( sygn. akt I KZP 24/11)

Strona 1 z 10
UCHWAŁA SKŁADU SIEDMIU SĘDZIÓW Z DNIA 28 MARCA 2012 R. I KZP 24/11

Podanie w komparycji lub w sentencji wyroku personaliów innych niż te, które nosi w rzeczywistości osoba, która była oskarżona w danej sprawie, może być skorygowane w trybie określonym w art. 105 k.p.k. jedynie wówczas, gdy istota rozbieżności ma czysto pisarski (błąd co do oznaczenia tożsamości), a nie merytoryczny (błąd co do ustalenia tożsamości) charakter. To, czy korekta omyłki co do personaliów jest dopuszczalna w trybie określonym w art. 105 k.p.k., ocenić należy na tle niepowtarzalnych okoliczności konkretnej sprawy.

Przewodniczący SN: S. Zabłocki (sprawozdawca). Sędziowie SN: J. Dołhy, M. Gierszon, P. Hofmański, P. Kalinowski, J. Matras, Z. Puszkarski. Prokurator Prokuratury Generalnej: Aleksander Herzog. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w Izbie Karnej, na posiedzeniu w dniu 28 marca 2012 r., przekazanego na podstawie art. 60 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.) wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2011 r. o rozstrzygnięcie przez skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego rozbieżności w wykładni prawa, występującej w orzecznictwie Sądu Najwyższego prawnego: w zakresie dotyczącym następującego zagadnienia

?Czy podanie w komparycji bądź sentencji wyroku imienia lub nazwiska osoby innej niż ta, która w istocie była osobą oskarżoną w danej sprawie, jeśli wynika z oczywistego błędu, może być korygowane jako oczywista omyłka pisarska w trybie art. 105 k.p.k., czy też, naprawienie takiego błędu nastąpić może wyłącznie w drodze wniesienia i uwzględnienia zwykłego środka odwoławczego, jeżeli zaś orzeczenie obarczone takim błędem już się uprawomocniło ? w drodze wniesienia i uwzględnienia nadzwyczajnego środka zaskarżenia ? u c h w a l i ł udzielić odpowiedzi jak wyżej

UZASADNIENIE

I. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego przedstawił ? na podstawie art. 60 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.) ? składowi siedmiu sędziów tego Sądu wniosek o rozstrzygnięcie rozbieżności w wykładni prawa, występujących w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sformułował pytanie, czy podanie w komparycji bądź sentencji wyroku imienia lub nazwiska osoby innej niż ta, która w istocie była osobą oskarżoną w danej sprawie, jeśli wynika z oczywistego błędu, może być korygowane jako oczywista omyłka pisarska w trybie art. 105 k.p.k., czy też, naprawienie takiego błędu nastąpić może wyłącznie w drodze wniesienia i uwzględnienia zwykłego środka odwoławczego, jeżeli zaś orzeczenie obarczone takim błędem już się uprawomocniło ? w drodze wniesienia i uwzględnienia nadzwyczajnego środka zaskarżenia

2

Dokumentując sygnalizowaną rozbieżność, autor wystąpienia wskazał z jednej strony na wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22 listopada 2005 r., V KK 240/05, OSNKW 2006, z. 1, poz. 9; z dnia 3 kwietnia 2006 r., V KK 482/05, Lex Nr 180751; z dnia 25 października 2006 r., III KK 275/06, Lex Nr 295289; z dnia 19 grudnia 2006 r., IV KK 440/06, Lex Nr 610968; z dnia 7 lutego 2008 r., IV KK 492/07, Lex Nr 609458 oraz z dnia 8 września 2009 r., IV KK 256/09, Lex Nr 522835, w których to orzeczeniach Sąd Najwyższy ? uwzględniając wniesione kasacje ? uznawał, że podanie w orzeczeniu imienia i nazwiska osoby innej niż ta, która w istocie była osobą oskarżoną w danej sprawie, nawet jeśli wynika z oczywistego błędu, nie może być korygowane jako oczywista omyłka pisarska w trybie art. 105 k.p.k. Dla ułatwienia wywodu ten rezultat wykładni nazywany będzie w dalszej części niniejszej uchwały rezultatem restryktywnym. Z drugiej strony autor wniosku wskazał na tę grupę orzeczeń, w których Sąd Najwyższy oddalił skargi kasacyjne oparte na zarzucie naruszenia art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w sytuacji, gdy w części rozstrzygającej wyroku wymienione były, jako skazane, osoby o personaliach innych niż te, przeciwko którym prowadzone były postępowania zakończone wniesieniem aktu oskarżenia, to jest na postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 7 października 2009 r., IV KK 161/09, Lex Nr 598225; z dnia 16 grudnia 2009 r., IV KK 347/09, Lex Nr 598253 oraz z dnia 3 lutego 2010 r., IV KK 351/09, Lex Nr

578203. Pierwszy Prezes przywołał w tym kontekście także postanowienia Sądu Najwyższego (z dnia 27 lutego 2008 r., IV KO 21/08, Lex Nr 359301;z dnia 11 września 2008 r., IV KO 75/08; Lex Nr 567085, z dnia 19 kwietnia 2005 r., II KO 75/04, OSNKW 2005, z. 7-8, poz.

70) wydane w toku postępowania wznowieniowego, w których Sąd Najwyższy przyjmował, że nie zasługują na uwzględnienie ani wnioski o wznowienie postępowania oparte na twierdzeniu, iż w sytuacji skazania osoby o personaliach innych niż te, które nosiła osoba, przeciwko której wniesiony był akt oskarżenia,

3

przyjąć należy podstawę de novis, przy uznaniu, że doszło do ujawnienia się nowych faktów lub dowodów, wskazujących na to, iż skazany nie jest sprawcą przypisanego mu czynu (art. 540 § 1 pkt 2 lit.

<

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

>