Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 873 z 1999

Tytuł:	Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 6 września 1999 r. w sprawie leczenia substytucyjnego.
Status aktu prawnego:	Obowiązujący
Data ogłoszenia:
Data wydania:	1999-09-06
Data wejscia w życie:	1999-10-09
Data obowiązywania:

Treść dokumentu: Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 873 z 1999

©Kancelaria Sejmu

s. 1/1

Dz.U. 1999 Nr 77 poz. 873

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ZDROWIA I OPIEKI SPOŁECZNEJ

z dnia 6 września 1999 r. w sprawie leczenia substytucyjnego. Na podstawie art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 75, poz. 468 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 113, poz. 715) zarządza się, co następuje: §

1. Leczenie substytucyjne polegające na stosowaniu, w ramach programu leczenia uzależnienia, środka odurzającego lub substancji psychotropowej, zwanych dalej „środkami substytucyjnymi”, ma na celu:

1) poprawę stanu somatycznego i psychicznego,

2) readaptację osób uzależnionych, zwanych dalej „pacjentami”,

3) ograniczenie rozprzestrzeniania zakażeń HIV i innych. § 2.

1. Pacjentów do leczenia substytucyjnego kwalifikuje kierownik programu leczenia uzależnienia, zwanego dalej „programem”, jeśli spełniają łącznie następujące warunki:

1) są uzależnieni co najmniej od 3 lat,

2) ukończyli 21 lat,

3) podejmowane próby leczenia konwencjonalnymi metodami okazały się nieskuteczne,

4) wyrażą zgodę na przetwarzanie danych osobowych w zakresie określonym rozporządzeniem.

2. Kierownik programu może zakwalifikować do leczenia substytucyjnego pacjentów nie spełniających warunków, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, jeśli przemawiają za tym ważne względy zdrowotne.

3. Kierownik programu wyłącza z leczenia substytucyjnego pacjenta, jeżeli trzykrotne kolejne lub pięciokrotne wykonane w ciągu 6 miesięcy badanie moczu potwierdza przyjmowanie innych niż stosowane w leczeniu środków odurzających lub substancji psychotropowych. Kierownik może wyłączyć również pacjenta, który nie przestrzega innych ważnych wymogów określonych programem. § 3.

1. Podstawowymi środkiem substytucyjnym stosowanym w leczeniu substytucyjnym jest metadion.

2. Kierownik programu może zastosować w leczeniu substytucyjnym inny środek substytucyjny niż wymieniony w ust. 1, po uzyskaniu zgody organu wydającego

2005-11-02

©Kancelaria Sejmu

s. 2/2

zezwolenie na leczenie substytucyjne, wydanej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia. § 4.

1. Pacjenci uczestniczący w programach podlegają, celem uniknięcia ewentualnego uczestnictwa w więcej niż jednym programie, wpisowi do centralnego wykazu osób poddanych leczeniu substytucyjnemu, prowadzonego przez Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie.

2. Kierownik programu powiadamia niezwłocznie Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie o poddaniu pacjenta leczeniu substytucyjnemu, wyłączeniu z tego leczenia lub zakończeniu leczenia substytucyjnego. § 5.

1. Środek substytucyjny jest podawany pacjentowi przez lekarza lub pielęgniarkę w jednorazowych dawkach dziennych i przyjmowany przez pacjenta w ich obecności. Metadion jest podawany w postaci roztworu.

2. pacjent przyjmujący środek substytucyjny obowiązany jest, co najmniej raz w miesiącu, poddać się badaniu kontrolnemu na obecność w moczu innych środków odurzających lub substancji psychotropowych niż podawane w ramach leczenia substytucyjnego. W przypadku wyników wątpliwych lub sprzecznych z oświadczeniem pacjenta, laboratorium Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie przeprowadza dodatkowe badane kontrolne.

3. Pacjenci objęci leczeniem substytucyjnym posiadają karty identyfikacyjne, zawierające informację o udziale w programie, adres oraz numer telefonu publicznego zakładu opieki zdrowotnej, w którym przeprowadzane jest leczenie, zwanego dalej „zakładem”.

4. karty, o których mowa w ust. 3, wydaje zakład prowadzący leczenie pacjenta. §

6. Pacjenci uczestniczący w programie w warunkach ambulatoryjnych powinni być jednocześnie poddawani oddziaływaniu psychoterapeutycznemu i rehabilitacyjnemu w wymiarze co najmniej dwóch godzin tygodniowo, a zakład powinien prowadzić współprace z ich rodzinami. § 7.

1. Środek substytucyjny, z zastrzeżeniem ust. 3, powinien być przechowywany w aptece, zgodnie z odrębnymi przepisami.

2. Roztwór środka substytucyjnego przygotowywany jest w aptece, w dawkach jednostkowych dla każdego pacjenta.

3. Środek substytucyjny wydawany jest z apteki do punktu wydawania tego środka, zwanego dalej „punktem”, pacjentom objętym leczeniem substytucyjnym, na podstawie zapotrzebowania podpisanego przez kierownika programu.

4. Zapotrzebowanie powinno zawierać:

1) imię i nazwisko (nazwiska) pacjenta (pacjentów),

2) nazwę środka substytucyjnego, jego stężenie oraz ilość,

3) dawkę dobową dla poszczególnych pacjentów.

2005-11-02

©Kancelaria Sejmu

s. 3/3

5. Roztwór środka substytucyjnego pobierany jest z apteki przez osobę upoważnioną przez kierownika programu.

6. Wykaz i odbiór środka substytucyjnego powinno być potwierdzone przez wydającego i odbierającego na egzemplarzu zapotrzebowania pozostającym w aptece.

7. Ilość środka substytucyjnego wydanego do punktu aptekarz wpisuje do książki prowadzonej w aptece zgodnie z odrębnymi przepisami.

8. Transport środka substytucyjnego do punktu powinien być zorganizowany w sposób zabezpieczający przed zniszczeniem i uszkodzeniem oraz kradzieżą lub rabunkiem.

9. Ilość środka substytucyjnego przechowywanego w punkcie nie może przekraczać ilości niezbędnej na trzydniowe leczenie pacjentów poddanych leczeniu substytucyjnemu w danym zakładzie.

10. W punkcie roztwór środka substytucyjnego należy przechowywać w zamkniętych metalowych szafkach lub żelaznych kasetach przymocowanych w sposób trwały do ściany lub podłogi pomieszczenia.

11. Dostęp do środka substytucyjnego może mieć wyłącznie kierownik programu, lekarz przez niego upoważniony oraz osoby podające pacjentowi środek substytucyjny, o których mowa w § 5 ust.

1. 12. każde wydanie środka substytucyjnego z punktu dla określonego pacjenta należy na bieżąco zapisać w książce kontroli obrotu tym środkiem, prowadzonej w punkcie.

13. Niewykorzystany środek substytucyjny podlega zwrotowi do apteki w terminie 3 dni, licząc od zaplanowanej daty jego wydania.

14. Kierownik apteki lub upoważniony przez niego aptekarz wspólnie z ordynatorem oddziału posiadającego punkt lub wyznaczonym przez niego lekarzem, raz na kwartał, przeprowadzają kontrolę punktu w zakresie prowadzenia prawidłowego przychodu i rozchodu środka substytucyjnego oraz stanu zapasów. § 8.

1. Zakład ubiegający się o zezwolenie na leczenie substytucyjne, zwany dalej „zakładem ubiegającym się”, powinien zatrudniać, jako kierownika programu. lekarza psychiatrę posiadającego co najmniej 3 miesięczny staż pracy w zakładach opieki zdrowotnej prowadzących leczenie osób uzależnionych. W razie braku możliwości zatrudnienia lekarza psychiatry jako kierownika programu, programem kierować może lekarz innej specjalności, który powinien posiadać co najmniej dwuletni staż pracy w zakładach opieki zdrowotnej prowadzących leczenie osób uzależnionych. Jeżeli kierownikiem programu nie jest lekarz psychiatra. zakład musi zatrudnić lekarza psychiatrę.

2. Zakład ubiegający się powinien zatrudniać pielęgniarki i pracowników pomocniczych, tj. pracowników biorących udział w programie nie będących pracownikami medycznymi.

3. Liczba pielęgniarek i pracowników pomocniczych powinna być odpowiednia do liczby pacjentów, przy przyjęciu, że na 50 pacjentów powinny być co najmniej 2 pielęgniarki i 2 pracowników pomocniczych.

4. Kierownik programu jest obowiązany przeszkolić w zakresie realizowanego programu wszystkich pracowników biorących w nim udział. § 9.

2005-11-02

©Kancelaria Sejmu

s. 4/4

1. Program może być prowadzony, jeśli zakład ubiegający się posiada pomieszczenia odpowiednio przystosowane do:

1) wydawania środka substytucyjnego,

2) prowadzenia księgi grupowej,

3) pracy lekarza, terapeuty i pracownika socjalnego,

4) pobierania próbek moczu oraz jego zbadania na obecność środków substytucyjnych, środków odurzających i substancji psychotropowych,

5) przechowywania i przygotowania środków uniemożliwiający dostęp osób nieupoważnionych. substytucyjnych w sposób

2. Zakład ubiegający się powinien zapewniać pacjentom niezbędną i podstawową i specjalistyczną opiekę lekarską, a także możliwość hospitalizacji w celu ustalenia dawki środka substytucyjnego oraz leczenia zespołów abstynencyjnych. § 10.

1. Warunkiem niezbędnym do rozpoczęcia przez zakład ubiegający się leczenia substytucyjnego jest uzyskanie od wojewody właściwego ze względu na siedzibę zakładu zezwolenia na leczenie substytucyjne.

2. Wniosek o wydanie zezwolenia powinien zawierać:

1) liczbę i ogólną charakterystykę osób, które będą poddawane leczeniu,

2) szczegółowy opis programu,

3) dane o kwalifikacjach i liczbie pracowników, którzy będą uczestniczyć w programie,

4) opis warunków lokalowych i posiadanego wyposażenia technicznego. §

11. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dani ogłoszenia.

2005-11-02



Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 873 z 1999 - pozostałe dokumenty:

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 874 z 1999

  Obwieszczenie Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 września 1999 r. o utracie mocy obowiązującej art. 228 par. 3 ustawy - Prawo spółdzielcze.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 872 z 1999

  Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 września 1999 r. w sprawie nadania osobowości prawnej Polskiemu Towarzystwu Mariologicznemu.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 871 z 1999

  Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 15 września 1999 r. w sprawie wzoru wniosku o dokonanie zwrotu lub umorzenia należności celnych oraz dokumentów, które należy do niego dołączyć.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 870 z 1999

  Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 września 1999 r. w sprawie wyznaczenia dróg celnych oraz określenia zasad poruszania się i przemieszczania towarów po tych drogach.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 869 z 1999

  Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 13 września 1999 r. w sprawie szczegółowego sposobu prowadzenia kontroli celnej bagażu przewożonego drogą morską lub powietrzną, z uwzględnieniem rodzaju bagażu kontrolowanego, oraz wskazania miejsc właściwych do prowadzenia kontroli.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 868 z 1999

  Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 9 września 1999 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości funduszy inwestycyjnych.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 867 z 1999

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 września 1999 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ustalenia świadczeń przedemerytalnych dla osób zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy z podmiotów gospodarki narodowej objętych programem restrukturyzacji przemysłu hutnictwa żelaza i stali w Polsce.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 866 z 1999

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 września 1999 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zakresu analizy spółki oraz przedsiębiorstwa państwowego, sposobu jej zlecania, opracowania, zasad odbioru i finansowania oraz warunków, w razie spełnienia których można odstąpić od opracowania analizy.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 865 z 1999

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 1999 r. w sprawie wprowadzenia zakazu i ograniczenia obrotu specjalnego z zagranicą.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 864 z 1999

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad ewidencjonowania majątku Skarbu Państwa.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 863 z 1999

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 sierpnia 1999 r. w sprawie programu badań statystycznych statystyki publicznej na rok 2000.

• Dziennik Ustaw Nr 77, poz. 862 z 1999

  Ustawa z dnia 4 marca 1999 r. o zmianie ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego.