mienie ulega szybkiemu zepsuciu lub zniszczeniu albo jeżeli jego przechowanie wymaga nadmiernych kosztów, wydobywający może je sprzedać isumę uzyskaną ze sprzedaży po odliczeniu swoich należności złożyć do depozytu sądowego, zawiadamiając niezwłocznie właściciela odokonaniu sprzedaży izłożeniu reszty sumy do depozytu sądowego. Art. 288. §1. Jeżeli właściciel nie jest znany albo wciągu 30 dni od dnia zawiadomienia go owydobyciu nie zgłosi się wcelu odbioru mienia lub nie uiści należności wydobywającego, wydobywający obowiązany jest wydać wydobyte mienie urzędowi morskiemu, agdy ono jest mieniem wojskowym lub przysposobionym do celów wojskowych, przekazać właściwemu organowi wojskowemu. §2. Wcelu ustalenia właściciela wydobytego mienia urząd morski przeprowadza postępowanie wyjaśniające, wzywając do zgłoszenia nieznanego właściciela mienia wsposób zwyczajowo przyjęty. §3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej wporozumieniu zMinistrem Sprawiedliwości iministrem właściwym do spraw zagranicznych określi, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania, o którym mowa w § 2, mając na względzie skuteczność postępowania. Art. 289. Jeżeli właściciel mienia wterminie sześciomiesięcznym od dnia wezwania przez dyrektora urzędu morskiego nie zgłosi się wcelu odbioru mienia lub nie uiści należności wydobywającego iponiesionych przez urząd morski kosztów zabezpieczenia, dyrektor urzędu morskiego może sprzedać wydobyte mienie isumę uzyskaną ze sprzedaży po odliczeniu należności wydobywającego iswoich kosztów złożyć do depozytu sądowego. Przepis art.287 stosuje się odpowiednio. Art. 290. §1. Kto znalazł iuratował cudze mienie unoszące się na morzu albo przyczynił się do uratowania takiego mienia, ma prawo do wynagrodzenia według przepisów oratownictwie morskim, jeżeli zgłosił swe roszczenie najpóźniej wchwili oddania znalezionego mienia. §2. Kto znalazł izabezpieczył cudze mienie wyrzucone na brzeg morza, ma prawo do wynagrodzenia wwysokości nieprzekraczającej 30% wartości mienia, jeżeli roszczenie swe zgłosił najpóźniej wchwili oddania znalezionego mienia. §3. Wprzypadkach przewidzianych w§1 i2 stosuje się odpowiednio przepisy art.285–

289. Art. 291. Minister Sprawiedliwości wporozumieniu zministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej iministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, wdrodze rozporządzenia, sposób postępowania zmieniem, którego właściciel pozostał nieznany, oraz tryb ustalania wysokości ipokrycia należności związanych zwydobyciem, zabezpieczeniem, sprzedażą mienia stosownie do przepisów niniejszego działu, jak również sposób itryb przeprowadzania przewidzianej wniniejszym dziale sprzedaży mienia, zzastosowaniem przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Tytuł VIII Ubezpieczenie morskie

DZIAŁ I Umowa ubezpieczenia morskiego Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 292. §1. Przez umowę ubezpieczenia morskiego ubezpieczyciel zobowiązuje się wzamian za składkę ubezpieczeniową wypłacić odszkodowanie za szkody poniesione wskutek niebezpieczeństw, na jakie przedmiot ubezpieczenia jest narażony wzwiązku zżeglugą morską. §2. Umową ubezpieczenia morskiego można objąć ponadto niebezpieczeństwa, na które wzwiązku zprzewozem morskim przedmiot ubezpieczenia jest narażony wprzewozie lotniczym, na wodach śródlądowych lub na lądzie. §3. Przepisy oubezpieczeniu morskim stosuje się odpowiednio do ubezpieczenia statków znajdujących się wbudowie.

 Dziennik Ustaw – 52 – Poz. 758

Art. 293. §1. Przedmiotem ubezpieczenia morskiego może być każdy interes majątkowy związany zżeglugą morską idający się ocenić wpieniądzach. §2. Przedmiotem ubezpieczenia morskiego mogą być wszczególności: statek, ładunek, fracht, opłata za przewóz pasażerów, opłata czarterowa, spodziewany zysk na ładunku, prowizja, wydatki awarii wspólnej, zobowiązanie ztytułu odpowiedzialności cywilnej oraz wierzytelność zabezpieczona na statku, ładunku lub frachcie. Art. 294. §1. Ubezpieczyciel obowiązany jest na żądanie wydać osobie, zktórą zawarł umowę ubezpieczenia (ubezpieczającemu), polisę stwierdzającą zawarcie umowy ubezpieczenia. §

2. Przed wydaniem polisy ubezpieczyciel obowiązany jest wydać ubezpieczającemu na jego żądanie tymczasowy dokument stwierdzający zawarcie umowy. Art. 295. §1. Polisa powinna zawierać: 1)  oznaczenie ubezpieczyciela; 2)  oznaczenie przedmiotu ubezpieczenia; 3)  oznaczenie niebezpieczeństw objętych umową ubezpieczenia; 4)  określenie czasu lub podróży, na które zawarto umowę ubezpieczenia; 5)  sumę ubezpieczenia; 6)  miejsce idatę wystawienia polisy; podpis ubezpieczyciela. 7)  §2. Polisa może być wystawiona na imiennie określonego ubezpieczającego (polisa imienna), na zlecenie lub na okaziciela. Art. 296. §1. Umowa ubezpieczenia morskiego może być zawarta na rzecz osoby trzeciej (ubezpieczonego). §

2. Ubezpieczony może nie być imiennie określony w umowie ubezpieczenia (ubezpieczenie na rzecz tego, kogo dotyczy). §3. Wrazie zawarcia umowy ubezpieczenia morskiego na rzecz osoby trzeciej prawo domagania się od ubezpieczyciela wydania polisy przysługuje ubezpieczającemu. Dopóki polisa znajduje się wjego posiadaniu, może on rozporządzać prawami wynikającymi zumowy. §

4. Obowiązki ubezpieczającego związane z wykonaniem umowy ubezpieczenia przechodzą na ubezpieczonego zchwilą wydania mu polisy; nie dotyczy to jednak obowiązku zapłaty składki ubezpieczeniowej. Art. 297. §1. Umowa ubezpieczenia morskiego jest nieważna, jeżeli wchwili jej zawarcia szkoda objęta ubezpieczeniem już nastąpiła lub nie istniała możliwość jej powstania; ubezpieczyciel zachowuje jednak prawo do opłaty stornowej, chyba że zawierając umowę wiedział ookolicznościach powodujących jej nieważność. §2. Przepisu §1 nie stosuje się, jeżeli ubezpieczeniem objęto okres poprzedzający zawarcie umowy, chyba że stan rzeczy znany był obu stronom wchwili zawierania umowy; jeżeli wtej chwili stan rzeczy był znany tylko jednej ze stron, umowa nie wiąże strony nieświadomej. §3. Wysokość opłaty stornowej określa umowa. Art. 298. Ubezpieczający może wkażdej chwili odstąpić od umowy, dopóki nie rozpoczął się stan niebezpieczeństwa przewidzianego wumowie; obowiązany jest jednak zapłacić opłatę stornową. Art. 299. Roszczenia ztytułu umowy ubezpieczenia morskiego przedawniają się zupływem 5 lat od dnia wymagalności roszczenia.

 Dziennik Ustaw – 53 – Rozdział 2 Wartość ubezpieczenia isuma ubezpieczenia Art. 300. §1. Wartością ubezpieczenia jest zwykła wartość przedmiotu ubezpieczenia. §2. Wartość ubezpieczenia ustala się według następujących zasad: 1)  wartością ubezpieczenia statku jest wartość statku wchwili rozpoczęcia ubezpieczenia; wartość ta obejmuje również, jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wartość jego przynależności, przedmiotów zaopatrzenia statku, atakże koszt jego ubezpieczenia; wartością ubezpieczenia ładunku jest wartość ładunku wmiejscu iczasie załadowania łącznie zkosztami ubezpieczenia 2)  idostarczenia ładunku do miejsca przeznaczenia; wartością ubezpieczenia frachtu jest suma frachtu brutto łącznie zkosztami ubezpieczenia; 3)  4)  wartością ubezpieczenia innych przedmiotów ubezpieczenia, z wyjątkiem zobowiązania z tytułu odpowiedzialności cywilnej, jest kwota, na której utratę jest narażony ubezpieczający wchwili rozpoczęcia ubezpieczenia, łącznie zkosztami ubezpieczenia. Art. 301. Jeżeli strony wymieniły wumowie ubezpieczenia wartość ubezpieczenia (wartość otaksowana), jest ona miarodajna dla określenia odszkodowania ubezpieczeniowego. Art. 302. §1. Umowa ubezpieczenia powinna określać sumę, na którą ubezpieczono przedmiot ubezpieczenia (sumę ubezpieczenia). §2. Suma ubezpieczenia nie powinna przekraczać wartości ubezpieczenia. §

3. Jeżeli określona w umowie suma ubezpieczenia jest wyższa od wartości ubezpieczenia, umowa nie ma skutku prawnego co do nadwyżki sumy ponad wartość ubezpieczenia. §4. Jeżeli określona wumowie suma ubezpieczenia jest niższa od wartości ubezpieczenia, ubezpieczyciel odpowiada za szkody wstosunku, wjakim pozostaje suma do wartości ubezpieczenia. Art. 303. §

1. Jeżeli ubezpieczono przedmiot ubezpieczenia od tego samego niebezpieczeństwa na ten sam okres u dwóch lub więcej ubezpieczycieli na sumy, które łącznie przewyższają wartość ubezpieczenia, albo jeżeli z innych względów suma odszkodowań, które należne byłyby odrębnie od każdego ztych ubezpieczycieli, przekraczałaby szkodę podlegającą wyrównaniu (ubezpieczenie wielokrotne), ubezpieczający może żądać od każdego z tych ubezpieczycieli zapłaty odszkodowania zgodnie z zawartą z nim umową, jednak nie może otrzymać od nich łącznie odszkodowania przewyższającego szkodę. §2. Wstosunkach wzajemnych między ubezpieczycielami udział wodszkodowaniu ponoszony przez każdego znich określa się wproporcji między odszkodowaniem, które musiałby zapłacić, gdyby był jedynym ubezpieczycielem, asumą odszkodowań, które obciążałyby każdego ztych ubezpieczycieli, zgodnie zzawartą umową. §3. Wrazie świadomego zawarcia ubezpieczenia wielokrotnego ubezpieczający powinien niezwłocznie zawiadomić otym zainteresowanych ubezpieczycieli, informując ich otreści zawartych umów ubezpieczenia. Umyślne naruszenie tego obowiązku przez ubezpieczającego pozbawia go prawa do odszkodowania. Rozdział 3 Oświadczenia przy zawieraniu umów ubezpieczenia Art. 304. §1. Przy zawieraniu umowy ubezpieczenia morskiego ubezpieczający obowiązany jest podać do wiadomości ubezpieczyciela wszelkie okoliczności, które są lub powinny mu być znane, amogą mieć wpływ na ocenę niebezpieczeństwa oraz na decyzje ubezpieczyciela oprzyjęciu iwarunkach ubezpieczenia. §2. Obowiązek określony w§1 nie dotyczy okoliczności powszechnie znanych oraz okoliczności, które powinny być znane ubezpieczycielowi. §3. Jeżeli ubezpieczający działał przez przedstawiciela, obowiązek określony w§1 ciąży również na przedstawicielu iobejmuje także okoliczności jemu znane. Poz. 758

 Dziennik Ustaw – 54 – Poz. 758

§4. Przy zawieraniu umowy ubezpieczenia morskiego na rzecz osoby trzeciej obowiązek określony wparagrafach poprzedzających spoczywa zarówno na ubezpieczającym, jak ina ubezpieczonym, chyba że ubezpieczony nie wiedział ozawarciu umowy na jego rzecz. Art. 305. §1. Wrazie naruszenia obowiązku określonego wart.304 ubezpieczyciel może odstąpić od umowy, zachowując prawo do pełnej składki ubezpieczeniowej. §2. Jeżeli niezawiadomienie lub niezgodne zrzeczywistością zawiadomienie ubezpieczyciela ookolicznościach wymienionych wart.304 nastąpiło bez winy ubezpieczającego lub ubezpieczonego, ubezpieczyciel nie może od umowy odstąpić, lecz ma prawo do odpowiednio zwiększonej składki ubezpieczeniowej. §3. Prawo odstąpienia od umowy wygasa, jeżeli ubezpieczyciel nie skorzysta zniego wciągu siedmiu dni od dnia, wktórym dowiedział się ookoliczności uzasadniającej prawo odstąpienia. Rozdział 4 Przeniesienie praw zumowy ubezpieczenia Art. 306. §1. Prawa zumowy ubezpieczenia mogą być przeniesione tylko na nabywcę przedmiotu ubezpieczenia. §2. Jeżeli prawa zumowy ubezpieczenia nie zostały przeniesione na nabywcę przedmiotu ubezpieczenia, umowa ubezpieczenia rozwiązuje się, co nie zwalnia ubezpieczyciela od odpowiedzialności za szkody powstałe przed zbyciem przedmiotu ubezpieczenia. Art. 307. §1. Równocześnie zprzeniesieniem praw zumowy ubezpieczenia na nabywcę przechodzą na niego obowiązki, które ciążyły na zbywcy. §2. Ubezpieczyciel może przeciwstawić nabywcy zarzuty, które by mu przysługiwały zumowy ubezpieczenia przeciwko zbywcy. Art. 308. §1. Przeniesienie praw zumowy ubezpieczenia stwierdzonej polisą następuje przez przeniesienie polisy. §2. Do przeniesienia polisy stosuje się odpowiednio przepisy oprzenoszeniu konosamentu. Art. 309. §1. Jeżeli przedmiotem ubezpieczenia jest statek, przejście praw zumowy ubezpieczenia na jego nabywcę wymaga zgody ubezpieczyciela. §2. Jeżeli statek wchwili zbycia znajdował się wpodróży, aprawa zumowy ubezpieczenia nie przeszły na nabywcę statku, umowa pozostaje wmocy do chwili przycumowania statku wpierwszym porcie, do którego statek zawinął. Art. 310. Przepisy art.306–309 nie ograniczają prawa ubezpieczającego do przeniesienia wierzytelności zumowy ubezpieczenia zgodnie zprzepisami prawa cywilnego oprzelewie wierzytelności; dotyczy to również wierzytelności przyszłej. Rozdział 5 Ubezpieczenie generalne Art. 311. §1. Umową ubezpieczenia generalnego można objąć wszystkie lub niektóre rodzaje ładunków, jakie ubezpieczający będzie wysyłał lub otrzymywał wokreślonym czasie. §2. Przedmiotem ubezpieczenia generalnego może być również inny interes majątkowy. §3. Wubezpieczeniu generalnym ubezpieczyciel obowiązany jest na żądanie ubezpieczającego wystawić polisę albo zaświadczenie oubezpieczeniu dla każdego zgłoszonego ładunku lub innego odrębnego przedmiotu ubezpieczenia. Art. 312. §1. Ubezpieczający, który zawarł umowę ubezpieczenia generalnego, obowiązany jest zgłaszać ubezpieczycielowi każde wysłanie lub nadejście ładunku objętego umową niezwłocznie po otrzymaniu wiadomości owysłaniu lub nadejściu ładunku oraz każdorazowo określić statek, trasę podróży, ładunek isumę ubezpieczenia. §2. Jeżeli ubezpieczający rozmyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa nie dopełnił obowiązku określonego w§1, ubezpieczyciel może odstąpić od umowy, zachowując prawo do składek ubezpieczeniowych, jakie przysługiwałyby mu wrazie należytego wykonania umowy przez ubezpieczającego.

 Dziennik Ustaw – 55 – Poz. 758

§3. Prawo odstąpienia od umowy wygasa, jeżeli ubezpieczyciel nie skorzystał zniego wciągu 3 dni od dnia, wktórym dowiedział się onaruszeniu obowiązku przez ubezpieczającego. §4. Przepisy §1–3 stosuje się odpowiednio do ubezpieczeń generalnych, których przedmiotem jest inny interes majątkowy niż ładunek. Art. 313. Umowa ubezpieczenia generalnego może być wypowiedziana przez każdą ze stron zzachowaniem trzymiesięcznego terminu. DZIAŁ II Wykonanie umowy ubezpieczenia Rozdział 1 Obowiązki ubezpieczającego Art. 314. §1. Składka ubezpieczeniowa powinna być zapłacona niezwłocznie po zawarciu umowy, ajeżeli wystawiono polisę – równocześnie zwydaniem polisy. §2. Obowiązek zapłaty składki ubezpieczeniowej ciąży na ubezpieczającym. Art. 315. §1. Ubezpieczający obowiązany jest niezwłocznie po powzięciu wiadomości zgłosić ubezpieczycielowi każdą istotną zmianę niebezpieczeństwa, na jakie jest narażony przedmiot ubezpieczenia. §2. Ubezpieczyciel może odstąpić od umowy, jeżeli ubezpieczający bez uzasadnionej przyczyny opóźnia się zzawiadomieniem go ozmianie niebezpieczeństwa. Prawo to ubezpieczyciel może wykonać wterminie 7 dni od dnia, wktórym dowiedział się otym, że ubezpieczający dopuścił się zwłoki. Art. 316. §1. Jeżeli zmiana niebezpieczeństwa została spowodowana przez ubezpieczającego albo za jego zgodą, ubezpieczyciel może odstąpić od umowy albo żądać zapłaty składki dodatkowej za zwiększone niebezpieczeństwo, chyba że zmiany niebezpieczeństwa dokonano we wspólnym interesie ubezpieczyciela i ubezpieczającego albo w celu ratowania życia ludzkiego. §2. Przy ubezpieczeniu zawartym na podróż prawo, októrym mowa w§1, przysługuje ubezpieczycielowi, wszczególności: jeżeli rozpoczęcie lub zakończenie podróży ulega zwłoce zwiny ubezpieczającego; 1)  2)  jeżeli podjęto inną podróż zamiast podróży oznaczonej wumowie ubezpieczenia; 3)  jeżeli statek skierowano do innego portu niż przewidziano wumowie ubezpieczenia; 4)  jeżeli statek zszedł zwłaściwej trasy lub zawinął do portu, który nie był brany wrachubę, chyba że zejście ztrasy nastąpiło wskutek okoliczności niezależnych od armatora lub kapitana albo wcelu ratowania życia ludzkiego lub mienia bądź było konieczne ze względu na bezpieczeństwo statku. §3. Jeżeli zmiana niebezpieczeństwa nastąpiła bez zgody ubezpieczającego, umowa ubezpieczenia pozostaje wmocy, jednak ubezpieczyciel może żądać zapłaty dodatkowej składki za zwiększone niebezpieczeństwo. Art. 317. §1. Jeżeli ubezpieczyciel na skutek zmiany niebezpieczeństwa korzysta zprawa odstąpienia od umowy, powinien zawiadomić ubezpieczającego oswojej decyzji wciągu trzech dni od dnia, wktórym dowiedział się ozmianie niebezpieczeństwa; wbraku takiego zawiadomienia może żądać jedynie zapłaty dodatkowej składki za zwiększone niebezpieczeństwo. §2. Ubezpieczyciel, który odstąpił od umowy zpowodu zmiany niebezpieczeństwa, zachowuje prawo do całej składki umówionej, aodpowiada tylko za szkody powstałe przed zmianą niebezpieczeństwa. Art. 318. §1. Ubezpieczający obowiązany jest niezwłocznie zawiadomić ubezpieczyciela okażdym wypadku dotyczącym przedmiotu ubezpieczenia, jeżeli wypadek może stanowić podstawę do roszczenia odszkodowawczego zumowy ubezpieczenia. §2. Wrazie naruszenia przez ubezpieczającego obowiązku określonego w§1 ubezpieczyciel może potrącić zodszkodowania ubezpieczeniowego kwotę, októrą szkoda uległaby zmniejszeniu, gdyby ubezpieczyciel był oniej należycie zawiadomiony.

 Dziennik Ustaw – 56 – Poz. 758

Art. 319. §1. Wrazie zajścia wypadku powodującego szkodę ubezpieczający obowiązany jest zastosować wszelkie dostępne mu rozsądne środki wcelu ratowania przedmiotu ubezpieczenia oraz zapobieżenia szkodzie lub zmniejszenia jej rozmiarów, atakże zabezpieczyć roszczenia odszkodowawcze wobec osób odpowiedzialnych za szkodę. §2. Ubezpieczający powinien przy stosowaniu tych środków kierować się wskazówkami ubezpieczyciela, oile je otrzymał. §3. Jeżeli ubezpieczający rozmyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa nie zastosował środków określonych w§1, ubezpieczyciel jest wolny od odpowiedzialności za szkody powstałe ztego powodu. Rozdział 2 Odpowiedzialność ubezpieczyciela Art. 320. Zzastrzeżeniem wyjątków przewidzianych wKodeksie morskim, ubezpieczyciel odpowiada za szkody będące bezpośrednim następstwem niebezpieczeństw objętych umową ubezpieczenia. Art. 321. §1. Ubezpieczyciel nie odpowiada za szkody powstałe zwiny umyślnej lub rażącego niedbalstwa ubezpieczającego, jednak ubezpieczyciel odpowiada za szkody spowodowane zaniedbaniem lub błędem nautycznym ubezpieczającego będącego kapitanem statku objętego ubezpieczeniem. §2. Ubezpieczyciel odpowiada za szkody spowodowane zwiny kapitana, innego członka załogi lub pilota. Art. 322. §1. Przy ubezpieczeniu statku ubezpieczyciel nie odpowiada za szkody powstałe wskutek: 1)  wyruszenia wpodróż statku niezdatnego do żeglugi, nienależycie wyposażonego izaopatrzonego, zniedostateczną załogą lub bez niezbędnych dokumentów, chyba że braki te polegały na wadach ukrytych statku lub były spowodowane okolicznościami, którym nie można było zapobiec pomimo zachowania przez ubezpieczającego należytej staranności; 2)  wieku lub zużycia statku; 3)  załadowania na statek – za wiedzą ubezpieczającego, abez wiedzy ubezpieczyciela – materiałów iprzedmiotów wybuchowych, łatwo zapalnych lub innych ładunków niebezpiecznych, bez zachowania przepisów obowiązujących przy przewozie ładunków tego rodzaju. §2. Przepis §1 stosuje się odpowiednio przy ubezpieczeniu frachtu. Art. 323. W razie zderzenia statków ubezpieczyciel odpowiada z tytułu ubezpieczenia statku zarówno za szkodę w przedmiocie ubezpieczenia, jak i za ciążące na ubezpieczającym zobowiązania do wyrównania szkody wyrządzonej wskutek zderzenia osobom trzecim. Art. 324. Przy ubezpieczeniu ładunku lub spodziewanego zysku ubezpieczyciel nie odpowiada za szkody powstałe wskutek wady ukrytej, naturalnej właściwości lub wadliwości ładunku, lub niedostateczności opakowania ładunku albo wskutek zwłoki wjego dostarczeniu. Art. 325. §1. Ubezpieczyciel odpowiada za szkody zkażdego wypadku objętego ubezpieczeniem do wysokości sumy ubezpieczenia. §2. Za szkody wynikłe zkilku następujących po sobie wypadków objętych ubezpieczeniem ubezpieczyciel odpowiada stosownie do §1, nawet jeżeli łączna suma szkód przekracza sumę ubezpieczenia. §3. Jeżeli po częściowym uszkodzeniu przedmiotu ubezpieczenia następuje jego strata całkowita, za którą ubezpieczyciel odpowiada, odszkodowanie należne ubezpieczającemu z tytułu uszkodzeń częściowych ogranicza się do wydatków poniesionych przez niego na naprawę przedmiotu ubezpieczenia lub wzwiązku zuszkodzeniami. §4. Wrazie zderzenia statków ubezpieczyciel obowiązany jest zapłacić ubezpieczającemu odszkodowanie za straty lub uszkodzenia statku oraz należne od ubezpieczającego odszkodowanie ztytułu odpowiedzialności za zderzenie, choćby łączne odszkodowanie przekroczyło sumę ubezpieczenia. Art. 326. Ubezpieczyciel obowiązany jest zapłacić odszkodowanie ubezpieczeniowe, choćby szkodę objętą ubezpieczeniem była obowiązana naprawić osoba trzecia.

 Dziennik Ustaw – 57 – Poz. 758

Art. 327. §1. Ubezpieczyciel obowiązany jest zwrócić ubezpieczającemu wszelkie niezbędne icelowe wydatki poniesione wcelu zachowania przedmiotu ubezpieczenia, zapobieżenia szkodzie lub zmniejszenia jej rozmiarów, ustalenia charakteru i rozmiarów szkody, sporządzenia dyspaszy, sprzedaży przedmiotu ubezpieczenia oraz inne wydatki poniesione zgodnie ze wskazówkami ubezpieczyciela. §2. Zwrot wydatków wymienionych w§1 następuje wtakim stosunku, wjakim suma ubezpieczenia pozostaje do wartości ubezpieczenia. Do zwrotu tych wydatków ubezpieczyciel jest obowiązany, choćby kwoty wydatków łącznie zodszkodowaniem ubezpieczeniowym przekroczyły sumę ubezpieczenia. Art. 328. §1. Ubezpieczyciel obowiązany jest zwrócić ubezpieczającemu wydatki poniesione na przywrócenie do stanu poprzedniego lub na naprawienie uszkodzonego przedmiotu ubezpieczenia, jak również należne od niego wynagrodzenie za ratownictwo oraz udział wstratach awarii wspólnej. §2. Zwrot wydatków wymienionych w§1 następuje wtakim stosunku, wjakim suma ubezpieczenia pozostaje do wartości ubezpieczenia. Do zwrotu tych wydatków ubezpieczyciel obowiązany jest wgranicach, wktórych wydatki łącznie zodszkodowaniem ubezpieczeniowym nie przekraczają sumy ubezpieczenia. Art. 329. §1. Wrazie zajścia wypadku objętego ubezpieczeniem, ubezpieczyciel może przez zapłatę pełnej sumy ubezpieczenia bez względu na wysokość powstałej szkody zwolnić się od wszelkich dalszych zobowiązań wynikających zumowy ubezpieczenia, wszczególności od obowiązku zwrotu kosztów zachowania przedmiotu ubezpieczenia lub przywrócenia go do poprzedniego stanu. §

2. Ubezpieczający może zakreślić ubezpieczycielowi stosowny termin do złożenia oświadczenia, czy korzysta zuprawnienia przewidzianego w§1. §3. Mimo zapłaty pełnej sumy ubezpieczenia ubezpieczyciel obowiązany jest zwrócić ponadto przypadające na niego stosownie do art.327 wydatki, jakie ubezpieczający poniósł lub zobowiązał się ponieść do chwili otrzymania zawiadomienia od ubezpieczyciela, że korzysta zuprawnienia przewidzianego w§1. §4. Ubezpieczyciel, który zapłacił pełną sumę ubezpieczenia, nie może żądać przeniesienia na niego praw do przedmiotu ubezpieczenia. Rozdział 3 Abandon przedmiotu ubezpieczenia Art. 330. §1. Ubezpieczający może za zrzeczeniem się na rzecz ubezpieczyciela praw do przedmiotu ubezpieczenia (abandon) żądać zapłaty pełnej sumy ubezpieczenia, jeżeli istnieją podstawy do przyjęcia, że całkowita strata przedmiotu ubezpieczenia jest nieunikniona bądź że zapobieżenie jej spowodowałoby wydatki niewspółmiernie wysokie wstosunku do wartości przedmiotu ubezpieczenia. §2. Wszczególności abandon można zgłosić, jeżeli statek: zaginął bez wieści, został zabrany jako łup lub zagarnięty przez rozbójników morskich albo uległ wypadkowi, wskutek którego stał się niezdatny do naprawy albo niewart naprawy lub kosztów odzyskania. §3. Przepis §2 stosuje się odpowiednio do ładunku, którego abandon można zgłosić ponadto wtedy, gdy koszt jego naprawy lub dostarczenia do miejsca przeznaczenia przekroczyłby jego wartość wmiejscu przeznaczenia. Art. 331. §1. Ubezpieczający powinien zgłosić abandon na piśmie zpodaniem okoliczności uzasadniających abandon. §2. Zgłoszenie abandonu może nastąpić nie później niż wciągu sześciu miesięcy od dnia, wktórym ubezpieczający dowiedział się ookolicznościach uzasadniających abandon. §3. Wrazie zabrania statku lub ładunku jako łup, zagarnięcia przez rozbójników morskich albo utraty posiadania statku lub ładunku zinnych przyczyn, abandon nie może być zgłoszony przed upływem dwóch miesięcy od dnia otrzymania przez ubezpieczającego wiadomości otych okolicznościach. Wtych przypadkach sześciomiesięczny termin dla zgłoszenia abandonu biegnie od dnia, wktórym upłynął termin 2 miesięcy. §4. Wrazie zaginięcia bez wieści statku lub znajdującego się na nim ładunku termin dla zgłoszenia abandonu biegnie od dnia, wktórym statek był spodziewany wnajbliższym porcie, do którego go skierowano. §5. Wrazie uznania statku za zaginiony bez wieści, stosownie do przepisów art.32, statek iprzewożone na nim, anieuratowane ładunki uważa się za całkowicie stracone, aubezpieczeni mogą domagać się od ubezpieczyciela odszkodowania za stratę całkowitą bez zgłaszania abandonu.

 Dziennik Ustaw – 58 – Poz. 758

Art. 332. §1. Ubezpieczający obowiązany jest przy zgłoszeniu abandonu zawiadomić ubezpieczyciela ociążących na przedmiocie ubezpieczenia prawach rzeczowych oraz oodnoszących się do niego innych ubezpieczeniach, atakże owszelkich znanych mu ograniczeniach wrozporządzaniu przedmiotem ubezpieczenia. §2. Ubezpieczyciel może uzależnić przyjęcie abandonu od dostarczenia mu danych dotyczących okoliczności wymienionych w§1. Art. 333. §1. Ubezpieczyciel może odmówić przyjęcia abandonu, jeżeli zgłoszenie abandonu nie odpowiada wymaganiom określonym wartykułach poprzedzających. §2. Ubezpieczyciel nie może odmówić przyjęcia abandonu po upływie 30 dni od otrzymania zgłoszenia abandonu. Art. 334. §1. Prawa do przedmiotu ubezpieczenia przechodzą na ubezpieczyciela zchwilą złożenia przez niego oświadczenia, że przyjmuje abandon. §2. Jeżeli ubezpieczyciel wterminie określonym wart.333 §2 nie złoży oświadczenia, czy przyjmuje abandon, prawa do przedmiotu ubezpieczenia przechodzą na niego zupływem tego terminu. Art. 335. Ubezpieczający, którego zgłoszenie abandonu nie odpowiada wymaganiom określonym wartykułach poprzedzających, zachowuje prawo do odszkodowania ubezpieczeniowego po udowodnieniu szkód rzeczywiście poniesionych. Rozdział 4 Płatność odszkodowania ubezpieczeniowego Art. 336. §1. Wrazie zajścia szkody objętej ubezpieczeniem ubezpieczyciel może żądać od ubezpieczającego udzielenia mu wszelkich wiadomości oraz przedstawienia dokumentów iinnych dowodów niezbędnych do ustalenia okoliczności wypadku, szkody ijej rozmiarów. §2. Ubezpieczyciel może uzależnić wypłatę odszkodowania ubezpieczeniowego od zwrotu polisy, chyba że polisa była imienna. Art. 337. §1. Zchwilą zapłaty odszkodowania ubezpieczeniowego przechodzą na ubezpieczyciela – do wysokości zapłaconej przez niego sumy – wszelkie prawa przysługujące ubezpieczającemu wobec osób trzecich ztytułu wyrządzenia szkód, za które wypłacono odszkodowanie ubezpieczeniowe. §2. Ubezpieczający obowiązany jest dostarczyć ubezpieczycielowi wszelkie wiadomości idokumenty oraz dokonać czynności niezbędnych dla skutecznego dochodzenia praw przez ubezpieczyciela. §3. Zrzeczenie się przez ubezpieczającego bez zgody ubezpieczyciela praw przysługujących mu wobec osób trzecich ztytułu poniesionych szkód zwalnia ubezpieczyciela wodpowiednim stosunku od obowiązku zapłaty odszkodowania ubezpieczeniowego. Art. 338. Zzastrzeżeniem wyjątku przewidzianego wart.329 §4, ubezpieczyciel, który zapłacił odszkodowanie ubezpieczeniowe za stratę całkowitą wwysokości pełnej sumy ubezpieczenia, może żądać od ubezpieczającego przeniesienia na niego wszelkich praw do przedmiotu ubezpieczenia; jeżeli jednak suma ubezpieczenia była niższa od wartości ubezpieczenia, ubezpieczyciel może żądać przeniesienia praw tylko wodpowiednim stosunku.

Tytuł IX Postępowanie wsprawach związanych zograniczeniem odpowiedzialności za roszczenia morskie idochodzeniem roszczeń ztytułu szkód spowodowanych zanieczyszczeniem przez statki

DZIAŁ I Postępowanie w sprawach oustanowienie i podział funduszu ograniczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie Art. 339. §1.28) Postępowanie wsprawach oustanowienie ipodział funduszu ograniczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie, zwanego dalej „funduszem”, podlega przepisom Kodeksu postępowania cywilnego opostępowaniu nieprocesowym, ze zmianami wynikającymi zprzepisów niniejszego działu oraz Konwencji oograniczeniu odpowiedzialności. §2. Wsprawach wymienionych w§1 wyłącznie właściwy jest Sąd Okręgowy wGdańsku.

28)

 brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt14 ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. W

 Dziennik Ustaw – 59 – Poz. 758

Art. 340. §1. Wniosek owszczęcie postępowania może zgłosić osoba uprawniona do ograniczenia odpowiedzialności. Postępowanie wszczęte na wniosek osób mogących powołać się na to samo ograniczenie odpowiedzialności sąd połączy do wspólnego rozpoznania. Wjednym wniosku można żądać ustanowienia dwóch funduszy dotyczących roszczeń ztego samego zdarzenia (art.6 i7 Konwencji oograniczeniu odpowiedzialności). §2. Wniosek powinien odpowiadać ogólnym warunkom wniosku owszczęcie postępowania, aponadto stosownie do okoliczności zawierać: 1)  nazwę statku, zktórym wiąże się odpowiedzialność, jego port macierzysty oraz określenie stosunku wnioskodawcy do statku; określenie zdarzenia, zktórego wynikają roszczenia, iinformacje opostępowaniach zmierzających do ustalenia prze2)  biegu tego zdarzenia; 3)  określenie rodzaju roszczeń i wierzycieli, na których zaspokojenie fundusz ma być przeznaczony, oraz informacje oznanych wnioskodawcy roszczeniach już dochodzonych przed sądem; 4)  oświadczenie ogotowości ustanowienia funduszu, uzasadnienie jego wysokości, atakże określenie sposobu jego ustanowienia. §3. Do wniosku należy dołączyć wyciąg zrejestru okrętowego, obejmujący dane wpływające na wysokość funduszu. Art. 341. §1. Fundusz może być ustanowiony przez wpłacenie odpowiedniej sumy pieniężnej na oprocentowany rachunek bankowy, którego dysponentem jest sąd, lub przez akceptowane przez sąd zabezpieczenie wpłacenia tej kwoty przez bank lub zakład ubezpieczeń, mający siedzibę wRzeczypospolitej Polskiej. §2. Na zgodny wniosek uczestników postępowania sąd może uznać za wystarczający inny sposób zabezpieczenia wpłacenia tej kwoty. Art. 342. §

1. Po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje postanowienie wstępne o prawie ustanowienia funduszu, określając jego wysokość isposób ustanowienia, atakże terminy wpłaty sum lub złożenia wokreślony sposób dokumentów zabezpieczenia. §2. Jeżeli zachodzą okoliczności wyłączające ustanowienie funduszu, sąd odmówi jego ustanowienia. Wrazie sporu co do tych okoliczności, sąd może zawiesić postępowanie do czasu rozstrzygnięcia sporu wdrodze procesu. §3. Na żądanie wnioskodawcy sąd może, wcelu zabezpieczenia, orzec owstrzymaniu egzekucji prowadzonej dla zaspokojenia roszczenia objętego funduszem. §4. Na postanowienie wstępne oprawie ustanowienia funduszu lub odmowę jego ustanowienia przysługuje apelacja. Na postanowienie wsprawie wstrzymania egzekucji przysługuje zażalenie. Art. 343. §1. Po wypełnieniu przez wnioskodawcę obowiązków określonych wpostanowieniu wydanym na podstawie art.342 §1 albo wrazie niewypełnienia tych obowiązków wterminie określonym wtym postanowieniu, sąd po przeprowadzeniu rozprawy wydaje postanowienie oustanowieniu funduszu ipodjęciu postępowania działowego albo oodmowie ustanowienia funduszu. §2. Na postanowienie wprzedmiocie ustanowienia funduszu ipodjęcia postępowania działowego lub oodmowie ustanowienia funduszu – przysługuje apelacja. §3. Zchwilą uprawomocnienia się postanowienia oustanowieniu funduszu iotwarciu postępowania działowego następują skutki, które prawo łączy zustanowieniem funduszu (art.13 Konwencji oograniczeniu odpowiedzialności). §4. Po uprawomocnieniu się postanowienia oodmowie ustanowienia funduszu sąd orzeka ozwrocie sum lub zabezpieczeń złożonych przez wnioskodawcę na rzecz funduszu oraz uchyla postanowienie wydane na podstawie art.342 §3. Art. 344. §1. Po uprawomocnieniu się postanowienia oustanowieniu funduszu ipodjęciu postępowania działowego sąd, po wysłuchaniu uczestników powołuje biegłego-komisarza spośród osób posiadających odpowiednie kwalifikacje. Biegłym-komisarzem może być także osoba prawna. §2. Obowiązkiem biegłego-komisarza jest przygotowanie projektu listy wierzytelności iplanu podziału funduszu oraz pisemnego uzasadnienia tych dokumentów.

 Dziennik Ustaw – 60 – Poz. 758

§3. Do biegłego-komisarza stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego obiegłym. Jest on jednak upoważniony do samodzielnego doręczania, za pokwitowaniem, listami poleconymi lub za pośrednictwem sądu, pism uczestnikom postępowania, wzywania ich wten sam sposób do składania niezbędnych wyjaśnień ioświadczeń na piśmie oraz ich protokołowania. Wrazie niezbędnej potrzeby ustalenia okoliczności, które są między uczestnikami sporne, na wniosek biegłego-komisarza sąd przeprowadzi stosowne postępowanie dowodowe. §

4. Sąd może powierzyć biegłemu-komisarzowi zarządzanie kwotami, z których ustanowiono fundusz. Do zarządu stosuje się odpowiednio przepisy ozarządzie nieruchomości wpostępowaniu egzekucyjnym. Dochód uzyskany zzarządu funduszem jest do niego doliczany. §5. Wrazie ujawnienia się, wtoku przygotowania projektu listy wierzytelności iplanu podziału funduszu, sporu między uczestnikami co do istnienia lub wysokości zgłoszonego roszczenia, sąd po przeprowadzeniu rozprawy może orzec oskierowaniu zainteresowanego uczestnika na drogę procesu oraz owyłączeniu wplanie podziału sumy potrzebnej na zaspokojenie roszczenia po rozstrzygnięciu tego sporu. Art. 345. §1. Sąd zarządza podanie do publicznej wiadomości informacji oustanowieniu funduszu iotwarciu postępowania działowego oraz wzywa zainteresowanych, aby zgłosili swe roszczenia w terminie 6 miesięcy od opublikowania wezwania. Wwezwaniu należy zamieścić pouczenie oskutkach niezgłoszenia roszczenia wterminie. §2. Ogłoszenie powinno być opublikowane wpiśmie ukazującym się wsiedzibie sądu iwdzienniku ozasięgu ogólnopolskim. Może ono być podane do wiadomości także winny sposób, dostosowany do zdarzenia, które stanowi podstawę roszczeń. §3. Wprzypadku gdy zainteresowanymi wuczestnictwie wpostępowaniu działowym mogą być, wznacznej mierze, osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę winnych państwach, sąd doręcza tekst ogłoszenia przedstawicielstwom dyplomatycznym lub konsularnym tych państw wRzeczypospolitej Polskiej, zprośbą opodanie tego ogłoszenia do publicznej wiadomości wtych państwach. Koszty tego ogłoszenia ponosi wnioskodawca. §4. Sąd może odstąpić od ogłoszenia, jeżeli jest oczywiste, że wszyscy wierzyciele zgłosili już swe roszczenia. §5. Roszczenia niezgłoszone wterminie nie będą uwzględnione wliście wierzytelności iplanie podziału. Sąd na wniosek zgłaszającego po terminie, jednak nie później niż do zatwierdzenia planu podziału, może zusprawiedliwionych przyczyn przywrócić termin do zgłoszenia; przepisy art.168–172 Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się odpowiednio. §6. Zgłoszenie roszczenia przerywa bieg przedawnienia. Wrazie skierowania przez sąd zainteresowanego uczestnika na drogę procesu cywilnego, termin przedawnienia dla tego roszczenia biegnie na nowo od dnia uprawomocnienia się orzeczenia wtej sprawie. §7. Wierzyciel zgłaszający swe roszczenie po ustanowieniu funduszu może żądać zmiany prawomocnego postanowienia oustanowieniu funduszu, jeżeli jest to niezbędne do ochrony jego praw. Postanowienie wprzedmiocie zmiany sąd wydaje po przeprowadzeniu rozprawy; na postanowienie przysługuje apelacja. Art. 346. §1. Po upływie terminu do zgłoszeń, jeżeli był on wyznaczony, biegły-komisarz sporządza projekt listy wierzytelności iplanu podziału funduszu. Po wstępnym sprawdzeniu sąd zarządza ich doręczenie uczestnikom iwzywa ich do zgłoszenia, wciągu miesiąca, uwag izarzutów na piśmie. Wplanie podziału uwzględnia się również sumy roszczeń spornych, co do których nie zapadło jeszcze prawomocne rozstrzygnięcie. §2. Jeżeli uwag lub zarzutów nie zgłoszono, sąd zatwierdza listę wierzytelności iplan podziału na posiedzeniu niejawnym. Dla rozpoznania zgłoszonych uwag lub zarzutów sąd wyznacza rozprawę. Wrazie potrzeby sąd może polecić biegłemu-komisarzowi wprowadzenie zmian do listy wierzytelności iplanu podziału. Zatwierdzenie zmienionej listy wierzytelności iplanu podziału następuje po przeprowadzeniu rozprawy. §3. Jeżeli ujawni się spór ozasadność lub wysokość roszczenia włączonego do listy wierzytelności iplanu podziału, sąd stosuje odpowiednio art.344 §5. §4. Na postanowienie zatwierdzające listę wierzytelności iplan podziału przysługuje apelacja. Apelację złożyć może również wierzyciel nieuczestniczący dotąd wpostępowaniu, jeżeli zgłosi równocześnie swe roszczenie, aistnieją podstawy do przywrócenia mu terminu do zgłoszenia roszczenia. Art. 347. §

1. Zatwierdzony prawomocnym postanowieniem plan podziału funduszu ma moc tytułu egzekucyjnego istanowi podstawę do dokonania wypłat zfunduszu; wrazie potrzeby sąd nadaje mu klauzulę wykonalności. §2. Sąd może powierzyć dokonanie wypłat biegłemu-komisarzowi, który jest obowiązany złożyć sądowi sprawozdanie.

 Dziennik Ustaw – 61 – Poz. 758

§3. Sumy wydzielone na zaspokojenie roszczeń spornych przekazuje się do depozytu sądowego. Jeżeli po uprawomocnieniu się planu podziału zgłoszą się inni wierzyciele, którzy nie uczestniczyli dotąd wpostępowaniu, apo zaspokojeniu roszczeń objętych planem podziału fundusz nie został wyczerpany, sąd zarządzi sporządzenie dodatkowej listy wierzytelności idodatkowego planu podziału; przepis art.346 stosuje się odpowiednio. §4. Po zakończeniu postępowania działowego sąd umarza postępowanie. Wpostanowieniu oumorzeniu postępowania sąd orzeka także ozwrocie wnioskodawcy niewykorzystanej części funduszu; na postanowienie przysługuje zażalenie. Art. 348. §1. Sąd przyznaje biegłemu-komisarzowi stosowne wynagrodzenie. §2. Wtoku postępowania sąd może zarządzić wpłacenie przez wnioskodawcę zaliczki na poczet wynagrodzenia iwydatków biegłego-komisarza. Art. 349. Wznowienie postępowania, przewidziane wart.524 §2 Kodeksu postępowania cywilnego, jest dopuszczalne tylko pod warunkiem wykazania, że zainteresowany bez swej winy nie mógł uczestniczyć wpostępowaniu. Art. 350. Koszty postępowania oustanowienie iopodział funduszu ponosi wnioskodawca. Na pokrycie tych kosztów wnioskodawca wpłaca ustaloną przez sąd zaliczkę, niezależnie od ustanawianego funduszu. DZIAŁ II Postępowanie wsprawach roszczeń i ograniczenia odpowiedzialności z tytułu szkód spowodowanych zanieczyszczeniem przez statki Art. 351. Wsprawach oroszczenia odszkodowawcze dochodzone na podstawie przepisów tytułu VII działu III wyłącznie właściwy jest Sąd Okręgowy wGdańsku. Art. 352. §1. Wodniesieniu do roszczeń dochodzonych na podstawie przepisów tytułu VII działu III rozdziału 2 właściciel statku lub osoba dająca zabezpieczenie finansowe jego odpowiedzialności może skorzystać zograniczenia odpowiedzialności, jeżeli wpostępowaniu sądowym zostanie ustanowiony fundusz ograniczenia odpowiedzialności, zgodnie zart.V Konwencji oodpowiedzialności cywilnej. §2. Właściciel statku lub osoba dająca zabezpieczenie finansowe ponosi koszty procesu związanego zdochodzeniem roszczenia podlegającego ograniczeniu iodpowiada za odsetki od tego roszczenia ponad granicę odpowiedzialności określoną zgodnie zKonwencją oodpowiedzialności cywilnej; jednakże jeżeli fundusz ograniczenia odpowiedzialności zostanie utworzony przez złożenie do dyspozycji sądu odpowiedniej sumy pieniężnej, to składający nie odpowiada za odsetki powstałe po złożeniu tej sumy. §3. Do postępowania wsprawach oustanowienie funduszu ograniczenia odpowiedzialności na podstawie: 1)  Konwencji oodpowiedzialności cywilnej, 2)  Konwencji bunkrowej – iopodział tego funduszu stosuje się odpowiednio przepisy działu I. Art. 353. Na wniosek osoby tworzącej fundusz lub każdego z wierzycieli sąd wezwie do udziału w postępowaniu Międzynarodowy Fundusz. Art. 354. §1.29) Orzeczenia wydane na podstawie Konwencji oodpowiedzialności cywilnej są wykonalne wRzeczypospolitej Polskiej, zgodnie zprzepisami Kodeksu postępowania cywilnego oraz rozporządzenia Rady (WE) nr44/2001 zdnia 22grudnia 2000r. wsprawie jurysdykcji iuznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania wsprawach cywilnych ihandlowych (Dz.Urz. WE L 12 z16.01.2001, str.1; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 19, t. 4, str.42). §2. Do wniosku onadanie klauzuli wykonalności należy dołączyć: 1)  oryginał orzeczenia lub urzędowo poświadczony odpis orzeczenia, atakże poświadczone wten sam sposób tłumaczenie na język polski; 2)  oświadczenie właściwych organów państwa siedziby sądu, który wydał orzeczenie, że zostało ono wydane na podstawie Konwencji oodpowiedzialności cywilnej oraz że jest ono wykonalne wtym państwie. §3.30) Przepisy §1 i2 stosuje się odpowiednio do orzeczeń wydanych na podstawie Konwencji, októrej mowa wart.279 §1, oraz Protokołu z2003r.

29) 30)

 brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt15 lit. austawy, októrej mowa wodnośniku

9. W  brzmieniu ustalonym przez art.1 pkt15 lit. b ustawy, októrej mowa wodnośniku

9. W

 Dziennik Ustaw – 62 – Poz. 758

Tytuł X Przepisy kolizyjne

Art. 355. §1. (uchylony).31) §2. Prawa rzeczowe na statku wpisane wstałym rejestrze statku podlegają prawu państwa tego rejestru. §3. (uchylony).31) §4.32) Do przywilejów na statku ina ładunku stosuje się prawo państwa, wktórym dochodzone jest przed sądem roszczenie ozaspokojenie wierzytelności zabezpieczonej przywilejem. Art. 356.33) Jeżeli właściwość prawa zależy od miejsca zdarzenia, to za miejsce zdarzenia, które nastąpiło na statku morskim znajdującym się poza terytorium państwa nadbrzeżnego, uważa się państwo jego bandery. Art. 357. §1. Do zobowiązań zawarii wspólnej stosuje się prawo obowiązujące wmiejscu, wktórym po awarii wspólnej zakończono podróż. §2. Jeżeli wszystkie strony zainteresowane wawarii wspólnej są przynależności polskiej, stosuje się prawo polskie. Art. 358. (uchylony).34) Art. 359. (uchylony).34) Art. 360. Ustawa wchodzi wżycie wterminie35) ina zasadach określonych ustawą – Przepisy wprowadzające ustawę – Kodeks morski.

 rzez art.75 pkt1 lit. austawy zdnia 4 lutego 2011r. – Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. Nr80, poz.432), która weszła P wżycie zdniem 16 maja 2011r.

32)  brzmieniu ustalonym przez art.75 pkt1 lit. b ustawy, októrej mowa wodnośniku

31. W

33)  brzmieniu ustalonym przez art.75 pkt2 ustawy, októrej mowa wodnośniku

31. W

34)  rzez art.75 pkt3 ustawy, októrej mowa wodnośniku

31. P

35)  stawa weszła wżycie zdniem 5 czerwca 2002r., zgodnie zart.1 ustawy zdnia 18 września 2001r. – Przepisy wprowadzające ustawę U – Kodeks morski (Dz.U. Nr138, poz.1546), która weszła wżycie zdniem 5 czerwca 2002r.

31)



Dziennik Ustaw Poz. 758 z 2013 - pozostałe dokumenty:

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1742 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wymagań dotyczących sprawności technicznej sprzętu przeznaczonego do stosowania środków ochrony roślin

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1741 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2013 r. w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1740 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie wysokości wynagrodzenia członków i personelu pomocniczego komisji regulacyjnych działających na podstawie ustaw o stosunku Państwa do kościołów oraz związków wyznaniowych w roku 2014

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1739 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie dokumentowania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1738 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 30 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie nadania statutu Transportowemu Dozorowi Technicznemu

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1737 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie przeprowadzania ochronnych szczepień lisów wolno żyjących przeciwko wściekliźnie

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1736 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wieloletniej prognozy finansowej jednostki samorządu terytorialnego

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1735 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie kwot wartości zamówień oraz konkursów, od których jest uzależniony obowiązek przekazywania ogłoszeń Urzędowi Publikacji Unii Europejskiej

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1734 z 20132013-12-31

  Ustawa z dnia 22 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1733 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie szczegółowych zasad użycia oddziałów i pododdziałów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w czasie stanu wyjątkowego

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1732 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad zatrudniania pracowników w jednostkach wojskowych przewidzianych do użycia lub pobytu poza granicami państwa

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1731 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie wykonywania przez operatorów pocztowych zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa i bezpieczeństwa i porządku publicznego

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1730 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie stanowisk służbowych w Centralnym Biurze Antykorupcyjnym oraz wymagań w zakresie wykształcenia i kwalifikacji zawodowych, jakie powinni spełniać funkcjonariusze na poszczególnych stanowiskach służbowych

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1729 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie nadania statutu Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1728 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie udzielania wsparcia nowej inwestycji z Funduszu Strefowego

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1727 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1726 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 30 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych wymagań, jakie powinien spełnić podmiot wnioskujący o wyznaczenie go jako jednostkę uprawnioną, sposobu i trybu przeprowadzania kontroli oraz wzoru sprawozdania oceniającego

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1725 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 30 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie dopuszczenia jednostkowego pojazdu

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1724 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie wprowadzenia programu zwalczania gąbczastej encefalopatii bydła na 2014 r.

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1723 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 24 grudnia 2013 r. w sprawie Systemu Wspomagania Decyzji Państwowej Straży Pożarnej

• Dziennik Ustaw Nr 0, poz. 1722 z 20132013-12-31

  Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień