( sygn. akt I KZP 1/12)

Strona 1 z 7
POSTANOWIENIE Z DNIA 28 MARCA 2012 R. I KZP 1/12 Drzewa rosnące w lesie, wycięte w ramach prawidłowej gospodarki leśnej, na co wskazuje posiadanie świadectwa legalności pozyskania drewna, stanowią pożytki rzeczy (nieruchomości ? lasu) w rozumieniu art. 53 § 1 k.c. W przypadku współwłasności lasu wycięte z niego drzewa, stanowią, w rozumieniu prawa karnego, dalej rzecz wspólną, i ? o ile zostały one pozyskane w ramach prawidłowej gospodarki leśnej ? będą pożytkami rzeczy wspólnej (art. 53 § 1 k.c.), a te powinny podlegać podziałowi pomiędzy współwłaścicieli lasu zgodnie z treścią art. 207 k.c. lub w sposób określony w umowie quoad usum. Przewodniczący: sędzia SN J. Matras (sprawozdawca). Sędziowie SN: P. Kalinowski, Z. Puszkarski. Prokurator Prokuratury Generalnej: B. Mik. Sąd Najwyższy w sprawie z zażalenia Danuty M., po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 28 marca 2012 r., przekazanego na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. przez Sąd Rejonowy w J., postanowieniem z dnia 12 grudnia 2011 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: ?Czy rzeczą cudzą, o której mowa w art. 278 § 1 i w art. 284 § 1 Kodeksu karnego, jest również rzecz, której współwłaścicielem jest sprawca czynu określonego w tych przepisach, jeżeli tak, to czy rzeczą cudzą w tym rozumieniu jest również rzecz, której współwłaścicielem jest sprawca, a która znajduje się w jego wyłącznym posiadaniu?

postanowił o d m ó w i ć podjęcia uchwały. UZASADNIENIE Przedstawione Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne wyłoniło się na tle następującego stanu faktycznego. W dniu 18 sierpnia 2011 r. Danuta M. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przez ustalone osoby na jej szkodę czynów polegających na wyrębie drzew w lesie, którego jest współwłaścicielką. W toku czynności sprawdzających ustalono, że M. T. i H. M. pozyskali drzewo z działek leśnych, w których posiadają udziały jako współwłaściciele, a czynili to po uzyskaniu świadectwa legalności pozyskania drewna. Postanowieniem z dnia 23 września 2011 r. na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. Policja odmówiła wszczęcia dochodzenia z powodu braku ustawowych znamion czynu zabronionego, zaś w dniu 28 września 2011 r. postanowienie to zostało zatwierdzone przez prokuratora Prokuratury Rejonowej w J. W uzasadnieniu tego postanowienia wskazano, iż D. M. wraz z siostrą nabyła spadek, w skład którego wchodziły udziały w działce leśnej, ale o tym nie zostali poinformowani współwłaściciele lasu, zaś udziały te nie zostały wyznaczone na gruncie. Ponadto ujęto, że H. M. i M. T. swoim zachowaniem nie wyczerpali ustawowych znamion czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 290 § 1 k.k., ?a wręcz przeciwnie dopełnili wszelkich formalności by pozyskać drewno z lasu zgodnie z przepisami?. Na postanowienie to zażalenie złożyła pokrzywdzona D. M., a po tym, jak do tego środka zaskarżenia nie przychylił się prokurator, zażalenie zostało przekazane do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w J., który odroczył rozpoznanie zażalenia i przekazał, na podstawie art. 441 § 1 k.p.k., Sądowi

2

Najwyższemu zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, ujęte w formie pytań przedstawionych powyżej. W uzasadnieniu postanowienia Sąd odwoławczy podkreślił, że rozpoznając zażalenie należy rozstrzygnąć, czy rzeczywiście czyny, o które chodzi w sprawie nie wyczerpują znamion żadnego z przepisów ustawy karnej, a skoro czyny te polegały za wyrębie drzewa z lasu a następnie jego zabraniu, to ocenie winny podlegać przepisy art. 290 § 1 k.k. oraz art. 278 § 1 k.k. albo art. 284 § 1 k.k. Dalej podniósł, że wszystkie te przepisy, przy czym art. 290 § 1 k.k. implicite, wymieniają ?cudzość? rzeczy stanowiącej przedmiot czynności wykonawczej, a w sprawie istnieje wątpliwość, czy wycięte drzewa można ocenić jako cudze w rozumieniu praw karnego. Wskazując na znaczenie tego pojęcia dla rozpoznania sprawy w postępowaniu zażaleniowym, Sąd Rejonowy w J. przedstawił uwagi, które ? w jego ocenie ? uzasadniają stwierdzenie istnienia w niniejszej sprawie zagadnienia prawnego. Uwagi te oparł, skrótowo rzecz przedstawiając, na twierdzeniu, że: ? wobec niemożności oparcia się na zdefiniowaniu tego pojęcia na gruncie języka potocznego, a to wobec chociażby wątpliwości co do tego czy ?cudzość? odnosi się do stanu własności, czy posiadania, poszukiwanie odpowiedzi w sferze języka prawnego bądź prawniczego także nie daje rezultatu; ? orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych nie zajęło się przedstawionym problemem w sposób rozstrzygający, a tylko kilka orzeczeń ? jak to ujął pytający sąd ? ?zaledwie dotyka problemu?. Wśród tych wymieniono: uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 19 kwietnia 1977 r., VII KZP 3/77 oraz z dnia 20 maja 1993 r., I KZP 10/93, wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 23 listopada 1987 r., I KR 335/87, z dnia 9 kwietnia 1997 r., III KKN 241/96 (mylnie powołany jako uchwała ? uwaga SN), wyrok

<

1 2 3 4 5 6 7

>