Legislacja ROK 2004 NR 361 POZ 21

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 361/21

II

(Akty, których publikacja nie jest obowiązkowa)

KOMISJA

DECYZJA KOMISJI z dnia 10 grudnia 2003 r. w sprawie pomocy państwa udzielonej przez Francję stacjom telewizyjnym France 2 i France 3 (notyfikowana jako dokument nr K(2003) 4497)

(Jedynie tekst w języku francuskim jest autentyczny) (Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2004/838/WE)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 88 ust. 2 akapit pierwszy, uwzględniając Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym, w szczególności jego art. 62 ust. 1 lit. a), po uprzednim zwróceniu się do zainteresowanych stron o przedstawienie swych uwag zgodnie z podanymi powyżej artykułami (1) oraz uwzględniając te uwagi, a także mając na uwadze, co następuje:

I. POSTĘPOWANIE (1)

W dniu 10 marca 1993 r. Télévision Franćaise 1 S.A. (dalej zwana TF1) złożyła skargę do Komisji w sprawie trybu finansowania i zarządzania kanałami telewizji publicznej France 2 i France 3 (2). Skarga ta podnosi sprawę naruszenia art. 81, art. 86 ust. 1 i art. 87 Traktatu. W odniesieniu do art. 81 Traktatu, TF1 stwierdza, że France 2 i France 3 podjęły szereg uzgodnionych praktyk mających na celu i skutkujących ograniczeniem konkurencji. W odniesieniu do art. 86 Traktatu, TF1 utrzymuje, iż państwo francuskie podejmuje środki, które są sprzeczne z zasadami równego traktowania przedsiębiorstw publicznych i prywatnych, oraz środki, które narzucają lub zachęcają do zawierania porozumień antykonkurencyjnych. Wreszcie, w odniesieniu do art. 87 Traktatu, TF1 stwierdza, że opłata abonamentowa, różnorodne subwencje i dotacje kapitałowe oraz zezwolenie na utrzymywanie deficytu, z czego korzystały stacje France 2 i France 3 na początku lat 90., stanowiły pomoc państwa. Ponadto, jako środek o równorzędnym skutku co pomoc państwa, TF1 uznaje niemożność nałożenia kar pieniężnych na telewizję publiczną przez francuską Najwyższą Radę Audiowizualną (dalej zwaną CSA). TF1 stwierdza, że taka pomoc państwa pozwoliła nadawcom publicznym ignorować wszelkie ograniczenia związane z zasadami rentowności przy ubieganiu się o zakup praw telewizyjnych i oferowaniu cen wywoławczych, jak również stosować sztuczne obniżki opłat za czas reklamowy lub sponsoring.

(2)

(1) Dz.U. C 340 z 27.11.1999, str. 57. (2) Dla jasności, w niniejszej decyzji powołujemy się wyłącznie na nazwy „France 2” i „France 3”, które zostały zastąpione we wrześniu 1992 r. przez „Antenne 2” i „France Régions 3”.

L 361/22

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

8.12.2004

(3)

W dniu 16 lipca 1993 r. Komisja skierowała do TF1 prośbę o podanie informacji i otrzymała odpowiedź pismem datowanym 30 września 1993 r. Z kolei w dniu 12 sierpnia 1993 r. zostało skierowane do władz francuskich pismo z prośbą o udzielenie stosownych informacji, na które odpowiedź przyszła w piśmie datowanym na 9 grudnia 1993 r.

(4)

W dniu 17 marca 1994 r. TF1 skierowała pismo do Komisji podejmując ponownie główne kwestie zawarte w skardze.

(5)

Pismem z dnia 23 września 1994 r. oraz w dokumencie datowanym 12 grudnia 1994 r. TF1 przekazała informacje uzupełniające. W tym samym czasie odbyło się szereg spotkań przedstawicieli Komisji i TF1.

(6)

W piśmie z dnia 9 czerwca 1995 r. TF1 wyraziła niepokój w związku z nieprzystąpieniem do rozpatrywania złożonej przez nią skargi. Komisja odpowiedziała w piśmie z dnia 5 lipca 1995 r., że badania zlecone przez nią w zakresie problematyki finansowania telewizji publicznej we wszystkich Państwach Członkowskich nie są jeszcze dostępne.

(7)

TF1 pismem z dnia 3 października 1995 r. wezwała Komisję do działania. Ta z kolei w piśmie z dnia 11 grudnia 1995 r. poinformowała TF1, że zwróciła się o informacje dodatkowe do władz francuskich pismem z dnia 21 listopada 1995 r. W dokumencie datowanym 27 listopada 1995 r. TF1 przekazała informacje uzupełniające.