Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 306 z 2011

Tytuł:	Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 lutego 2011 r. w sprawie ramowego programu kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców
Status aktu prawnego:	Obowiązujący
Data ogłoszenia:	2011-03-22
Data wydania:	2011-02-18
Data wejscia w życie:	2011-04-06
Data obowiązywania:	2011-04-06

Treść dokumentu: Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 306 z 2011

Dziennik Ustaw Nr 61                — 3900 —                Poz. 306

---

306

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ1) z dnia 18 lutego 2011 r. w sprawie ramowego programu kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców Na podstawie art. 92 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje: §

1. Ustala się ramowy program kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców, stanowiący załącznik do rozporządzenia.

1)

§

2. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.3)

Minister Edukacji Narodowej: K. Hall

Minister Edukacji Narodowej kieruje działem administracji rządowej — oświata i wychowanie, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Edukacji Narodowej (Dz. U. Nr 216, poz. 1591).

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2009 r. Nr 202, poz. 1551, Nr 219, poz. 1706 i Nr 221, poz. 1738 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 146, Nr 40, poz. 229, Nr 81, poz. 527, Nr 125, poz. 842 i Nr 217, poz. 1427.

3) Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie ramowego programu kursów nauki języka polskiego dla uchodźców (Dz. U. Nr 35, poz. 221), które utraciło moc z dniem 29 maja 2008 r. w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 18 marca 2008 r. o zmianie ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 70, poz. 416).

Załącznik do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 lutego 2011 r. (poz. 306)

RAMOWY PROGRAM KURSÓW NAUKI JĘZYKA POLSKIEGO DLA CUDZOZIEMCÓW

1. Inf or m a c je wstęp n e Ramowy program kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców jest podstawą opracowania programów kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców, dostosowanych do wieku, pochodzenia, potrzeb i możliwości uczestników kursów. Przy konstruowaniu programów kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców należy uwzględniać różnice kulturowe między różnymi grupami cudzoziemców. Pozwoli to na nauczenie cudzoziemca skutecznego komunikowania się z rodzimymi użytkownikami języka. Głównym założeniem ramowego programu kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców jest kształcenie kompetencji językowych oraz rozwijanie kompetencji komunikacyjnych, rozumianych jako zdolność do posługiwania się językiem w sposób skuteczny i dostosowany do sytuacji społecznej, w jakiej proces komunikacji przebiega, pod względem oczekiwań mówcy wobec innych partnerów rozmowy, celów, jakie stawia sobie mówca, oraz społecznych i konwencjonalnych reguł użycia języka. Kursy nauki języka polskiego dla cudzoziemców powinny uwzględniać opanowanie odpowiedniego poziomu wiedzy kulturowej i słownictwa, stanowiącej element kompetencji komunikacyjnej cudzoziemca, które odnoszą się do realiów kręgu cywilizacyjnego, w którym używa się języka polskiego. Należy dążyć, aby uczestnik kursu osiągnął znajomość reguł porozumiewania się oraz bogaty repertuar form porozumiewania się właściwych dla języka polskiego. W trakcie kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców uczestnik powinien zapoznać się ze specyfiką i warunkami życia w Polsce, strukturą społeczną, kulturą i panującymi zwyczajami. Istotne jest również, aby wyposażyć uczestnika kursu w niezbędną wiedzę kulturową i słownictwo, pozwalające na zaaklimatyzowanie się cudzoziemca w nowym otoczeniu, zintegrowanie ze społecznością lokalną, podjęcie pracy lub kontynuowanie nauki. Zaproponowany podział kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców na cztery części, odpowiadające poszczególnym poziomom biegłości językowej (A1, A2, B1 lub B2), umożliwia dostosowanie układu kursu do potrzeb osób uczących się — np. ich wieku, poziomu posiadanej wiedzy i umiejętności, możliwości poznawczych czy długości pobytu w Polsce.

2. Ce le k szt a łce nia Za podstawowe cele kształcenia należy uznać:

1) komunikowanie się w języku polskim w podstawowych sytuacjach codziennych związanych z organizacją życia w Polsce, podróżowaniem, załatwianiem spraw urzędowych;

2) pisanie krótkich tekstów oficjalnych i nieoficjalnych;



Dziennik Ustaw Nr 61                — 3901 —                Poz. 306

---

3) rozumienie najważniejszych treści i intencji zawartych w prostych tekstach pisanych i mówionych;

4) opanowanie podstawowego zasobu słownictwa, reguł gramatycznych, ortograficznych i interpunkcyjnych oraz wymowy i intonacji umożliwiających komunikowanie się z rodzimymi i nierodzimymi użytkownikami języka polskiego w oficjalnej i nieoficjalnej odmianie języka;

5) osiągnięcie przewidzianego na danym etapie kształcenia poziomu kompetencji komunikacyjnej oraz wiedzy o kulturze polskiej (zgodnie z ust. 5).

3. S pos oby os ią g an i a cel ó w Ze względu na swój ramowy charakter, zróżnicowanie uczestników oraz typu prowadzonych zajęć, ramowy program kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców zakłada swobodę w projektowaniu procesu kształcenia. Zaproponowany zakres i układ treści może być modyfikowany w zależności od sytuacji i potrzeb, a także używanych przez lektora podręczników i innych pomocy dydaktycznych. Językowe i kulturowe treści ramowego programu zostały ujęte w układzie tabelarycznym, co wprowadza określony porządek ich realizacji. Dopuszczalna jest modyfikacja porządku realizacji treści ramowego programu, zwłaszcza w zakresie wiedzy kulturowej i słownictwa (o którym mowa w ust. 7), tj. lektor może proponować własne rozwiązania i realizować założone cele na podstawie materiału dobranego do potrzeb konkretnej grupy uczestników kursu. Spiralny układ treści daje możliwość powracania do najważniejszych, ze względu na założone cele kształcenia, zagadnień oraz rozszerzanie ich zakresu. Sprawdzenie, czy uczestnicy kursu osiągnęli poziom wiedzy i umiejętności, przewidziany dla danego poziomu biegłości językowej, jest możliwe poprzez odniesienie do zamieszczonych w ramowym programie przewidywanych osiągnięć (o których mowa w ust. 4). Nabywanie przez uczestników kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców określonych umiejętności zależy w dużym stopniu od przyjętych strategii nauczania. Ramowy program przewiduje możliwość wyboru sposobów osiągania celów, w zależności przede

wszystkim od specyfiki grupy, predyspozycji i potrzeb uczestników kursów, preferencji i doświadczeń lektora. Wybierając sposoby osiągania celów, lektor powinien uwzględnić przede wszystkim możliwości i zainteresowania grupy, nie zapominając o zasadzie stopniowania trudności. Omawiając treści programowe, należy jak najczęściej posługiwać się przykładami z życia codziennego. Dobieranie interesujących przykładów rozbudza naturalną ciekawość uczestników kursów i rozwija ich zainteresowania. Dobór metod nauczania związany jest także z aktualnie rozwijanymi umiejętnościami i sprawnościami językowymi uczestnika kursu. W kształceniu umiejętności przewidzianych w ramowym programie należy wykorzystywać zróżnicowane metody pracy oraz techniki nauczania, takie jak indywidualna i zbiorowa praca z tekstem, ćwiczenia komunikacyjne, przekaz intersemiotyczny, demonstracje, dramę, gry dydaktyczne. Należy pamiętać, że poszczególne treści najczęściej są realizowane równolegle i w integracji z treściami innych działów, o których mowa w ust.

5. Dlatego za najskuteczniejsze można uznać metody aktywizujące uczestników kursów i pobudzające ich do myślenia problemowego, a także te, które pozwalają zastosować zdobytą wiedzę w praktyce. Istotnym założeniem ramowego programu kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców jest funkcjonalne ujęcie zagadnień językowych i gramatycznych, które prowadzi do rozpatrywania języka nie z perspektywy teoretycznej, ale „w użyciu” — w konkretnym akcie komunikacyjnym wraz z jego elementami składowymi: nadawcą, odbiorcą, celem interakcji językowej, typem kanału komunikacyjnego oraz specyfiką kontekstu pozajęzykowego. Takie podejście, zwłaszcza na pierwszych dwóch poziomach biegłości językowych A1 i A2, wzmacnia motywację uczestników kursów i kieruje ich uwagę na sukcesy związane ze skutecznym porozumiewaniem się w nowym otoczeniu. Poniższy wykaz sposobów osiągania celów może zostać uzupełniony przez lektorów przygotowujących konkretne programy kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców.

1. Rozumienie — słuchanie

1) wyodrębnianie określonych głosek z tekstu mówionego i czytanego;

2) ukierunkowane słuchanie tekstów czytanych przez lektora;

3) słuchanie nagrań — teksty poetyckie, słuchowiska, piosenki, programy telewizyjne (np. wiadomości, programy typu talk-show, zawierające swobodne wypowiedzi uczestników), dialogi filmowe, nagrania;

4) odgrywanie prostych scenek;

5) uczestniczenie w małych formach teatralnych i ćwiczeniach dramowych

2. Rozumienie — czytanie

1) analiza i synteza wzrokowo-słuchowa wyrazów;

2) ćwiczenia w cichym i głośnym czytaniu;

3) prezentacja przeczytanych artykułów prasowych, ulubionych książek, wierszy itd.;

4) praca z tekstami pochodzącymi z różnych źródeł (prasa, literatura piękna, korespondencja prywatna i urzędowa, formularze, notatki, schematy, wykresy itp.);

5) odczytywanie tekstów przygotowanych przez rodzimych użytkowników języka oraz innych uczestników kursu



Dziennik Ustaw Nr 61                — 3902 —                Poz. 306

---

3. Pisanie

1) ćwiczenia w kreśleniu znaków literopodobnych i liter polskiego alfabetu;

2) ćwiczenia w pisaniu z pamięci i ze słuchu (dyktanda);

3) rozsypanki literowe, sylabowe, wyrazowe i zdaniowe;

4) tworzenie słowniczka ortograficznego;

5) zbiorowe i samodzielne redagowanie prostych form użytkowych skierowane do różnych adresatów;

6) wierszyki, konkursy, zagadki ortograficzne

4. Mówienie — interakcja

1) ćwiczenia wyzwalające aktywność uczących się w posługiwaniu się materiałem językowym;

2) dialogi i dyskusje;

3) scenki komunikacyjne i dramowe;

4) ćwiczenia słownikowo-frazeologiczne (zwracanie uwagi na łączliwość wyrazów);

5) gromadzenie określonego słownictwa;

6) analiza aktów komunikacyjnych (np. nagrane fragmenty filmów lub zarejestrowane kamerą lub dyktafonem scenki rzeczywiste) pod względem intencji, reakcji i emocji rozmówców

5. Mówienie — produkcja

1) ćwiczenia wymowy polskich głosek;

2) swobodne wypowiedzi w oparciu o własne doświadczenia i przeżycia oraz przeczytane teksty;

3) przedstawianie wydarzeń za pomocą różnorodnych środków ekspresji, drama;

4) tworzenie małych form scenicznych;

5) analiza i interpretacja różnorodnych tekstów kultury, takich jak: przedstawienia teatralne, filmy fabularne, utwory muzyczne i piosenki, słuchowiska i audycje radiowe, plakaty i reklamy (prasowe, radiowe i telewizyjne), dzieła sztuki dawnej i współczesnej;

6) próby tworzenia własnych tekstów literackich

4. Os ią gnię c ia Osiągnięcia na każdym poziomie biegłości językowej (A1, A2, B1, B2) dotyczą podstawowego poziomu wiedzy i umiejętności w zakresie trzech podstawowych sprawności językowych, jakimi są rozumienie, mówienie i pisanie. Zagadnienia gramatyczno-leksykalne obejmują treści, których opanowanie niezbędne jest do porozumiewania się w języku polskim na poziomie podstawowym (A1, A2) oraz na poziomie samodzielności (B1, B2) i które stanowić mogą punkt wyjścia w ewentualnej dalszej edukacji językowej cudzoziemca. Kluczowym założeniem na początkowych poziomach nauczania (A) jest funkcjonalność, czyli rezygnacja z teorii — szczegółowej wiedzy o języku — na rzecz sprawności językowej w podstawowych sytuacjach komunikacyjnych. Kursy na poziomie samodzielności (B) mogą zakończyć się podejściem do egzaminu certyfikacyjnego z języka polskiego jako obcego na poziomie B1 (poziom podstawowy) lub B2 (poziom średni ogólny). Oceny biegłości językowej może dokonać sam cudzoziemiec na podstawie kryteriów odnoszących się do osiągnięć przedstawionych w ust.

5. Informacje na temat wymaganego na danym etapie poziomu osiągnięć i wiedzy mogą być przydatne także dla pracodawców, szkół i placówek oświatowych oraz podmiotów wykonujących zadania publiczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

5. P o z i om y bi e g ło ś c i ję zyk o wej Poziom samodzielności B1 (łącznie 5/10 godzin) B2 (łącznie 5/10 godzin)

Poziom podstawowy A2 (łącznie 5/10 godzin)

Dziennik Ustaw Nr 61                A1 (łącznie 10/101) godzin)                ROZUMIENIE                Słuchanie                Uczestnik kursu: — potrafi zrozumieć znane słowa i bardzo podstawowe wyrażenia dotyczące własnej osoby, rodziny oraz bezpośredniego otoczenia, gdy tempo wypowiedzi jest wolne a wymowa wyraźna; — rozumie proste instrukcje dotyczące podstawowych spraw, życzenia, gratulacje, powitania, pożegnania, podziękowania, prośby i polecenia.                Uczestnik kursu: — rozumie wyrażenia i najczęściej używane słowa, związane z istotnymi sprawami, takimi jak podstawowe informacje dotyczące własnej osoby i rodziny, zakupów, miejsca i regionu zamieszkania, zatrudnienia; — potrafi zrozumieć główny sens zawarty w krótkich, prostych komunikatach i ogłoszeniach; — rozumie proste dialogi i rozmowy z udziałem kilku osób oraz typowe wypowiedzi wyrażające propozycje, przeprosiny, obietnice.                Uczestnik kursu: — rozumie dłuższe wypowiedzi i wykłady oraz nadąża za skomplikowanymi wywodami pod warunkiem, że temat jest mu w miarę znany; — rozumie większość wiadomości telewizyjnych, programów o sprawach bieżących oraz filmów w standardowej odmianie języka; — jest w stanie zrozumieć intencje mówiącego w zależności od intonacji, tempa, kontekstu i treści wypowiedzi.                — 3903 —                Uczestnik kursu: — jest w stanie zrozumieć główne myśli zawarte w jasnej, sformułowanej w standardowej odmianie języka wypowiedzi na znane mu tematy, typowe dla domu, szkoły, czasu wolnego itd.; — rozumie główne wątki wielu programów radiowych i telewizyjnych, traktujących o sprawach interesujących go prywatnie lub zawodowo — wtedy, kiedy te informacje są podawane stosunkowo wolno i wyraźnie; — rozumie prezentacje, ogłoszenia i instrukcje w przewidzianym zakresie tematycznym oraz wypowiedzi wyrażające obietnice, zapewnienia, komplementy, sugestie, argumentacje, opinie i porównania.                1)                Minimalna liczba godzin przeznaczona na realizację danego działu. Liczba po ukośniku odnosi się do kursów adresowanych do cudzoziemców spoza europejskiego kręgu kulturowego oraz tych, których alfabet języka ojczystego nie jest oparty na alfabecie łacińskim.                Poz. 306

---



Dziennik Ustaw Nr 61                A1 (łącznie 5/10 godzin)                A2 (łącznie 10/10 godzin)                B1 (łącznie 10/10 godzin)                B2 (łącznie 10/10 godzin)                Czytanie                Uczestnik kursu: Uczestnik kursu: — rozumie znane nazwy, słowa — czyta bardzo krótkie, proste teksty; i bardzo proste zdania, np. na tablicach informacyjnych i pla — potrafi znaleźć konkretne, przewidywalne informacje w prokatach lub w katalogach. stych tekstach dotyczących życia codziennego, takich jak ogłoszenia, reklamy, prospekty, karty dań, rozkłady jazdy, instrukcje obsługi; — rozumie krótkie, proste listy prywatne pisane ręcznie i drukowane; — czyta ze zrozumieniem listy oficjalne i pisma urzędowe.                Uczestnik kursu: Uczestnik kursu: — rozumie teksty składające się — czyta ze zrozumieniem artykuły i reportaże dotyczące probległównie ze słów najczęściej wymów współczesnego świata, stępujących, dotyczących życia w których piszący prezentują codziennego lub zawodowego; określone stanowiska i poglą— rozumie opisy wydarzeń, uczuć dy; i pragnień zawarte w prywatnej — rozumie współczesną prozę litekorespondencji; racką. — czyta teksty prasowe, turystyczne, informacyjne w przewidzianym zakresie tematycznym.                — 3904 —                A1 (łącznie 10/10 godzin)                A2 (łącznie 10/10 godzin)                B1 (łącznie 10/10 godzin)                B2 (łącznie 5/10 godzin)                MÓWIENIE                Interakcja                Uczestnik kursu: — potrafi brać udział w rozmowie pod warunkiem, że rozmówca jest gotów powtarzać lub inaczej formułować swoje myśli oraz mówić wolniej, jeżeli zachodzi taka potrzeba; — formułuje proste pytania dotyczące najlepiej znanych tematów lub najpotrzebniejszych spraw, potrafi odpowiadać na tego typu pytania; — umie poprosić o powtórzenie komunikatu, przeliterowanie wyrazu, wyjaśnienie niezrozumianej kwestii.                Uczestnik kursu: Uczestnik kursu: — bierze udział w zwykłej, typowej — radzi sobie w większości sytuacji, w których można się znaleźć rozmowie wymagającej prostej w czasie podróży po Polsce; i bezpośredniej wymiany infor— potrafi bez uprzedniego przygomacji na znane tematy; towania zadawać pytania, roz— potrafi radzić sobie w bardzo poczynać i kończyć rozmowę krótkich rozmowach towarzyoraz włączać się do rozmów na skich, nawet jeśli nie jest w staznane mu tematy prywatne lub nie sam podtrzymać rozmowy; dotyczące życia codziennego — bierze udział w prostej rozmo(np. rodziny, zainteresowań, wie telefonicznej. pracy, podróżowania, wydarzeń bieżących).                Uczestnik kursu: — potrafi porozumiewać się na tyle płynnie i spontanicznie, aby prowadzić swobodne rozmowy z rodzimymi użytkownikami języka; — bierze czynny udział w dyskusjach na znane mu tematy, przedstawiając swoje zdanie i broniąc swoich poglądów; — potrafi wygłosić krótkie przemówienie, referat, podziękowanie lub życzenia, posługując się oficjalną i nieoficjalną odmianą języka; — stosuje odpowiednio do sytuacji właściwy styl wypowiedzi i konwencje socjokulturowe, zna popularne wyrażenia idiomatyczne.                Poz. 306

---



Dziennik Ustaw Nr 61                A1 (łącznie 10/10 godzin)                A2 (łącznie 5/10 godzin)                B1 (łącznie 5/10 godzin)                B2 (łącznie 5/10 godzin)                Produkcja                Uczestnik kursu: — potrafi łączyć wyrażenia w prosty sposób, aby opisywać przeżycia i zdarzenia, a także marzenia, nadzieje i ambicje; — potrafi krótko uzasadniać i objaśniać własne poglądy i plany; — relacjonuje wydarzenia i opowiada przebieg akcji książek czy filmów, opisując własne reakcje i wrażenia; — prawidłowo wymawia wszystkie głoski polskie oraz ich warianty w zależności od kontekstu; — różnicuje wymowę potoczną, mniej staranną od oficjalnej, starannej, w wolnym tempie.                Uczestnik kursu: — formułuje przejrzyste, rozbudowane wypowiedzi z właściwą intonacją na różne tematy związane z dziedzinami, które go interesują; — potrafi wyjaśnić swój punkt widzenia w danej kwestii oraz podać argumenty za i przeciw względem możliwych rozwiązań; — wypowiedzi cechuje średnio szybkie tempo i właściwa intonacja oraz wymowa, a także stosowanie uproszczonych grup spółgłoskowych w obrębie pojedynczych słów oraz na granicy słów.                — 3905 —                Uczestnik kursu: Uczestnik kursu: — potrafi używać prostych wyra — posługuje się ciągiem wyrażeń i zdań, aby w prosty sposób opiżeń i zdań, aby opisać miejsce, sać swoją rodzinę, innych ludzi, w którym mieszka, oraz znanych warunki życia, wykształcenie, mu ludzi; obecną i poprzednią pracę; — prawidłowo wymawia podstawowe głoski języka polskiego, — prawidłowo wymawia zestroje akcentowe, łączy słowa jednoakcentuje wyrazy, stosuje odposylabowe w grupy (np. nie wiednią intonację (oznajmującą, wiem, nie mam, ze mną, od nas, pytającą i rozkazującą) w wypojadę na wieś, wychodzę za mąż) wiedziach. albo przyłącza słowa jednosylabowe do słów akcentowanych (np. kocham ją, widzę go); — właściwie akcentuje wyrazy rodzime i obce typu gramatyka oraz formy czasu przeszłego i trybu przypuszczającego; — właściwie wymawia głoskę y w opozycji do i oraz e, samogłoski nosowe, głoski: sz, ż, rz, cz, dż w opozycji do: ś, ź, ć, dź, ń, głoskę r w opozycji do l oraz ł w opozycji do l, a także grupy spółgłoskowe.                Poz. 306

---



Dziennik Ustaw Nr 61                A1 (łącznie 5/10 godzin)                A2 (łącznie 5/10 godzin)                B1 (łącznie 10/10 godzin)                B2 (łącznie 10/10 godzin)                PISANIE                Pisanie                Uczestnik kursu: Uczestnik kursu: — potrafi napisać krótki, prosty — pisze krótkie i proste notatki lub wiadomości wynikające z dotekst na widokówce, np. z poraźnych potrzeb; zdrowieniami z wakacji; — potrafi wypełnić formularze — potrafi napisać życzenia, pozdrowienia, bardzo prosty list z danymi osobowymi, takimi jak prywatny, na przykład dziękując nazwisko, adres, obywatelstwo komuś za coś; (np. w hotelu). — pisze proste pisma oficjalne i urzędowe, podanie, życiorys; — stosuje podstawowe zasady ortografii i interpunkcji.                Uczestnik kursu: — potrafi pisać proste teksty na znane mu tematy; — posługuje się zwrotami językowymi typowymi dla oficjalnej i nieoficjalnej odmiany języka polskiego; — pisze prywatne listy, opisując swoje przeżycia i wrażenia; — potrafi napisać proste opowiadanie, sprawozdanie, streszczenie (150—200 słów), zaproszenie, zawiadomienie i list motywacyjny; — stosuje zasady ortografii i interpunkcji.                Uczestnik kursu: — jest w stanie pisać zrozumiałe, poprawne pod względem składniowym, ortograficznym i interpunkcyjnym szczegółowe teksty na dowolne tematy związane ze swoimi zainteresowaniami; — zna zasady kompozycji tekstu; — potrafi napisać rozprawkę lub opracowanie, przekazując informacje lub rozważając argumenty za i przeciw; — pisze listy, podkreślając znaczenie, jakie mają dla niego dane wydarzenia i przeżycia; — potrafi napisać ogłoszenie, skargę, reklamację, protest, odwołanie od decyzji.                — 3906 — Poz. 306

---

6. S tr u ktu ry g ra m aty czn e n i ezb ę d n e w k o m u n i k ac ji n a poziomie podst a w ow y m (A 1 , A

2) i poz iomie s am o d z i el n o ś c i ( B 1, B

2) Poziom samodzielności A2 B1 B2

Poziom podstawowy

Dziennik Ustaw Nr 61                A1                — 3907 —                1) fleksja imienna:

1) fleksja imienna: a) odmiana rzeczowników, przymiotników, zaimków a) odmiana rzeczowników przez przypadki w liczbie pojedynczej i mnogiej, i liczebników przez przypadki w liczbie pojedynb) mechanizm odmiany rzeczowników, alternacje samogłoskowe i spółgłoskowe zachodzące w teczej i mnogiej według wzorów deklinacji męskiej, macie (np. pies, psa, dzień, dnia, chłopiec, chłopca, Bóg, do Boga, wybór, wyboru, wzór, wzoru, żeńskiej, nijakiej i mieszanej, miasto, w mieście, Kraków, w Krakowie, obiad, po obiedzie, mąż, męża, Tadeusz, Tadeusza, pieb) znajomość funkcji syntaktycznych przypadków niądze, pieniędzy), centralnych (mianownika, dopełniacza, biernika c) odmiana zaimków przez przypadki w liczbie pojedynczej i mnogiej: i miejscownika) oraz peryferycznych (narzędnika, — odmiana zaimków osobowych: ja, ty, on, ona, ono; my, wy, oni, one, celownika, wołacza), — odmiana zaimków wskazujących, w tym: ten, ta, to, ci, te, c) odmiana rzeczowników o rozszerzanym temacie — odmiana zaimków dzierżawczych: mój, moja, moje, twój, twoja, twoje, nasz, nasza, nasze, typu imię (imienia, imiona), kamień (kamiewasz, wasza, wasze, pana, pani, państwa, nie) i zwierzę (zwierzęcia, zwierzęta), — odmiana zaimków pytających, w tym: kto, co; jaki, jaka, jakie; który, która, które; czyj, czyja, d) odmiana polskich nazw własnych typu Kościuszczyje, ko, Zimny, Nowakowa, Nowakówna (nazwiska) — odmiana zaimków nieokreślonych: ktoś, coś, jakiś, któryś, czyjś; każdy, i Białystok, Chyżne, Zakopane (nazwy miejsco— odmiana zaimków przeczących: nikt, nic, żaden, wości), d) odmiana przymiotników przez przypadki w liczbie pojedynczej i mnogiej: e) odmiana rzeczowników nieregularnych typu — odmiana przymiotników zakończonych w rodzaju męskim na y, w tym: dobry, mały, ciasny, ksiądz, książę, chrzest; także tych, których formy duży lub i, w tym: tani, polski, lekki, długi, zależą od znaczenia, w tym: ucho — uszy jako — odmiana przymiotników zakończonych w rodzaju żeńskim na a, w tym: dobra, mała, ciasna, część ciała, ale ucha jako części naczyń i toreb, duża, tania, polska, lekka, długa, f) umiejętność stosowania niektórych form deklina— odmiana przymiotników zakończonych w rodzaju nijakim na e, w tym: dobre, małe, ciasne, cyjnych w zależności od typu tekstu i stylu wypoduże, tanie, polskie, lekkie, długie, wiedzi, w tym form mianownika używanych za— formy mianownika liczby mnogiej rodzaju męskoosobowego, w tym: dobrzy, mali, duzi, polmiast wołacza w języku mówionym: Ania! Łuscy, inni, kasz! Mama! i form wołacza używanych obowiąze) odmiana liczebników przez przypadki: kowo w języku pisanym i w kontaktach oficjal— odmiana liczebników głównych, w tym: jeden, jedna, jedno, dwa, dwaj, dwóch, dwie, trzy, nych: Droga Aniu! Kochana Mamo! Panie profedziesięć, dwadzieścia pięć, sto, tysiąc, sorze! Szanowny Panie Profesorze!; — odmiana przymiotnikowa liczebników porządkowych, w tym: pierwszy, pierwsza, pierwsze, pierwsi, drugi, druga, drugie, drudzy, dziesiąty, dziesiąta, dziesiąte, f) przypadki: — mianownik liczby pojedynczej i mnogiej: — mianownik w funkcji podmiotu w zdaniach typu: Student czyta książkę., — mianownik jako forma orzecznika w orzeczeniu imiennym w zdaniach typu: Ta dziewczyna jest ładna. Mój brat to lekarz., — dopełniacz liczby pojedynczej i mnogiej: — dopełniacz jako forma dopełnienia bliższego po czasownikach zaprzeczonych w zdaniach typu: Nie znam tej studentki., — dopełniacz wyrażający przynależność w zdaniach typu: To jest książka Danieli.,                Poz. 306

---



Dziennik Ustaw Nr 61 — 3908 —                — dopełniacz po określeniu miary i ilości w zdaniach typu: Proszę kupić butelkę piwa, litr mleka., — dopełniacz po liczebnikach głównych (od 5 wzwyż i nieokreślonych) w zdaniach typu: Ona ma dużo pieniędzy. Mam tu pięć książek., — dopełniacz w wyrażeniach przyimkowych po przyimkach: u, z, ze, dla, do, od, ode, obok, bez w zdaniach typu: Jadę z Krakowa do Warszawy. Łukasz mieszka u mnie. To jest prezent dla Ani., — dopełniacz w datach określających dzień, miesiąc i rok w zdaniach typu: Daniela urodziła się 9 (dziewiątego) czerwca 1981 (tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego pierwszego) roku., — dopełniacz w zdaniach bezosobowych po formach: nie ma, nie było, nie będzie, brak w zdaniach typu: Nie ma Ani. Jutro nie będzie zajęć. Brak cukru., — biernik liczby pojedynczej i mnogiej: — biernik jako dopełnienie bliższe po czasownikach przechodnich w zdaniach typu: Piszę list., — biernik w wyrażeniach przyimkowych po przyimkach: na, o, po, przez, przeze, w, we, za w zdaniach typu: Idę na uniwersytet. Proszę przejść przez rynek. Spotkanie jest we wtorek. Spotkamy się za godzinę., — miejscownik liczby pojedynczej i mnogiej: — miejscownik w wyrażeniach przyimkowych określających miejsce i czas czynności po przyimkach: na, o, po, przy, w, we w zdaniach typu: Będę w Polsce w przyszłym roku. Spotkamy się w biurze o godzinie piątej., — miejscownik w wyrażeniach przyimkowych określających przedmiot, o którym się mówi, myśli, w zdaniach typu: Rozmawiamy o Krakowie. Myślę o Marysi., — miejscownik w wyrażeniach przyimkowych precyzujących rok lub miesiąc w zdaniach typu: Przyjadę w maju. Przyjechałem na studia w zeszłym roku., — narzędnik liczby pojedynczej i mnogiej: — narzędnik jako forma orzecznika wyrażonego rzeczownikiem po czasownikach: być, zostać w zdaniach typu: Ania jest studentką. Ania jest dobrą studentką., — narzędnik wyrażający narzędzie czynności w zdaniach typu: Jadę autobusem, a on jedzie pociągiem. Proszę pisać ołówkiem!, — narzędnik w wyrażeniach przyimkowych po przyimkach: z, ze, za, nad, pod, przed, między w zdaniach typu: Jadę do Polski z mamą. Samochód stoi przed domem., — celownik liczby pojedynczej i mnogiej: — celownik zaimków osobowych w zdaniach typu: Ten film bardzo mi się podoba. Jest ci zimno, — celownik rzeczowników żywotnych jako dopełnienie dalsze w zdaniach typu: Dałem Małgosi kwiaty.;

2) odmiana czasowników:

2) odmiana czasowników: a) koniugacja czasowników regularnych i nieregua) czasowniki niedokonane i dokonane, larnych, także tych, których odmiana zależy od b) strona czynna i zwrotna (formy osobowe): znaczenia, typu: wieźć (ja wiozę, ty wieziesz, wio— tryb oznajmujący: złem); wieść (ja wiodę, ty wiedziesz, wiodłem), — czas teraźniejszy czasowników niedokonanych, b) odmiana czasowników w trybie oznajmującym — czas przeszły czasowników dokonanych i niedokonanych, (czasy: teraźniejszy, przeszły i przyszły czasowni— czas przyszły czasowników dokonanych i niedokonanych, ków dokonanych i niedokonanych), przypuszcza— tryb przypuszczający, jącym i rozkazującym, — tryb rozkazujący,                Poz. 306

---



Dziennik Ustaw Nr 61 — 3909 —                c) nieosobowe formy czasownikowe: — formy typu: można, trzeba, wolno, warto, należy, powinno się, — formy typu: mówi się, — formy typu: nie ma, nie było, nie będzie, d) połączenie czasowników modalnych, w tym: chcę, mogę, muszę z bezokolicznikiem, e) czasowniki ruchu (system oparty na opozycji znaczeniowej iść, jechać), f) konstrukcja: mieć + bezokolicznik;

3) derywacja: a) tworzenie i funkcje syntaktyczne przysłówków odprzymiotnikowych, b) stopniowanie przymiotników i użycie syntaktyczne stopni: — stopień równy i wyższy w zdaniach typu: Ona jest tak ładna jak Małgosia. Ania jest ładniejsza od Maryli. Ania jest ładniejsza niż Maryla. Ten temat jest bardziej interesujący od tamtego. Ten temat jest bardziej interesujący niż tamten., — stopień najwyższy w zdaniach typu: Daniela jest najładniejsza ze wszystkich dziewcząt., c) stopniowanie przysłówków i użycie syntaktyczne stopni: — stopień równy i wyższy w zdaniach typu: Tadeusz pisze tak ładnie jak Łukasz. Łukasz pisze ładniej od Roberta. Łukasz pisze ładniej niż Robert. Marysia pisze bardziej interesująco od Janka. Marysia pisze bardziej interesująco niż Maciek., — stopień najwyższy w zdaniach typu: Tadeusz pisze najładniej ze wszystkich uczniów., d) nazwy mieszkańców krajów oraz przymiotniki tworzone od nazw krajów;

4) leksykologia: a) podział wyrazów na części mowy, b) zróżnicowanie formalne przymiotników i przysłówków, c) system zaimków dzierżawczych: mój, twój, jego, jej, nasz, wasz, ich; swój; pana, pani, państwa;

5) składnia: a) zdania pojedyncze rozwinięte: — zdania oznajmujące typu: Maciek jest Polakiem. Marysia ma słownik., b) zdania pytające: — pytania o rozstrzygnięcie rozpoczynane partykułą czy w zdaniach typu: Czy on jest Francuzem, — możliwość opuszczania partykuły czy w zdaniach typu: Masz bilety do kina, — pytania o informację typu: Skąd on jest Gdzie mieszkasz, — pytania niezależne i zależne typu: Czy to ma sens Jak myślisz, czy to ma sens Nie wiem, czy to ma sens., c) wyrażanie części zdania pojedynczego: — podmiot wyrażony mianownikiem, — podmiot wyrażony rzeczownikiem w połączeniu z liczebnikiem typu dwa i typu pięć, — zdania bezpodmiotowe typu: Mówi się, że... d) wyrażanie orzeczenia: — orzeczenie proste w zdaniach typu: Łukasz studiuje informatykę. i złożone w zdaniach typu: Maciek jest ambitnym studentem., — orzeczenie imienne z orzecznikiem: — w mianowniku (w zdaniach typu: Daniela jest miła.), — w narzędniku (w zdaniach typu: Ania jest dobrą studentką.),                c) odmiana czasowników w stronie czynnej, zwrotnej i biernej (tworzenie form strony biernej, ich nacechowanie stylistyczne i zakres użycia w zdaniach typu: Kazimierz Wielki założył Akademię Krakowską w roku

1364. Akademia Krakowska została założona przez Kazimierza Wielkiego w 1364 roku.), d) tworzenie i użycie nieosobowych form czasownika: imiesłowów przymiotnikowych (czynnych na ący i biernych na ony, ny, ty) oraz imiesłowów przysłówkowych (współczesnych na ąc i uprzednich na wszy, łszy), e) użycie form imiesłowowych w ramach synonimii syntaktycznej typu: Ten student, zdający dziś egzamin ustny, właśnie wyszedł. Ten student, który zdawał dziś egzamin ustny, właśnie wyszedł. Wróciwszy do domu, zabrała się szybko do odrabiania lekcji. Po powrocie do domu zabrała się szybko do odrabiania lekcji. Kiedy wróciła do domu, zabrała się szybko do odrabiania lekcji., f) wzory składniowe czasowników polskich, także wtedy, gdy wzór zależy od znaczenia czasownika, typu: wydać —

1. „zapłacić”: kto wydaje co na co, na kogo, np. Adam wydaje dużo pieniędzy na życie.; wydać —

2. „zwrócić, przydzielić”: kto wydaje co komu, np. Kelnerka wydała mi 25 złotych reszty.; wydać —

3. „zdradzić, ujawnić”: kto wydaje kogo, co przed kim, np. W czasie rozprawy złodziej wydał swoich wspólników.; wydać —

4. „oddać za żonę”: kto wydaje kogo za mąż za kogo, np. Mama jest bardzo zadowolona, bo wydaje swoją najmłodszą córkę za cudzoziemca.; wydać —

5. „narazić na coś”: kto wydaje kogo, co na co, np. Wszyscy opuścili go i wydali na pewną zgubę., g) umiejętność budowania zdań złożonych ze zdaniami podrzędnymi rozpoczynanymi zaimkami względnymi typu który i spójnikami, jak w przykładzie: Chłopak, na którego czekałaś przez tyle lat, nigdy już nie wróci. Postanowił nie wracać, gdyż/ponieważ/dlatego że/bo czuł się przez ciebie zdominowany;                Poz. 306

---



Dziennik Ustaw Nr 61 — 3910 —                3) składnia: e) wyrażanie dopełnienia: a) umiejętność przekształcania zdań pojedynczych — dopełnienie bliższe wyrażane biernikiem w zdaniach typu: Znam Anię., w jedno zdanie złożone typu: Michel przyjechał — dopełnienie bliższe wyrażane dopełniaczem po czasownikach zaprzeczonych w zdaniach typu: rok temu do Polski. Chciał tu studiować slawistyNie znam Renaty., kę. Michel przyjechał rok temu do Polski, dlatego — dopełnienie dalsze w zdaniach typu: Maciek daje kwiaty Małgosi., że chciał tu studiować slawistykę., — związek rządu — forma rzeczownika (przypadek) postulowana przez czasownik w zdaniach b) umiejętność przekształcania zdań złożonych typu: Tadeusz kupił gazetę., w zdania pojedyncze typu: Kolega namawiał nas, f) przydawka jako określenie rzeczownika: żebyśmy wyjechali wcześnie. Kolega namawiał — związek zgody — przydawka wyrażona przymiotnikiem powtarzającym kategorie gramatyczne nas na wczesny wyjazd., rzeczownika, w zdaniach typu: Maciek ma miłą żonę., c) umiejętność używania imiesłowów przysłówko— związek rządu — przydawka wyrażona rzeczownikiem w dopełniaczu, w zdaniach typu: Łukasz wych w zdaniach, zna żonę Tadeusza., d) umiejętność budowania okresów warunkowych — szyk przydawki przymiotnej, — rzeczywistych (jak w zdaniach typu: Jeżeli tak g) okolicznik jako określenie czasownika: bardzo chcesz, pójdziemy w sobotę na koncert — okolicznik wyrażony przysłówkiem (związek przynależności) w zdaniach typu: Łukasz mówi Maryli Rodowicz.), możliwych (typu: Jeśli zdam/ dobrze po angielsku., Jeślibym zdał wszystkie egzaminy w czerwcu, — okolicznik wyrażony wyrażeniem przyimkowym, w zdaniach typu: Tadeusz będzie w Polsce pojadę na wakacje do Włoch.) i nierzeczywistych w sierpniu., (typu: Gdybym wiosną więcej pracował, skoń— okolicznik wyrażony związkiem znaczeniowym, zwanym związkiem przynależności, jako połączyłbym już pracę magisterską, ale ponieważ tak czenie czasownika z okolicznikiem, w zdaniach typu: Maciek będzie u mnie na imieninach., się nie stało, wciąż muszę nad nią pracować.), h) podwójna i potrójna negacja w zdaniu pojedynczym w zdaniach typu: Nic nie wiem! Nic nie poe) umiejętność budowania zdań wielokrotnie złożowiem. On nigdy niczego nie rozumie!: nych, — szyk negacji i negacji podwójnej w zdaniach typu: Ja się nie denerwuję! Ja się nigdy nie denerf) umiejętność używania mowy niezależnej (jej wywuję!, kładników formalnych), i) zdania bezpodmiotowe typu: Mówi się. Mówi się, że jutro nie będzie wody.: g) umiejętność używania mowy zależnej (jej wy— różne funkcje zaimka się, kładników formalnych), j) zdania złożone współrzędnie ze spójnikami: i, a, ale, albo, lub, lecz, więc, jednak, h) umiejętność przekształcania mowy niezależnej k) zdania złożone podrzędnie: w zależną, — połączone zaimkiem: i) umiejętność używania w tekstach odpowiednich — forma zaimka który używanego w roli wskaźnika zespolenia, konstrukcji poznanych w ramach synonimii syn— połączone spójnikiem: jak, aby, ponieważ, bo, chociaż, choć, dlatego że, kiedy, gdy, gdyby, to, taktycznej. jeśli, jeżeli, to, że, żeby: — zdania typu: Łukasz chce, żebym, żebyś, żeby, żebyśmy, żebyście, żeby, — typy okresów warunkowych w języku polskim;

6) brak „następstwa i zgody czasów” w języku polskim: — interpunkcja zdania złożonego: używanie przecinka przed zaimkami względnymi i spójnikami występującymi w roli wskaźników zespolenia.                Poz. 306

---

7. W i ed za ku l tu ro wa i sł o wn i c two n i ez b ęd n e w k o m unik a cji na poziomie podst a w ow y m ( A1, A2) i p o z i o m i e s am o d z i el n o ś c i ( B 1, B

2) Poziom samodzielności A2 B1 B2

Poziom podstawowy

Dziennik Ustaw Nr 61                A1                człowiek: człowiek: człowiek: człowiek:

1) konflikty, problemy rodzinne;

1) wygląd, cechy charakteru;

1) wygląd, części ciała;

1) imię i nazwisko, adres, stan ro2) cudzoziemiec wśród Polaków —

2) historia rodziny, pochodzenie;

2) rodzina, relacje rodzinne, zawodzinny, płeć, wiek, data i miejsce stereotypy;

3) sposób spędzania wolnego czasu dowe i przyjacielskie; urodzenia;

3) emocje i uczucia; — rozrywki, hobby, sport;

3) sposób spędzania wolnego czasu

2) przynależność narodowa lub pań4) wierzenia i przesądy;

4) emocje i uczucia; — rozrywki, hobby, sport; stwowa, język;

4) emocje i uczucia;

3) szkoła, wykształcenie;

4) zawód, zajęcie;

5) rodzina;

6) kontakty oficjalne i nieoficjalne;                mieszkanie: mieszkanie: mieszkanie: mieszkanie:

1) rynek mieszkaniowy w Polsce;

1) opis mieszkania/domu;

1) rodzaj, położenie i wielkość

1) mieszkanie w hotelu, domu wcza2) wynajmowanie lokalu;

2) wyposażenie, urządzanie domu; mieszkania lub domu; sowym, pensjonacie;

3) rodzaje własności lokalowej;

3) lokalizacja, rachunki, koszty, awa2) rodzaje pomieszczeń;

2) koszty związane z mieszkaniem, rie, drobne naprawy;

3) urządzenie i wyposażenie mieszczynsz, opłaty; kania;                — 3911 —                usługi: usługi: miejsca: miejsca:

1) pralnia, krawiec, szewc, fryzjer,

1) remont, sprzątanie, naprawy;

1) położenie i wielkość miejscowoś1) nazwa i rodzaj, położenie miejskosmetyczka;

2) warsztat samochodowy, stacja ci; cowości;

2) fotograf, wypożyczalnia filmów, benzynowa;

2) instytucje użyteczności publiczbiblioteka;

3) bank, poczta; nej, zabytki, atrakcje turystyczne; czas wolny, sport, życie codzienne: czas wolny, sport, życie codzienne:

1) sposoby spędzania wolnego cza1) zainteresowania, hobby; su (łowienie ryb, uprawianie

2) dyscypliny sportowe; ogrodu, majsterkowanie);

3) podróże i wycieczki;

2) zawody sportowe;

4) komunikacja miejska, krajowa

3) podróże i wycieczki; i międzynarodowa;                życie codzienne:

1) czynności codzienne;

2) przedmioty codziennego użytku;

3) miary, ilości, pieniądze;

4) środki komunikacji;

5) policja;

6) poczta;                życie codzienne:

1) czynności codzienne;

2) sklepy, usługi, warsztaty;

3) przedmioty codziennego użytku;

4) miary, ilości, pieniądze;

5) banki;

6) relacje czasowe;

7) środki komunikacji;

8) prawa i obowiązki;                Poz. 306

---



Dziennik Ustaw Nr 61                praca:

1) warunki pracy, czas pracy, urlop;

2) płace;                praca:

1) warunki pracy, czas pracy, urlop;

2) związki zawodowe;

3) dokumenty i zaświadczenia;

4) wynagrodzenia i podatki;                edukacja i praca: edukacja i praca:

1) stopnie naukowe i administracyj1) system edukacji, rodzaje szkół, ne; kierunki studiów;

2) poszukiwanie pracy, poszukiwa2) system szkolnictwa w Polsce, nie pracowników; egzaminy, testy;

3) prawo pracy, urlop, renty, eme3) rynek pracy, zawody, stanowiska; rytury, bezrobocie, zasiłki;

4) kwalifikacje, wymagania; jedzenie, picie, zakupy:

1) posiłki i napoje;

2) lokale gastronomiczne;

3) przepisy kulinarne;

4) rodzaje sklepów; jedzenie, picie, zakupy:

1) dieta, sposób odżywania się;

2) produkty — skład i właściwości;

3) zakupy przez Internet;

4) reklamacje;                jedzenie, picie, palenie:

1) żywność, dania;

2) napoje;

3) palenie;                jedzenie, picie, palenie:

1) lokale gastronomiczne;

2) żywność, dania, potrawy;

3) napoje;

4) palenie;                zdrowie: zdrowie:

1) higiena osobista;

1) podstawowe części ciała;

2) samopoczucie;

2) choroba, wypadek;

3) choroba, wypadek;

3) ubezpieczenia;

4) podstawowe środki czystości i leki;                zdrowie: zdrowie:

1) uzależnienia;

1) części ciała;

2) diagnostyka, analizy;

2) opis stanu zdrowia i samopoczu3) profilaktyka; cia;

3) wizyta u lekarza;

4) nagłe wypadki;

5) apteka;        — 3912 —                środowisko naturalne:

1) pogoda, klimat;                środowisko naturalne:

1) rośliny i zwierzęta;

2) krajobraz;

3) pogoda, klimat;                środowisko naturalne i wiedza o Pol środowisko naturalne i wiedza o Polsce: sce:

1) problemy ekologiczne;

1) świat roślin i zwierząt;

2) Parki Narodowe w Polsce;

2) klimat, pory roku, pogoda;

3) podział administracyjny kraju,

3) regiony geograficzne Polski; ważniejsze miasta w Polsce;

4) podział administracyjny kraju, ważniejsze miasta w Polsce;                zwyczaje i tradycje: zwyczaje i tradycje: zwyczaje i tradycje: zwyczaje i tradycje:

1) tradycje i zwyczaje ludowe;

1) święta polskie;

1) najważniejsze święta;

1) zasady grzecznościowe: powita2) rocznice i święta państwowe;

2) tradycje i zwyczaje bożonarodze2) zasady grzecznościowe: powitanie, pożegnanie

3) uroczystości kościelne; niowe i wielkanocne; nie, pożegnanie, okazywanie

4) humor słowny i sytuacyjny;

3) uroczystości rodzinne; wdzięczności, żalu, radości;

5) wyrażenia idiomatyczne;

4) komplementy;

6) frazeologizmy i przysłowia;

5) humor;

7) różnice kulturowe w Europie i na

6) frazeologizmy i przysłowia; świecie;

7) różnice kulturowe w Europie i na świecie;                Poz. 306

---



Dziennik Ustaw Nr 61                nauka, kultura i styl życia: nauka, kultura i styl życia: kultura i styl życia:

1) środki masowego przekazu, ak1) rodzaje rozrywki: kino, teatr, mu1) warunki życia, poziom życia; tualne informacje; zeum, koncert;

2) środki masowego przekazu, aktu2) literatura i teksty poetyckie, pio2) telewizja, reklama; alne informacje; senki;

3) komputer, Internet;

3) literatura i teksty poetyckie, pio3) polska kinematografia;

4) prasa; senki (proste teksty);

4) prasa, radio, telewizja;

5) literatura i teksty poetyckie, pio4) ustrój państwa polskiego;

5) środki masowego przekazu, aksenki;

5) urzędy administracji publicznej tualne informacje;

6) środki masowego przekazu, aktu6) wymiar sprawiedliwości; alne informacje;

7) badania naukowe;

7) urzędy administracji publicznej,

8) problemy ekonomiczne i spopomoc społeczna; łeczne;

8) odkrycia i wynalazki

9) problemy etyczne;

10) emigracja i powrót do kraju;

11) polityka, wojny i konflikty zbrojne;

12) rodzina języków słowiańskich — historia języka polskiego w zarysie                — 3913 — Poz. 306

---



Dziennik Ustaw Nr 61                — 3914 —                Poz. 306

---

8. R oz k ła d godzi n Ramowy program kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców uwzględnia różnice kulturowe pomiędzy różnymi grupami cudzoziemców, a także stopień podobieństwa systemów języka ojczystego uczestnika kursu oraz języka polskiego. Łączna liczba godzin przewidzianych na realizację kursów nauki języka polskiego na poszczególnych poziomach ujęta jest w poniższej tabeli. Ze względu na różnorodne potrzeby i zainteresowania, wiek, wykształcenie, pochodzenie oraz sytuację życiowo-zawodową uczestników kursów, trudno jednoznacznie określić liczbę godzin kursów, w jakiej powinna zamknąć się realizacja każdego z działów opisanych w ust.

7. Istotne jest, aby większość wskazanych w ramowym programie kursów nauki języka polskiego dla cudzoziemców zagadnień została uwzględniona w konkretnych programach kursów. Dodatkową trudność w jednoznacznym określeniu liczby godzin kursów stanowi funkcjonalne podejście do kształcenia językowego, w którym poszczególne konstrukcje gramatyczne są wprowadzane przez lektora przy okazji kolejnych zagadnień komunikacyjnych i tematów związanych z kształceniem kulturowym. W celu osiągnięcia przez uczestnika kursu poziomu Liczba godzin dla grup cudzoziemców z europejskiego kręgu kulturowego i tych, których alfabet języka ojczystego oparty jest na alfabecie łacińskim

kompetencji językowej i komunikacyjnej określonego w ust. 5 wskazane jest poświęcenie omawianym zagadnieniom liczby godzin nie mniejszej niż zaproponowana w nawiasie umieszczonym obok każdego z działów, o których mowa w ust.

5. Rozkład godzin przeznaczonych na doskonalenie poszczególnych umiejętności wynika z założenia, że na pierwszym etapie kształcenia istotne jest przede wszystkim rozwijanie komunikacji ustnej umożliwiającej cudzoziemcowi funkcjonowanie w otaczającej go rzeczywistości językowej — bezpośrednie kontakty z rodzimymi i nierodzimymi użytkownikami języka. W miarę czynionych postępów, coraz większy nacisk kładzie się na doskonalenie umiejętności posługiwania się językiem pisanym zarówno w aspekcie produkcji (pisanie), jak i recepcji (czytanie), tak aby po ukończeniu kursów na poziomie B1 i B2 cudzoziemiec był w stanie przystąpić do egzaminu certyfikacyjnego z języka polskiego jako obcego. Wyjątek od tej zasady stanowią kursy przeznaczone dla cudzoziemców, w przypadku których alfabet języka ojczystego nie jest oparty na alfabecie łacińskim. W tej sytuacji dodatkowa liczba godzin w działach „pisanie” i „czytanie” jest uzasadniona. Decyzję w sprawie rozkładu godzin pomiędzy omawiane treści podejmuje lektor prowadzący kurs nauki języka polskiego dla cudzoziemców. Liczba godzin dla grup cudzoziemców spoza europejskiego kręgu kulturowego i tych, których alfabet języka ojczystego nie jest oparty na alfabecie łacińskim

Poziom podstawowy A

75 (A1 — 40, A2 — 35)

100 (A1 — 50, A2 — 50)

Poziom samodzielności B

75 (B1 — 40, B2 — 35)

100 (B1 — 50, B2 — 50)

Łączenie:

150

200



Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 306 z 2011 - pozostałe dokumenty:

• Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 315 z 20112011-03-22

  Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2011 r. sygn. akt P 15/10

• Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 314 z 20112011-03-22

  Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 marca 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sposobu ustalania i uiszczania opłat związanych z dopuszczeniem do obrotu produktu leczniczego

• Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 313 z 20112011-03-22

  Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 1 marca 2011 r. w sprawie badań lekarskich oraz zabiegów sanitarnych ciała i odzieży cudzoziemców ubiegających się o nadanie statusu uchodźcy

• Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 312 z 20112011-03-22

  Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie sposobu przeprowadzania i dokumentowania przez Straż Graniczną czynności niejawnego nadzorowania wytwarzania, przemieszczania, przechowywania i obrotu przedmiotami przestępstwa

• Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 311 z 20112011-03-22

  Rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 1 marca 2011 r. w sprawie wzoru zbiorczej deklaracji miesięcznej dotyczącej opłaty wnoszonej przez podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych

• Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 310 z 20112011-03-22

  Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie określenia warunków, jakie muszą spełniać instytucje i organizacje uprawnione do korzystania ze zwolnienia od należności celnych przywozowych towarów przeznaczonych dla organizacji charytatywnych lub dobroczynnych

• Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 309 z 20112011-03-22

  Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 1 marca 2011 r. w sprawie warunków wynagradzania pracowników pomocniczych jednostek naukowych i innych jednostek organizacyjnych Polskiej Akademii Nauk

• Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 308 z 20112011-03-22

  Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 14 marca 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy

• Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 307 z 20112011-03-22

  Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 8 marca 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wolnej burty statków morskich

• Dziennik Ustaw Nr 61, poz. 305 z 20112011-03-22

  Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 marca 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie obowiązków informacyjnych funduszy emerytalnych