Dziennik Ustaw Nr 188, poz. 1944 z 2004

Tytuł:	Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek
Status aktu prawnego:	Obowiązujący
Data ogłoszenia:	2004-08-30
Data wydania:	2004-08-16
Data wejscia w życie:	2004-09-07
Data obowiązywania:	2004-08-30

Treść dokumentu: Dziennik Ustaw Nr 188, poz. 1944 z 2004

1944

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA GOSPODARKI I PRACY1) z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek Na podstawie art. 21 ust. 4, art. 24b i art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2001 r. Nr 55, poz. 578, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje: Rozdział 1 Przepisy ogólne §

1. Rozporządzenie określa:

1) wykaz miast, w których wykonywanie zadań przewodnika turystycznego wymaga posiadania uprawnień przewodnika miejskiego; ———————

1)

2) warunki, jakie powinien spełniać organizator szkolenia ubiegający się o upoważnienie do szkolenia przewodników turystycznych i pilotów wycieczek;

3) warunki, jakim powinien odpowiadać wniosek o upoważnienie do szkolenia przewodników turystycznych i pilotów wycieczek, oraz tryb i szczegółowe zasady kontroli szkoleń;

4) właściwość terytorialną wojewodów powołujących komisje egzaminacyjne dla przewodników turystycznych i pilotów wycieczek;

5) kwalifikacje, skład, sposób powoływania i odwoływania członków komisji egzaminacyjnych, o których mowa w art. 25 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, zwanej dalej „ustawą”, zasady egzaminowania kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek oraz wzór świadectwa wydawanego przez te komisje;

6) warunki, jakim powinien odpowiadać wniosek o nadanie uprawnień przewodnika turystycznego i pilota wycieczek;

Minister Gospodarki i Pracy kieruje działem administracji rządowej — turystyka, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Gospodarki i Pracy (Dz. U. Nr 134, poz. 1428).

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 i Nr 203, poz. 1966 oraz z 2004 r. Nr 62, poz. 576, Nr 96, poz. 959 i Nr 173, poz. 1808.



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13336 —                Poz. 1944

---

7) programy szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek;

8) warunki uzyskiwania poszczególnych klas przewodników górskich, zakres terytorialny uprawnień przewodników górskich i stopień trudności tras oraz wycieczek prowadzonych przez przewodników górskich posiadających uprawnienia określonej klasy;

9) miasta i obszary, na których organizatorzy turystyki mają obowiązek zapewnienia opieki przewodnika turystycznego;

10) skład i zasady działania komisji egzaminacyjnych języków obcych, o których mowa w art. 32 ust. 3 ustawy, wzór świadectwa wydawanego przez te komisje oraz tryb wyłaniania kandydatów do umieszczenia na liście ministra właściwego do spraw turystyki, o której mowa w art. 32 ust. 3 ustawy;

11) wysokość opłat za sprawdzenie kwalifikacji osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, sprawdzenie znajomości języka obcego przez komisję egzaminacyjną języków obcych, o której mowa w art. 32 ust. 3 ustawy, oraz wysokość wynagrodzenia egzaminatorów;

12) wzory dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień przewodnika turystycznego i pilota wycieczek, a także tryb okazywania legitymacji przewodnika turystycznego i pilota wycieczek upoważnionym organom oraz sposób noszenia identyfikatorów podczas wykonywania zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek. §

2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

1) warunkach zimowych — należy przez to rozumieć występowanie lokalnych zalodzeń, głębokiego lub świeżego śniegu, w trakcie których uprawianie turystyki wymaga użycia specjalistycznego sprzętu, w szczególności czekana, raków;

2) warunkach letnich — należy przez to rozumieć stan, w którym nie występują czynniki atmosferyczne, o których mowa w pkt

1. Rozdział 2 Szkolenia dla przewodników turystycznych i pilotów wycieczek oraz ich kontrola § 3.

1. Upoważnienie do przeprowadzenia szkolenia przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek wydaje na wniosek zainteresowanego podmiotu, zwanego dalej „wnioskodawcą”, wojewoda, o którym mowa w art. 24 ust. 1 ustawy.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1) wskazanie jednostki organizacyjnej lub osoby ubiegającej się o upoważnienie;

2) określenie zakresu szkolenia, które wnioskodawca zamierza prowadzić, w tym wskazanie:

a) czy szkolenie ma mieć charakter podstawowy, czy uzupełniający, b) obszaru uprawnień, którego ma dotyczyć szkolenie przewodników turystycznych, z podaniem zasięgu regionu lub trasy turystycznej dla uprawnień przewodnika terenowego innych niż obszar całego województwa;

3) wskazanie, czy upoważnienie ma mieć charakter stały, czy jednorazowy;

4) oświadczenie, czy szkolenie będzie przeprowadzone w ramach prowadzonej działalności gospodarczej;

5) wskazanie kierownika szkolenia lub innej osoby upoważnionej do występowania wobec wojewody w sprawach związanych ze szkoleniem;

6) informację o dotychczasowych szkoleniach prowadzonych przez wnioskodawcę, jeżeli wnioskodawca prowadził uprzednio szkolenia;

7) opis warunków szkolenia, w tym wskazanie miejsca odbywania wykładów i zajęć praktycznych, a także określenie miejsca przechowywania dokumentacji szkolenia i archiwum wydanych dokumentów.

3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:

1) szczegółowe programy szkolenia, zgodne z odpowiednimi wymaganiami programów, o których mowa w § 4;

2) wykaz kadry wykładowców i instruktorów realizujących zajęcia objęte programem szkolenia, z udokumentowaniem ich kwalifikacji w formie: a) odpisu dyplomu ukończenia studiów wyższych, b) zaświadczenia o posiadaniu praktyki uzasadniającej powierzenie obowiązków instruktora w ramach zajęć praktycznych, wydanego przez jednostkę powierzającą zainteresowanemu wykonywanie zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek lub przez stowarzyszenie zrzeszające przewodników turystycznych i pilotów wycieczek;

3) pozytywną opinię wojewody właściwego do przeprowadzenia egzaminu;

4) oświadczenia osób objętych wykazem, o którym mowa w pkt 2, potwierdzające zgodę na współpracę z wnioskodawcą w zakresie objętym wnioskiem;

5) wskazanie siedziby, w której wnioskodawca zamierza przechowywać dokumentację szkolenia i archiwum wydanych dokumentów;

6) wewnętrzny regulamin szkolenia, przedstawiany słuchaczom, określający w szczególności warunki potwierdzania udziału w zajęciach teoretycznych i praktycznych oraz ich zaliczenia.

4. Organizator szkolenia dla kandydatów na przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek, rozpoczynając szkolenie, pisemnie informuje o tym wojewo-



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13337 —                Poz. 1944

---

dę właściwego dla miejsca odbywania szkolenia, przedkładając kopię upoważnienia do prowadzenia szkoleń od właściwego wojewody wraz z harmonogramem zajęć i wykazem wykładowców i instruktorów.

5. Wojewoda, który otrzymał informację o odbywającym się na jego terenie szkoleniu dla kandydatów na przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek, ma prawo przeprowadzić kontrolę organizatora szkolenia w czasie trwania szkolenia.

6. Kontrola organizatora szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek powinna odbywać się w obecności kierownika szkolenia lub osoby upoważnionej do zastępowania kierownika szkolenia.

7. Kontrola organizatora szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek obejmuje:

1) sprawdzenie dokumentacji szkolenia;

2) ocenę zgodności harmonogramu zajęć z procesem jego realizacji.

8. Osoby dokonujące kontroli organizatora szkolenia kandydatów na pilotów wycieczek i przewodników turystycznych powiadamiają o uchybieniach wojewodę, na którego terenie odbywa się szkolenie.

9. Wojewoda, na którego terenie odbywa się szkolenie, po uzyskaniu informacji o uchybieniach organizatora szkolenia powiadamia wojewodę, który wydał organizatorowi szkolenia upoważnienie do prowadzenia szkolenia dla kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek.

10. Wojewoda, który wydał orgaznizatorowi szkolenia stałe upoważnienie do szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek, dokonuje z urzędu jego kontroli nie rzadziej niż raz na trzy lata. § 4.

1. Ustala się program podstawowego szkolenia ogólnego dla kandydatów na przewodników turystycznych, określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia.

2. Ustala się programy podstawowego szkolenia specjalistycznego dla kandydatów na:

1) przewodników górskich, składający się z: a) części ogólnej — dla wszystkich przewodników górskich, określony w załączniku nr 2 do rozporządzenia, b) części szczegółowej — odrębnej dla przewodników beskidzkich, sudeckich i tatrzańskich, określony odpowiednio w załącznikach nr 3—5 do rozporządzenia,

2) przewodników miejskich — określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia;

3) przewodników terenowych — określony w załączniku nr 7 do rozporządzenia.

3. Ustala się programy uzupełniającego szkolenia dla kandydatów na przewodników górskich:

1) ubiegających się o klasę drugą i pierwszą — określone w załączniku nr 8 do rozporządzenia;

2) ubiegających się o uprawnienie do prowadzenia wycieczek w warunkach wysokogórskich, powyżej III stopnia trudności w warunkach zimowych i IV stopnia trudności w warunkach letnich — określone w załączniku nr 9 do rozporządzenia.

4. Ustala się program szkolenia dla kandydatów na pilotów wycieczek, określony w załączniku nr 10 do rozporządzenia.

5. Program szkolenia podstawowego kandydatów na przewodników górskich obejmuje co najmniej 250 godzin zajęć, w tym po 50 godzin problematyki określonej w załącznikach nr 1 i 2 do rozporządzenia oraz 150 godzin problematyki określonej odpowiednio w załącznikach nr 3, 4 lub 5 do rozporządzenia, z tym że program szkolenia przewodników górskich tatrzańskich obejmuje dodatkowo 65 dni szkolenia praktycznego.

6. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników górskich rozszerzających posiadane uprawnienia w klasie trzeciej na kolejny obszar górski obejmuje co najmniej 100 godzin zajęć z problematyki określonej odpowiednio w załącznikach nr 3, 4 lub 5 do rozporządzenia.

7. Program szkolenia dla kandydatów na przewodników miejskich obejmuje co najmniej 250 godzin, w tym 50 godzin z problematyki określonej w załączniku nr 1 do rozporządzenia i 200 godzin z problematyki określonej w załączniku nr 6 do rozporządzenia.

8. Program szkolenia dla przewodników terenowych obejmuje co najmniej 250 godzin, w tym 50 godzin z problematyki określonej w załączniku nr 1 do rozporządzenia i 200 godzin z problematyki określonej w załączniku nr 7 do rozporządzenia.

9. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników terenowych poszerzających zakres posiadanych uprawnień obejmuje co najmniej 100 godzin z problematyki określonej w załączniku nr 7 do rozporządzenia, z wyłączeniem metodyki i techniki prowadzenia wycieczek.

10. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników górskich beskidzkich i sudeckich ubiegających się o wyższą klasę obejmuje co najmniej 150 godzin zajęć z problematyki określonej w załączniku nr 8 do rozporządzenia.

11. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników górskich tatrzańskich ubiegających się o klasę drugą obejmuje co najmniej 75 godzin zajęć teoretycznych i 25 dni szkolenia praktycznego, a dla ubiegających się o klasę pierwszą — co najmniej 65 godzin zajęć teoretycznych i 28 dni szkolenia praktycznego, zgodnie z załącznikiem nr 8 do rozporządzenia.

12. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników górskich ubiegających się o uprawnienie



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13338 —                Poz. 1944

---

do prowadzenia wycieczek w warunkach wysokogórskich obejmuje co najmniej 30 godzin szkolenia teoretycznego i 100 dni szkolenia praktycznego z problematyki określonej w załączniku nr 9 do rozporządzenia. §

5. Na podstawie programów, o których mowa w § 4, organizator szkolenia opracowuje szczegółowy program szkolenia w oparciu o następujące zasady:

1) liczba godzin przewidzianych na poszczególne zagadnienia może zostać zwiększona, a w szczególnie uzasadnionych przypadkach można dokonać zmiany proporcji godzin pomiędzy poszczególnymi przedmiotami;

2) wymiar zajęć teoretycznych określa się w godzinach lekcyjnych, natomiast wymiar zajęć praktycznych — w dniach szkolenia, przyjmując, że jeden dzień szkolenia odpowiada 8 godzinom. § 6.

1. Osoby ubiegające się o nadanie uprawnień przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek oraz wydanie legitymacji i identyfikatora składają wniosek do wojewody zgodnie z właściwością, o której mowa w art. 28 ust. 1—3 ustawy.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1) imię i nazwisko oraz nazwisko rodowe osoby określonej w ust. 1;

2) imiona rodziców;

3) datę i miejsce urodzenia;

4) miejsce zamieszkania oraz adres do korespondencji;

5) wskazanie rodzaju i zakresu uprawnień, o które ubiega się osoba określona w ust.

1.

3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:

1) odpis świadectwa lub dyplomu stwierdzającego posiadanie wykształcenia średniego lub wyższego;

2) 3 fotografie;

3) zaświadczenie o ukończeniu szkolenia prowadzonego przez jednostkę organizacyjną lub osobę uprawnioną do szkolenia przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek albo w przypadku osób, o których mowa w art. 22a ustawy, legitymację przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek wydaną przez jeden z podmiotów, o których mowa w art. 49 ust. 1 ustawy;

4) świadectwo zdania egzaminu przed właściwą komisją egzaminacyjną dla przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek;

5) świadectwo lekarskie, potwierdzające stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek w zakresie objętym wnioskiem, wystawione w trybie i zakresie określonym przepisami o badaniach lekarskich pracowników;

6) oświadczenie o niekaralności za przestępstwa umyślne lub inne, popełnione w związku z wykonywaniem funkcji przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek.

4. Osoby ubiegające się o uzyskanie wyższej klasy przewodnika górskiego lub o rozszerzenie zakresu posiadanych uprawnień do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołączają:

1) zaświadczenie o ukończeniu szkolenia uzupełniającego, prowadzonego przez jednostkę organizacyjną lub osobę uprawnioną do szkolenia przewodników turystycznych;

2) świadectwo zdania egzaminu przed właściwą komisją egzaminacyjną dla przewodników turystycznych;

3) zaświadczenie o prowadzeniu wycieczek przez okres wymagany dla uzyskania wyższej klasy uprawnień, wydane przez jednostkę powierzającą tej osobie prowadzenie wycieczek.

5. Na wniosek osoby przedstawiającej dokumenty potwierdzające znajomość języka obcego, o których mowa w art. 32 ustawy, wojewoda poświadcza znajomość języka obcego w legitymacji przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek.

6. Osoby ubiegające się o wydanie kolejnego identyfikatora do wniosku dołączają:

1) 1 fotografię;

2) świadectwo lekarskie, potwierdzające stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek w zakresie objętym wnioskiem, wystawione w trybie i zakresie określonym przepisami o badaniach lekarskich pracowników. Rozdział 3 Uprawnienia przewodników turystycznych § 7.

1. Warunkiem uzyskania uprawnienia przewodnika górskiego klasy trzeciej jest wykazanie się wiadomościami i umiejętnościami w zakresie określonym programem szkolenia, niezbędnymi do:

1) prowadzenia wycieczek górskich pieszych w warunkach letnich wszystkimi szlakami oznakowanymi na określonym obszarze górskim, zwanym dalej „obszarem uprawnień”, oraz szlakami określonymi w programach szkolenia, w warunkach zimowych;

2) prowadzenia wycieczek autokarowych wszystkimi drogami na obszarze uprawnień.

2. Przewodnik górski klasy trzeciej ubiegający się o uzyskanie uprawnień przewodnika górskiego klasy drugiej na danym obszarze powinien, oprócz wymagań określonych w ust. 1, spełniać następujące warunki:

1) posiadać co najmniej dwuletni staż przewodnika górskiego klasy trzeciej;



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13339 —                Poz. 1944

---

2) prowadzić wycieczki co najmniej przez 30 dni, a przewodnik tatrzański — 90 dni;

3) wykazać się wiadomościami i umiejętnościami z zakresu przedmiotów określonych w programie szkolenia uzupełniającego na klasę drugą na tym obszarze.

3. Przewodnik górski klasy drugiej ubiegający się o uzyskanie uprawnień przewodnika górskiego klasy pierwszej na danym obszarze powinien, oprócz wymagań określonych w ust. 1 i 2, spełniać następujące warunki:

1) posiadać co najmniej trzyletni staż przewodnika górskiego klasy drugiej;

2) prowadzić w klasie drugiej wycieczki w warunkach letnich i zimowych co najmniej przez 50 dni, a przewodnik tatrzański — 90 dni;

3) wykazać się wiadomościami i umiejętnościami z zakresu przedmiotów określonych w programie szkolenia uzupełniającego na klasę pierwszą na tym obszarze. § 8.

1. Uprawnienia przewodnika górskiego — beskidzkiego nadaje się na jeden lub więcej następujących obszarów górskich:

1) zachodni Beskidów Zachodnich, obejmujący Beskid Âląski, Beskid ˚ywiecki, wraz z położoną od nich na północ częścią Pogórza Karpackiego oraz Orawą, Beskid Mały, Beskid Makowski, Beskid Wyspowy (część zachodnia) i Podhale obejmujące tereny na zachód od dolin Białego Dunajca po Nowy Targ, Lepietnicy, Raby po Kasinę Wielką, Krzyworzeki po jej ujście do Raby. Obszar uprawnień obejmuje miasta: Cieszyn, Bielsko-Biała, Wadowice — leżące na granicy obszaru uprawnień;

2) wschodni Beskidów Zachodnich, obejmujący Beskid Wyspowy, Beskid ˚ywiecki, Beskid Makowski, Gorce, Beskid Sądecki, zachodnią część Beskidu Niskiego, wraz z położoną od nich na północ częścią Pogórza Karpackiego, a także Podhale, Pieniny, Spisz i Orawę, obejmujące tereny ograniczone od zachodu następująco: Przełęcz Jałowiecka, dolina rzeki Skawicy do jej ujścia do rzeki Skawy, rzeka Skawa. Od wschodu ograniczony następująco: Obicz, rzeka Ropa po jej ujście do Wisłoki, dolina Wisłoki. Obszar uprawnień obejmuje miejscowości: Tarnów, Bochnia, Wieliczka, Wysowa, Gorlice, Jasło — leżące na granicy obszaru uprawnień;

3) Beskidów Wschodnich, obejmujący wschodnią część Beskidu Sądeckiego, Beskid Niski i Bieszczady od wraz z położoną od nich na północ częścią Pogórza Karpackiego, ograniczony od zachodu drogą Leluchów — Muszyna — Piwniczna-Zdrój — Rytro — Nowy Sącz, a następnie od Nowego Sącza, rzeka Dunajec. Obszar uprawnień obejmuje miejscowości: Przemyśl, Rzeszów, Tarnów, Muszyna, Piwniczna-Zdrój, Rytro, Nowy Sącz — leżące na granicy obszaru uprawnień, oraz Stary Sącz.

2. Północną granicę obszarów uprawnień, o których mowa w ust. 1, stanowi linia kolejowa Cieszyn —

Goleszów — Bielsko-Biała — Wadowice — Kraków — Tarnów — Przemyśl, południową i wschodnią — granica państwa, a w przypadku uprawnień określonych w ust. 1 pkt 2 południową granicę obszaru uprawnień stanowi granica Tatrzańskiego Parku Narodowego.

3. Uprawnienia przewodnika górskiego — tatrzańskiego nadaje się na obszar Tatr oraz obszar Podtatrza obejmującego Spisz, Orawę, Podhale i Pieniny, ograniczony doliną rzeki Orawy, linią łącząca przełęcz Spytkowicką, Chabówkę i przełęcz Sieniawską, doliną rzeki Lepietnicy do jej ujścia do Czarnego Dunajca, a dalej do Dunajca, doliną rzeki Dunajec, przełęczą Krośnicką, rzeką Krośnicą do jej ujścia do Dunajca, rzeką Dunajec do ujścia rzeki Grajcarek, rzeką Grajcarek, potokiem Biała Woda, przełęczą Rozdziele. Obszar uprawnień obejmuje także drogę Jabłonka — Zubrzyca Górna (Orawski Park Etnograficzny).

4. Uprawnienia przewodnika górskiego — sudeckiego nadaje się na obszar Sudetów obejmujący Karkonosze i Pogórze Karkonoskie, Góry i Pogórze Izerskie, Góry i Pogórze Kaczawskie, Rudawy Janowickie oraz Kotlinę Jeleniogórską, Kotlinę Kamiennogórską, Góry Kamienne, Góry i Pogórze Wałbrzyskie, Góry Sowie, Góry Bardzkie, Góry Stołowe, Góry Bystrzyckie, Góry Orlickie, Masyw Ânieżnika, Góry Bialskie, Góry Złote, Góry Opawskie i Kotlinę Kłodzką, wraz z położoną od nich na północ częścią Przedgórza Sudeckiego oraz Masywem Âlęży. Obszar uprawnień obejmuje teren położony na południe i południowy zachód od drogi Jędrzychowice — Bolesławiec (droga nr

4) — Złotoryja — Jawor (droga nr

363) — Strzegom (droga nr

374) — Âwidnica (droga nr

382) — Tworzyjanów (droga nr

35) — Sobótka — Jordanów Âl. (drogi lokalne) — Łagiewniki (droga nr

8) — Strzelin (droga nr

39) — Sarby — Szklary — Karłowice Wielkie — Otmuchów (drogi lokalne) — Nysa (droga nr

46) — Prudnik — Trzebinia (droga nr 41). Na odcinku Trzebinia — Jędrzychowice granicę obszaru uprawnień stanowi granica państwa. Obszar uprawnień obejmuje następujące miejscowości położone na granicy obszaru: Bolesławiec, Złotoryja, Jawor, Strzegom, Âwidnica, Sobótka, Łagiewniki, Strzelin, Otmuchów, Nysa, Prudnik. § 9.

1. Ustala się następujące stopnie trudności tras i wycieczek prowadzonych przez przewodników górskich odpowiedniej klasy:

1) przewodnik górski klasy trzeciej jest uprawniony do prowadzenia pieszych wycieczek górskich w warunkach letnich szlakami oznakowanymi, pieszych wycieczek w warunkach zimowych szlakami określonymi w programach szkolenia, a także wycieczek autokarowych;

2) przewodnik górski klasy drugiej jest uprawniony do prowadzenia: a) pieszych wycieczek górskich wszystkimi szlakami oznakowanymi w warunkach letnich i w warunkach zimowych, b) wycieczek autokarowych,



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13340 —                Poz. 1944

---

c) pieszych wycieczek górskich po drogach taternickich do III stopnia trudności w warunkach letnich i do II stopnia trudności w warunkach zimowych na zasadach określonych w odrębnych przepisach, w przypadku przewodnika górskiego tatrzańskiego;

3) przewodnik górski klasy pierwszej jest uprawniony do prowadzenia: a) wycieczek górskich w warunkach letnich i zimowych wszystkimi szlakami oznakowanymi na obszarze uprawnień, b) wycieczek autokarowych, c) pieszych wycieczek górskich po drogach taternickich do IV stopnia trudności w warunkach letnich i do III stopnia trudności w warunkach zimowych na zasadach określonych w odrębnych przepisach, w przypadku przewodnika górskiego tatrzańskiego.

2. Stopień trudności tras oraz wycieczek prowadzonych przez przewodników górskich posiadających uprawnienia odpowiedniej klasy określają szczegółowe programy szkolenia specjalistycznego i uzupełniającego określone w załącznikach nr 3—5 i 8 do rozporządzenia.

3. Prowadzenie wycieczek górskich w Tatrach powyżej IV stopnia trudności w warunkach letnich i powyżej III stopnia trudności w warunkach zimowych na zasadach określonych w odrębnych przepisach wymaga uprawnień przewodnika górskiego — tatrzańskiego i dodatkowego szkolenia uzupełniającego, określonego w załączniku nr 9 do rozporządzenia. §

10. Ustanawia się wykaz miast, w których do oprowadzania wycieczek są wymagane uprawnienia przewodnika miejskiego:

1) Gdańsk, Gdynia, Sopot (łącznie);

2) Katowice z Górnośląskim Okręgiem Przemysłowym (łącznie);

3) Kraków;

4) Lublin;

5) Łódź;

6) Poznań;

7) Szczecin;

8) Toruń;

9) Warszawa;

10) Wrocław. §

11. Uprawnienia przewodników miejskich obejmują także oprowadzanie po obiektach i obszarach znajdujących się w strefie podmiejskiej, jeżeli te obiekty i obszary są związane z historią, kulturą lub gospodarką miasta oraz objęte są programem szkolenia przewodników miejskich. §

12. Organizator turystyki jest obowiązany w obsłudze grupy turystów do zapewnienia udziału:

1) przewodnika miejskiego — dla miast wymienionych w § 10, jeżeli program imprezy obejmuje zwiedzanie miasta lub wybranych obiektów na jego obszarze, w muzeach i obiektach zabytkowych, w których nie oprowadza uprawniony pracownik;

2) przewodnika górskiego — na obszarach górskich określonych w § 8, jeżeli program imprezy przewiduje wycieczki piesze poza obszarem zabudowy miejscowości;

3) przewodnika terenowego lub przewodnika miejskiego w przypadkach, o których mowa w § 11, w parkach narodowych, krajobrazowych i rezerwatach udostępnianych do ruchu turystycznego, jeżeli program imprezy obejmuje zwiedzanie tych miejsc, w muzeach i obiektach zabytkowych, w których nie oprowadza uprawniony pracownik, a także na obszarach, na których obowiązują przepisy porządkowe prawa miejscowego w zakresie ochrony zdrowia lub życia. Rozdział 4 Postępowanie egzaminacyjne § 13.

1. Komisje egzaminacyjne dla przewodników turystycznych powołują dla przewodników:

1) górskich — beskidzkich — Wojewoda Małopolski, Wojewoda Podkarpacki i Wojewoda Âląski, każdy w zakresie swojej właściwości terytorialnej;

2) górskich — sudeckich — Wojewoda Dolnośląski;

3) górskich — tatrzańskich — Wojewoda Małopolski;

4) miejskich po: a) Gdańsku, Gdyni i Sopocie — Wojewoda Pomorski, b) Katowicach i Górnośląskim Okręgu Przemysłowym — Wojewoda Âląski, c) Krakowie — Wojewoda Małopolski, d) Lublinie — Wojewoda Lubelski, e) Łodzi — Wojewoda Łódzki, f) Poznaniu — Wojewoda Wielkopolski, g) Szczecinie — Wojewoda Zachodniopomorski, h) Toruniu — Wojewoda Kujawsko-Pomorski, i) Warszawie — Wojewoda Mazowiecki, j) Wrocławiu — Wojewoda Dolnośląski.

2. Komisje egzaminacyjne dla przewodników turystycznych terenowych po województwie oraz regionach i trasach obejmujących częściowo to województwo powołuje właściwy wojewoda, o którym mowa w art. 25 ust. 1 i 2 ustawy.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do powołania komisji egzaminacyjnych dla pilotów wycieczek.

4. Komisję egzaminacyjną dla przewodników turystycznych oraz komisję egzaminacyjną dla pilotów



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13341 —                Poz. 1944

---

wycieczek, zwane dalej „komisjami egzaminacyjnymi”, powołuje się w składzie:

1) przewodniczący;

2) zastępca przewodniczącego;

3) pozostali członkowie w liczbie co najmniej 4 osób.

5. Kandydaci do komisji egzaminacyjnych powinni spełniać następujące kryteria:

1) posiadać wykształcenie wyższe w zakresie objętym problematyką szkolenia lub

2) posiadać odpowiednio uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek oraz wykazać się pięcioletnią czynną działalnością odpowiednio jako przewodnik turystyczny lub pilot wycieczek.

6. Sekretarzem komisji egzaminacyjnej jest pracownik urzędu wojewódzkiego odpowiedzialny za sporządzenie dokumentacji z przebiegu egzaminu. § 14.

1. Wojewoda może odwołać członka komisji egzaminacyjnej w każdym czasie:

1) na jego wniosek;

2) w razie nieusprawiedliwionego niewykonywania przez niego obowiązków lub rażąco niedbałego ich wykonywania;

3) w razie utraty uprawnień przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek.

2. W razie odwołania z przyczyn określonych w ust. 1 członka komisji egzaminacyjnej wskazanego przez stowarzyszenie zrzeszające przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek albo organizację zrzeszającą organizatorów turystyki, stowarzyszenie lub organizacja wskazuje innego kandydata na wniosek wojewody. § 15.

1. Przewodniczący komisji egzaminacyjnych w celu przeprowadzenia egzaminu dla przewodników turystycznych i pilotów wycieczek powołują zespoły egzaminacyjne.

2. W skład zespołu egzaminacyjnego wchodzi trzech egzaminatorów, w tym przewodniczący tego zespołu egzaminacyjnego.

3. W pracach zespołu egzaminacyjnego uczestniczy także sekretarz komisji egzaminacyjnej, odpowiedzialny za prawidłowe sporządzenie dokumentacji z przebiegu egzaminu.

4. Do zespołu egzaminacyjnego nie powołuje się egzaminatora, który uczestniczył w szkoleniu osób egzaminowanych jako organizator, kierownik szkolenia lub wykładowca.

5. Do zespołu egzaminacyjnego przeprowadzającego egzamin dla przewodników górskich powołuje się egzaminatorów, którzy posiadają uprawnienia co najmniej tej klasy, na którą odbywa się egzamin.

6. Na wniosek jednostki organizacyjnej lub osoby prowadzącej szkolenie przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek, złożony do sekretarza komisji egzaminacyjnej, przewodniczący komisji egzaminacyjnej wyznacza termin egzaminu oraz podaje go do wiadomości tym podmiotom nie później niż 30 dni od dnia złożenia wniosku.

7. Do zadań komisji egzaminacyjnych oraz zespołów egzaminacyjnych należy:

1) przygotowanie tematów i testów egzaminu pisemnego;

2) przygotowanie zestawów pytań egzaminu ustnego;

3) określenie zadań do realizacji w ramach części praktycznej egzaminu;

4) przeprowadzenie egzaminu i wystawienie ocen;

5) wydanie świadectw, o których mowa w § 19 ust.

1.

8. Tematy, testy oraz zestawy pytań określone w ust. 7 pkt 1—3 oraz protokół przebiegu egzaminu, o którym mowa w § 18 ust. 17, stanowią dokumentację przechowywaną przez wojewodę. § 16.

1. Do egzaminu dopuszcza się osoby, które do czternastu dni przed egzaminem przedstawiły:

1) zaświadczenie o ukończeniu szkolenia i odbyciu zajęć praktycznych zgodnie z treścią upoważnienia wojewody dla organizatora szkolenia;

2) dowód wniesienia opłaty egzaminacyjnej.

2. Egzamin jest przeprowadzany, jeżeli do egzaminu zostało dopuszczonych co najmniej 10 kandydatów. § 17.

1. Część pisemną egzaminu przeprowadza się w wydzielonej sali, w warunkach umożliwiających egzaminowanym samodzielną pracę.

2. Przed wejściem na salę egzaminacyjną osoba przystępująca do egzaminu jest obowiązana okazać dowód tożsamości.

3. Osoba sprawująca nadzór nad prawidłowym przebiegiem egzaminu może wykluczyć z egzaminu osobę, która podczas egzaminu korzystała z cudzej pomocy, posługiwała się niedozwolonymi materiałami pomocniczymi, pomagała innym uczestnikom egzaminu lub w inny sposób zakłócała przebieg egzaminu.

4. Podczas egzaminu zdający może opuścić salę egzaminacyjną po uzyskaniu zgody osoby sprawującej nadzór nad prawidłowym przebiegiem egzaminu. Przed opuszczeniem sali zdający przekazuje pracę sekretarzowi komisji egzaminacyjnej. § 18.

1. Egzamin dla kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek składa się z dwóch części:

1) teoretycznej — obejmującej zagadnienia, dla których programy szkolenia przewidują zajęcia teoretyczne;



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13342 —                Poz. 1944

---

2) praktycznej — obejmującej zagadnienia, dla których programy szkolenia przewidują zajęcia praktyczne realizowane w terenie.

2. Część teoretyczna egzaminu jest przeprowadzana w formie pisemnej i ustnej.

3. Prace pisemne są oznaczane kodem.

4. Część pisemna egzaminu trwa 45 minut i polega na rozwiązaniu testu składającego się z 30 pytań.

5. Każde pytanie testowe jest oceniane w następujący sposób:

1) odpowiedź prawidłowa — dwa punkty;

2) odpowiedź nieprawidłowa lub brak odpowiedzi — zero punktów.

6. Warunkiem zdania części pisemnej egzaminu jest uzyskanie co najmniej 40 punktów.

7. Do części ustnej egzaminu dopuszcza się osoby, które zaliczyły pozytywnie część pisemną egzaminu.

8. Część ustna egzaminu jest przeprowadzana w terminie wyznaczonym przez przewodniczącego komisji egzaminacyjnej.

9. Część ustna egzaminu polega na udzieleniu odpowiedzi na pytania zamieszczone w wylosowanym zestawie pytań.

10. Każdy z zestawów składa się z trzech pytań.

11. Każdy egzaminator ocenia odrębnie odpowiedź na każde pytanie, przyznając od dwóch do pięciu punktów za odpowiedź prawidłową oraz zero punktów za odpowiedź nieprawidłową lub za brak odpowiedzi.

12. Część ustną egzaminu uważa się za zdaną w razie uzyskania przez zdającego co najmniej siedmiu punktów od każdego egzaminatora oraz nieuzyskania za żadne pytanie zera punktów od któregokolwiek z egzaminatorów.

13. Po zakończeniu części ustnej egzaminu sekretarz komisji egzaminacyjnej ogłasza wyniki tej części.

14. Część praktyczna egzaminu dla pilotów wycieczek, przewodników miejskich i terenowych trwa jeden dzień, a dla przewodników górskich — dwa dni.

15. Część praktyczna egzaminu składa się z trzech zadań.

16. Do części praktycznej egzaminu dopuszcza się osoby, które zaliczyły część teoretyczną egzaminu.

17. Zespół egzaminacyjny sporządza protokół przebiegu egzaminu, który podpisują wszyscy członkowie zespołu egzaminacyjnego oraz sekretarz komisji egzaminacyjnej.

18. Protokół przebiegu egzaminu obejmuje w szczególności: listę osób, które zgłosiły się na egzamin, oceny wystawione przez każdego egzaminatora oraz uzgodnioną ocenę łączną, a także uwagi zgłaszane w trakcie trwania egzaminu przez jego uczestników. § 19.

1. Osobie, która zdała egzamin z wynikiem pozytywnym, wydaje się świadectwo według wzoru określonego w załączniku nr 11 do rozporządzenia.

2. Osoba, która nie zdała części pisemnej, ustnej lub praktycznej egzaminu, może wystąpić o ponowne dopuszczenie do każdej z części egzaminu po upływie 30 dni od dnia, w którym ogłoszono wyniki egzaminu. § 20.

1. Listę ogólnopolską egzaminatorów z języków obcych, o której mowa w art. 32 ust. 3 ustawy, tworzy się na podstawie wniosków o umieszczenie na liście, przekazanych przez wojewodów.

2. Wojewoda przed przesłaniem wniosku do ministra właściwego do spraw turystyki ustala, czy kandydat do umieszczenia na liście egzaminatorów spełnia następujące warunki:

1) ukończył studia filologiczne o odpowiednim profilu lub

2) jest lektorem języka obcego od co najmniej 5 lat w szkole średniej lub wyższej, lub

3) jest tłumaczem przysięgłym, ustanowionym w trybie odrębnych przepisów.

3. Wojewoda może złożyć wniosek o wykreślenie z listy egzaminatorów osoby, która nie uczestniczyła przez okres 2 lat w pracach komisji egzaminacyjnej lub zrezygnowała z prac w tej komisji.

4. Minister właściwy do spraw turystyki wykreśla osobę umieszczoną na liście egzaminatorów na wniosek wojewody. § 21.

1. Komisja egzaminacyjna języków obcych składa się co najmniej z dwóch egzaminatorów, w tym przewodniczącego.

2. Przewodniczący komisji egzaminacyjnej języków obcych może wyznaczyć zespoły egzaminacyjne składające się z dwóch egzaminatorów, w tym przewodniczącego zespołu egzaminacyjnego.

3. W pracach komisji egzaminacyjnej języków obcych i jej zespołu egzaminacyjnego uczestniczy sekretarz komisji egzaminacyjnej języków obcych, którym jest pracownik urzędu wojewódzkiego, odpowiedzialny za sporządzenie dokumentacji z przebiegu egzaminu.

4. Do członków komisji egzaminacyjnej języków obcych stosuje się odpowiednio §

14. § 22.

1. Do zadań komisji egzaminacyjnej języków obcych należy:

1) przygotowanie tematów i testów egzaminu pisemnego;



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13343 —                Poz. 1944

---

2) przygotowanie zestawów pytań egzaminu ustnego;

3) przeprowadzenie egzaminu i wystawienie ocen;

4) wydawanie świadectw, o których mowa w § 26.

6. Egzamin ustny ze znajomości języka obcego polega na udzieleniu odpowiedzi na pytania zamieszczone w wylosowanym zestawie.

7. Każdy z zestawów składa się z trzech pytań.

2. Tematy, testy oraz zestawy pytań określone w ust. 1 oraz protokół przebiegu egzaminu, o którym mowa w § 24 ust. 11, stanowią dokumentację przechowywaną przez wojewodę. § 23.

1. Posiedzenia komisji egzaminacyjnych języków obcych odbywają się w terminach podanych do publicznej wiadomości, w miejscach ogólnie dostępnych w urzędach wojewódzkich, co najmniej 30 dni przed planowanym dniem egzaminu.

2. Zgłoszenia do egzaminu ze znajomości języka obcego mogą składać:

1) osoby posiadające uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;

2) jednostki organizacyjne lub osoby upoważnione do przeprowadzenia szkolenia przewodników turystycznych i pilotów wycieczek w imieniu uczestników szkolenia.

3. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 2, dołącza się dowód wniesienia opłaty egzaminacyjnej. Opłatę egzaminacyjną wnosi się nie później niż siedem dni przed terminem egzaminu. § 24.

1. Egzamin ze znajomości języka obcego przez przewodnika turystycznego i pilota wycieczek, o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy, ma na celu stwierdzenie znajomości języka obcego odpowiednio w mowie i piśmie, z uwzględnieniem terminologii zawodowej, w stopniu umożliwiającym wypełnianie obowiązków przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek.

2. Egzamin ze znajomości języka obcego dla przewodników turystycznych obejmuje w szczególności rozmowę mającą na celu sprawdzenie płynnego posługiwania się językiem obcym.

3. Egzamin ze znajomości języka obcego dla pilotów wycieczek obejmuje w szczególności:

1) test pisemny z zakresu rozumienia sformułowań handlowych, urzędowych i krajoznawczych oraz potwierdzający umiejętność formułowania wypowiedzi w języku obcym;

2) rozmowę mającą na celu sprawdzenie płynnego posługiwania się językiem obcym.

4. Egzamin pisemny ze znajomości języka obcego trwa 90 minut i polega na rozwiązaniu testu składającego się z 30 pytań.

5. Egzamin ustny ze znajomości języka obcego jest przeprowadzany w terminie wyznaczonym przez przewodniczącego komisji egzaminacyjnej języków obcych, nie wcześniej jednak niż po zakończeniu egzaminu pisemnego i podaniu jego wyników do wiadomości egzaminowanych.

8. Egzamin ustny ze znajomości języka obcego uważa się za zdany w razie uzyskania przez zdającego co najmniej czterech punktów za każde pytanie.

9. Po zakończeniu egzaminu ustnego ze znajomości języka obcego sekretarz komisji egzaminacyjnej języków obcych ogłasza jego wyniki.

10. Do przeprowadzenia egzaminu ze znajomości języka obcego stosuje się odpowiednio przepisy § 17 i § 18 ust. 5—7, ust. 11 oraz ust. 13.

11. Zespół egzaminacyjny sporządza protokół przebiegu egzaminu ze znajomości języka obcego, który podpisują wszyscy członkowie zespołu egzaminacyjnego oraz sekretarz komisji egzaminacyjnej języków obcych.

12. Protokół przebiegu egzaminu ze znajomości języka obcego obejmuje w szczególności: listę osób, które zgłosiły się na ten egzamin, oceny wystawione przez każdego egzaminatora oraz uzgodnioną ocenę łączną, a także uwagi zgłaszane w trakcie trwania egzaminu ze znajomości języka obcego przez jego uczestników. §

25. Osoba, która nie zdała egzaminu ze znajomości języka obcego, może wystąpić o ponowne dopuszczenie do egzaminu ze znajomości języka obcego po upływie 30 dni od dnia, w którym ogłoszono wyniki egzaminu. §

26. Osobom, które zdały egzamin ze znajomości języka obcego z wynikiem pozytywnym, wydaje się świadectwo znajomości języka obcego w zakresie wymaganym od przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek, według wzoru określonego w załączniku nr 12 do rozporządzenia. Rozdział 5 Opłaty egzaminacyjne i wynagrodzenia egzaminatorów §

27. Opłata za egzamin osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego i pilota wycieczek, a także za egzamin ze znajomości języka obcego przez przewodnika turystycznego i pilota wycieczek wynosi:

1) 120,00 złotych — za część teoretyczną egzaminu osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;

2) 120,00 złotych — za część praktyczną egzaminu osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika miejskiego i terenowego;

3) 180,00 złotych — za część praktyczną egzaminu osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika górskiego;



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13344 —

2. Ustala się wzór legitymacji:                Poz. 1944

---

4) 80,00 złotych — za część praktyczną egzaminu osób ubiegających się o uprawnienia pilota wycieczek;

5) 300,00 złotych — za egzamin sprawdzający kwalifikacje przewodnika turystycznego i pilota wycieczek, któremu zawieszono uprawnienia;

6) 120,00 złotych — za egzamin ze znajomości języka obcego przez przewodnika turystycznego i pilota wycieczek. § 28.

1. Opłaty wniesionej przez osobę, która nie przystąpiła do egzaminu, nie zwraca się.

2. Opłata za część praktyczną egzaminu w przypadku niedopuszczenia do tej części egzaminu podlega zwrotowi.

3. Opłaty egzaminacyjne nie obejmują kosztów przejazdu, ubezpieczenia, zakwaterowania oraz wyżywienia. § 29.

1. Za przeprowadzenie części teoretycznej egzaminu dla osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego górskiego, za przeprowadzenie części teoretycznej egzaminu dla osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego miejskiego lub przewodnika turystycznego terenowego, za przeprowadzenie części teoretycznej egzaminu dla osób ubiegających się o uprawnienia pilota wycieczek oraz za przeprowadzenie egzaminu sprawdzającego egzaminatorowi przysługuje wynagrodzenie w wysokości 25,00 złotych za jednego egzaminowanego.

2. Za przeprowadzenie części praktycznej egzaminu dla osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego górskiego egzaminatorowi przysługuje wynagrodzenie w wysokości 250,00 złotych, za każdy dzień przeprowadzonego egzaminu. Wynagrodzenie obejmuje przygotowanie zadań egzaminacyjnych, przeprowadzenie egzaminu i ocenę jego wyników.

3. Za przeprowadzenie części praktycznej egzaminu dla osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego terenowego, miejskiego lub pilota wycieczek egzaminatorowi przysługuje wynagrodzenie w wysokości 20,00 złotych za jednego egzaminowanego, dla każdego z członków zespołu egzaminacyjnego.

4. Wynagrodzenie egzaminatora sprawdzającego znajomość języka obcego przez pilota wycieczek i przewodnika turystycznego wynosi 40,00 złotych za jedną osobę.

5. Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1 i 4, obejmuje przygotowanie pytań, przeprowadzenie odpowiednio egzaminu pisemnego i ustnego oraz ocenę prac pisemnych. § 30.

1. Potwierdzeniem posiadania uprawnień przewodnika turystycznego i pilota wycieczek jest legitymacja i identyfikator noszony w widocznym miejscu podczas pełnienia obowiązków.

1) przewodnika miejskiego i terenowego, określony w załączniku nr 13 do rozporządzenia;

2) przewodnika górskiego, określony w załączniku nr 14 do rozporządzenia;

3) pilota wycieczek, określony w załączniku nr 15 do rozporządzenia.

3. Ustala się wzór identyfikatorów:

1) przewodnika turystycznego, określony w załączniku nr 16 do rozporządzenia;

2) pilota wycieczek, określony w załączniku nr 17 do rozporządzenia.

4. W trakcie wykonywania zadań przewodnik turystyczny i pilot wycieczek zobowiązani są do posiadania przy sobie legitymacji potwierdzającej posiadanie uprawnień odpowiednio przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek oraz do okazywania jej na żądanie osób upoważnionych do wykonywania kontroli, w tym policji państwowej i straży miejskich lub gminnych. Rozdział 6 Przepisy przejściowe i końcowe § 31.

1. Wojewodowie prześlą wnioski wskazujące kandydatów do umieszczenia na liście ministra właściwego do spraw turystyki, o której mowa w art. 32 ust. 3 ustawy, spełniających wymogi określone w § 20 ust. 2, w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

2. Na podstawie przesłanych przez wojewodów wniosków, o których mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw turystyki ogłosi listę egzaminatorów z języków obcych w terminie 9 miesięcy od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. §

32. Zachowują ważność legitymacje przewodników turystycznych i pilotów wycieczek wydane na podstawie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 26 marca 1999 r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek (Dz. U. Nr 31, poz. 301) i rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 28 czerwca 2001 r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek (Dz. U. Nr 72, poz. 752). §

33. Upoważnienia do szkolenia dla organizatorów szkoleń kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek wydane na podstawie rozporządzeń, o których mowa w § 32, stają się odpowiednimi upoważnieniami wydanymi na podstawie niniejszego rozporządzenia. §

34. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia. Minister Gospodarki i Pracy: w z. J. Piechota



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13345 —                Poz. 1944

---

Załączniki do rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 16 sierpnia 2004 r. (poz. 1944)

Załącznik nr 1

PROGRAM PODSTAWOWEGO SZKOLENIA OGÓLNEGO DLA KANDYDATÓW NA PRZEWODNIKÓW TURYSTYCZNYCH I. Założenia ogólne

1. W programie szkolenia powinny być uwzględnione, w proporcjach zalecanych programami szkolenia, zajęcia teoretyczne (wykłady i seminaria) oraz zajęcia praktyczne (ćwiczenia w terenie, wycieczki szkoleniowe).

2. W programie szkolenia należy przewidzieć praktyki polegające na samodzielnym przeprowadzeniu, pod kierunkiem instruktora, od 2 do 5 wycieczek. II. Program szkolenia Lp. 1 1 2 Przedmiot 2 Historia Polski Zakres tematyczny przedmiotu 3 Podstawowe wiadomości z historii Polski Minimalna ilość godzin 4 8 8

Geografia turystyczna Ogólna charakterystyka położenia geograficznego i środowiPolski ska przyrodniczego. Krainy geograficzne i krajobrazy Polski, naturalne i przekształcone. Ogólna charakterystyka gospodarki Polski i zagadnienia demograficzne. Podział administracyjny. Charakterystyka ważniejszych regionów turystycznych. Mniejszości narodowe i religie Historia kultury w Polsce Historia architektury w Polsce. Charakterystyczne cechy poszczególnych stylów architektonicznych w ich rozwoju historycznym, rozmieszczenie obiektów reprezentujących poszczególne style na mapie zabytków. Najważniejsze muzea polskie. Zabytki piśmiennictwa polskiego w zbiorach muzealnych. Najciekawsze dzieła malarstwa europejskiego w polskich zbiorach muzealnych. Malarstwo polskie — główne kierunki i przedstawiciele. Współczesna sztuka polska w zbiorach muzealnych. Ochrona dóbr kultury, jej formy prawne i organizacyjne. Kultura i sztuka ludowa. Główne regiony etnograficzne Podstawy programowe i prawne ochrony przyrody. Formy ochrony przyrody w Polsce. Krajowy system obszarów chronionych, międzynarodowe formy i systemy obszarów chronionych w Polsce. Zagrożenia środowiska przyrodniczego, w tym związane z zagospodarowaniem i ruchem turystycznym. Podstawowe pojęcia ekologii. Różnorodność biologiczna Polski — podstawowe pojęcia, stan, zagrożenia. Zasady ruchu turystycznego w lasach i na obszarach chronionych, bezpieczeństwo przeciwpożarowe w lasach. Formy (rodzaje) turystyki sprzyjające ochronie i zrównoważonemu użytkowaniu środowiska przyrodniczego Podstawowe pojęcia z zakresu turystyki wg terminologii Âwiatowej Organizacji Turystyki. Wartości społeczne, zdrowotne, wychowawcze i gospodarcze turystyki. Podstawowe pojęcia z zakresu krajoznawstwa. Pionierzy turystyki i krajoznawstwa. Zarys historii turystyki w Polsce na tle krajów europejskich. Organizacja turystyki w Polsce: administracja rządowa i samorządowa, organizacje społeczne, izby gospodarcze, przedsiębiorstwa i biura turystyczne. Historia i organizacja przewodnictwa turystycznego

3

8

4

Ochrona przyrody i środowiska w Polsce

6

5

Turystyka w Polsce

4



Dziennik Ustaw Nr 188 1 6 2 Metodyka i etyka przewodnictwa Ogólne zasady bezpieczeństwa                — 13346 — 3 Kultura osobista, etyka i moralność przewodnika. Kultura uprawiania turystyki. Słowo jako narzędzie pracy przewodnika. Opanowanie języka polskiego i jego kultura, słownictwo, przykłady najczęstszych błędów językowych. Posługiwanie się mikrofonem w autokarze, pomieszczeniu zamkniętym i na wolnym powietrzu. Oprowadzanie grupy wycieczkowej w terenie otwartym i w pomieszczeniach zamkniętych, ze szczególnym uwzględnieniem obiektów sakralnych, muzealnych, cmentarzy i miejsc martyrologii. Problematyka wycieczek szkolnych, oddziaływanie wychowawcze na dzieci i młodzież. Oprowadzanie wycieczek osób niepełnosprawnych. Ogólne zasady bezpieczeństwa w prowadzeniu wycieczek. Pierwsza pomoc przedlekarska w nagłych wypadkach i zachorowaniach, reanimacja, tamowanie krwotoków, unieruchamianie złamań. Skład podstawowej apteczki                Poz. 1944

---

4 6

7

Podstawowe przepisy Ustawa o usługach turystycznych. Umowy w turystyce, ich roprawne w turystyce dzaje, prawa i obowiązki stron. Umowy biur podróży z klientami. Stosunek prawny przewodnik — uczestnik wycieczki. Podstawy prawne zatrudniania przewodników (umowa o pracę, umowa o dzieło, umowa zlecenia). Odpowiedzialność prawna przewodnika: karna, cywilna i służbowa. Przepisy związane z ruchem osobowym: meldunkowe, celne, graniczne i drogowe. Ubezpieczenia turystyczne Wybrane zagadnienia z psychologii i socjologii Psychologia i socjologia grupy wycieczkowej. Przewodnik jako kierownik zespołu. Opis pożądanej sylwetki, cech psychofizycznych i walorów osobistych przewodnika. Zasady organizacji i kierowania zespołami ludzkimi, systemy komunikacji, grupy nieformalne. Psychologia młodzieży. Znużenie fizyczne i psychiczne, sposoby zapobiegania. Metody rozwiązywania konfliktów w grupie turystycznej oraz zapobiegania i likwidacji negatywnych zjawisk występujących w turystyce. Kształtowanie postaw proekologicznych u organizatorów i uczestników ruchu turystycznego OGÓŁEM

6

8

4

50



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13347 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 2

PROGRAM PODSTAWOWEGO SZKOLENIA SPECJALISTYCZNEGO DLA KANDYDATÓW NA PRZEWODNIKÓW GÓRSKICH — CZ¢Âå OGÓLNA DLA WSZYSTKICH RODZAJÓW PRZEWODNICTWA GÓRSKIEGO I. Założenia ogólne

1. Kurs dla kandydatów na przewodników górskich powinien trwać co najmniej 12 miesięcy, a dla kandydatów na przewodników tatrzańskich — 24 miesiące; jego program powinien obejmować zajęcia praktyczne zarówno w warunkach letnich, jak i zimowych.

2. Szkolenie dla przewodników ubiegających się o wyższe klasy może odbywać się w formie kierowanego samokształcenia, obejmującego tematy wymagane programem szkolenia. II. Program szkolenia Godziny (w tym praktyczne) 4 4

Lp. 1 1

Przedmiot 2 Podstawowe wiadomości o górach Europy i świata

Zakres tematyczny przedmiotu 3 Przegląd masywów i pasm górskich wszystkich kontynentów, ze szczególnym uwzględnieniem gór Europy

2

Geografia turystyczna Podział geograficzny, morfologiczny i turystyczny gór Polski. gór Polski Charakterystyka środowiska geograficznego oraz topografia najważniejszych grup górskich. Klimat i wody. Główne szlaki turystyczne Zagadnienia ochrony obszarów górskich Górskie parki narodowe, parki krajobrazowe i wybrane rezerwaty przyrody — funkcje, znaczenie, zagrożenia. Wrażliwość ekosystemów górskich na zagrożenia i sposoby przeciwdziałania Góry w literaturze pięknej, twórczości plastycznej i muzycznej. Kultura ludowa, jej główne przejawy i cechy. Wydawnictwa o tematyce górskiej: mapy, monografie, albumy, przewodniki, czasopisma i periodyki Historia poznania gór i turystyki górskiej, alpinizmu, przewodnictwa i ratownictwa górskiego. Wybitni polscy znawcy gór i turystyki górskiej. Polacy w górach świata. Organizacja turystyki górskiej, alpinizmu i ratownictwa górskiego Sprzęt i ekwipunek turystyczny. Zasady znakowania szlaków turystycznych. Odznaki turystyczne: GOT i GON. Metodyka prowadzenia grupy wycieczkowej w terenie górskim. Orientacja w terenie. Posługiwanie się mapą i kompasem Charakterystyczne cechy klimatu górskiego. Rodzaje zagrożeń występujących w górach . Prowadzenie grupy wycieczkowej w warunkach ekstremalnych (mgła, burza, noc, oblodzenie, zabłądzenie itp.). Stan zdrowia turysty, przygotowanie kondycyjne, przeciwwskazania do uprawiania turystyki górskiej. Aklimatyzacja, choroba górska — jej objawy, zapobieganie i leczenie. Pierwsza pomoc przedlekarska w nagłych wypadkach i zachorowaniach, reanimacja, tamowanie krwotoków, unieruchamianie złamań. Improwizowany sprzęt transportowy i transport poszkodowanego. Wzywanie pomocy w górach. Podstawowe zasady asekuracji w terenie eksponowanym. Skład podstawowej apteczki przewodnika OGÓŁEM

8

3

4

4

Góry w kulturze polskiej

4

5

Historia i organizacja turystyki górskiej w Polsce Zasady letniej i zimowej turystyki górskiej Bezpieczeństwo w górach

4

6

6(4)

7

20(10)

50(14)



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13348 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 3

PROGRAM PODSTAWOWEGO SZKOLENIA SPECJALISTYCZNEGO DLA KANDYDATÓW NA PRZEWODNIKÓW GÓRSKICH — CZ¢Âå SZCZEGÓŁOWA DLA PRZEWODNIKÓW BESKIDZKICH Program szkolenia Lp. 1 1 Przedmiot 2 Historia Beskidów na tle historii Polski Zakres tematyczny przedmiotu 3 Wybrane wiadomości z historii Polski. Archeologia, osadnictwo, problematyka społeczna, kulturalna, gospodarcza, narodowościowa. Ważne wydarzenia historyczne. Historia miast i miejscowości. Beskidy w okresie II Rzeczypospolitej i II wojny światowej. Odbudowa ze zniszczeń wojennych. Ważniejsze postacie historyczne, miejscowości i obiekty z nimi związane. Ważniejsze wydarzenia z historii współczesnej Szczegółowa charakterystyka środowiska geograficznego. Charakterystyka parków narodowych i krajobrazowych oraz wybranych rezerwatów przyrody. Ciekawostki przyrodnicze. Zasady ruchu turystycznego na obszarach chronionych. Obszary szczególnie zagrożone masowym ruchem turystycznym Historia kultury i sztuki Beskidów. Wpływ kultury Beskidów na kulturę narodową. Zabytki architektury, malarstwa i rzeźby. Obiekty architektury współczesnej. Muzea, instytucje naukowe i kulturalne (wiadomości o zbiorach i zasadach zwiedzania). Prasa i wydawnictwa regionalne. Wybitni twórcy dawni i współcześni Kultura ludowa, strój i obrzędy. Budownictwo drewniane, ośrodki przemysłu i rzemiosła ludowego. Skanseny, muzea i izby regionalne Szczegółowa topografia Beskidów, układ grzbietów górskich i dolin rzecznych, przebieg działów wodnych. Szlaki turystyczne, baza noclegowa, koleje linowe, wyciągi narciarskie, układ komunikacyjny, linie kolejowe i szosy, dojazdy i parkingi, panoramy z punktów widokowych Drogi, koleje, ważniejsze obiekty przy trasach dojazdowych Prowadzenie grupy wycieczkowej w warunkach ekstremalnych (mgła, burza, noc, oblodzenie, zabłądzenie itp.). Stan zdrowia turysty, przygotowanie kondycyjne, przeciwwskazania do uprawiania turystyki górskiej. Aklimatyzacja, choroba górska — jej objawy, zapobieganie i leczenie. Pierwsza pomoc przedlekarska w nagłych wypadkach i zachorowaniach, reanimacja, tamowanie krwotoków, unieruchamianie złamań. Improwizowany sprzęt transportowy i transport poszkodowanego. Wzywanie pomocy w górach. Podstawowe zasady asekuracji w terenie eksponowanym. Skład podstawowej apteczki przewodnika OGÓŁEM Godziny (w tym praktyczne) 4 30

2

Ârodowisko geograficzne Beskidów i jego ochrona Kultura i sztuka Beskidów

20(10)

3

18(10)

4

Etnografia i kultura ludowa Topografia, komunikacja, zagospodarowanie turystyczne Trasy dojazdowe w Beskidy Metodyka i technika prowadzenia wycieczek

10(5)

5

40(20)

6 7

10 22(16)

150(61)

Uwagi:

1. Dla przedmiotów wymienionych w lp. 1—6 tabeli obowiązują szczegółowe wiadomości o wybranym obszarze Beskidów Polskich oraz szczegółowe wiadomości o odpowiedniej części Beskidów Czeskich i Słowackich, a także ogólne wiadomości o pozostałych częściach Beskidów Polskich, Beskidach Czeskich i Słowackich oraz górskich pasmach przyległych.

2. Użyte w pkt 1 określenie „odpowiednia część Beskidów Czeskich i Słowackich” oznacza:

1) dla obszaru zachodniego Beskidów Zachodnich: Beskid Âląski — pasmo graniczne, Beskidy Âląsko-Morawskie od przełęczy Pindula do linii szosy Valazske Mezirici — Nowy Jicin, Jaworniki od doliny Kisucy do linii szosy Puckov — Vsetin, Góry Kisuckie, Małą Fatrę po dolinę Wagu, Orawskie Beskidy z Dolną Orawą, Magurę Orawską oraz Góry Choczańskie;

2) dla obszaru wschodniego Beskidów Zachodnich: Magurę Spiską, Góry Lewockie i Góry Czerhowskie;

3) dla obszaru Beskidów Wschodnich: Pogórze Ondawskie, Góry Bukowskie i pasmo Wyhorlatu.



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13349 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 4

PROGRAM PODSTAWOWEGO SZKOLENIA SPECJALISTYCZNEGO DLA KANDYDATÓW NA PRZEWODNIKÓW GÓRSKICH — CZ¢Âå SZCZEGÓŁOWA DLA PRZEWODNIKÓW SUDECKICH Program szkolenia Godziny (w tym praktyczne) 4 30

Lp. 1 1

Przedmiot 2 Historia Sudetów na tle historii Polski, Czech i Niemiec

Zakres tematyczny przedmiotu 3 Wybrane wiadomości z historii Polski, Czech i Niemiec. Ważniejsze wydarzenia w historii Sudetów. Archeologia, osadnictwo, problematyka społeczna, kulturalna, gospodarcza, narodowościowa. Historia miast i miejscowości. Ważniejsze wydarzenia z historii współczesnej. Wybitne postacie historyczne, miejscowości i obiekty z nimi związane Szczegółowa charakterystyka środowiska geograficznego. Charakterystyka parków narodowych i krajobrazowych oraz wybranych rezerwatów przyrody. Ciekawostki przyrodnicze. Zasady ruchu turystycznego na obszarach chronionych. Obszary szczególnie zagrożone masowym ruchem turystycznym Historia kultury i sztuki Sudetów. Zabytki architektury, malarstwa i rzeźby. Obiekty architektury współczesnej. Muzea, instytucje naukowe i kulturalne. Literatura, plastyka i muzyka. Wybitni twórcy dawni i współcześni. Prasa i wydawnictwa regionalne Budownictwo drewniane, folklor, obrzędy, wierzenia, kultura ludowa. Skanseny, muzea i izby regionalne Szczegółowa topografia Sudetów, układ grzbietów górskich i dolin rzecznych, przebieg działów wodnych. Szlaki turystyczne, baza noclegowa, koleje linowe, wyciągi narciarskie, układ komunikacyjny, linie kolejowe i szosy, dojazdy i parkingi, panoramy z punktów widokowych Drogi, koleje, ważniejsze obiekty przy trasach dojazdowych Prowadzenie grupy wycieczkowej w warunkach ekstremalnych (mgła, burza, noc, oblodzenie, zabłądzenie itp.). Stan zdrowia turysty, przygotowanie kondycyjne, przeciwwskazania do uprawiania turystyki górskiej. Aklimatyzacja, choroba górska — jej objawy, zapobieganie i leczenie. Pierwsza pomoc przedlekarska w nagłych wypadkach i zachorowaniach, reanimacja, tamowanie krwotoków, unieruchamianie złamań. Improwizowany sprzęt transportowy i transport poszkodowanego. Wzywanie pomocy w górach. Podstawowe zasady asekuracji w terenie eksponowanym. Skład podstawowej apteczki przewodnika OGÓŁEM

2

Ârodowisko geograficzne Sudetów i jego ochrona

20(10)

3

Kultura i sztuka Sudetów

18(10)

4 5

Etnografia i kultura ludowa Topografia, komunikacja, zagospodarowanie turystyczne Trasy dojazdowe w Sudety Metodyka i technika prowadzenia wycieczek

10(5) 40(20)

6 7

10 22(16)

150(61)

Objaśnienia:

1. Dla przedmiotów wymienionych w lp. 1—6 tabeli obowiązują szczegółowe wiadomości o obszarze Sudetów Polskich oraz ogólne wiadomości o odpowiedniej części Sudetów Czeskich.

2. Użyte w pkt 1 określenie „odpowiednia część Sudetów Czeskich” oznacza dla obszaru zachodniego Sudetów: Góry Łużyckie, Góry Izerskie i Pasmo Jesztedu oraz Karkonosze i Pogórze Karkonoskie, Wyżynę Bromowską, Góry Orlickie, Jesioniki oraz Góry Odrzańskie.



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13350 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 5

PROGRAM PODSTAWOWEGO SZKOLENIA SPECJALISTYCZNEGO DLA KANDYDATÓW NA PRZEWODNIKÓW GÓRSKICH — CZ¢Âå SZCZEGÓŁOWA DLA PRZEWODNIKÓW TATRZA¡SKICH Program szkolenia Lp. 1 1 Przedmiot 2 Topografia Tatr i zagospodarowanie turystyczne Zakres tematyczny przedmiotu 3 Położenie, podział i granice Tatr. Główna grań Tatr i doliny walne, szczegółowa topografia Tatr — poszczególne doliny wraz z otoczeniem. Panoramy z ważniejszych szczytów, przełęczy i innych miejsc widokowych, szlaki turystyczne, główne węzły turystyczne. Zagospodarowanie: schroniska, kolejki, obiekty sakralne, leśniczówki oraz inne Obszar i granice Podtatrza, granice Podhala, Spiszu, Liptowa i Orawy, obszar i podział Pienin, krainy geograficzne na Podtatrzu i ich charakterystyka topograficzna, szlaki turystyczne, charakterystyczne panoramy. Podział administracyjny i główne miasta na Podtatrzu, układ i charakterystyka sieci komunikacyjnej. Baza transportowa, noclegowa, gastronomiczna, handlowa i towarzysząca na Podtatrzu. Szlaki turystyczne i panoramy w Pieninach, zagospodarowanie turystyczne Pienin Krainy geograficzne przylegające do Podtatrza, ich ogólna charakterystyka topograficzna, turystyczna i gospodarcza. Ciekawe miejsca, zabytki, obiekty, ważniejsze szlaki turystyczne i trasy samochodowe Szczegółowa charakterystyka środowiska geograficznego. Charakterystyka parków narodowych i krajobrazowych oraz wybranych rezerwatów przyrody. Ciekawostki przyrodnicze. Zasady ruchu turystycznego na obszarach chronionych. Obszary szczególnie zagrożone masowym ruchem turystycznym Ważniejsze wydarzenia historyczne na Podtatrzu i w Tatrach. Początki osadnictwa, rozwój miast i wsi. Ważniejsze wydarzenia w historii XX wieku i współczesne. Wybitne postacie historyczne i miejsca z nimi związane. Historia Podhala, Spiszu, Orawy i Liptowa. Historia poznawania Tatr, początki i rozwój turystyki tatrzańskiej. Historia przewodnictwa, ratownictwa, taternictwa, taternictwa jaskiniowego i narciarstwa Wpływ kultury Podtatrza na kulturę narodową. Tatry i Podtatrze w kulturze polskiej w dziedzinie literatury, muzyki i sztuki. Wybitne postacie ze świata kultury związane z Podtatrzem. Styl zakopiański. Zabytki architektury, malarstwa, rzeźby, muzea, galerie, stałe ekspozycje, główne imprezy kulturalne Budownictwo drewniane. Folklor: gwara, strój, śpiew, muzyka, taniec, zwyczaje, obrzędy. Rodzaje twórczości ludowej: malarstwo, rzeźba, poezja, proza, haftowanie, koronkarstwo, snycerstwo, stolarka i kowalstwo artystyczne. Wybitni twórcy Liczba godzin (dni) 4 34 godz.

2

Topografia Podtatrza i Pienin oraz zagospodarowanie turystyczne

14 godz.

3

Tereny przyległe do Podtatrza

6 godz.

4

Ârodowisko geograficzne Tatr, Podtatrza i Pienin i jego ochrona

28 godz.

5

Historia Podtatrza, poznawanie Tatr i działalność człowieka w Tatrach

14 godz.

6

Kultura i sztuka Podtatrza

10 godz.

7

Etnografia i kultura ludowa

10 godz.



Dziennik Ustaw Nr 188 1 2                — 13351 — 3 ludowi dawniej i dziś, pasterstwo, zawody wymarłe, dawne obiekty przemysłu ludowego. Skanseny, muzea, izby regionalne. Stałe imprezy folklorystyczne i regionalne, zespoły regionalne                Poz. 1944

---

4

8

Piśmiennictwo i literatura tatrzańska Zasady taternictwa letniego i zimowego Bezpieczeństwo wycieczki i klienta w trudnym terenie górskim

Poezja i proza dotycząca Tatr i Podtatrza, przewodniki turystyczne, taternickie i specjalistyczne, mapy, aktualna prasa i periodyki Wyposażenie wspinacza, sprzęt wspinaczkowy i asekuracyjny. Technika wspinaczki skalnej, stanowiska i posługiwanie się liną, zakładanie poręczówek, ubezpieczanie turysty, zjazd na linie, technika podchodzenia na linie, prowadzenie na krótkiej linie. Wyposażenie do wspinaczki zimowej, technika wspinania w śniegu, asekuracja w śniegu i w lodzie, narzędzia lodowe i ich zastosowanie, wspinaczka w zimie. Skale trudności wspinaczkowych Wyposażenie narciarza i sprzęt. Ogólne zasady poruszania się na nartach: podchodzenie, trawersowanie, zjazdy. Kodeks narciarski. Narciarstwo turystyczne, ski tour’y. Stopnie i ocena zagrożenia lawinowego Niebezpieczeństwa obiektywne związane z terenem i pogodą, choroba górska, niebezpieczeństwa subiektywne związane ze stanem psychofizycznym człowieka oraz jego postępowaniem Pierwsza pomoc w różnych wypadkach i w przypadku zagrożenia życia, rozpoznawanie stanów zagrażających życiu, zabiegi reanimacyjne. Rodzaje urazów, zabezpieczenie, wykonywanie opatrunków, ułożenie rannego. Postępowanie w przypadkach oparzeń, odmrożeń, porażenia piorunem. Apteczka przewodnicka, górskie organizacje ratownicze i sposoby łączności z nimi. Autoratownictwo w różnych przypadkach Dydaktyka przekazu przewodnickiego. Zaplanowanie i przeprowadzenie wycieczki. Sposoby nawiązywania kontaktu z grupą. Problematyka wycieczek szkolnych, osób dorosłych i grup specjalnych. Metodyka prowadzenia wycieczki na szlaku turystycznym trudnym i łatwym, w obiektach muzealnych. Metodyka prowadzenia wycieczek autokarowych. Kultura osobista, etyka przewodnicka, cechy psychofizyczne i walory przewodnika Drogi i linie kolejowe dojazdowe w Tatry. Krainy geograficzne i ich krótka charakterystyka. Ciekawe obiekty położone przy trasie, miejsca na odpoczynek, postoje na trasie — Wycieczki górskie piesze (szkolenie topograficzne — metodyczne) — 34 dni (18 — Tatry Słowackie, 14 — Tatry Polskie, 2 — Pieniny) — wycieczki autokarowe (szkolenie topograficzne — metodyczne) — 8 dni (4 — Podtatrze Słowackie, 4 — Podtatrze Polskie) — szkolenie taternickie letnie — 5 dni — szkolenie taternickie zimowe — 5 dni

4 godz.

9

6 godz.

10

Zasady narciarstwa

3 godz.

11

Niebezpieczeństwa gór w warunkach tatrzańskich

4 godz.

12

Pierwsza pomoc, podstawy ratownictwa i autoratownictwa

8 godz.

13

Metodyka przewodnictwa i etyka zawodowa

5 godz.

14

Trasy dojazdowe w Tatry

4 godz.

15

Zajęcia praktyczne i terenowe

65 dni



Dziennik Ustaw Nr 188 1 2                — 13352 — 3 — szkolenie narciarskie — 3 dni — szkolenie przyrodnicze w terenie — 6 dni — zajęcia z pierwszej pomocy — 2 dni — wycieczki do jaskiń — 2 dni OGÓŁEM                Poz. 1944

---

4

150 godz. + 65 dni

Uwaga: Program szkolenia przewodników turystycznych górskich — tatrzańskich klasy trzeciej w warunkach zimowych obejmuje następujące szlaki turystyczne (wyszkolony przewodnik górski tatrzański klasy trzeciej jest uprawniony do prowadzenia turystów w warunkach zimowych): W Tatrach Zachodnich bez następujących szlaków:

1. Z Przełęczy w Grzybowcu na Giewont

2. Przełęcz Kondracka — Giewont

3. Przysłop Miętusi — Małołączniak (Hawiarską drogą)

4. Tomanowa Polana Wyżnia — Chuda Przełączka W Tatrach Wysokich bez następujących szlaków:

1. Liliowe — Âwinica

2. Orla Perć wraz ze wszystkimi szlakami dojściowymi, z wyjątkiem ich następujących odcinków (dopuszczalnych): * Murowaniec — Czarny Staw (fragment niebieskiego szlaku na Zawrat) * Murowaniec — Czerwony Staw (fragment żółtego szlaku na Krzyżne) * Schronisko w Dolinie Pięciu Stawów — do zakończenia ramienia Kołowej Czuby (fragment niebieskiego szlaku na Zawrat)

3. Zielony Staw — Âwinicka przełęcz

4. Szlaki na Karb i Kościelec

5. Morskie Oko — Dolina Pięciu Stawów (szlak niebieski)

6. Morskie Oko — Dolina Pięciu Stawów przez Szpiglasową przełęcz (szlak żółty)

7. Morskie Oko — Rysy (z wyjątkiem odcinka do Czarnego Stawu)

8. Morskie Oko — Wrota Chałubińskiego

9. Czarny Staw — Przełęcz pod Chłopkiem

10. Szlak Doliną Roztoki do Doliny Pięciu Stawów jest dopuszczony wyłącznie jego wariantem zimowym (w górnej części szlakiem czarnym wprost do Przedniego Stawu).



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13353 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 6

PROGRAM PODSTAWOWEGO SZKOLENIA SPECJALISTYCZNEGO DLA KANDYDATÓW NA PRZEWODNIKÓW MIEJSKICH Program szkolenia Godziny (w tym praktyczne) 4 30(10)

Lp. 1 1

Przedmiot 2 Historia miasta na tle historii Polski

Zakres tematyczny przedmiotu 3 Historia miast w Polsce (ogólna charakterystyka miast zabytkowych). Początki i przeszłość miasta. Miasto w okresie II Rzeczypospolitej i w czasie II wojny światowej. Odbudowa ze zniszczeń wojennych. Współczesny rozwój miasta. ˚ycie społeczno-polityczne. Wybitne postacie historyczne związane z miastem Zabytki miasta na tle historii sztuki w Polsce. Rozwój urbanistyczny miasta. Okresy świetności w historii Polski. Zabytki architektury, rzeźby i malarstwa. Muzea i pomniki. Place i ulice. Parki i ogrody. Instytucje naukowe i kulturalne. Szkolnictwo, wyższe uczelnie Położenie, powierzchnia, liczba mieszkańców, podział administracyjny (dzielnice, osiedla). ˚ycie społeczno-polityczne. Wybitne postacie współczesne miasta. Historia i współczesna gospodarka miasta. Najważniejsze obiekty przemysłowe i ich produkcja. Ważniejsze obiekty użyteczności publicznej. Współczesna architektura i budownictwo. Urządzenia socjalne i służba zdrowia. Główne atrakcje miasta. Miasto w literaturze, piosence i anegdocie. Problemy i osiągnięcia ekologiczne miasta

2

Kultura i sztuka miasta

60(25)

3

Miasto współczesne

30(15)

4

Geografia turystyczna Aktualne problemy miasta i regionu. Plany rozwoju miasta miasta i regionu i okolic. Charakterystyka środowiska geograficznego. Trasy wylotowe. Miejscowości i obiekty o znaczeniu historycznym i turystycznym w najbliższej okolicy Topografia miasta i strefy podmiejskiej Układ komunikacyjny miasta, arterie przelotowe. Lokalizacja obiektów zabytkowych, gospodarczych i użyteczności publicznej. Baza turystyczna, sportowa i rekreacyjna. Lokalizacja parkingów Metodyka i technika prowadzenia grup wycieczkowych w mieście. Pierwsza pomoc przedlekarska w nagłych wypadkach i zachorowaniach. Skład podstawowej apteczki OGÓŁEM

30(15)

5

30(20)

6

Metodyka i technika prowadzenia wycieczek

20(15)

200(100)



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13354 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 7

PROGRAM PODSTAWOWEGO SZKOLENIA SPECJALISTYCZNEGO DLA KANDYDATÓW NA PRZEWODNIKÓW TERENOWYCH I. Program szkolenia dla kandydatów nieposiadających uprawnień przewodnika Godziny (w tym praktyczne) 4 30

Lp. 1 1

Przedmiot 2 Historia regionu na tle historii Polski

Zakres tematyczny przedmiotu 3 Wybrane wiadomości z historii Polski. Ważniejsze wydarzenia w historii regionu. Charakterystyka miast i miejscowości regionu (historia, ważniejsze zabytki, współczesność, ważniejsze obiekty użyteczności publicznej). Region w okresie II Rzeczypospolitej i II wojny światowej. Odbudowa ze zniszczeń wojennych. Ważniejsze zagadnienia z historii współczesnej Historia kultury i sztuki regionu. Wpływ kultury regionu na kulturę narodową. Zabytki architektury, malarstwa i rzeźby. Wybitne postacie historyczne, miejscowości, obiekty i pomniki z nimi związane. Muzea, instytucje naukowe i kulturalne (wiadomości o zbiorach i zasadach zwiedzania). Prasa i wydawnictwa regionalne Położenie i obszar, podział administracyjny, ludność (z uwzględnieniem mniejszości narodowych i religii). Ukształtowanie powierzchni, klimat, wody (rzeki, jeziora, cieki wodne). Zasoby naturalne i ich wykorzystanie. Ważniejsze gałęzie przemysłu, plany rozwoju gospodarczego. Najważniejsze obiekty gospodarcze, charakterystyka ich produkcji, dane statystyczne, możliwości zwiedzania. Gospodarka rolna regionu Kultura ludowa, strój i obrzędy ludowe, folklor. Budownictwo, ośrodki przemysłu i rzemiosła ludowego. Skanseny, muzea i izby regionalne Charakterystyka środowiska przyrodniczego regionu. Parki narodowe i krajobrazowe. Rezerwaty i pomniki przyrody, obszary chronione i atrakcyjne zespoły przyrodnicze. Zasady ruchu turystycznego na obszarach chronionych Baza turystyczna, ośrodki rekreacyjne i turystyczne. Szlaki turystyczne. Obiekty sportowe. Układ komunikacyjny regionu (drogi międzynarodowe, krajowe, lokalne, linie kolejowe, parkingi i dojazdy). Kolejki linowe i wyciągi narciarskie Orientacja w terenie: bez mapy, z mapą i kompasem, posługiwanie się mapą i kompasem. Topografia regionu (konfiguracja terenu). Lokalizacja obiektów zabytkowych, przyrodniczych i współczesnych, drogi dojazdowe do nich. Mapy turystyczne, ich skale i rodzaje Specyfika prowadzenia wycieczek autokarowych, kolejowych i pieszych. Grupa w terenie i w obiekcie, współpraca z grupą. Współpraca z kierowcą. Posługiwanie się mikrofonem. Zasady oprowadzania po obiektach sakralnych. Przerwy na odpoczynek. Posługiwanie się anegdotą i dowcipem. Zasady bezpieczeństwa na wycieczkach terenowych. Pierwsza pomoc przedlekarska w nagłych wypadkach i zachorowaniach. Skład podstawowej apteczki OGÓŁEM

2

Kultura i sztuka regionu

30(10)

3

Charakterystyka geograficzna regionu

30(10)

4

Etnografia regionu

15(10)

5

Ârodowisko geograficzne regionu i jego ochrona Zagospodarowanie turystyczne regionu

20(10)

6

20(10)

7

Terenoznawstwo i topografia

25(15)

8

Metodyka i technika prowadzenia wycieczek terenowych

30(20)

200(85)



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13355 —                Poz. 1944

---

II. Program szkolenia dla przewodników rozszerzających uprawnienia na nowy obszar Godziny (w tym praktyczne) 4 20

Lp. 1 1

Przedmiot 2 Historia regionu na tle historii Polski

Zakres tematyczny przedmiotu 3 Wybrane wiadomości z historii Polski. Ważniejsze wydarzenia w historii regionu. Charakterystyka miast i miejscowości regionu (historia, ważniejsze zabytki, współczesność, ważniejsze obiekty użyteczności publicznej). Region w okresie II Rzeczypospolitej i II wojny światowej. Odbudowa ze zniszczeń wojennych. Ważniejsze zagadnienia z historii współczesnej Historia kultury i sztuki regionu. Wpływ kultury regionu na kulturę narodową. Zabytki architektury, malarstwa i rzeźby. Wybitne postacie historyczne, miejscowości, obiekty i pomniki z nimi związane. Muzea, instytucje naukowe i kulturalne (wiadomości o zbiorach i zasadach zwiedzania). Prasa i wydawnictwa regionalne Położenie i obszar, podział administracyjny, ludność (z uwzględnieniem mniejszości narodowych i religii). Ukształtowanie powierzchni, klimat, wody (rzeki, jeziora, cieki wodne). Zasoby naturalne i ich wykorzystanie. Ważniejsze gałęzie przemysłu, plany rozwoju gospodarczego. Najważniejsze obiekty gospodarcze, charakterystyka ich produkcji, dane statystyczne, możliwości zwiedzania. Gospodarka rolna regionu Kultura ludowa, strój i obrzędy ludowe, folklor. Budownictwo, ośrodki przemysłu i rzemiosła ludowego. Skanseny, muzea i izby regionalne Charakterystyka środowiska przyrodniczego regionu. Parki narodowe i krajobrazowe. Rezerwaty i pomniki przyrody, obszary chronione i atrakcyjne zespoły przyrodnicze. Zasady ruchu turystycznego na obszarach chronionych Baza turystyczna, ośrodki rekreacyjne i turystyczne. Szlaki turystyczne. Obiekty sportowe. Układ komunikacyjny regionu (drogi międzynarodowe, krajowe, lokalne, linie kolejowe, parkingi i dojazdy). Kolejki linowe i wyciągi narciarskie Orientacja w terenie: bez mapy, z mapą i kompasem, posługiwanie się mapą i kompasem. Topografia regionu (konfiguracja terenu). Lokalizacja obiektów zabytkowych, przyrodniczych i współczesnych, drogi dojazdowe do nich. Mapy turystyczne, ich skale i rodzaje OGÓŁEM

2

Kultura i sztuka regionu

20(10)

3

Geografia gospodarcza regionu

20(10)

4

Etnografia regionu

15(10)

5

Ârodowisko geograficzne regionu i jego ochrona Zagospodarowanie turystyczne regionu

10(5)

6

5(5)

7

Terenoznawstwo i topografia

10(10)

100(50)



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13356 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 8

PROGRAM UZUPEŁNIAJĄCEGO SZKOLENIA DLA KANDYDATÓW NA PRZEWODNIKÓW GÓRSKICH KLASY DRUGIEJ I PIERWSZEJ I. Program szkolenia uzupełniającego dla przewodników górskich beskidzkich i sudeckich ubiegających się o klasę drugą i pierwszą Liczba godzin (w tym praktycznych) 4 30

Lp. 1 1

Przedmiot 2 Historia i gospodarka wybranego obszaru

Zakres tematyczny 3 Szczegółowe wiadomości z historii wybranego obszaru; archeologia, osadnictwo, problemy społeczne, kulturalne, narodowościowe; szczegółowa historia miast i miejscowości, ważne wydarzenia historyczne, postacie historyczne ważne dla obszaru oraz obiekty z nimi związane; historia współczesna i rozwój gospodarczy Szczegółowe wiadomości z geografii regionu. Topografia: układ grzbietów górskich, dolin rzecznych, punkty widokowe i panoramiczne. Wybrane zagadnienia z geologii i morfologii. Charakterystyka środowiska przyrodniczego; parki narodowe, krajobrazowe, rezerwaty, pomniki przyrody. Zasady uprawiania turystyki na obszarach chronionych Historia kultury i sztuki obszaru, grupy etniczne i ich wpływ na kulturę ludową, sztukę; budownictwo i zabytki architektury, malarstwa i rzeźby; przykłady architektury współczesnej; muzea, skanseny, izby regionalne; instytucje naukowe, kulturalne, ośrodki przemysłu i rzemiosła ludowego — zasady zwiedzania; kultura ludowa: strój, obrzędy, wydawnictwa regionalne, twórcy ludowi Szczegółowe wiadomości o przebiegu szlaków turystycznych w wybranym obszarze, baza noclegowa (schroniska, stacje turystyczne i inne obiekty); koleje linowe, wyciągi narciarskie, szlaki komunikacyjne, linie kolejowe, dojazdy do ważniejszych obiektów; parkingi, w tym leśne, turystyczne przejścia graniczne; zasady poruszania się w strefie nadgranicznej Zasady poruszania się w terenie skalnym, śnieżnym, lodowym (sprzęt, zasady asekuracji). Meteorologia: czynniki pogodotwórcze, rodzaje chmur, fronty atmosferyczne, przewidywanie pogody na podstawie obserwacji zjawisk atmosferycznych; wpływ warunków atmosferycznych na zagrożenie zdrowia i życia uczestników wycieczek górskich (mgła, śnieg, wiatr, temperatura, burza, oblodzenie, lawiny). Wypadki: pierwsza pomoc, reanimacja, unieruchamianie kończyn, transport rannego, improwizowane środki transportu, lawinoznawstwo, ekwipunek przewodnika (ubiór, apteczka, plecak, płachta biwakowa) OGÓŁEM

2

Geografia i geologia

20(10)

3

Etnografia, kultura i sztuka regionu

18(10)

4

Zagospodarowanie turystyczne, komunikacja, szlaki turystyczne

50(30)

5

Metodyka i technika prowadzenia wycieczek w warunkach zimowych

32(24)

150(74)



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13357 —                Poz. 1944

---

II. Program szkolenia przewodników tatrzańskich ubiegających się o wyższe klasy

1. Szkolenie praktyczne przewodników tatrzańskich na drugą klasę może odbywać się na zasadzie zorganizowanego kursu lub w formie prowadzonego przez instruktorów przewodnictwa szkolenia indywidualnego. Program szkolenia Lp. 1 1 Przedmiot 2 Topografia Tatr Szczegółowa problematyka 3 Szczegółowa topografia Tatr, poszczególnych masywów, dolin i szczytów ze szczególnym uwzględnieniem topografii rejonów taternickich oraz szczytów i przełęczy, na które mogą prowadzić klientów przewodnicy drugiej klasy. Panoramy z poszczególnych szczytów Zasady turystyki zimowej. Zimowe niebezpieczeństwa gór, lawinoznawstwo. Metodyka prowadzenia wycieczek i klientów w warunkach zimowych oraz wycieczek narciarskich Szczegółowe wiadomości z zakresu taternictwa letniego i zimowego. Sprzęt, techniki wspinaczkowe, zasady asekuracji Metodyka prowadzenia klientów poza szlakami znakowanymi w terenie łatwym i trudnym oraz na drogach taternickich Poszerzenie i pogłębienie wiadomości z tego zakresu. Szczegółowe wiadomości o parkach narodowych i rezerwatach na tym terenie. Aktualne problemy ochrony przyrody i zagrożeń ekologicznych Kontynuacja szkolenia Prowadzenie na drogach wspinaczkowych w Tatrach do III stopnia trudności w warunkach letnich — 5 dni. Prowadzenie na drogach wspinaczkowych w Tatrach do II stopnia trudności w warunkach zimowych — 5 dni. Prowadzenie na trasach poza oznakowanymi szlakami — 10 dni. Prowadzenie wycieczek narciarskich — 5 dni OGÓŁEM Liczba godzin (dni) 4 30 godz.

2

Turystyka zimowa i narciarstwo wysokogórskie Taternictwo letnie i zimowe Metodyka Przyroda Tatr, Podtatrza i Pienin

15 godz.

3 4 5

8 godz. 8 godz. 8 godz.

6 7

Pierwsza pomoc i ratownictwo Szkolenie praktyczne

6 godz. 25 dni

75 godz. + 25 dni



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13358 —                Poz. 1944

---

2. Szkolenie praktyczne przewodników tatrzańskich na pierwszą klasę powinno się odbywać w formie szkolenia indywidualnego, prowadzonego przez instruktorów, zarówno na drogach wspinaczkowych, jak i narciarskich i poza szlakami oznakowanymi. Program szkolenia Lp. 1 1 Przedmiot 2 Topografia Tatr Szczegółowa problematyka 3 Szczegółowa topografia rejonów taternickich oraz szczytów i przełęczy, na które mogą prowadzić klientów przewodnicy pierwszej klasy Kontynuacja szkolenia Metodyka prowadzenia wycieczek narciarskich. Technika i metodyka ski-alpinizmu Wybrane i poszerzone zagadnienia z tej dziedziny. Aktualne problemy ochrony przyrody i zagrożeń ekologicznych Metodyka prowadzenia klientów poza szlakami znakowanymi w terenie łatwym i trudnym oraz na drogach taternickich Prowadzenie na drogach wspinaczkowych w Tatrach do IV stopnia trudności w warunkach letnich — 6 dni. Prowadzenie na drogach wspinaczkowych w Tatrach do III stopnia trudności w warunkach zimowych — 6 dni. Prowadzenie na trasach narciarskich wysokogórskich w Tatrach (ski tour’y) — 6 dni. Prowadzenie na trasach poza oznakowanymi szlakami — 10 dni OGÓŁEM Liczba godzin (dni) 4 30 godz.

2 3

Taternictwo letnie i zimowe Narciarstwo wysokogórskie i ski-alpinizm Przyroda Tatr i jej ochrona Metodyka Szkolenie praktyczne

10 godz. 10 godz.

4 5 6

9 godz. 6 godz. 28 dni

65 godz. + 28 dni



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13359 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 9

PROGRAM SZKOLENIA UZUPEŁNIAJĄCEGO DLA PRZEWODNIKÓW TATRZA¡SKICH PROWADZĄCYCH WYCIECZKI POWY˚EJ III STOPNIA TRUDNOÂCI W WARUNKACH ZIMOWYCH I IV STOPNIA TRUDNOÂCI W WARUNKACH LETNICH (PRZEWODNIKÓW WYSOKOGÓRSKICH) Uwagi ogólne:

1. Kolejność tematów realizowanych w trakcie szkolenia powinna odpowiadać kolejności ich przedstawienia w programie.

2. Do szkolenia uzupełniającego w zakresie prowadzenia wycieczek wysokogórskich dopuszcza się przewodników tatrzańskich, którzy złożą wykaz przejść, obejmujący przejścia skalne wielowyciągowe, przejścia lodowe i mikstowe oraz przejścia narciarskie, a także zdadzą egzamin wstępny obejmujący: a) w zakresie narciarstwa: jazdę terenową, techniki narciarskie i narciarstwo wysokogórskie, b) w zakresie alpinizmu: umiejętności indywidualne w skale i lodzie oraz prowadzenie na drodze wspinaczkowej w górach.

3. Szkolenie kończy egzamin składający się z trzech części: egzamin teoretyczny, egzamin praktyczny w warunkach letnich i egzamin praktyczny w warunkach zimowych. Program szkolenia Lp. 1 1 Temat 2 Problematyka szczegółowa 3 Czas trwania 4 30 godz.

Teoria przewodnictwa Sprzęt i teoria asekuracji. Dydaktyka i metodyka. Fizjologia wysokogórskiego wysiłku i podstawy medycyny sportu. Wypadki, pierwsza pomoc. Ânieg i lawinoznawstwo. Meteorologia. Podstawy nawigacji. Ochrona przyrody. Terminologia fachowa w językach obcych Kurs lawinowy Wspinaczka skałkowa i metodyka Ratownictwo Kurs skalny Kurs lodowy Narciarstwo pozatrasowe i metodyka Kurs zimowy Praktyka Demonstracja technik narciarskich, skalnych i lodowych. Umiejętność prowadzenia klientów w skale, lodzie i śniegu. Umiejętność prowadzenia klientów w warunkach zimowych. Umiejętność w zakresie szkolenia klientów OGÓŁEM

2 3 4 5 6 7

6 dni 6 dni 6 dni 12 dni 13 dni 3 dni

8 9

14 dni 40 dni

30 godz. + 100 dni



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13360 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 10

PROGRAM SZKOLENIA DLA KANDYDATÓW NA PILOTÓW WYCIECZEK §1 Założenia ogólne:

1. Wiedza ogólna kandydatów na pilotów wycieczek powinna być oparta na bazie programów szkoły średniej.

2. W programach szkolenia należy uwzględnić zajęcia teoretyczne (wykłady) oraz ćwiczenia prowadzone przez praktyków/instruktorów w proporcjach podanych w programie.

3. Zajęcia praktyczne polegają na aktywnym udziale w wycieczce i samodzielnym realizowaniu przez uczestników szkolenia dla kandydatów na pilotów wycieczek wskazanych jej etapów pod nadzorem instruktora. §2 Program kursu Godziny (w tym ćwiczenia) 4 6 w tym ćwicz. (4)

Lp. 1 1

Przedmiot 2 Przemysł turystyczny w Polsce i na świecie

Zakres tematyczny przedmiotu 3 — Podstawowe definicje związane z turystyką wg terminologii Âwiatowej Organizacji Turystyki, — Przedsiębiorstwa i organizacje turystyczne i paraturystyczne w Polsce i w świecie, — Struktura rodzajowa turystyki; pojęcie produktu turystycznego, — Organizacja turystyki w Polsce — rola i zadania władz terytorialnych i państwa, — Polityka państwa w zakresie rozwoju turystyki — Struktura władzy w Polsce, polityka rządu itp., — Znaczenie zagadnień społeczno-politycznych w obsłudze grup turystycznych, — Podstawowe problemy społeczne i ekonomiczne, — Polska w Unii Europejskiej — Zasady programowania imprez turystycznych, — Rodzaje umów w turystyce zawieranych z kontrahentami, — Zasady odpraw grup turystycznych, dokumentacja imprez przyjazdowych i wyjazdowych, — Technika obsługi grup przyjazdowych i wyjazdowych, — Specyfika obsługi wybranych grup narodowościowych, — Specyfika obsługi turystyki pobytowej, biznesowej, motywacyjnej, szkolnej, pielgrzymkowej itp., — Turystyka osób niepełnosprawnych oraz inne grupy nietypowe, — Zasady rozliczania imprez turystycznych, — Baza noclegowa i gastronomiczna, zasady współpracy, — Dostępność komunikacyjna Polski; Rodzaje i specyfika transportu turystycznego, — System informacji turystycznej w Polsce, — Warunki uczestnictwa i rezygnacji; Przyjmowanie i załatwianie reklamacji turystów

2

Struktura społeczno-polityczna Polski Polska na tle Europy i świata

4

3

Obsługa ruchu turystycznego

36 w tym ćwicz. (12)

4

Geografia turystyczna — Umiejętność posługiwania się mapą i orientacja w terenie, Polski i Europy — Metodyka przygotowywania tras imprez turystycznych i ich opisu,

30 w tym ćwicz. (10)



Dziennik Ustaw Nr 188 1 2 Historia kultury i sztuki — — — — — — — — — 5 Przepisy prawne w turystyce i ubezpieczenia turystyczne                — 13361 — 3 Walory turystyczne Polski i wybranych regionów Polski, Główne miasta i regiony turystyczne Polski, Główne miasta i regiony turystyczne Europy, Najważniejsze szlaki turystyczne w Polsce, Ciekawe skanseny, muzea, miejsca pamięci, centra pielgrzymkowe itp., Zarys historii kultury i sztuki — style architektoniczne, ważniejsze obiekty w Polsce i w Europie, Skarby kultury w Polsce i Europie (lista UNESCO), Religie w Polsce i na świecie w zarysie — miejsca pielgrzymkowe, wyznania, Mniejszości narodowe w Polsce — główne ośrodki                Poz. 1944

---

4

— Turystyczny Kodeks Etyczny, — Prawa i obowiązki pilota wycieczek, — Zawód pilota wycieczek w świetle obowiązujących przepisów prawnych, — Zatrudnianie pilotów wycieczek w świetle aktualnych przepisów prawa pracy, — Odpowiedzialność prawna organizatora turystyki i pilota wycieczek, — Ochrona konsumenta w umowach organizatora turystyki z tytułu podpisania umów o podróż z turystami, — Umowy zawierane w turystyce, — Przepisy paszportowe, celne, wizowe i dewizowe, — Opieka konsularna, — Rodzaje i formy ubezpieczenia turystów, protokoły szkód — Zagrożenia dla zdrowia i życia występujące w trakcie realizacji imprez turystycznych, — Podstawowe zasady ochrony zdrowia w turystyce, pierwsza pomoc, — Skład podstawowej apteczki — — — — — — — — — — — Podstawy komunikowania się pilota wycieczek z grupą, Procesy grupowe i techniki negocjacji, Cechy psychofizyczne pilota wycieczek, Rozwiązywanie konfliktów, źródła i objawy stresu, Program osobistego rozwoju pilota, w tym asertywność, autoprezentacja, praca z mikrofonem, Postępowanie pilota w sytuacjach nadzwyczajnych, Zasady sporządzania protokołów zdarzeń — przykłady, Emisja głosu — warsztaty, Animacja grupy, Elementy savoir-vivre’u i protokołu w biznesie, Kształtowanie pozytywnego wizerunku kraju i biura podróży podczas imprezy turystycznej

12 w tym ćwicz. (4)

6

Bezpieczeństwo, profilaktyka i ochrona zdrowia, higiena w turystyce Pilot a grupa

4 w tym ćwicz. (4)

7

28 w tym ćwicz. (10)

8

Zajęcia praktyczne

— Wycieczka krajowa i/lub zagraniczna, minimum jeden nocleg w obiekcie hotelowym, Wg szczegółowego rozpisania zadań do realizacji i ćwiczeń OGÓŁEM

3 dni

120 godz. + 3 dni



Dziennik Ustaw Nr 188                — 13362 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 11

WZÓR ÂWIADECTWA ZDANIA EGZAMINU PRZEWODNIKÓW TURYSTYCZNYCH I PILOTÓW WYCIECZEK



PODGLĄD CZEŚCI STRONY NIEDOSTĘPNY! ABY ZAPOZNAĆ SIĘ Z TREŚCIĄ STRONY POBIERZ PDF.

Dziennik Ustaw Nr 188                — 13363 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 12

WZÓR ÂWIADECTWA ZNAJOMOÂCI J¢ZYKA OBCEGO W ZAKRESIE WYMAGANYM OD PRZEWODNIKÓW TURYSTYCZNYCH I PILOTÓW WYCIECZEK



PODGLĄD CZEŚCI STRONY NIEDOSTĘPNY! ABY ZAPOZNAĆ SIĘ Z TREŚCIĄ STRONY POBIERZ PDF.

Dziennik Ustaw Nr 188                — 13364 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 13

WZÓR LEGITYMACJI PRZEWODNIKA MIEJSKIEGO I TERENOWEGO



PODGLĄD CZEŚCI STRONY NIEDOSTĘPNY! ABY ZAPOZNAĆ SIĘ Z TREŚCIĄ STRONY POBIERZ PDF.

Dziennik Ustaw Nr 188                — 13365 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 14

WZÓR LEGITYMACJI PRZEWODNIKA GÓRSKIEGO



PODGLĄD CZEŚCI STRONY NIEDOSTĘPNY! ABY ZAPOZNAĆ SIĘ Z TREŚCIĄ STRONY POBIERZ PDF.

Dziennik Ustaw Nr 188                — 13366 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 15

PODGLĄD CZEŚCI STRONY NIEDOSTĘPNY! ABY ZAPOZNAĆ SIĘ Z TREŚCIĄ STRONY POBIERZ PDF.

Dziennik Ustaw Nr 188                WZÓR LEGITYMACJI PILOTA WYCIECZEK                — 13367 — Poz. 1944

---



PODGLĄD CZEŚCI STRONY NIEDOSTĘPNY! ABY ZAPOZNAĆ SIĘ Z TREŚCIĄ STRONY POBIERZ PDF.

Dziennik Ustaw Nr 188                — 13368 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 16

WZÓR IDENTYFIKATORA PRZEWODNIKA TURYSTYCZNGO



PODGLĄD CZEŚCI STRONY NIEDOSTĘPNY! ABY ZAPOZNAĆ SIĘ Z TREŚCIĄ STRONY POBIERZ PDF.

Dziennik Ustaw Nr 188                — 13369 —                Poz. 1944

---

Załącznik nr 17

WZÓR IDENTYFIKATORA PILOTA WYCIECZEK



PODGLĄD CZEŚCI STRONY NIEDOSTĘPNY! ABY ZAPOZNAĆ SIĘ Z TREŚCIĄ STRONY POBIERZ PDF.

Dziennik Ustaw Nr 188, poz. 1944 z 2004 - pozostałe dokumenty:

• Dziennik Ustaw Nr 188, poz. 1947 z 20042004-08-30

  Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 sierpnia 2004 r. w sprawie organizacji roku szkolnego w szkołach w zakładach poprawczych i w schroniskach dla nieletnich

• Dziennik Ustaw Nr 188, poz. 1946 z 20042004-08-30

  Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 18 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań weterynaryjnych dla mleka oraz produktów mlecznych

• Dziennik Ustaw Nr 188, poz. 1945 z 20042004-08-30

  Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 19 sierpnia 2004 r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie